ಶಾಂತಿ ಕೆ ಅಪ್ಪಣ್ಣ ಅವರ ಕಥಾಸಂಕಲನ ಮನಸು ಅಭಿಸಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು ಹದಿನಾಲ್ಕು ಕತೆಗಳಿವೆ. ಇಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಕತೆಗಳ ಕೇಂದ್ರ ಲೈಂಗಿಕ ಸಂಬಂಧಗಳು, ವಾಂಛೆಗಳು ಮತ್ತು ಅದರಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದ ಭೌತಿಕ ಸಮಸ್ಯೆ ಅಥವಾ ಮನದ ತವಕ-ತಲ್ಲಣ. ಇದು ಸಂಕಲನವನ್ನು ಒಂದೇಟಿಗೆ ಓದುವಾಗ ಏಕತಾನತೆ ಕಾಡುವ ಮಟ್ಟಿಗಿದೆ. ಒಂದೇ ಧ್ವನಿಯನ್ನು ಸತತವಾಗಿ ಕೇಳುತ್ತಿರುವ ಭಾವ ಓದುಗನಿಗೆ ಕೊಂಚ ಒಜ್ಜೆಯಾಗುವ ಸಂಭವ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಸಿನಿಮೀಯತೆ, ವಾಚಾಳಿತನ ಇವರ ಕತೆಗಳ ಪರಿಣಾಮಕಾರತ್ವವನ್ನು ಕುಗ್ಗಿಸಿದ ಸಂಗತಿಗಳು. ಉಳಿದಂತೆ ಇವರ ಸೂಕ್ಷ್ಮಗ್ರಹಿಕೆಗಳು ಬರಹರೂಪಕ್ಕೆ ಒದಗಿ ಬರುವ ಮತ್ತು ತನ್ಮೂಲಕ ಕತೆಯ ವಸ್ತುಲೋಕವನ್ನು ಹಿಗ್ಗಿಸಿ, ವಿವರಗಳನ್ನು ಸುಪುಷ್ಟಗೊಳಿಸಿ ನಿರೂಪಣೆಯ ಸೌಂದರ್ಯ ಹೆಚ್ಚಿಸಿವೆ.
ಬಿಂಬಗಳು ಕತೆ ಗಂಡು-ಹೆಣ್ಣು ಪರಸ್ಪರ ಬೇಕುಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡಬರುವ ಟೈಮಿಂಗ್ ಡಿಫರೆನ್ಸ್ ಕುರಿತದ್ದು. ಅವಳಿಗೆ ಬೇಕೆನಿಸಿದ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅವನಿಗೆ ಬೇಡವೆನಿಸಿದೆ. ಅವನಿಗೆ ಬೇಕೆನಿಸಿದಾಗ ಕಾಲ ಮಿಂಚಿ ಹೋಗಿದೆ. ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಇಲ್ಲಿನ ನಿರೂಪಣೆಯಲ್ಲಿನ ಹೊಸತನವೊಂದೇ ಈ ಕತೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿರುವ ಸಂಗತಿಯಾಗಿದೆ. ಪುಟ್ಟದಾಗಿ ಚೊಕ್ಕವಾಗಿ ಹಿತನೀಡುವ ಕತೆ.
ಮುಳ್ಳುಗಳು ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಡ ನಿರ್ಮಾಣದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಬದುಕನ್ನು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಕತೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವ ರೀತಿ, ಅಲ್ಲಿನ ವಿವರಗಳು ತುಂಬ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಕತೆಯ ಗಮ್ಯ ಅದಲ್ಲ. ಹೊಸದಾಗಿ ಮದುವೆಯಾದ ಟಿಪ್ಪು ಪತ್ನಿಯನ್ನು ಊರಲ್ಲೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿಗಾಗಿ ನಗರ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ತಂದೆಯ ಅಕಾಲಿಕ ಮರಣಕ್ಕೆ ಆತ ತುಳಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾ ಕಾರಣವೊ, ಮನೆಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ ಹೊಸ ಸೊಸೆಯ ಕಾಲ್ಗುಣ ಕಾರಣವೋ ತಿಳಿಯದ ತಾಯಿ ತಲೆಕೆಟ್ಟಂತಾಗಿದ್ದಾಳೆ. ಮಗನನ್ನು ಅಪ್ಪನ ಉದ್ಯೋಗ ಮಾಡದಂತೆ ಮಾಡಿ ನಗರಕ್ಕೆ ಕಳಿಸಿದ್ದಾಳೆ, ಹೊಸದಾಗಿ ಮದುವೆಯಾದ ಗಂಡ ಹೆಂಡಿರು ಬೇರೆಯಾಗುವಂತಾಗಿದೆ, ಸೊಸೆಯನ್ನು ಚುಚ್ಚಿ ಹಿಂಸಿಸತೊಡಗಿದ್ದಾಳೆ. ಇಲ್ಲಿ ಟಿಪ್ಪು ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಲ್ಲಿಯೂ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿವೆ. ಇಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಈ ಕತೆ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಸಂಕೀರ್ಣತೆ, ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಕತೆಗಾರ್ತಿ ಸಿನಿಮೀಯವೆನ್ನಬಹುದಾದ ಒಂದು ತಿರುವನ್ನು ತರುತ್ತಾರೆ. ಟಿಪ್ಪುವನ್ನು ನೋಡಲು ಬಂದ ಅವನ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಡ್ರೈವರ್, ಮೇಸ್ತ್ರಿ ಮತ್ತು ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಸೇರಿಕೊಂಡು ರೇಪ್ ಮಾಡುವುದು, ಕೊಲ್ಲುವುದು, ಟಿಪ್ಪುವನ್ನೂ ಮೇಲಿನಿಂದ ತಳ್ಳಲು ಹೇಳಿ ಮುಗಿಸುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ ಕೊಂಚ ನಾಟಕೀಯವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ.
ನನ್ನ ಹಾಡು ನನ್ನದು ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಕಾಣುವುದು ಲೈಂಗಿಕತೆಯೇ. ಇಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋದ, ಈಗ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನೇ ಹೋಲುವ, ಮೈಮಾರಿಕೊಂಡು ಬದುಕುತ್ತಿರುವ ಮಗಳ ಬಳಿ ಕಾಮಾತುರನಾದ ತಂದೆ, ಲಾರಿ ಡ್ರೈವರ್ ಬಂದಿದ್ದಾನೆ.
ಈ ಮುಖಾಮುಖಿಯನ್ನು ಕತೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ, ಹದವಾದ ವಿವರಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸುವ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಸೌಂದರ್ಯವಿದೆ, ಆದರೆ ಅಗತ್ಯವಾದ ಸಜ್ಜಿಕೆಯ ತಯಾರಿ ಏನಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಕತೆಗಾರ್ತಿಯ ನಿರೂಪಣಾ ಶೈಲಿ ನೇರ, ಸಹಜ. ಹೆಚ್ಚಿನ ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆ, ಬೌದ್ಧಿಕ ಕಸರತ್ತು, ಒಳನೋಟಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತ ಕಟ್ಟುವ ರಾಚನಿಕ ನಿರೂಪಣೆಗೆ ಇವರು ಒಲಿದಿಲ್ಲ. ತಂತ್ರದ ಬಗ್ಗೆ ಅನೇಕರಿಗೆ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಇಂದಿನ ತಲೆಮಾರಿನ ಕತೆಗಾರರಿಗೆ ಕೊಂಚ ಇರಿಸು ಮುರಿಸು ಇರುವಂತಿದೆ. ವಿವೇಕ್ ಶಾನಭಾಗ್ ಅವರು ಹೇಳುವಂತೆ, ತಂತ್ರ ಒಂದು ಕುರ್ಚಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಾದ ಕೀಲುಗಳು, ಮೊಳೆಗಳು ಇದ್ದಂತೆ. ಅವು ಕಾಣಿಸಲೂ ಬಾರದು, ಕುಳಿತವರಿಗೆ ಚುಚ್ಚಲೂ ಕೂಡದು. ಆದರೆ ಇರಬೇಕು, ಇಲ್ಲದ ಹಾಗಿರಬೇಕು. ಒಮ್ಮೆ ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರು ಹೇಳಿದಂತೆ, ಮದುವೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪರಿಮಳ ದ್ರವ್ಯ ಸಿಂಪಡಿಸಿದಂತೆ, ಹೆಚ್ಚಾದರೆ ಚೆಲ್ಲಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ, ಕಡಿಮೆಯಾದರೆ ಹರಕೆ ತೀರಿಸಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಎರಡೂ ಆಗಬಾರದು. ಹಾಗೆ ಅದರ ಹದ, ಅದು ಸಹಜವಾಗಿ ಒದಗಿ ಬರಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೆ ಕತೆಗಾರ ತಾಲೀಮು ನಡೆಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅದರತ್ತ ಮೂಗು ಮುರಿಯುವುದೇ ಸರಿ ಎನ್ನಲಾಗದು.
ಇಲ್ಲಿಯೂ ಕತೆಯ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಿನಿಮೀಯ ಎನ್ನಬಹುದಾದ ನಡೆಯೇ ಎದ್ದು ಕಾಣುವಂತಿದೆ. ಲೈಂಗಿಕ ಪಿಪಾಸೆ ಮತ್ತು ಹೆತ್ತ ಮಗಳ ಮೇಲಿನ ಕಕ್ಕುಲಾತಿ ಎರಡರ ನಡುವಣ ಯುದ್ಧವೇನಿಲ್ಲ. ಮೈಮಾರಿಕೊಂಡು ಬದುಕಬೇಕಾಗಿ ಬಂದ ಮಗಳನ್ನು, ಅವಳನ್ನು ಈ ತನಕ ಪೊರೆದ ಕಾಯಿಲೆಬಿದ್ದಿರುವ ಮುದುಕಿಯನ್ನು ಜೊತೆಯಾಗಿಯೇ ತನ್ನ ಆಸರೆಗೆ ಬರಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ತಂದೆಯ ಕತೆ ಹೇಳುತ್ತ ತಪ್ಪು ಸರಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕತೆ ವಾಚ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳಲೇ ಬೇಕಾದುದಿರಲಿಲ್ಲ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.
ನೆರಳು ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿಯೊಂದು ಅತ್ತೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಕಂಡ ಎರಡು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪ್ರೇಮ ಪ್ರಕರಣಗಳ ಚಿತ್ರವಿದೆ. ಈ ಕತೆಗೆ ಮುಂದೆ ಬರುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕತೆಯೊಂದಿಗೆ ಇರುವ ಸಾಮ್ಯ ಗಮನಾರ್ಹವಾದದ್ದು. ಒಂದು ಮುಸ್ಲಿಂ ಹುಡುಗಿಯ ಪ್ರೇಮ ಪ್ರಕರಣದ ದುರಂತ ಅಂತ್ಯವಾದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಈ ಹುಡುಗಿಯ ಆಪ್ತ ಗೆಳತಿಯಂತಿದ್ದ ಸುಧಾ ಮತ್ತು ವಾಸು ಭಾವನ ಸುಖಾಂತ್ಯದ ಪ್ರೇಮಪ್ರಕರಣ. ನಡುವೆ ಅತ್ತೆಯ ನಿಷ್ಠುರ ನಡೆ, ಕಟು ಮನಸ್ಸು ಒಂದೆಡೆ ನೆಬಿಸಾ ತಾಯಿಯ ಅಸಹಾಯಕತೆ ಇದೆ. ಕತೆಯ ಕೇಂದ್ರ ಲೈಂಗಿಕತೆಯೇ ಆಗಿದ್ದು ಈ ಕತೆ ಹೊಸತೇ ಎನ್ನಬಹುದಾದ ಏನನ್ನೂ ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ.
ಪರಶುವಿನ ದೇವರು ಕತೆ ಕೊಂಚ ಭಿನ್ನವಾದ ಕತೆ. ಇಲ್ಲಿಯೂ ಈ ಪರಶುವಿನ ಮೈಮೇಲೆ ಬರುವ ದೇವರ ಪ್ರಧಾನ ಆಸಕ್ತಿ ‘ಹಾದರ’ಗಳನ್ನು ಬಯಲು ಮಾಡುವುದೇ ಎನಿಸಿದರೂ ಕತೆಯ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಇದು ಜಾತಿ ಪದ್ಧತಿಯ ಆಚರಣೆಯ ವಿರುದ್ಧ ತನ್ನ ಚಾಟಿ ಬೀಸುವುದು ಮತ್ತು ಹೀಗೆ ಮೈಮೇಲೆ ಬರುವ ಒಂದು ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನೇ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಕತೆ ನೇಯ್ದಿರುವುದು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಕತೆಗಾರ್ತಿಯ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಅವಲೋಕನ, ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಜತನದಿಂದ ಸಂಯೋಜಿಸುವ ಕಲೆಗಾರಿಕೆ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತದೆ.
ಪರಿಹಾರ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ರುಕುಮಣಿ ಎಂಬ ಅತ್ತಿಗೆ ತನ್ನ ಗಂಡನ ತಮ್ಮನಿಗೆ ಸೇರಬೇಕಾದ ತುಂಡು ಆಸ್ತಿ ಒಳಹಾಕಲು ನಡೆಸುವ ಸಂಚು ಪ್ರಧಾನ ಅಂಶವಾಗಿದೆ. ಉಳಿದಂತೆ ಇಲ್ಲಿಯೂ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಲೈಂಗಿಕ ವ್ಯವಹಾರಗಳು, ಅಕ್ರಮ ಎನ್ನುವ ಲೇಬಲ್ ಪಡೆದಿರುವ ಸಂಬಂಧಗಳು, ಊಹಾಪೋಹಗಳು ತಪ್ಪದೇ ಇಣುಕುತ್ತವೆ. ಈ ಕತೆಯೂ ಕೆಲಮಟ್ಟಿಗೆ ಹುಟ್ಟಿಸುವ ನಿರಾಸೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುವುದು ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿನ ಸಿನಿಮೀಯತೆ. ಮರ ಬಿದ್ದು ಬಸ್ಸಿನೊಳಗಿದ್ದ ಮುತ್ತ ತೀರಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅವಾಸ್ತವಿಕ ಅಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ್ಯೂ ಕತೆಯ ಬಂಧದಲ್ಲಿ ಕೊಂಚ ಅತಿರೇಕದ ತಿರುವು ಎನಿಸಿಯೇ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾದ, ಆಘಾತಕಾರಿಯಾದ ಒಂದು ತಿರುವನ್ನು ಕೊಡುವುದೇ ಕತೆಗಾರನ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿರಬಹುದೇ ಎನ್ನುವ ಸಂಶಯಕ್ಕೆ ಅದು ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು, ಕತೆಗಾರ್ತಿ ಅದುವರೆಗೂ ಕಟ್ಟಿದ ಸಂಯಮದ ಕಟ್ಟಡವೊಂದು ಅಂತ್ಯದ ಪಂಚ್ ಇಲ್ಲದೆಯೂ ಓದುಗನ ಸಂವೇದನೆಯನ್ನು ಮೀಟಿ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಮೂಡಿಬಂದಿರುತ್ತ ಈ ತಿರುವು ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾರದ್ದು ಎನಿಸುತ್ತದೆ.
ಪಾಸಿಂಗ್ ಕ್ಲೌಡ್ಸ್ ಕತೆಯನ್ನು ಕೊಂಚ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ನೋಡುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಸಂಚಾರೀ ಭಾವ, ಕ್ಷಣಭಂಗುರತೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನಾವು ಬದುಕಿನ ಭಾವಾತಿರೇಕಕ್ಕೆ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತ ಬಂದಿದ್ದೆವೇ ಹೊರತು ಮನುಷ್ಯ ಸಂಬಂಧಗಳಿಗಲ್ಲ. ಬದ್ಧತೆ, ಕಮ್ಮಿಟ್‌ಮೆಂಟ್ ಎನ್ನುವುದು ಮನುಷ್ಯ ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೆ ಅರ್ಥದ ಚೌಕಟ್ಟು ಒದಗಿಸಿದ ಒಂದು ಮೌಲ್ಯ. ಮದುವೆ ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಕೃತಕವಾದ ಆಚರಣೆ, ಅದರ ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ ಕೊಡುವ ಗೌರವ ಎಲ್ಲವೂ ಈ ಮೌಲ್ಯದ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿರುವಂಥಾದ್ದು. ಅದು ಮಾನವ ಸಹಜವೇ ಅಲ್ಲವೆ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬದಿಗಿಟ್ಟು ಇದನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತ ಬಂದಿರುವುದು ಸಮಾಜದ ಒಟ್ಟಾರೆ ಹಿತ ಅದರಲ್ಲಿದೆ ಎನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ. ಮನಸ್ಸು ಅಭಿಸಾರಿಕೆಯೇ ಇರಬಹುದು, ಆದರೆ ಅದರ ಎಳೆ ಹಿಡಿದು ನಡೆದುಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದರೆ, ಅದರ ಪರಿಣಾಮಗಳು ವ್ಯಕ್ತಿಗತವಾಗಿ ಇರುವ ತನಕ ಅದೆಲ್ಲ ಎಷ್ಟು ಸಹ್ಯವೋ ಹಾಗೆಯೇ ಅದರ ಪರಿಣಾಮ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಮೀರಿ ಚಾಚಿಕೊಂಡಾಗ ಅಷ್ಟೇ ಅಸಹ್ಯವೂ ಆಗುತ್ತದೆ. ಯಾವಾಗ ಈ ಸಮಾಜದ ಘಟಕವಾದ ಮನುಷ್ಯನ ನಡೆ ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ, ಯಾವಾಗ ಅದು ಕೌಟುಂಬಿಕವಾಗಿ ಚಾಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಅಥವಾ ಯಾವಾಗ ಅದು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಸಂದೇಶ ನೀಡುವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿ ಅನಗತ್ಯ.
ಮದುವೆ ಎನ್ನುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಮೀರಿ ಲಿವಿಂಗ್ ಇನ್ ಎನ್ನುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಬಂತು ನಿಜ. ಆದರೆ ಇದನ್ನು ಮನುಷ್ಯ ಮದುವೆ ಎನ್ನುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಬದ್ಧನಾಗುವ ಮುನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಮೂರ್ಖತನ. ವೇದಗಳ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣು ಸಂಬಂಧ, ನಡವಳಿಕೆ ಹೇಗಿತ್ತು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ನಮಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಾಮಾಗ್ರಿ ಲಭ್ಯವಿದೆ. ರಾಹುಲ ಸಾಂಕೃತ್ಯಾಯನರ ವೋಲ್ಗಾ-ಗಂಗಾದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮೊಕಾಶಿಯವರ ಅವಧೇಶ್ವರಿಯ ವರೆಗೆ ನಾವಿದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ. ಹಾಗಿರುತ್ತ ಲಿವಿಂಗ್ ಇನ್ ಒಂದು ಆಧುನಿಕತೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯಬೇಕಾದ್ದಾಗಲಿ, ಆಧುನಿಕವಾದುದೆಲ್ಲ ಲಿಬರೇಟ್ ಮಾಡುವ ಉದ್ದೇಶ ಹೊಂದಿರುವುದರಿಂದ ಸ್ವಾಗತಾರ್ಹ ಎಂದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ್ದಾಗಲಿ ಇಲ್ಲ.
ಈ ಕತೆ ತನ್ನ ಒಂದು ಕವಲಿನಲ್ಲಿ ಡ್ರೈನೇಜ್ ಕೂಲಿಕೆಲಸಗಾರರ ಅತಂತ್ರದ ಬದುಕನ್ನು ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಇನ್ನೊಂದು ಕವಲಿನಲ್ಲಿ ನಕ್ಸಲಿಸಂನ್ನೂ ತಂದು ಸಮಸ್ಯೆಯ ಎದುರಿಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತದೆ. ಹಿಂಸೆ ಒಂದು ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಯಂತ್ರವನ್ನು ಚಲನೆಗೆ ಹಚ್ಚುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ನಂಬಿಕೆಯ ಸರಿ ತಪ್ಪುಗಳ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಕತೆ ಸಂತುಲಿತವಾದ ನಡೆಯನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರ ಅವಸ್ಥೆ ಕಾದಂಬರಿಯ ಮಾರ್ಕ್ಸಿಸ್ಟ್ ಪಾತ್ರವೊಂದು ಮುಂದೊಡ್ಡುವ ವಾದ ಇಲ್ಲಿ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಸಮಾನತೆಯ ಇನ್ನೊಂದು ಪ್ರಧಾನ ಅಂಗ, ಖಾಸಗಿ ಆಸ್ತಿಯ ನಿರಾಕರಣೆ. ಅಂದರೆ ಇದನ್ನು ಮನುಷ್ಯ ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೂ ಅನ್ವಯಿಸಬಹುದೇ? ಸಮಾಜವಾದದಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಖಾಸಗಿ ಹೆಂಡಿರಿಲ್ಲ, ಗಂಡಂದಿರಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಹೇಗೆ? ಯಾರ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಯಾರೂ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಉದಾರವಾದಿ ನೀವಾದರೆ ಮಾತ್ರ ನಿಮಗೆ ಖಾಸಗಿ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವ ಹಕ್ಕು ಬರುತ್ತದೆ ಅಲ್ಲವೆ? - ಹೇಗಿದೆ? ಬಹುಶಃ ಇಷ್ಟು ಸಾಕು.
ಪಯಣ ಕತೆ ಕೂಡ ಇದೇ ಪಾಸಿಂಗ್ ಕೌಡ್ಸ್ ಕತೆಯ ನಿಲುವು, ಧೋರಣೆಯನ್ನೇ ಹೊಂದಿದೆ. ಇಟ್ಸ್ ಜಸ್ಟ್ ಓಕೆ ಎನ್ನುವಂತಿದೆ ಇಲ್ಲಿನ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕತೆಗಳ ನಿಲುವು. ಈ ಕತೆ ನೆನಪಿಸುವ ಒಂದು ಹಿಂದೀ ಸಿನಿಮಾ ಮಿಸ್ಟರ್ ಅಂಡ್ ಮಿಸೆಸ್ ಅಯ್ಯರ್. ರೈಲು ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕೂರಬೇಕಾದ, ಒಂದೇ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಹೇಗೊ ಹೊಂದಿಸಿಕೊಂಡು ಮಲಗಲೂ ಬೇಕಾದ (ಮಲಗುವುದೇ ಇದ್ದರೆ) ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯೊಂದನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಅಲ್ಲಿ ವಿವಾಹಿತೆಯಾದ ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ಮತ್ತು ಲಿವಿಂಗ್ ಇನ್ ಅನುಭವ ಹೊಂದಿರುವ ಒಂದು ಗಂಡು ಇರುತ್ತ ನಿರೂಪಣೆಯ ಹೊಣೆ ಹೊತ್ತ ಹೆಣ್ಣು ಮನಸ್ಸಿನ ಮೂಲಕ ಹುಚ್ಚುಕೋಡಿ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತದೆ ಈ ಕತೆ. ಅಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಕತೆಗಾರ್ತಿ ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡ ಹದ ಮತ್ತು ಸಂತುಲನ ಅತ್ಯಂತ ಮೆಚ್ಚುಗೆಗೆ ಪಾತ್ರವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಗ್ಗದ ಮೇಲಿನ ನಡಿಗೆಯಂಥ ಈ ನವಿರು ನಿರೂಪಣೆ ಸುಲಭದ್ದಲ್ಲ. ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ವಿಮರ್ಶಕ ಪ್ರಜ್ಞೆಯೊಂದನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ರಸಾಭಿಜ್ಞತೆಯನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡದೆ ಕಟ್ಟಬೇಕಾದ ರಮ್ಯ ಕಟ್ಟಡವಿದು. ಇಲ್ಲಿ ಕತೆಗಾರ್ತಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿಯೇ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆನ್ನಬಹುದು. ಒಂದು ಕಡೆ ಮಾತ್ರ, ಓದುಗನಿಗೆ ಅನಿಸಬೇಕಾದ್ದನ್ನು (ಅನಿಸುವುದನ್ನು) ವಾಚ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳುವ ಅನಗತ್ಯ ವಾಕ್ಯ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ನಿರೂಪಣೆಯ ಹದ ಈ ಕತೆಗಾರ್ತಿಗೆ ಒಲಿದಿದೆ. ಆದರೆ ಇದನ್ನು ಅವರು ಬಳಸುತ್ತಿರುವುದು ಏನನ್ನು ಹೇಳುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಎನ್ನುವುದು ಹೆಚ್ಚು ಮುಖ್ಯವಾದ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮರೆಯಬಾರದು.
ಇಲ್ಲೇನೂ ರೋಮಾಂಚಕವಾದದ್ದು ನಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ರಂಗಸಜ್ಜಿಕೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವುದರಲ್ಲೇ ಅದು ಸಾಕಷ್ಟು ರೋಮಾಂಚನವನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಿ, ತನ್ಮೂಲಕ ಓದುಗರ ಮನಸ್ಸಿನ ಲಹರಿಯನ್ನು ಸ್ವತಃ ಓದುಗನೇ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಇಟ್ಸ್ ಜಸ್ಟ್ ಓಕೆ ಹೌದಲ್ಲವೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರಿಸುವ ಉತ್ತರದಾಯಿತ್ವವನ್ನು ಹೊರಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇದೇ ಕತೆಗಾರ್ತಿಯ ಉದ್ದೇಶ. ಗಂಡು-ಹೆಣ್ಣು, ಏಕಾಂತ, ಲೈಂಗಿಕವಾದ ವಾಂಛೆಯನ್ನು ಉದ್ದೀಪಿಸಬಲ್ಲ ವಾತಾವರಣ ಇಷ್ಟಿದ್ದರೆ ಎಲ್ಲರೂ ಪ್ರಾಣಿಗಳಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ನಿಜವೆಂದೇ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳೋಣ. ಆದರೆ ಕತೆಯಲ್ಲೇ ಒಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿ ಈ ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಅತ್ಯಂತ ಪಾರದರ್ಶಕವಾದ ಒಂದು ನೋಟ ಸಾಧ್ಯವಾದದ್ದೇ ಅಂಥ ವಾಂಛೆ ತಟ್ಟನೆ ಮಾಯವಾಗುವ ವಿದ್ಯಮಾನವೂ ಬರುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆ, ನಾವೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಹಾಡು ನನ್ನದು ಕತೆಗೆ ಹಿಂದಿರುಗುವುದಾದರೆ, ಅಲ್ಲಿ ಲಾರಿ ಡ್ರೈವರ್‌ಗೆ ತಾನು ತನ್ನ ಕಾಮತೃಷೆಯನ್ನು ನೀಗಿಕೊಳ್ಳಲೆಂದೇ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಕಾದು ಕೂತಿರುವುದು ತನ್ನದೇ ಮಗಳಿಂದ ಶಮನಗೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಒಂದಕ್ಕೆ ಎಂದು ತಿಳಿದ ಕ್ಷಣವೇ ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ದಾಹ ಮರೆತೇ ಹೋಗುತ್ತದೆಯಲ್ಲವೆ? ಇಲ್ಲಿಯೇ ನಾವು ಜಸ್ಟ್ ಓಕೆ ನಿಲುವಿನ ಇತಿಮಿತಿಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಛಾತಿ ತೋರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ ತಂದೆ-ತಾಯಿ, ಒಡಹುಟ್ಟು, ಮಗಳು ಎನ್ನುವುದನ್ನೆಲ್ಲ ಬದಿಗಿಟ್ಟು ಒಂದು ಗಂಡು ಮತ್ತು ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ದೇಹದ ನೆಲೆಯಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನೋಡುತ್ತ ಹೋಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆಯ್ಕೆಗೆ ಅವಕಾಶವಿದೆ.
ಬಹುಶಃ ನಾನು ಸೂಳೆ ಮಗನಾ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯ ಸುತ್ತ ಹಬ್ಬುವ ಕತೆ ಪ್ರಶ್ನೆ, ಮೈದುನನ ಅತಿರೇಕದ ವರ್ತನೆ ಗಂಡನಿಗೆ ತಿಳಿಯಿತೊ ಎನ್ನುವ ಆತಂಕದಲ್ಲಿ ಬೇಯುವ ಹೆಂಡತಿಗೆ ತಾನು ಮಾಜಿ ಪ್ರೇಯಸಿಯ ಜೊತೆ ಕೂಡಿದ್ದನ್ನು ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆಯೊಂದಿಗೇ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಗಂಡನ ಕತೆ ಹೇಳುವ ಸುಳಿ, ಐಸಿಯುನಲ್ಲಿರುವ ಗಂಡ ಸತ್ತರೆ ತಾನು ಅವನ ಅಸ್ತಿಯೊಂದಿಗೆ ತನಗೆ ಬೇಕಾದವನೊಂದಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿರಬಹುದೆಂದು ಯೋಚಿಸುವ ಹೆಂಡತಿಯ ಕತೆಯನ್ನು ಹೇಳುವ ವೇಷ, ಇಬ್ಬರು ಮನೆಗೆಲಸದ ಹುಡುಗಿಯರು ಹಾಗೂ ಸ್ವತಃ ತನಗೆ ಕಮಿಟ್‌ಮೆಂಟ್ ಬೇಡ ಎನ್ನುವ ಒಬ್ಬ ಕಾಲೇಜು ಸಹಪಾಠಿಯೊಂದಿಗಿನ ಸಂಬಂಧದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಲೈಂಗಿಕತೆ, ಸಂಬಂಧದ ಅಗತ್ಯ, ಅದು ಬಯಸುವ ಬದ್ಧತೆಯ ತೊಡಕುಗಳನ್ನು ಕಾಣುವ ಕತೆ ದಾರಿ ಮತ್ತು ವಿಚ್ಛೇದಿತೆಯೊಬ್ಬಳ ಮನದ ತುಮುಲಗಳಿಗೆ ಸಿನಿಮೀಯ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ಕತೆ ಮನಸು ಅಭಿಸಾರಿಕೆ - ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ಎಳೆಯನ್ನು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟು ಕಾಣುವುದರಾಚೆ ಬೇರೆ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಇದ್ದುದರಲ್ಲಿ ಭಿನ್ನವಾದ ಕತೆ ಬಾಹುಗಳು.
ಬಾಹುಗಳು ಕತೆ ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ, ಇಲ್ಲಿನ ನಿರೂಪಣೆ, ತಂತ್ರ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಇಡೀ ಸಂಕಲನದಲ್ಲಿ ಫ್ಯಾಂಟಸಿಯನ್ನೂ, ಕನಸು-ಕಲ್ಪನೆ-ಭ್ರಮೆ ಮತ್ತು ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಒಂದೆಳೆಯಲ್ಲಿ ಜೋಡಿಸುವ ಕತೆ ಅಂತಿರಲಿ, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದಾದರೊಂದನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡ ಇನ್ನೊಂದೇ ಒಂದು ಕತೆ ಇಲ್ಲ. ಬಾಹುಗಳು ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದೇಟಿಗೆ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತವೆ. ಅಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಇದು ವಿಶಿಷ್ಟವೂ, ವಿಭಿನ್ನವೂ, ಆಕರ್ಷಕವೂ ಆದ ಕತೆ. ಇವರ ಎಲ್ಲಾ ಕತೆಗಳೂ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿವೆ ಎನ್ನುವುದು ಬೇರೆ ಮಾತು, ಅದಿರಲಿ. ಆದರೆ ಈ ಕತೆ ಹೇಳುವುದು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ವಿಕಸನ ಮಾದರಿಯ ಐದು ಅಂಶಗಳನ್ನು ಎನ್ನುವುದು ಗಮನಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ನಿರಾಸೆಯಾಗುತ್ತದೆ.
ಸೊಗಸಾದ ನಿರೂಪಣೆ, ಉತ್ತಮ ಶೈಲಿ, ಓದುಗನನ್ನು ತುದಿಗಾಲಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಬಲ್ಲ ಕೌತುಕವನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ಜಾಣ್ಮೆ, ಬದುಕಿನ ಸೂಕ್ಷ್ಮಗಳನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುವ ಕಲೆ, ಮನುಷ್ಯ ಸಂಬಂಧಗಳ - ಮನಸ್ಸಿನ - ಬದುಕಿನ - ಒಟ್ಟಾರೆ ತಾತ್ವಿಕ-ತಾರ್ಕಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಒರೆಗೆ ಹಚ್ಚಿ ನೋಡಬಲ್ಲ ಅದ್ಭುತ ಚಿಂತನಶೀಲತೆ, ಕತೆಯನ್ನು ಹೇಳುವಾಗ ಪ್ರಾಣಿಗಳು, ಪರಿಸರ, ವಸ್ತುಲೋಕದ ಪರಿಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಬರಹಕ್ಕೆ ಅವು ಒದಗಿ ಬರುವಂತೆ ಎಚ್ಚರ ವಹಿಸುವ ಕಲೆಗಾರಿಕೆ ಎಲ್ಲ ಇದ್ದೂ ಇಡೀ ಸಂಕಲನದ ಕತೆಗಳು ಕೇವಲ ಲೈಂಗಿಕತೆಯ ಸುತ್ತಲೇ ಸುತ್ತುತ್ತಿವೆ ಎನಿಸಿದರೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ. ಹ್ಯಾಪಿ ಟು ಬ್ಲೀಡ್ ಎನ್ನುವ ಸ್ಲೋಗನ್ ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲುವುದು, ತೊಡೆ ಮತ್ತು ಎದೆಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವುದರ ಮೂಲಕವೇ ನಾವು ಗಂಡಿನ ಮನಸ್ಸಿನ ಕಲ್ಮಶವನ್ನು ಈಚೆ ತರುತ್ತೇವೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ತೊಲಗಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯುವುದು, ಲಿವಿಂಗ್ ಇನ್ ಮೂಲಕ ಸರಿಯಾದ ಆಯ್ಕೆಗೆ ಸಜ್ಜಾಗುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಹೇಳುವುದು - ಇವೆಲ್ಲವೂ ಲಿಬರೇಟಿಂಗ್ ಎನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆ, ಇದರಿಂದ ಬದಲಾವಣೆ ಸಾಧ್ಯ ಎನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆ ನಾನು ಆಶಾವಾದಿಯಾಗಿಯೇ ಇದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯ ಸಂಬಂಧಗಳು ಕನಿಷ್ಠ ದೇಹದ ನೆಲೆಯಲ್ಲಾದರೂ ಸಂಚಾರೀ ಭಾವದ ನೆಲೆಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡು ಇಟ್ಸ್ ಜಸ್ಟ್ ಓಕೆ ಎನ್ನಬಹುದು ಎಂದರೆ ನಾನು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಆಧುನಿಕನಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿನ ಕತೆಗಳು ತಿಳಿದೊ ತಿಳಿಯದೆಯೊ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಅದನ್ನೆ ಎನಿಸಿದೆ ನನಗೆ.
ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ
