ನನ್ನ ಹಿಂದೆಯೂ ಯಾರಿಲ್ಲ, ಮುಂದೆಯೂ ಯಾರಿಲ್ಲ.

ಅದಷ್ಟೇ ಜರ್ಮನಿಯ ಏಕೀಕರಣ ನಡೆದಿದೆ, ಪೂರ್ವ ಪಶ್ಚಿಮಗಳ ನಡುವೆ ಎದ್ದಿದ್ದ ಬರ್ಲಿನ್ನಿನ ಗೋಡೆಯನ್ನು ಕೆಡವಲಾಗಿದೆ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ನಾವು ಉತ್ತರದವರು, ನೀವು ದಕ್ಷಿಣದವರು ಎಂಬ ಬಿರುಕು ಮನಸ್ಸಿಗಿಳಿವಂತೆ ಮಾಡಿದ ಸಂದರ್ಭಗಳು ಎದುರಾಗಿವೆ. ಮನುಷ್ಯ ಮನುಷ್ಯರ ನಡುವೆ ಎದ್ದಿರುವ ಹೊಸ ಗೋಡೆಯಂತೆ ಅವು ಕಂಡಿವೆ. ಈ ನಿವೃತ್ತ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ವಿಧುರ. ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯ ಇಲ್ಲದೇ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ದುಡಿಯುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಗುವುದಿತ್ತು. ಈಗ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ದೊಡ್ಡ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೆ ಕೂತರೆ ಎದುರಿಗೇ ಕಾಣುವ ವಿಶಾಲ ಕೊಳದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ ಯುವಕ ಕಾಡತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಅವನ ಶವವನ್ನು ಕೊನೆಗೂ ಮೇಲೆತ್ತುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿ ಇನ್ನೂ ಜೀವಂತವಾಗಿದ್ದಾಳೆ. ಇಡೀ ವಿಶ್ವದ ಸ್ಮೃತಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಟ್ಲರ್‌ನ ಕರಾಳ ಛಾಯೆ ಜರ್ಮನಿ ಎಂಬ ತಮ್ಮದೇ ದೇಶದ ಮೇಲೆ ಬೇಡವೆಂದರೂ ಚಾಚಿಕೊಂಡೇ ಇದೆ ಎನ್ನುವ ಅರಿವು ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಹಸಿಹಸಿಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದಿದೆ.

ಆದರೆ ದೇಶದೊಳಗೆ ಲಿಬಿಯ, ಈಜಿಪ್ಟ್, ಇಟೆಲಿ, ಗಾಜಾಗಳಿಂದೆಲ್ಲ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಒಳಬಂದ ನಿರಾಶ್ರಿತರು ನೆಲೆಯಿಲ್ಲದೆ ಕಂಗಾಲಾಗಿದ್ದಾರೆ. ತನ್ನವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಳೆದುಕೊಂಡು, ಅಥವಾ ಅವರಿಗೆ ಏನಾಯಿತು ಎನ್ನುವುದೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ, ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಕೂಡ ಇಲ್ಲದ ಒಂದು ಕಂಗಾಲಿನ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಉಟ್ಟಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲೇ ಓಡಿಬಂದಂತೆ ಗಡಿಯೊಳಗೆ ತೂರಿಕೊಂಡ ಈವಿದೇಶಿಗಳು ನಿರಾಶ್ರಿತರು. ಇವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರ ಹೆತ್ತವರನ್ನು ಕಣ್ಣೆದುರೇ ಕಡಿದು ಕೊಲ್ಲಲಾಗಿದೆ. ಕೆಲವರ ಪತ್ನಿಯಂದಿರು ಇನ್ನೆಲ್ಲೊ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡಿರುವುದು ಗೊತ್ತು, ಅಲ್ಲಿಂದ ಏನಾದರೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೆಲವರು ತಮ್ಮ ಹಸುಗೂಸುಗಳು ಕಾಲ್ತುಳಿತಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿಯೊ, ಮುಳುಗುವ ಹಡಗಿನಿಂದ ಬಚಾವಾಗಲಾರದೆಯೊ ಕಣ್ಣೆದುರೇ ಸತ್ತಿದ್ದನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರಿಗೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೊ ಇದ್ದತಮ್ಮ ಹೆತ್ತವರೊ, ಸಂಗಾತಿಗಳೊ ಈಗ ಏನಾಗಿದ್ದಾರೆಂಬುದು ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಈದೇಶದಲ್ಲಿ ರೆಕ್ಕೆಕಡಿದ ಹಕ್ಕಿಗಳಂತೆ ತುಪತುಪನೆ ಉದುರಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದಾರೆ. ಈಗ ಈ ದೇಶದ ರಾಜಸತ್ತೆ, ಆಡಳಿತ, ಅಧಿಕಾರ, ಪೋಲೀಸು, ಸೇನೆ ಎಲ್ಲವೂ ಇವರಿಗೆ ಅನ್ನ ಕೊಡಬೇಕೆ, ಇರಗೊಡಬೇಕೆ, ಕೊಲ್ಲಬೇಕೆ, ಅಂಥ ಸಭ್ಯ ಮಾರ್ಗ ಯಾವುದಾದರೂ ಇದೆಯೆ, ಅನಾಗರಿಕ ಮಾರ್ಗವೇ ಗತಿಯಾದಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಸಮರ್ಥನೆ ಒದಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಹೇಗೆ, ದೇಶದಿಂದ ಆಚೆದಬ್ಬುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂದೆಲ್ಲ ಮಂತ್ರಾಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದೆ. ಇವರೆಲ್ಲ ತಮ್ಮಂತೆಯೇ ಇರುವುದನ್ನು ಕಂಡು, ಇವರೂ ಮನುಷ್ಯರೇ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕಂಡು ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತರಾಗಿರುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮಂದಿ ಇವರನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಲಾರದೆ, ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಧೈರ್ಯ, ಔದಾರ್ಯ, ಮಾನವೀಯತೆ ಎಲ್ಲಿ ದೇಶದ್ರೋಹಿ, ದೇಶವಿರೋಧಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಡುವುದೋ ಎಂಬ ಭಯದಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಲಾರದೆ ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುವಂತಿದೆ.

ನಡುರಾತ್ರಿ ಎಚ್ಚರವಾದರೆ ಇಡೀ ಮನೆಯನ್ನು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಸುತ್ತು ಬರುವ ರಿಚರ್ಡ್ ಮನುಷ್ಯನ ಆಳದ ಒಂಟಿತನವನ್ನು, ಸಹಜೀವಿಯನ್ನು ನಂಬಲಾರದ ಅವನ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಕುರಿತಾಗಿಯೇ ಇರುವ ಕಾದಂಬರಿ ಎಂಬುದು ನಿಜ. ಆದರೆ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಇದರ ವಿಶೇಷ. ಅಂಥ ವಿಶೇಷವನ್ನು ಸೂಚಿಸುವಂತೆ ಈ ಒಂದು ಅಧ್ಯಾಯವಿದೆ. ನಮ್ಮ ಬದುಕು ಚರ್ಮದ ಬಣ್ಣ, ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ, ಭಾಷೆ, ದೇಶ, ಬಡತನ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೀರಿದ್ದು ಎನ್ನುವ ಸರಳ ಸಂಗತಿಯಿಂದ ಮನುಷ್ಯ ಸಾಕಷ್ಟು ದೂರ ಸರಿದಿದ್ದಾನೆ, ಸರಿಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾನೆ. ಸರಳ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅವನು ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮನುಷ್ಯತ್ವವನ್ನು ಮರಳಿ ಪಡೆಯಬೇಕಾದ ಸ್ಥಿತಿ ಇದೆ. ಹಾಗೆ ಈ ಅಧ್ಯಾಯ ತೀರ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದದ್ದು, ಸರಳವಾದದ್ದು ಮತ್ತು ಓದುತ್ತ ಮಹತ್ವದ್ದು ಎಂದೂ ಅನಿಸುವಂಥದ್ದು.

ನನ್ನ ಹಿಂದೆಯೂ ಯಾರಿಲ್ಲ, ಮುಂದೆಯೂ ಯಾರಿಲ್ಲ.

ಆವತ್ತು ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ರಿಚರ್ಡ್‌ಗೆ ಆ ಎಲ್ಲ ಮಾತುಕತೆ ಹೇಗೆ ಸುರುವಾಯಿತೆಂಬುದೇ ಸರಿಯಾಗಿ ನೆನಪಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮುಚ್ಚಿದ ಬಾಗಿಲುಗಳನ್ನು ತಟ್ಟುತ್ತ ಹೋಗುವುದು ಅವನಿಗೆ ಸಾಕೆನಿಸಿತ್ತು. ಒಳಗೆ ಹುಡುಗರು ಅಡ್ಡಾತಿಡ್ಡ ಮಲಗಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಯಾರು ಸಿಗುತ್ತಾರೆ ಇವತ್ತಿನ ಮಾತಿಗೆ ಎಂದು ಹುಡುಕುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು. ರಿಚರ್ಡ್ ಮೆಟ್ಟಿಲಿಳಿದು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಹೊರಟಿದ್ದ. ಆಗ ಅವನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪೊರಕೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದ. ಜನವಸತಿಯಿಲ್ಲದ ಎರಡನೆಯ ಅಂತಸ್ತಿನ ನೆಲ ಗುಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವನು. ಅದೆಷ್ಟು ನಿಧಾನಗತಿಯಲ್ಲಿ ಗುಡಿಸುತ್ತಿದ್ದನೆಂದರೆ, ಅದೊಂದು ತುಂಡು ಜಾಗ ಗುಡಿಸಿ ಮುಗಿಸಲು ಇಡೀ ದಿನ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಂದಾಜಿನಲ್ಲಿದ್ದಂತಿತ್ತು. ಅದು ಹೇಗೆ ಅವನ ಜೊತೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಹೊತ್ತು ಮಾತನಾಡುತ್ತ ಕಳೆದನೊ, ರಿಚರ್ಡ್‌ಗೇ ನಂಬಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವನು ಅಲ್ಲಿ ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಅಷ್ಟೊಂದು ಹೊತ್ತು ಮಾತನಾಡಿ ನಿಂತಿದ್ದಿಲ್ಲ.

ಗೊತ್ತು ನನಗಿದೆಲ್ಲ ಯಾಕಾಗ್ತಿದೆ ಅಂತ, ಆ ಧ್ವನಿ ಮೆತ್ತಗೆ ಗುನುಗುತ್ತದೆ. ತೆಳ್ಳನೆಯ ಕೃಶಕಾಯದ ಮನುಷ್ಯ ಇನ್ನೂ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹರಿದ ಹಳದಿಬಣ್ಣದ ಯೂನಿಫಾರಮ್ ತೊಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ಇದ್ದಾನೆ. ಕೈಯಲ್ಲಿನ್ನೂ ಅದೇ ಪೊರಕೆಯಿದೆ. ನಡುನಡುವೆ ಕೆಲಸ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಅದೇ ಪೊರಕೆಯ ಬೊಡ್ಡೆಗೆ ತನ್ನ ಸುಸ್ತಾದ ದೇಹವನ್ನು ಆತುಕೊಂಡಂತೆ ಎರಡೂ ಕೈಗಳನ್ನೂರಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾನೆ. ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿ ಪೊರಕೆ ಆಡುತ್ತದೆ.

ಅಥವಾ ಇದೆಲ್ಲ ಇನ್ನೂ ಮುಗಿಯುವ ಇಶಾರೆ ಇಲ್ಲವೋ ಏನೊ.

ನಾನು ಬಿಟ್ಟ ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟ ಹಾಗೇ ನನ್ನೆದುರಿನ ಅಷ್ಟೂ ದೂರ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಿ ನೋಡಿದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ನಾನು ಹಾದು ಬಂದ ಹಾದಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಹಿಂದಿರುಗಿ ದಿಟ್ಟಿಸಿದೆ. ಏನೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ.

ನಿರ್ಜನವಾಗಿದ್ದ ಆ ಎರಡನೆಯ ಅಂತಸ್ತಿನ ಮನುಷ್ಯ ಆಡಿದ ಮೊತ್ತಮೊದಲ ಮಾತು ಅದು. ಮತ್ತೆಲ್ಲಾ ಮಾತುಗಳು ಇವೇ ಮಾತುಗಳ ಸುತ್ತ ಗಿರಕಿ ಹೊಡೆದಂತೆ ಪುಂಖಾನುಪುಂಖವಾಗಿ ಬರತೊಡಗಿದ್ದವು. ಈಗ ರಿಚರ್ಡ್ ತನ್ನದೇ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ, ಆದರೂ ಅವನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಆ ಮನುಷ್ಯನ ಮೆತ್ತಗಿನ ಧ್ವನಿ ಇಲ್ಲಿಯೇ, ಈಗಷ್ಟೇ ಆಡಿದಂತೆ ಗುಂಯ್ ಗುಡುತ್ತಲೇ ಇದೆ.

ನನಗೆ ಎಂಟೋ ಒಂಭತ್ತೋ ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾದಾಗ ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರು ನನ್ನನ್ನು ನನ್ನ ಮಲತಾಯಿಯ ಜೊತೆ, ಅಂದರೆ ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಮೊದಲ ಪತ್ನಿಯ ಜೊತೆ, ಬಿಟ್ಟು ಅವರೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಇಬ್ಬರು ಸಹೋದರರು ಮತ್ತು ತಂಗಿಯ ಜೊತೆ ಬೇರೊಂದು ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೊರಟು ಹೋದರು. ನನಗೆ ಹನ್ನೊಂದು ತುಂಬಿದಾಗ ನನ್ನ ಮೊದಲು ಕುಡುಗೋಲು ಸಂಪಾದಿಸಿದ್ದೆ. ಹೊಲದಲ್ಲಿ ಗಂಟೆಗೆ ಮುವ್ವತ್ತು ಸೆಂಟ್ಸ್ ದುಡಿಯಲು ಇದೇ ನನಗಿದ್ದ ಏಕೈಕ ಬಂಡವಾಳವಾಗಿತ್ತು. ನನಗೆ ಹದಿನೆಂಟು ತುಂಬಿದಾಗ ನನ್ನ ಬಳಿ ಸಣ್ಣ ಗೂಡಂಗಡಿ ತೆರೆಯಲು ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಹಣ ಕೂಡಿತ್ತು. ಹತ್ತೊಂಬತ್ತು ವರ್ಷವಾದಾಗ ನಾನು ನನ್ನ ಗೂಡಂಗಡಿಯನ್ನು ಮಾರಿ ಘಾನಾದ ಕುಮಾಸಿಗೆ ಹೋದೆ. 

ಪ್ರತಿದಿನ ರಾತ್ರಿ ಮನೆಗೆ ಮರಳಿದ್ದೇ ಮಾಡುವ ಹಾಗೆ ರಿಚರ್ಡ್ ಲಿವಿಂಗ್ ರೂಮು, ಓದುವ ಕೋಣೆ, ಕಿಚನ್‌ನ ಲೈಟ್ಸ್ ಹಾಕಿದ. 

ನಾನು ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರನ್ನು, ನನ್ನ ಸಹೋದರರು ಮತ್ತು ಸಹೋದರಿಯನ್ನು ನೋಡಲು ಹೋದೆ. ಅವರಿಗೆ ಶುಭವಿದಾಯ ಕೋರಿದೆ. ಅವರೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಒಂದೇ ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಕಳೆಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು. ಅವರಿದ್ದ ಮನೆ ತೀರಾ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿತ್ತು.

ನಾನು ಕುಮಾಸಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬೀದಿ ಬದಿ ಶೂಸ್ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ ಇಬ್ಬರು ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳಿಗೆ ಸಹಾಯಕನಾಗಿ ನಿಂತು ದುಡಿಯತೊಡಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ನಾನೊಬ್ಬಳು ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದೆ. ಆದರೆ ನಾನು ತೀರಾ ದರಿದ್ರ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅವಳ ಹೆತ್ತವರು ನಮಗೆ ಮದುವೆಯಾಗಲು ಅನುಮತಿ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ಆಮೇಲೆ ನಾನು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳೂ ನಷ್ಟದಿಂದ ದಿವಾಳಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟರು.

ಮತ್ತೆ ನಾನು ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರ ಬಳಿಗೆ ಹೋದೆ. ನನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿ, ಇಬ್ಬರು ಸಹೋದರರು ಮತ್ತು ನನ್ನ ತಂಗಿಯನ್ನು ಮರಳಿ ಭೇಟಿಯಾದೆ. ಆದರೆ ಅವರೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಮಾತ್ರ ಕಳೆಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು. ಅವರಿದ್ದ ಮನೆ ತೀರಾ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿತ್ತು.

ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ದೇಹಾರೋಗ್ಯ ಕೂಡ ಚೆನ್ನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ರಿಚರ್ಡ್ ಕಿಚನ್ನಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಗಾರ್ಡನ್ ಕಡೆಗಿದ್ದ ಕಿಟಕಿಯನ್ನು ತೆರೆಯುತ್ತಾನೆ. ರಾತ್ರಿಯ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲೇ ಹೊರಗಡೆ ದೃಷ್ಟಿ ನೆಟ್ಟು ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾನೆ. ಎಲ್ಲವೂ ಸ್ತಬ್ಧವಾದಂತೆ ಆ ನೀರವ ವಾತಾವರಣದ ಮೌನವನ್ನೇ ಕ್ಷಣಕಾಲ ಧೇನಿಸುತ್ತ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ಹಿಂಬಂದಿಯಿಂದ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಪೊರಕೆ ನೆಲವನ್ನು ಗುಡಿಸುವ ಆ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸತೊಡಗುತ್ತದೆ.

ಏನೋ ಬದಲಾವಣೆ. ಆದರೆ ಅದು ಒಳ್ಳೆಯದಕ್ಕೋ ಕೆಟ್ಟದ್ದಕ್ಕೋ ಎನ್ನುವುದು ಕೂಡ ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಒಂದು ಹೊಲದಲ್ಲಿ ದುಡಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಸುರುಮಾಡಿದೆ. ಪಶುಗಳನ್ನು, ಆಡು, ಕುರಿ ಮತ್ತು ಹಂದಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನನ್ನ ಕೆಲಸವಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಅವುಗಳಿಗಾಗಿ ಹುಲ್ಲು ಕತ್ತರಿಸಿ, ಚಿಗುರು, ಸೊಪ್ಪು ಸದೆ ಕಡಿದು ತರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಯಜಮಾನ ನನ್ನ ಸಂಬಳವನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಕೇಳಿದರೆ, ನನ್ನ ಗಳಿಕೆಯೆಲ್ಲವೂ ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ಹೊರೆಯುವುದಕ್ಕೇ ಖರ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. 

ರಿಚರ್ಡ್ ಕಿಟಕಿ ಮುಚ್ಚಿ ಹಿಂದಿರುಗುತ್ತಾನೆ. ಕಸ ಗುಡಿಸುವ ಮನುಷ್ಯ ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಕೋಲಿಗೆ ಆತುಕೊಂಡು ನಿಲ್ಲುತ್ತಾನೆ, ಒಂದು ಮುಗುಳ್ನಗು ಚೆಲ್ಲುತ್ತಾನೆ. ಮಾತು ಸುರು.

ಒಮ್ಮೆ ನನಗೊಂದು ಕನಸು ಬಿತ್ತು. ನನ್ನ ತಂದೆ ಒಂದು ಕಡೆ ಮಲಗಿದ್ದರು. ನಾನವರನ್ನು ಹಿಡಿಯಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡರೂ ನನ್ನಿಂದ ಅದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ತೋಳುಗಳ ಕೆಳಗೆ ಅವನು ಅಂಗಾತ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದರು ಮತ್ತು ನೋಡ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಮಲಗಿದ್ದಲ್ಲೇ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಇಂಗತೊಡಗಿದರು.

ಮರುದಿನ ರಾತ್ರಿ ಮತ್ತೆ ಅಂಥದೇ ಕನಸು ಬಿತ್ತು. ಮೂವರು ಹೆಂಗಸರು ನನ್ನ ಅಪ್ಪನ ದೇಹಕ್ಕೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಅವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂಬುದೇ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. 

ಮೂರನೆಯ ರಾತ್ರಿ ಬಿದ್ದ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ತಾಯಿ ತಂದೆಯ ದೇಹದ ಪಕ್ಕ ಸುಮ್ಮನೇ ಅದನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡಿರುವವಳ ಹಾಗೆ ನಿಂತಿರುವುದು ಕಂಡೆ.

ಒಂದು ದಿನದ ನಂತರ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲೆ ನನ್ನ ತಂದೆ ತೀರಿಕೊಂಡಿರುವ ಸುದ್ದಿ ನನ್ನನ್ನು ತಲುಪಿತು.

ಅದೆಲ್ಲ ಹೋಗಲಿ, ಅವನಿಗೆ ಈ ಪೊರಕೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಾದರೂ ಎಲ್ಲಿ?

ಎಂಟು ವಾರಗಳ ಬಳಿಕ ಮೃತನ ಸ್ಮರಣಾರ್ಥ ನಡೆಸಬೇಕಾದ ಆಚರಣೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗಲು ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಹಣ ನನ್ನ ಬಳಿ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಒಬ್ಬ ಮಗ ಅದಕ್ಕೆ ಹಾಜರಿರಲೇ ಬೇಕು, ಶೋಕಾಚರಣೆ ನಡೆಸಲೇ ಬೇಕು. 

ಈಗವನು ಶಾಂತಚಿತ್ತನಾಗಿ ಕಸಗುಡಿಸತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. ದೀರ್ಘವಾಗಿ ಪೊರಕೆಯನ್ನು ಎಳೆದೆಳೆದು ಗುಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಒಳ್ಳೆಯದು, ಇದೇ ಸರಿ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ ರಿಚರ್ಡ್.

ಮೊದಲನೇ ವಾರ ನಾನು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದೆ.

ನಂತರ ಎರಡನೆಯ ವಾರ.

ಆಮೇಲೆ ಮೂರನೆಯ ವಾರ.

ಮತ್ತು ನಾಲ್ಕನೆಯದು.

ನಾಲ್ಕನೆಯ ವಾರ ಮುಗಿಯುತ್ತಲೇ ನನ್ನ ಯಜಮಾನ ಇದುವರೆಗೂ ಮಾಡಿದ್ದೆಲ್ಲವೂ ತರಬೇತಿಯಾಗಿತ್ತು, ಹಾಗಾಗಿ ಅದಕ್ಕೆ ಹಣವನನ್ನೇನೂ ಕೊಡುವ ಕ್ರಮವಿಲ್ಲ ಎಂದುಬಿಟ್ಟ. 

ನಾನು ಬೇರೊಂದು ಹೊಲದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡೆ. ಗಡ್ಡೆ ನೆಡುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಕುಳಿ ತೋಡುವ ಕೆಲಸ. ಮೊದಲ ವಾರ ನಾನು ದುಡಿದೇ ದುಡಿದೆ. ಮುಂಜಾನೆ ನಾಲ್ಕರಿಂದ ಮುಸ್ಸಂಜೆ ಆರೂವರೆಯ ತನಕ ದುಡಿತ.

ಆಮೇಲೆ ಎರಡನೆಯ ವಾರ.

ಮತ್ತೆ ಮೂರನೆಯ ವಾರ.

ನಂತರ ನಾಲ್ಕನೆಯದು.

ಆದರೆ, ಒಬ್ಬಾಕೆ ನನಗೆ ಪುಕ್ಕಟೆಯಾಗಿ ತಿನ್ನಲು ಕೊಡದೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದರೆ ಮೃತನ ಸ್ಮರಣಾರ್ಥ ಕಡಿಯಲು ಬೇಕಿದ್ದ ಆಡು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಪ್ರಯಾಣದ ವೆಚ್ಚ ಎರಡನ್ನೂ ಭರಿಸುವಷ್ಟು ಹಣ ಕೂಡ ನನ್ನ ಈ ಸಂಪಾದನೆಯಿಂದ ಹುಟ್ಟುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. 

ರಿಚರ್ಡ್ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನು ಇಂಥ ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ತಣ್ಣಗಿನ ಬಿಯರ್ ಕುಡಿಯುವುದು ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅಲ್ಲಿಂದೆದ್ದು ಬೇಸ್‌ಮೆಂಟ್ ಕಡೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕತೊಡಗುತ್ತಾನೆ.

ನಾನು ಆಡಿನೊಂದಿಗೆ ಒಂದು ಬಾಡಿಗೆ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಹೇಗೋ ಜಾಗ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕ್ವಾಕ್ವಾ ತನಕ ತಲುಪಿದೆ.

ಅಲ್ಲಿಂದ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆಡು ಹತ್ತಿಸಿಕೊಂಡು ಕುಮಾಸಿ ತಲುಪಿದೆ.

ಮತ್ತೆ ಕುಮಾಸಿಯಿಂದ ತೇಪಾ ತನಕ ಬಾಡಿಗೆ ಕಾರಿನಲ್ಲೇ ಆಡಿನೊಂದಿಗೆ ತುರುಕಿಕೊಂಡೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಆಡು ಮತ್ತು ನಾನು ಮಿಮ್ ತಲುಪಿದೆವು.

ಅಷ್ಟೊಂದು ಜನರ ನಡುವೆ ಒಂದು ಜೀವಂತ ಆಡನ್ನು ಮುದುರಿ ಒತ್ತಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು, ತಾನೂ ತುರುಕಿಕೊಂಡು ಪ್ರಯಾಣಿಸುವ ಪಾಡು ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತಾನು ನಕ್ಕುಬಿಟ್ಟಿದ್ದು ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ ರಿಚರ್ಡ್‌ಗೆ.

ಅಪ್ಪನ ಶೋಕಾರ್ಥ ನಡೆದ ಆಚರಣೆಯ ದಿನವೇ ನಾನು ಅಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪಿದೆ. ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲೇ ಆಡನ್ನು ಸಮರ್ಪಿಸಲಾಯಿತು. ನಾನು ನನ್ನ ಸಂಸಾರದೊಂದಿಗೆ ಆ ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಮಾತ್ರ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು. ಅವರಿದ್ದ ಮನೆ ತೀರ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದೆ ನನ್ನ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಮೂವರು ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರ ಖರ್ಚುವೆಚ್ಚ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಹೊಣೆ ನನ್ನೊಬ್ಬನದೇ ಆಗಿತ್ತು.

ಹತ್ತಿರದ ಹಳ್ಳಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಕೋಕಾ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿತು.

ಒಂದು ವರ್ಷದ ನಂತರ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಹಣದೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಅಕ್ರಾಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ.

ನಾನು ನನ್ನ ತಾಯಿ, ಇಬ್ಬರು ಸಹೋದರರು ಮತ್ತು ತಂಗಿಗೆ ವಿದಾಯ ಹೇಳುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಅವರಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದೆ. ಅಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಮಾತ್ರ ತಂಗುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು. ಅವರಿದ್ದ ಮನೆ ಅಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿತ್ತು.

ರಿಚರ್ಡ್ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಬಿಯರ್ ಹಿಡಿದು ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ, ಚಿಂದಿಯಾದ ಹಳದಿ ಯೂನಿಫಾರ್ಮ್ ತೊಟ್ಟ ಆ ಮನುಷ್ಯ ಲಿವಿಂಗ್ ರೂಮಿನ ರಗ್ಗು ಗುಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ.

ನಾನು ಅಕ್ರಾಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಬಿಸಿನೆಸ್‌ಗಾಗಿ ನಾಲ್ಕು ಜೊತೆ ಶೂಸ್ ಖರೀದಿಸಿದೆ. ಅಪರಾಹ್ನದೊಳಗೆ ನಾನು ಎರಡು ಜೊತೆ ಮಾರಿದ್ದೆ. ಎರಡು ಹೊಸ ಜೊತೆಗಳನ್ನು ಕೊಂಡೆ ಮತ್ತು ಆ ಸಂಜೆ ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಜೊತೆ ಶೂಸ್ ಮಾರಿದೆ. ಮೂರು ಜೊತೆ ಶೂಸ್ ಮಾರಿ ಬಂದ ಲಾಭದಿಂದ ನಾನು ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೆ. ಮಲಗಲು ಬೇಕಾದ ಒಂದು ಚಾಪೆ ಮತ್ತು ಬೀದಿ ಬದಿ ಮಲಗುವಾಗ ಹೊದೆಯಲು ಬೇಕಾದ ಒಂದು ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಚಾದರ ಕೊಂಡೆ. ರಾತ್ರಿ ಯಾರೋ ಆ ಚಾದರ ಕದ್ದೊಯ್ದರು.

ಐದು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಲಿವಿಂಗ್ ರೂಮಿನ ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆಯೇ ಉಳಿದುಬಿಟ್ಟ ಆಡ್ವೆಂಟ್‌ಗಾಗಿ ತಂದ ರೀಥ್ ಮೇಲೆಯೇ ರಿಚರ್ಡ್ ದೃಷ್ಟಿ ಕೀಲಿಸಿತ್ತು.

ಅದೇ ತಾನೆ ಮಳೆಗಾಲ ಆರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ನಗರದ ಸುತ್ತೆಲ್ಲಾ ಓಡಾಡಿದೆ. ಈಗ ನನ್ನ ಬಳಿ ಹನ್ನೊಂದು ಜೊತೆ ಶೂಸುಗಳಿದ್ದವು. ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಒಂದೇ ಶೂವನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇನ್ನೊಂದು ನನ್ನ ಬೆನ್ನಿನ ಚೀಲದಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ರಾತ್ರಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮಳೆಯಾದರೆ ನನ್ನ ಹೊಸ ಚಾದರ ಅತ್ತಿತ್ತ ಸರಿದಿದ್ದರೆ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಒದ್ದೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹಗಲು ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಎಂಥಾ ಸುಸ್ತು ಆವರಿಸುತ್ತಿತ್ತೆಂದರೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾನು ಕುಳಿತಲ್ಲೇ ನಿದ್ದೆ ಹೋಗಿರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೊನೆಗೂ ನನಗೆ ಒಂದು ಮರದ ಪಟ್ಟಿಗಳ ಕೌಂಟರ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಶೂಗಳಿದ್ದ ಚೀಲವನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ಭದ್ರವಾಗಿ ಇರಿಸಲು ಬಾಗಿಲು, ಬೀಗ ಇದ್ದ ಒಬ್ಬರು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. ಆದರೂ ನಾನು ಆಗಲೂ ಕಿಸೆಯಲ್ಲಿ ಹಣವಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಬೀದಿ ಬದಿಯಲ್ಲೇ ಮಲಗಬೇಕಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಸದಾ ಕಾಲ ಯಾರಾದರೂ ನನ್ನನ್ನು ಕೊಳ್ಳೆ ಹೊಡೆಯಬಹುದಾದ ಭೀತಿಯಲ್ಲೇ ನಾನು ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕಮಿಷನ್ ಮೇಲೆ ಐದು ಜೊತೆ ಶೂಸ್ ಮಾರಿಕೊಡುತ್ತೇನೆಂದು ಸಹಾಯ ಮಾಡುವವನಂತೆ ಒಬ್ಬ ಬಂದ. ಹಾಗೆ ಶೂಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದವನು ಮರಳಿ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. 

ಈಗ ಚಿಂದಿಯಾದ ಹಳದಿ ಯೂನಿಫಾರ್ಮ್ ತೊಟ್ಟ ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಕಸಬರಿಗೆಯನ್ನು ತಲೆಕೆಳಕು ಮಾಡಿ ಹಿಡಿದು ಅದಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡ ಕಸವನ್ನೆಲ್ಲ ತೆಗೆದು ಹಿಂದಕ್ಕೆಸೆಯ ತೊಡಗಿದ. ಅದು ಅಲ್ಲೇ ನೆಲದ ಮೇಲೆಲ್ಲ ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ತಾನೇನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂದು ಗೊತ್ತಿದೆಯೇ ಎಂದು ರಿಚರ್ಡ್ ಆಶ್ಚರ್ಯಪಟ್ಟ. ಬಳಿಕ ಅವನಿಗೆ ಹೇಗೆ ಬೇಕೋ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದ.

ನಾನು ನನ್ನ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರನ್ನು ಕಾಣಲು ಹೋದೆ. ಅಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಕೇವಲ ಒಂದೇ ರಾತ್ರಿ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ಅವರಿದ್ದ ಮನೆ ತೀರಾ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿತ್ತು.

ನಾನು ನನ್ನ ಬಳಿಯೇ ಕೇಳಿಕೊಂಡೆ: ನಾನು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಾದರೂ ಏನು?

ನಾನು ನನ್ನನ್ನೇ ನಾನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡೆ. ನಂತರ ದೇವರನ್ನು ಕೇಳಿದೆ.

ಸರಿ, ಕೆಟ್ಟ ಕಾಲ ಎನ್ನುವುದು ಬರುತ್ತದೆ, ಅದು ಸಹಜವೇ. ಆದರೆ ನಿಮಗೆ ನೀವೆಲ್ಲಿ ಮಲಗಲಿದ್ದೀರಿ, ಏನನ್ನು ತಿನ್ನಲಿದ್ದೀರಿ ಎನ್ನುವುದು ಸಹ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದೆಂದರೆ? ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಮಲಗಬಹುದಾದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಜಾಗವೂ ಇಲ್ಲವೆ, ನಿಜಕ್ಕೂ?

ನಾನು ನನ್ನೆದುರಿನ ಹಾದಿಯನ್ನು ಅಷ್ಟೂ ದೂರ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಿ ನೋಡಿದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ನಾನು ಹಾದು ಬಂದ ಹಾದಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಹಿಂದಿರುಗಿ ದಿಟ್ಟಿಸಿದೆ. ಏನೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಎಲ್ಲವೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಡೀತಿದೆ ಎಂದೇ ಹೇಳಿದೆ.

ಮತ್ತು ನನ್ನಮ್ಮನೂ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದಳು.

ಆದರೆ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು: ನಮಗೆ ಯಾವುದೇ ಭೂಮಿ ಕಾಣಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಅವಳಿಗೆ ಹಣ ಕಳಿಸದೇ ಇದ್ದರೆ ಮತ್ತು ಯಾರೂ ಅವಳಿಗೆ ಏನೂ ಕೊಡದೇ ಇದ್ದರೆ ಅವಳಿಗಾಗಲೀ, ನನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರಿಗಾಗಲೀ ಒಪ್ಪತ್ತಿನ ಗಂಜಿಗೂ ಗತಿಯಿರಲಿಲ್ಲ.

ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಮುಖ ಮುಖ ನೋಡಿಕೊಂಡಾಗ ನನ್ನದೇ ಮೌನವು ಅಮ್ಮನ ಮೌನದೊಂದಿಗೆ ಬಡಿದು ಎಡವಿತು.

ಆಮೇಲೆ ನಾನು ತೋಟವೊಂದರಲ್ಲಿ ಕುಯಿಲಿನ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸಹಾಯಕನಾಗಿ ದುಡಿದೆ.

ಮೊದಲನೆಯ ವಾರ.

ಎರಡನೆಯ ವಾರ.

ಮೂರನೆಯ ವಾರ.

ಅವನು ಕಸಬರಿಗೆಯನ್ನು ತಿರುಗಿಸಿ ತಿರುಗಿಸಿ ಸುತ್ತಲೂ ಗುಡಿಸುತ್ತಾನಾದರೂ ನಿಂತಲ್ಲಿಯೇ ನಿಂತು ಉಳಿಯುತ್ತಾನೆ.

ನಾನು ಯೋಚಿಸಿದೆ: ನಾನೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದಾದರೆ, ಯಾರೂ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಏನನ್ನೂ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಹೊಲದ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನೇ ಕೂತು ಬಳಬಳನೆ ಅತ್ತುಬಿಟ್ಟೆ.

ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹೀಗೆಯೇ ಇದೆ. ಘಾನಾದಲ್ಲಿ ಮಂದಿ ಹತಾಶರಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ಕೆಲವರು ಸುಮ್ಮನೇ ನೇಣು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಡಿಡಿಟಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ನಂತರ ನೀರು ಕುಡಿದು, ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಸಾಯುತ್ತಾರೆ.

ನಾನು ಡಿಡಿಟಿ ಮಾರುವ ಒಂದು ಅಂಗಡಿಗೆ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬನ್ನ ಕಳಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಅಂಗಡಿಯವ ಹುಡುಗನ ಹತ್ತಿರ ಯಾರು ನಿನ್ನನ್ನು ಕಳಿಸಿದವರು ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ನನ್ನನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬಂದು ತುಂಬ ಹೊತ್ತು ನನ್ನ ಜೊತೆ ಕುಳಿತು ಮಾತನಾಡಿದ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿ ನೋಡು, ದುಡುಕಬೇಡ ಎಂದ. ಈ ಮಾತುಕತೆಯ ನಂತರದ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ನಾನು ಮಸೀದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಯೋಚಿಸಿದೆ. 

ಆ ಬಳಿಕ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅದನ್ನೇ ಮಾಡುವಷ್ಟು ತ್ರಾಣ ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ.

ಅದರ ನಂತರ ನಾನು ಕಾಯಿಲೆಬಿದ್ದೆ.

ರಿಚರ್ಡ್ ಎದ್ದು ಹಾಲ್‌ನ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ನಡೆದು ತನ್ನ ಓದುವ ಕೋಣೆ ಸೇರಿಕೊಂಡ. ಅಲ್ಲಿ ಅವನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಆರಾಮ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವುದಿದೆ. ನಿದ್ದೆ ಹೋಗುವುದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನ ತಲೆತುಂಬ ತುಂಬಿಕೊಂಡ ಯೋಚನೆಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತನಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಏನಾದರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಓದುವುದು ಅಗತ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಡಿಡಿಟಿ ವ್ಯಾಪಾರಿ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡದೇ ಇದ್ದರೆ ನಾನು ತುಂಬ ಹಿಂದೆಯೇ ಸತ್ತಿರುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಓದುವ ಕೋಣೆಯಲ್ಲೂ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಧೂಳು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದೆ. ಗುಂಡಗಿನ ಟೇಬಲ್ ಸುತ್ತ ಇರುವ ಕುರ್ಚಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಎತ್ತಿ ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲ್ಗಡೆ ತಲೆಕೆಳಗಾಗಿ ಕೂರಿಸುವಾಗ ರಿಚರ್ಡ್ ಆ ತೆಳ್ಳನೆಯ ಮನುಷ್ಯನನ್ನೇ ಒಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಗಮನಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅವನು ತನ್ನ ಪೊರಕೆಯನ್ನು ಪಕ್ಕದ ಪುಸ್ತಕದ ಶೆಲ್ಫ್‌ಗೆ ಆನಿಸಿ ಇರಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಅದು ಜರ್ಮನ್ ಕ್ಲಾಸಿಸಿಸಮ್‌ ಕುರಿತ ಕೃತಿಗಳಿಗೆಂದೇ ಮೀಸಲಿರಿಸಿದ ಶೆಲ್ಫ್.

ಬಳಿಕ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಅಕ್ರಾಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದೆ. ಒಬ್ಬ ಸಹಾಯಕನನ್ನು ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ. ಒಂದು ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬಳಿ ಎರಡೂವರೆ ಗೋಣಿಚೀಲದಷ್ಟು ಶೂಸುಗಳಿದ್ದವು, ಸುಮಾರು ಮುನ್ನೂರು ಜೊತೆ ಶೂಸುಗಳು. ಈಗ ನನ್ನ ಬಳಿ ಒಂದು ಕೋಣೆ ಹೊಂದುವುದಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಾದಷ್ಟು ಹಣವಿತ್ತು.

ಆದರೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಬೀದಿಬದಿ ಮಾರಾಟವನ್ನು ಅಕ್ರಮ ಎಂದು ನಿಷೇಧಿಸಲಾಯಿತು.

ನಾನು ನನ್ನೆದುರಿನ ಹಾದಿಯನ್ನು ಅಷ್ಟೂ ದೂರ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಿ ನೋಡಿದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ನಾನು ಹಾದು ಬಂದ ಹಾದಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಹಿಂದಿರುಗಿ ದಿಟ್ಟಿಸಿದೆ. ಏನೂ ದಾರಿ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ.

ನಾನು ಐದು ಜೊತೆ ಶೂಸ್ ಹೊತ್ತು ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಅದನ್ನು ಮಾರಿದೆ. ಇಡೀ ದಿನದುದ್ದಕ್ಕೂ ನಾನು ನಗರದ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆ ಸುತ್ತಿದೆ. ಕೊನೆಯ ಇಪ್ಪತ್ತೋ ಮುವ್ವತ್ತೋ ಜೊತೆ ಶೂಸುಗಳನ್ನು ನಾನು ತೀರ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ನನ್ನ ಸಹಾಯಕನಿಗೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟೆ. ಬಂದ ಲಾಭದಲ್ಲಿ ನಾನು ಅಥ್‌ಫಿದೈ ತುಂಬಿದ ಗೋಣೆಚೀಲ ಕೊಂಡುಕೊಂಡೆ. ಯುರೋಪಿನಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಔಷಧಿ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಯಾರೋ ಹೇಳಿದರು. ಪ್ಯಾರಾಸಿಟಾಮಲ್.

ರಿಚರ್ಡ್ ತಲೆನೋವು ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ ಪೂರ್ವ ಜರ್ಮನಿಯಲ್ಲೆಲ್ಲ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿರುವ ಆಸ್ಪಿರಿನ್ ಮಾತ್ರೆ ಏ.ಎಸ್.ಎಸ್. ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅದರಲ್ಲಿಯೂ ಪ್ಯಾರಾಸಿಟಾಮಲ್ ಇದ್ದು ಅದು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದಾ ಎನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿಯದು.

ಆಮೇಲೆ ನಾನು ನನ್ನ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರು ಇರುವ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ. ನಾನು ಅಲ್ಲಿ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಕೇವಲ ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಮಾತ್ರ ಉಳಿದೆ ಮತ್ತು ಅವರು ನನಗೆ ಯಾವ ರೀತಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು ವಿವರಿಸಿ ಹೇಳಿದೆ. ಅವರು ನಾಲ್ಕೂ ಮಂದಿ ಈ ಒಂದು ಸೇಬಿನ ತರ ಇರುವ ಹಣ್ಣನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು ಪೊದೆಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೊರಟರು. ಅದನ್ನು ನೀವು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಒಣಗಿಸಬೇಕು. ಆಗ ಅದು ಸೀಳಿಕೊಂಡು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲಿರುವ ಬೀಜಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಒಟ್ಟು ಮಾಡಿ ಅದನ್ನು ಎರಡರಿಂದ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಒಣಗಿಸಬೇಕು. ಆಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕುಟ್ಟಿ ಪುಡಿ ಮಾಡಬೇಕು. ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಹುಡಿ ತಯಾರಾಗುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣು ಸಿಗುವುದು ಕಷ್ಟ. ಆಮೇಲೆ ಹುಡಿ ತಯಾರಿಸುವುದು ತುಂಬ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸವೇ. ಆದರೂ ಎಲ್ಲ ಸೇರಿ ಕೊನೆಗೂ ಎರಡನೆ ಚೀಲವನ್ನೂ ತುಂಬಿ ನನ್ನಮ್ಮ ಅದನ್ನು ಅಕ್ರಾಗೆ ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಳು. 

ರಿಚರ್ಡ್ ದೀಪ ಆರಿಸಿ ಮಲಗಲು ಬಯಸುತ್ತಾನೆ. ಆದರೂ ಅವನಿನ್ನೂ ಕುಳಿತೇ ಇದ್ದಾನೆ. ಆ ತೆಳ್ಳನೆಯ ಮನುಷ್ಯ ಸೋಫಾ ಮತ್ತು ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಎಲ್ಲ ಗುಡಿಸಿ ಮುಗಿಸುವ ತನಕ, ಟೇಬಲ್ ಮೇಲಿನಿಂದ ಕುರ್ಚಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಇಳಿಸಿ ನೀಟಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿಡುವ ತನಕ ಅವನು ಕಾಯುತ್ತ ಉಳಿಯುತ್ತಾನೆ.

ನಾನು ಎರಡೂ ಚೀಲಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂತೆಗೆ ಹೊರಟೆ.

ಮೊದಲನೆಯ ದಿನ ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ಹುಡಿ ಖರೀದಿಸಲು ಬರಲಿಲ್ಲ.

ಎರಡನೆಯ ದಿನ ಕೂಡ ಇಲ್ಲ.

ಮೂರನೆಯ ದಿನವೂ ಇಲ್ಲ.

ಆನಂತರ, ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಯಾರೋ ಕೆಲವರು ಅದೇ ತರ ಕಾಣುವ ಬೇರಾವುದೋ ಹುಡಿಯನ್ನು ಚೀಲದಲ್ಲಿ ತುಂಬಿ ಕೊಂಡವರಿಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡಿದ್ದರು ಎನ್ನುವ ವಿಷಯ ಕಿವಿಗೆ ಬಿತ್ತು.

ಈಗ ರಿಚರ್ಡ್ ದೀಪವಾರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಹಾಲ್‌ನ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಧ್ವನಿ ಅವನಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿತ್ತು.

ನಾನು ನನ್ನೊಬ್ಬ ಗೆಳೆಯನ ಹತ್ತಿರ ಆ ಚೀಲಗಳನ್ನು ತೆಗೆದಿರಿಸಲು ಹೇಳಿ ನನ್ನಮ್ಮ ಮತ್ತು ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರಿಗೆ ವಿದಾಯ ಹೇಳಲು ಹೋದೆ. ಅಲ್ಲಿ ನಾನು ಕೇವಲ ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಮಾತ್ರ ತಂಗುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಯ್ತು ಅಷ್ಟೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವರಿದ್ದ ಮನೆ ತೀರಾ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿತ್ತು.

ನನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಹಣದಲ್ಲಿ ಅರ್ಧದಷ್ಟನ್ನು ನಾನು ನನ್ನಮ್ಮನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟೆ. ಮತ್ತು ಉಳಿದರ್ಧವನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬನಿಗೆ, ನನ್ನನ್ನು ಕದ್ದು ಲಿಬಿಯಾಕ್ಕೆ ಸಾಗಹಾಕುವ ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ಕೊಟ್ಟುಬಿಟ್ಟೆ. ಅದು 2010ರಲ್ಲಿ.

ಹೀಗೆ ಕಸ ಗುಡಿಸುವುದು ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎನಿಸಿತು ರಿಚರ್ಡ್‌ಗೆ. ಸದ್ದೇ ಇಲ್ಲದ ಕೆಲಸ. ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ ರಿಚರ್ಡ್‌ಗೆ. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಮನೆ ಚೊಕ್ಕ ಮಾಡಲು ಹೊರಟಾಗಲೆಲ್ಲ ರಿಚರ್ಡ್ ತಪ್ಪದೇ ವ್ಯಾಕ್ಯೂಂ ಕ್ಲೀನರ್ ಬಳಸುತ್ತಾನೆ. 

ನಾನು ಕೊಟ್ಟ ಹಣ ನೈಜರ್‌ನ ದಾಕೊರೊ ತನಕ ಹೋಗಲು ಮಾತ್ರವೇ ಸಾಕಾಗುವಷ್ಟಿಟ್ಟು. ಉಳಿದ ಹಣವನ್ನು ಆ ಕದ್ದು ಸಾಗಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯೇ ನನಗೆ ಸಾಲ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಒದಗಿಸಿದ. ಉಳಿದ ಕೆಲವರೊಂದಿಗೆ ನಾನೂ ಆ ಪಿಕಪ್ ಟ್ರಕ್ಕಿನ ಕೆಳಗೆ ಜೋಡಿಸಿದ ಕಳ್ಳ ಅಟ್ಟಣಿಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಾಡಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದಂತೆ ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡೇ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿದೆ. ಆ ಕದ್ದು ಸಾಗಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಆ ಕಳ್ಳಜಾಗಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಲ್ಲಂಗಡಿ ಹಣ್ಣಿನ ಚೂರುಗಳನ್ನೇ ತಿಂದುಕೊಂಡು ಜೀವ ಸಹಿತ ತಲುಪಿದೆವೆನ್ನಬೇಕು. 

ಟ್ರಿಪೋಲಿಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಎಂಟು ತಿಂಗಳ ಕಾಲ ಆ ಮನುಷ್ಯನ ಸಾಲ ತೀರಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಒಂದು ಕಟ್ಟಡ ನಿರ್ಮಾಣದ ಸೈಟಿನಲ್ಲಿ ದುಡಿಯಬೇಕಾಯಿತು. ನನ್ನ ಸಾಲ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ತೀರಿತು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧ ತೊಡಗಿತು. ಕಟ್ಟಡ ನಿರ್ಮಾಣದ ಸೈಟಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ತಲೆ ಹಾಕುವಂತೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೆಲ್ಲ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸುವ ಸದ್ದೇ ತುಂಬಿತ್ತು. ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೂ ಕುಡಿಯುವುದಕ್ಕೂ ತರುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬರುವುದು ನಿಂತೇ ಹೋಯಿತು. ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಹೇಗೋ ತಡೆದುಕೊಂಡು ಒಳಗೇ ಉಳಿದೆವು. ಆದರೆ ನಾಲ್ಕನೆಯ ದಿನ ಹೊರಗೆ ಬರಲೇ ಬೇಕಾಯಿತು. ಹಾದಿ ಬೀದಿಗಳೆಲ್ಲ ಪೂರ್ತಿ ಎಂದರೆ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ನಿರ್ಜನವಾಗಿದ್ದವು. ವಿದೇಶಿಗರು ಬಿಡಿ ಲಿಬಿಯನ್ನರು ಕೂಡಾ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಜನರೇ ಇಲ್ಲ ಎಲ್ಲಿಯೂ. ಕೊನೆಗೆ ಅಂತೂ ಇಂತೂ ನಾವೆಲ್ಲ ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತು ಯಾವುದೋ ಒಂದು ದೋಣಿಯನ್ನು ಹತ್ತಿದೆವು. ಸ್ನೇಹಿತನೊಬ್ಬ ನನಗೆ ಇನ್ನೂರು ಯೂರೋಸ್ ಸಾಲವಾಗಿ ನೀಡಿದ. ಯುರೋಪ್ ಪಾರು ಮಾಡಲು ಅದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು.

ಸಿಸಿಲಿಯ ಕ್ಯಾಂಪಿನಿಂದ ಅಕ್ರಾಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ, ನಾನು ಎರಡು ಚೀಲ ಹುಡಿ ಒಪ್ಪಿಸಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅದೆಲ್ಲವೂ ಹಳೆಯದಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ ಎಂದ. 

ಹೌದು, ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಎಸೆದು ಬಿಡು ಎಂದುಬಿಟ್ಟೆ.

ಈಗ ಆ ತೆಳ್ಳನೆಯ ಮನುಷ್ಯ ಕೆಳಗಡೆಯಿಂದ ಮೇಲ್ಗಡೆಗೆ ಸಾಗುತ್ತ ಗುಡಿಸಲು ಸುರುಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ರಿಚರ್ಡ್‌ಗೆ ಇದು ತನ್ನ ತಾಯಿ ಗುಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕ್ರಮದ ಸಂಪೂರ್ಣ ತದ್ವಿರುದ್ಧ ಬಗೆಯೆಂಬುದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಕೆಳಗಿನ ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನು ಗುಡಿಸಿ ಚೊಕ್ಕಗೊಳಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಅದಕ್ಕೂ ಮೇಲಿನ ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನು ಗುಡಿಸಿ ಅದರ ಕಸವನ್ನೆಲ್ಲ ಆಗಷ್ಟೇ ಚೊಕ್ಕಗೊಳಿಸಿದ ಕೆಳಗಿನ ಮೆಟ್ಟಿಲ ಮೇಲೆ ಹಾಕುವುದು. 

ಇಟೆಲಿಯ ಕ್ಯಾಂಪಿನಲ್ಲಿದ್ದಷ್ಟೂ ಕಾಲ ನನಗೆ ತಿಂಗಳಿಗೆ ಎಪ್ಪತ್ತೈದು ಯೂರೋ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಅದರಲ್ಲಿ ಇಪ್ಪತ್ತು ಅಥವಾ ಮುವ್ವತ್ತು ನನ್ನಮ್ಮನಿಗೆ ಕಳಿಸುತ್ತಾ ಇದ್ದೆ.

ಆದರೆ ಒಂದು ವರ್ಷದ ಬಳಿಕ ಕ್ಯಾಂಪನ್ನು ಮುಚ್ಚಲಾಯಿತು. ನಮಗಾಗ ಐನೂರು ಯೂರೋ ಕೊಟ್ಟರು. ಅದನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ನಾನು ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೆ. ನಾನು ಮಲಗುವುದಕ್ಕೆ ರೈಲ್ವೇ ಸ್ಟೇಶನ್ನಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೂ ಪೋಲೀಸಿನವ ಬಂದು ನನ್ನ ಬಳಿ ರೈಲಿನ ಟಿಕೆಟ್ ಇಲ್ಲದಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ನನ್ನನ್ನು ಓಡಿಸಿದ.

ಹೊರಗೆ ಕ್ಯಾಮರೂನಿನ ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯ ಇದ್ದ. ಅವನು ನನಗೆ ತನ್ನ ಸಹೋದರನೊಬ್ಬ ಫಿನ್‌ಲ್ಯಾಂಡಿನಲ್ಲಿರುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿದ. ನಾವು ಅವನಿಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದೆವು. ಸರಿ, ನಾನು ಫಿನ್‌ಲ್ಯಾಂಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅವನ ಜೊತೆ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಎಂದಾಯಿತು. ಆ ಪ್ರಕಾರ ನಾನು ಫಿನ್‌ಲ್ಯಾಂಡಿಗೆ ಹೋದೆ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಕ್ಯಾಮರೂನಿನ ಆ ಮನುಷ್ಯನ ಸಹೋದರ ನನ್ನ ಫೋನ್ ತೆಗೆಯಲೇ ಇಲ್ಲ.

ಎರಡು ವಾರ ನಾನು ಫಿನ್‌ಲ್ಯಾಂಡಿನ ಬೀದಿ ಬದಿ ಮಲಗಿದೆ. ಭಯಂಕರ ಎಂದರೆ ಭಯಂಕರವಾದ ಚಳಿ ಅಲ್ಲಿ. ಆಮೇಲೆ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಇಟೆಲಿಗೇ ವಾಪಾಸ್ಸಾದೆ. ನಾನು ನನ್ನ ಬೆನ್ನಿನ ಮೇಲೊಂದು ಚೀಲ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಂದು ದಿನ ನಾನು ಒಂದು ಜೊತೆ ಶೂಸ್ ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಪ್ಯಾಂಟುಗಳನ್ನು ಭಾರ ಹೊರಲಾರದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಎಸೆದು ಬಿಡಬೇಕಾಯಿತು. 

ಒಟ್ಟು ನಾನು ಒಂದು ವರ್ಷ ಎಂಟು ತಿಂಗಳು ಹೀಗೆ ಇಟೆಲಿಯಲ್ಲಿದ್ದೆ.

ಆಮೇಲೆ ನಾನು ಜರ್ಮನಿಗೆ ಹೋದೆ.

ನನ್ನ ಬಳಿ ಇದ್ದ ಎಲ್ಲಾ ಹಣ, ಐನೂರು ಯೂರೋ, ಹೋಯ್ತು.

ನಾನು ನನ್ನೆದುರಿನ ಹಾದಿಯನ್ನು ಅಷ್ಟೂ ದೂರ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಿ ನೋಡಿದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ನಾನು ಹಾದು ಬಂದ ಹಾದಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಹಿಂದಿರುಗಿ ದಿಟ್ಟಿಸಿದೆ. ಏನೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ.

ಈಗ ಆ ತೆಳ್ಳನೆಯ ಮನುಷ್ಯ ಎಲ್ಲಾ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಮುಗಿಸಿ ತುತ್ತ ತುದಿ ತಲುಪಿದ್ದ. ಇನ್ನೀಗ ಅವನು ಅತಿಥಿಗಳ ಮಲಗುವ ಕೋಣೆಗಳತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಬಹುದು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ ರಿಚರ್ಡ್. ಆದರೆ ರಿಚರ್ಡ್ ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಎಡ್ಗರ್ ಲೀ ಮಾಸ್ಟರ್ಸ್‌ನ ಸಂಪುಟವನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಮೇಲ್ಗಡೆ ಅಂತಸ್ತಿನಲ್ಲಿ ಯಾರೆಂದರೆ ಯಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.

(Jenny Erpenbeck ಅವರ ಕಾದಂಬರಿ "Go, Went, Gone" ಕಾದಂಬರಿಯ 23ನೆಯ ಅಧ್ಯಾಯ. ಇದು Granta Publications ಕೃತಿ.)

ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಬಂದವರು

ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಸಮಸ್ಯೆ ಎಂಬ ಕೇಂದ್ರವನ್ನು ಬೇಕಾಗಿಯೊ ಬೇಡವಾಗಿಯೊ ಒಂದು ಲೇಬಲ್ಲಿನಂತೆ ಪಡೆದುಕೊಂಡೇ ಬಂದಿರುವ ಕಾದಂಬರಿಯಿದು, ಜರ್ಮನ್ ಕಾದಂಬರಿಕಾರ್ತಿ Jenny Erpenbeck ಅವರ Go Went Gone. ಸ್ವಲ್ಪ ಹದ ತಪ್ಪಿದರೆ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟರಿಯಾಗಿ ಬಿಡಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಹಾಗಾಗದಂತೆ ಪೊರೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿರುವ ನಿರೂಪಣೆ, ಕಥಾನಕ, ಅದರ ವಿಭಿನ್ನ ಮಜಲುಗಳ ಪೋಷಣೆ ಹಾಗೂ ವಿವರಗಳನ್ನು ನೇಯುವಾಗ ಸಂತುಲಿತವಾಗಿ ಸೇರಿಸಿಕೊಡುವ ಪರ್ಯಾಯ ಜಗತ್ತಿನ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳು ಇಲ್ಲಿ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇದು ನಿರಾಶ್ರಿತ ಸಮಸ್ಯೆಯೇ ಅಥವಾ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಳಗೂ ಇದ್ದು ಕಾಡುವ ಬೇರೆಯೇ ಒಂದು ಅಳಲಿನ ಒಂದಾನೊಂದು ಮುಖ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೆ ಎನ್ನುವ ಕೊಂಚ ಆಳವಾದ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಈ ಕಾದಂಬರಿ ಉದ್ದೀಪಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರುವುದು.

ಈಗಷ್ಟೇ ನಿವೃತ್ತನಾಗಿರುವ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಇನ್ನೂ ಕೆಲಕಾಲ ನಿವೃತ್ತಿ ನಂತರದ ಸೇವೆಯಡಿ ಅದೇ ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು, ಕೆಲವರ ರಾಜಕೀಯ ಇಲ್ಲದೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದರೆ. ನಿವೃತ್ತ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಕುಳಿತಲ್ಲಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಕಾಣುವ ವಿಶಾಲ ಕೊಳದಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚೆಗಷ್ಟೇ ಮುಳುಗಿದ ಯುವಕನೊಬ್ಬನ ಶವವನ್ನು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ಮೇಲೆತ್ತುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಮೇಲ್ಪದರದಲ್ಲಿ ಮಡುಗಟ್ಟಿದ ಮಂಜುಗಡ್ಡೆಯ ಆಳದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಅವನು ಇದ್ದಾನೆ ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಪ್ರಜ್ಞೆ, ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಇಡೀ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ, ತಪ್ಪದೇ ಬರುವ ಸ್ಥಾಯೀ ಪ್ರತಿಮೆಯಾಗಿದೆ.

ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ವಿಧುರ. ಪತ್ನಿ Christel ಅವನ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ಜೀವಂತ. ಹಾಗಾಗಿ, ಒಂದರ್ಥದಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಸತ್ತೇ ಇಲ್ಲ. ಅಥವಾ, ಸಾವು ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಗಡಿರೇಖೆಯಾಚೆ ಸರಿದು ಹೋದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೂ ಕೂಡ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ಜೀವಂತವಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ನಿಜ. ಇವತ್ತಿಗೂ ಒಬ್ಬ ನಟನ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡುತ್ತಿರುವಾಗ, ಒಬ್ಬ ಸಾಹಿತಿಯ ಕೃತಿಯನ್ನು ಓದುತ್ತಿರುವಾಗ, ಒಬ್ಬ ಸಂಗೀತಗಾರನ ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಆತನ ದೈಹಿಕ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಅಥವಾ ಸಾವು ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೆ? ಈ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ, ಡಾ||ರಾಜ್‌ಕುಮಾರ್, ಶಿವರಾಮ ಕಾರಂತ ಅಥವಾ ಭೀಮಸೇನ ಜೋಶಿಯವರ ಸಾವು ನಿಜವೆ ಅಥವಾ ಅಸ್ತಿತ್ವ ನಿಜವೆ? ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡುಗನಿಗೆ ನಟ ಎಂದರೆ ತೆರೆಯ ಮೇಲಿನ ನಟ. ಸಾಹಿತಿ ಎಂದರೆ ಕೃತಿಯ ಕರ್ತೃ, ಹಾಡುಗಾರ ಎಂದರೆ ಸುಶ್ರಾವ್ಯವಾದ ಕಂಠ. ಅದರಾಚೆಯ ಭೇಟಿ, ಮಾತುಕತೆ, ಸಂಬಂಧ ಎಲ್ಲ ಇದ್ದರೆ ಅದು ಬೇರೆಯೇ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಹಾಗೆಯೇ, ಉದ್ಯೋಗ, ಶಿಕ್ಷಣ ಅಥವಾ ಇನ್ಯಾವುದೋ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ದೂರದಲ್ಲೆಲ್ಲೊ ಇರುವ ನಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತ, ಸಂಬಂಧಿ - ಈ ಕ್ಷಣ ಇದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಪುರಾವೆಯೇನೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಹಿಂದೆಲ್ಲ ಆಗಾಗ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಪತ್ರ, ಈಗ ಡಿಜಿಟಲ್ ಸಂದೇಶಗಳು, ಫೋನ್ ಕರೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಅಂಥ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಪುರಾವೆ. ಅದನ್ನು ನಂಬಿ ಅವರೆಲ್ಲ ಇದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವ ಭರವಸೆಯನ್ನು ನಾವು ತಳೆಯುತ್ತೇವೆ. ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿರುವಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ನಾವು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಿರುವ ನಮ್ಮ ಸಂಗಾತಿ, ಮಕ್ಕಳು ಸೇಫ್ ಮತ್ತು ಜೀವಂತ ಎನ್ನುವುದು ಕೂಡ ನಮ್ಮದೊಂದು ಭರವಸೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಅವರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಚೇರಿಗೆ ಎಂದು ತೆರಳಿದ ನಾವೂ. ಎಲ್ಲವೂ ವರ್ಚ್ಯುಯಲ್ ಟ್ರುಥ್ ಅಷ್ಟೇ. ಉಲ್ಟಾ ಹೊಡೆಯಬಹುದಾದ ಸಾಧ್ಯತೆಯೊಂದು ತೆರೆದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಇದೇ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಸಾವು ಎನ್ನುವ ಗಡಿಯನ್ನು ದಾಟಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾದವರನ್ನೂ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ಸದಾ ಜೀವಂತವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದು ಸೀಮಿತ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಿದೆ.

ಇಂಥ ಒಂದು ವಿಶಾಲ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಂಸ್ಥೆಯ ಒಳಗೆ ಅಥವಾ ಹೊರಗೆ, ಕೊಳದ ತಳದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಹೊರಗೆ, ಸಾವಿನಾಚೆ ಅಥವಾ ಈಚೆ, ದೇಹದ ಒಳಗೆ ಅಥವಾ ಹೊರಗೆ, ಮನಸ್ಸಿನ ಒಳಗೆ ಅಥವಾ ಹೊರಗೆ, ಆ ದೇಶದ ಗಡಿಯೊಳಗೆ ಅಥವಾ ಹೊರಗೆ, ಈ ದೇಶದ ಆ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಈ ಭಾಗದಲ್ಲಿ....... ಎಂದೆಲ್ಲ ಗಡಿಗಳನ್ನು, ಗೋಡೆಗಳನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಲೊ, ಕಾಣದಂತಿರಲು ಕಲಿಯುತ್ತಲೊ ಇರುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇದೆ. ಅದು ಅಸಾಧ್ಯವೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಆದರೆ ಕಷ್ಟ. ತುಂಬ ಕಷ್ಟ. ಹೀಗೆ ಕಷ್ಟವಾಗಿರುವುದು ಮನುಷ್ಯನಿಂದ, ಅವನ ಕಾನೂನು, ನೀತಿ, ನಿಯಮ ಮುಂತಾದ ಹೆಸರುಗಳಲ್ಲಿ ಅವನ ಮೇಲೆ ಅವನೇ ಹೇರಿಕೊಂಡಿರುವ ಗಡಿ/ಗೋಡೆಗಳಿಂದ. ಇವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಕುಟ್ಟಿ ಕೆಡವಿ ಬತ್ತಲು ನಿಂತರೆ ಅವನು ಮತ್ತೆ ಮನುಷ್ಯನಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿದೆಯೇನೋ ಎನಿಸಿದರೂ ಅದು ಪೂರ್ತಿ ನಿಜವೇನಲ್ಲ. ಬರ್ಲಿನ್ನಿನ ಗೋಡೆ ಕೆಡವಿದರೂ ಅದರಿಂದ ಅಂಥ ಪವಾಡವೇನೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಗಮನಿಸಿದ್ದಾನೆ.

ಒಮ್ಮೆ ನಡುರಾತ್ರಿ ಎಚ್ಚರಗೊಂಡ ಪ್ರೊಫೆಸರ್, ಉಚ್ಚೆಹೊಯ್ಯುವುದಕ್ಕೂ ಹೋಗದೆ, ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಅದ್ದಿದಂತಿದ್ದ ತನ್ನದೇ ವಿಶಾಲವಾದ, ಜನವಾಸ್ತವ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ಬಣಬಣಗುಡುವ ಖಾಲಿ ಮನೆಯ ತುಂಬ ಒಬ್ಬನೇ ಸುತ್ತುತ್ತಾನೆ. ಕೋಣೆಯಿಂದ ಕೋಣೆಗೆ ಹೋದಂತೆಲ್ಲ ಅವನಿಗೆ ‘ಇಲ್ಲದವರ’ ನೆನಪುಗಳು ಕಾಡತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಅಂದರೆ, ಆ ಇಲ್ಲದವರೆಲ್ಲ ಅವನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಭಾವುಕ ಹಂಬಲವಾಗಿ ಇದು ತೀವ್ರವಾದ ಸಂವೇದನೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದಾದ, ಕಾಡಬಹುದಾದ, ಬದುಕಿನ ನಿರರ್ಥಕತೆ, ಅರ್ಥಹೀನ, ಉದ್ದೇಶ ಹೀನ ನಡೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಕಂಗಾಲಾಗಿಸಬಹುದಾದ ಒಂದು ಅನುಭವವೇ. ಬಾಳ ಸಂಗಾತಿಯೊಂದಿಗೆ, ಮಕ್ಕಳು ಮರಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಬಾಳಿ ಬದುಕಿದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತಿನ ನೀರವದಲ್ಲಿ, ಕಗ್ಗತ್ತಲಲ್ಲಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಎದ್ದು ಕೂತು ಹಂಬಲಿಸಿದ ಅನುಭವ ನಿಮಗಿದ್ದರೆ, ಅದು ಸ್ಮಶಾನದಲ್ಲಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಕೂತಂತಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಬಲ್ಲಿರಿ. ಇದು ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖ ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರ ಪ್ರತಿಮೆ ಎಂದು ನನಗನಿಸಿದೆ.

Last night—he now remembers—he woke up and instead of going to pee, he walked through every room in the house for no particular reason, not looking for anything. He walked through his house in the dark for no reason at all, as if strolling through a museum, as if he himself no longer belonged to it. As he passed among these pieces of furniture, some of which he’s known since childhood, his own life, room after room, suddenly appeared to him utterly foreign, utterly unknown, as if from a far-off galaxy. His tour ended in the kitchen. Ashamed, he remembers how he sat down on a kitchen chair and, without knowing why, began sobbing like a man condemned to exile. (ಪುಟ 91)

ತನ್ನವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಳೆದುಕೊಂಡು, ಅಥವಾ ಅವರಿಗೆ ಏನಾಯಿತು ಎನ್ನುವುದೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ, ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಒಂದು ಕಂಗಾಲಿನ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಉಟ್ಟಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲೇ ಓಡಿಬಂದಂತೆ ಗಡಿಯೊಳಗೆ ತೂರಿಕೊಂಡ ಈ ವಿದೇಶಿಗಳು ನಿರಾಶ್ರಿತರು. ಇವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರ ಹೆತ್ತವರನ್ನು ಕಣ್ಣೆದುರೇ ಕಡಿದು ಕೊಲ್ಲಲಾಗಿದೆ. ಕೆಲವರ ಪತ್ನಿಯಂದಿರು ಇನ್ನೆಲ್ಲೊ ಸಿಕ್ಕಿ ಕೊಂಡಿರುವುದು ಗೊತ್ತು, ಅಲ್ಲಿಂದ ಏನಾದರೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೆಲವರು ತಮ್ಮ ಹಸುಗೂಸುಗಳು ಕಾಲ್ತುಳಿತಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿಯೊ, ಮುಳುಗುವ ಹಡಗಿನಿಂದ ಬಚಾವಾಗಲಾರದೆಯೊ ಕಣ್ಣೆದುರೇ ಸತ್ತಿದ್ದನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರಿಗೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೊ ಇದ್ದ ತಮ್ಮ ಹೆತ್ತವರೊ, ಸಂಗಾತಿಗಳೊ ಈಗ ಏನಾಗಿದ್ದಾರೆಂಬುದು ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ರೆಕ್ಕೆ ಕಡಿದ ಹಕ್ಕಿಗಳಂತೆ ತುಪತುಪನೆ ಉದುರಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದಾರೆ. ಈಗ ಈ ದೇಶದ ರಾಜಸತ್ತೆ, ಆಡಳಿತ, ಅಧಿಕಾರ, ಪೋಲೀಸು, ಸೇನೆ ಎಲ್ಲವೂ ಇವರಿಗೆ ಅನ್ನ ಕೊಡಬೇಕೆ, ಇರಗೊಡಬೇಕೆ, ಕೊಲ್ಲಬೇಕೆ, ಅಂಥ ಸಭ್ಯ ಮಾರ್ಗ ಯಾವುದಾದರೂ ಇದೆಯೆ, ಅನಾಗರಿಕ ಮಾರ್ಗವೇ ಗತಿಯಾದಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಸಮರ್ಥನೆ ಒದಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಹೇಗೆ, ದೇಶದಿಂದ ಆಚೆ ದಬ್ಬುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂದೆಲ್ಲ ಮಂತ್ರಾಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದೆ. ಇವರೆಲ್ಲ ತಮ್ಮಂತೆಯೇ ಇರುವುದನ್ನು ಕಂಡು, ಇವರೂ ಮನುಷ್ಯರೇ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕಂಡು ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತರಾಗಿರುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮಂದಿ ಇವರನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಲಾರದೆ, ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಧೈರ್ಯ, ಔದಾರ್ಯ, ಮಾನವೀಯತೆ ಎಲ್ಲಿ ದೇಶದ್ರೋಹಿ, ದೇಶ ವಿರೋಧಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಡುವುದೋ ಎಂಬ ಭಯದಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಲಾರದೆ ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುವಂತಿದೆ.

ಇವತ್ತಿನ ಮನುಷ್ಯ ನಿಜಕ್ಕೂ ಸ್ಮಶಾನದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ತನ್ನಾಳದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಅಂತ್ಯವಿಲ್ಲದ ಅಳಲು, ತಳಮಳ ಹೊಯ್ದಾಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ವಿಹ್ವಲಗೊಂಡಂತಿರುವುದು ಈ ಕಾರಣಕ್ಕೆ. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ನಾವು ಕೂಡ ಜವಾಬ್ದಾರಿ. ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲೊ ಈ ಕ್ಷಣ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಸಂಗತಿಗೆ ಕೂಡ ಇಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ನನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಋಣವಿದೆ. ಮತ್ತು ಈ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಎನ್ನುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿಯಾಗಿದೆ. ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ಮಧುವನ ಕರೆದರೇ....ತನುಮನ ಸೆಳೆದರೇ...

ಮಾರ್ಕೆಸ್ ತನ್ನ ಆತ್ಮಕತೆಯ ಪುಸ್ತಕ `ಲಿವಿಂಗ್ ಟು ಟೆಲ್ ದ ಟೇಲ್' ಕೃತಿಯ ಮೊದಲಿಗೆ ಒಂದು ಮಾತನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಈ ಬದುಕನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ನಾವು ಏನನ್ನು ಮತ್ತು ಹೇಗೆ ಅದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಬದುಕು ಎಂಬರ್ಥದ ಮಾತದು. ನಮಗೆ ಬೇಕಾಗಿಯೊ ಬೇಡವಾಗಿಯೊ ಬದುಕಿನ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಹಂತದಲ್ಲಿ, ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ಕಾಲಮಾನದಲ್ಲಿ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಯಾವುಯಾವುದೋ ನೆನಪುಗಳು ಮುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅವು ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಕನೆಕ್ಟ್ ಆಗುವ ಬಗೆಯಲ್ಲೇ ಏನೇನೋ ಅರ್ಥ ಸ್ಫುರಿಸುತ್ತವೆ. ಯಾವುದು ಇನ್ಯಾವುದರೊಂದಿಗೆ ಹೇಗೆ ಕನೆಕ್ಟ್ ಆಗುತ್ತೋ, ಯಾವಾಗ ಆಗುತ್ತೋ ಎನ್ನುವುದೆಲ್ಲ ಒಂದು ಸೋಜಿಗ. ಬರೆಯುವ ಕಾಯಕದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ಮಂದಿಗೆ ಗತವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅಗೆಯುವ ಗೀಳು ಹೆಚ್ಚು. ಅವರು ವರ್ತಮಾನದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದಕ್ಕಿಂತ ಭೂತದಲ್ಲೇ ಬದುಕುವುದು ಹೆಚ್ಚು. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರ ಭೂತವಂತೂ ವಾಸ್ತವ, ಭ್ರಮೆ, ಕಲ್ಪನೆ, ಕನಸುಗಳೊಂದಿಗೆಲ್ಲ ಕನೆಕ್ಟ್ ಆಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಚಿತ್ರವಿಚಿತ್ರ ಅರ್ಥ, ದರ್ಶನ, ಒಳನೋಟಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸ್ಫುರಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೇ ಹೇಳುತ್ತಾರಲ್ಲ, ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರ ಹಲವು ಬದುಕುಗಳನ್ನ ಬದುಕುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ ಎಂದು! ಅದೊಂಥರಾ ಹುಚ್ಚುಮನಸ್ಸಿನ ಹತ್ತು ಮುಖಗಳಿದ್ದ ಹಾಗೆನ್ನಿ!

ಅಂತೂ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ದಾಖಲಿಸುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ದಕ್ಕಿಸುವುದು ಏನನ್ನು ಎನ್ನುವುದರ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಕೃತಿಯನ್ನು ಓದುಗ ಇದು ಹೀಗಿದೆ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅದು ಕೃತಿಕಾರನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೆಷ್ಟು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆಷ್ಟು ಎನ್ನುವುದು ಓದುಗನಿಗೆ ಅಷ್ಟು ಮುಖ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ತನಗೆಷ್ಟು ಕೊಟ್ಟಿತು, ಬಿಟ್ಟಿತು ಎನ್ನುವುದರೊಂದಿಗೆ ಓದುಗ/ವಿಮರ್ಶಕ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾನೆ.

ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾನ ಕಾದಂಬರಿ Ways of Going Home ಕೃತಿಯನ್ನು ನಾವು ಹಲವು ಸ್ತರಗಳಲ್ಲಿ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು ಸೂಕ್ತ. ಕಾದಂಬರಿಯ ಮೊದಲಿಗೆ ಒಂದು ಮಾತಿದೆ, ವಾಲ್ಟರ್ ಬೆಂಜಮಿನ್ನನ ಮಾತು. Now I know how to walk; I can no longer learn to walk. ಇದನ್ನು ನಡಿಗೆಗೆ ಅನ್ವಯಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಅಕ್ಷರಮಾಲೆಯ ಅಭ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಅನ್ವಯಿಸಿ ಹೇಳಿದರೆ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಓದುತ್ತಿರುವ ನಮಗ್ಯಾರಿಗೂ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಮೊತ್ತಮೊದಲ ಬಾರಿ `ಅ' ಎಂಬ ಅಕ್ಷರವನ್ನು ಸ್ಲೇಟಿನ ಮೇಲೆ ತಿದ್ದುವಾಗ ಸಿಕ್ಕಿದ ಖುಶಿ ಸಿಗುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೆ? ಹಾಗೆ ಇದು. ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ನಾವು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಎಬಿಸಿಡಿ ಕಲಿಯಲಾರೆವು!


ಐದಾರು ವರ್ಷದ ಹುಡುಗ ಒಮ್ಮೆ ಹೆತ್ತವರ ಕಣ್ತಪ್ಪಿ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ತಂದೆ ತಾಯಿ ತಾವು ಬಂದ ಹಾದಿಯ ಗುಂಟ ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೋದರೆ ಹುಡುಗ ಬೇರೊಂದು ಹಾದಿ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಮನೆ ತಲುಪುತ್ತಾನೆ. ಅಂದರೆ, ಈ ಹುಡುಗ ಇನ್ನೆಂದೂ ಮನೆಯ ದಾರಿ ತಪ್ಪುವ ಸಂಭವ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಹೆತ್ತವರು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಎಷ್ಟೋ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರಬಹುದಾದ ಈ ಒಂದು ಘಟನೆ ಇಲ್ಲಿ ರೂಪಕವಾಗುತ್ತದೆ. ಮನೆಗೆ ಮರಳುವುದು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಹಲವು ಅರ್ಥಗಳಿವೆ, ಅಲ್ಲವೆ? ಮರಳಿ ಮಣ್ಣಿಗೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕಾರಂತರ ಅರ್ಥದಲ್ಲೂ ಹೇಳಬಹುದು, ಮರಳಿ ಮಣ್ಣು ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೇ ಹೋದ ಎನ್ನುವ ಅರ್ಥದಲ್ಲೂ ಹೇಳಬಹುದು. ಮರಳಿಗೂಡಿಗೆ ಎಂದರೆ ಚಂದ, ಮರಳಿ ತವರಿಗೆ ಎಂದರೆ ಅಪಾರ್ಥ. ಚೆಕ್ ರಿಟರ್ನ್ ಆದರೆ ಅವಮಾನ, ಕಳೆದಿದ್ದು ವಾಪಾಸು ಸಿಕ್ಕಿದರೆ ಸಂತೋಷ. ಹಾಗೆಯೇ ನಮಗೆ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿರುವುದಕ್ಕೆ ಹೊರತಾದ ಪರ್ಯಾಯ ಮಾರ್ಗವೊಂದು ಇರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದರ ಅರಿವು, ಶೋಧ, ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಯಶಸ್ಸು ಕೊಡುವ ಆಘಾತ ಕೂಡ.

ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಮತ್ತು ಅದರಲ್ಲಿ ಸ್ವತಃ ಅವನೂ ಇದ್ದಾನೆ, ಆತ ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾ ಎಂದು ನಾನು ನಿಮಗೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾನ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕ (ಕಾದಂಬರಿಯೊಳಗಿನ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕನಲ್ಲ) ಮೇಡಮ್ ಬೌರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿರುವುದೆಲ್ಲ ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾನ ಲೇಖನ ಸಂಗ್ರಹ Not to Read ಕೃತಿಯಲ್ಲೂ ಇರುವುದರಿಂದ! ಸೊ, ನಾವು ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾ, Way of Going Home ನ ನಿರೂಪಕ ಮತ್ತು ಅದರೊಳಗಿನ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕರ ನಡುವೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಳೆದು ಹೋದಂತಾದರೂ ಯಾವುದೋ ಹಾದಿ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡಾದರೂ ಮರಳಿ ಮನೆಗೆ ಬರಬೇಕಾದ್ದು ಅನಿವಾರ್ಯ.

ನಮ್ಮ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕನ ಮಡದಿ, ಸದ್ಯ ಅವನಿಂದ ದೂರವಿರುವಾಕೆ Eme. ಕಾದಂಬರಿ ಇವಳ ಕುರಿತಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವ ನಿರೂಪಕ ತನ್ನ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ Emeಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಕ್ಲಾಡಿಯಾ ಎಂಬ ಹುಡುಗಿಯನ್ನಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, Eme ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಓದಬೇಕು, ಓದಿ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುವ ನಮ್ಮ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕ, ತನ್ನ ಕಾದಂಬರಿಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಕ್ಲಾಡಿಯಾ ಜೊತೆ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿರುವ ರೀತಿಯಿಂದಲೇ Eme ತನ್ನನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಮತ್ತೆ ಸಹಜೀವನಕ್ಕೆ ಮನಸಾ ತಯಾರಾಗಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುತ್ತಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಆತ ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ಕಾದಂಬರಿ ಕೇವಲ Eme ಯನ್ನು ‘ಮರಳಿ ಮನೆಗೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ’ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಬರೆದಿರುವ ಕೃತಿಯಂತೆ ಇಲ್ಲ. ಅದು ಚಿಲಿ ದೇಶ ಎದುರಿಸಿದ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಧೋರಣೆಯ Pinochet ಕಾಲಾವಧಿಯ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳ ಕುರಿತಾಗಿಯೂ ಇದೆ, ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಆಗ ಶೈಶವಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಿರೂಪಕನ ಬಾಲ್ಯದ ಕುರಿತಾಗಿಯೂ ಇದೆ ಮತ್ತು ಇದರಿಂದಾಗಿ ಇದು ಅವನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯ ಕುರಿತಾಗಿಯೂ ಇದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇದು ಲವ್‌ಸ್ಟೋರಿ ಅಲ್ಲ. ರಾಜಕೀಯ ಕಾದಂಬರಿಯೂ ಅಲ್ಲ. ಬಾಲ್ಯದ ನಾಸ್ಟಾಲ್ಜಿಯಾ ಕೂಡ ಇಲ್ಲಿನ ವಸ್ತುವಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಈ ಮೂರನ್ನೂ ತನ್ನ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಸೆಳೆದುಕೊಂಡೇ ಸಾಗುವ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ನಿರೂಪಕ, ಅವನ ಕಾದಂಬರಿ ಮತ್ತು ಅವನ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕ - ಮೂರು ಸ್ತರದ ಕತೆ ಕೂಡ ಮುಖ್ಯ ಅಥವಾ ಈ ನಡುವಣ ಗೊಂದಲ ಕೂಡ ಮುಖ್ಯ! ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೇಶ ಕೂಡ ತನ್ನದೇ ‘ಮನೆಗೆ’ ಮರಳುವ, ಮರಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವ ಕಥಾನಕ ಕೂಡ ಇದೆ ಎನ್ನುವುದು ನಿಜ.

ಇಲ್ಲಿಯೇ ಹೇಳಬೇಕಾದ ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖ್ಯವಾದ ಆಯಾಮ ಇದೆ. ಕಾದಂಬರಿಯೊಳಗಿನ ಕಾದಂಬರಿಯ ಪ್ರಧಾನ ಪಾತ್ರ ಕ್ಲಾಡಿಯಾಳ ತಂದೆ ಒಬ್ಬ ರಾಜಕೀಯ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ. ಈತ ಒಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದ ದಮನಕಾರಿ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ಬಲಿಯಾಗದಂತೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತನ್ನ ಭಾವನ ವೇಷದಲ್ಲಿ ಭೂಗತನಾಗಿ ಬದುಕುವ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಭಾವನಾದವ ತನ್ನ ತಂಗಿಯ ಗಂಡನಿಗಾಗಿ ಕದ್ದುಮುಚ್ಚಿ ದೇಶ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಭಾವನೆಂಟ ತಾನೇ ಭಾವನಂತೆ ವೇಷ ಧರಿಸಿ ಅವನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಾನೆ. ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ತಂಗಿ ಎಂದೂ ಮಗಳನ್ನು ತಂಗಿಯ ಮಗಳೆಂದೂ ಪರಿಚಯಿಸಿ ಬೇರೊಂದು ಊರಿನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯಾಗುತ್ತಾನೆ. ಮುಂದೆ, ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದ ಕೊನೆಯಾದ ಬಳಿಕ ಭಾವ ಮರಳಿ ಬರುವ ದೃಶ್ಯದ ನಾಟಕವೂ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕೂಡ Ways of Going Home ಇರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ. ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಹೆಸರುಗಳು ಅದಲು ಬದಲಾಗುತ್ತಿವೆಯೇ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೇ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ಜಿಜ್ಞಾಸೆ; ಮನುಷ್ಯನ ಅಸ್ಮಿತೆ ದೇಹದ್ದೆ, ಅವನ ಹೆಸರಿನದ್ದೆ ಎನ್ನುವ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ.

ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿರುವಂತೆ ಇದು ಅಪ್ಪ-ಮಕ್ಕಳ ಕತೆ ಕೂಡ ಹೌದು. ಈ ಅಪ್ಪ ಮಕ್ಕಳ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ-ಭಾವುಕತೆ ಇರುವಂತೆಯೇ ರಾಜಕೀಯದ ಬಲೆ ಕೂಡ ಇರುವುದು ವಿಚಿತ್ರವಾದರೂ ನಿಜ. ಒಂದೆಡೆ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ನಮ್ಮ ನಿರೂಪಕ ತಂದೆಯೊಡನೆ ಚರ್ಚೆಗಿಳಿಯುತ್ತಾನೆ. ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡದೇ ಉಳಿಯುವ ಮಂದಿಗೆ ತಾವು ಅದರ ಪರವಾಗಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ, ವಿರುದ್ಧವಾಗಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನೀವು ಒಂದೋ ಅದನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಅಥವಾ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತೀರಿ ಅಷ್ಟೆ. ವಿರೋಧಿಸಿದವರನ್ನು ನೀವು ತುಚ್ಛವಾಗಿ ಕಾಣುವುದೆಂದರೆ ನೀವು ಸರ್ವಾಧಿಕಾರವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಎಂದರ್ಥ. ವಾದದ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಇದೆಲ್ಲ ಹೌದು ಅನಿಸಿದರೂ ಇಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನ ಪಾತ್ರ ಅಷ್ಟು ಸರಳವಿಲ್ಲ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಯಾಗಿ ಕ್ಲಾಡಿಯಾಳ ಅಪ್ಪ ಮಾಡಿದ್ದು ಕೂಡ ವೀರೋಚಿತ ಕೃತ್ಯವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಕ್ರಾಂತಿಯ ಸಫಲತೆಗೆ ಅದು ಅಗತ್ಯವಾಗಿತ್ತು ಎನ್ನುವುದಾದರೆ, ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದ ಅಂತ್ಯವನ್ನೇ ಬಯಸಿ ತೆಪ್ಪಗಿದ್ದವರು ಕೂಡ ತೆಪ್ಪಗಿದ್ದರು ಎಂಬ ಒಂದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅದರ ಬೆಂಬಲಿಗರು ಎನ್ನುವುದು ಕಷ್ಟ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಒಪ್ಪಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಮಥುರಾ ನಗರವನ್ನು ವೈರಿಗಳು ಗೆದ್ದ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಾಳುಗೆಡಹುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟು ಸುಮ್ಮನೇ ದ್ವಾರಕೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ತನ್ನ ಪ್ರಜೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯಾಗಲಿಲ್ಲವೆ? ಹಾಗೆಂದು ಜರಾಸಂಧನನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬಿಟ್ಟನೆ!

ಮನುಷ್ಯ ಸಂಬಂಧಗಳು ವಿಚಿತ್ರ. ಆದರೆ ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೆ ಹುಟ್ಟು ಮಾತ್ರ ಇರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಕೂಡ ವಿಚಿತ್ರ. ಅಂದರೆ, ನಾವು ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಿಗಳು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವಲ್ಲ, ಅದನ್ನು ಹುಟ್ಟು ಎನ್ನಬಹುದಾದರೆ, ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೆ ಹುಟ್ಟು ಮಾತ್ರ ಇರುತ್ತದೆ. ನಾವು ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಪರಸ್ಪರ ದೂರವಾಗಬಹುದು, ಆದರೆ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಕಿತ್ತು ಹಾಕುವುದು ಯಾರಿಗೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ ಸಾವೆಂಬುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಯಾವ ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ದಾಖಲಿಸುತ್ತೇವೆ ಎನ್ನುವ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೃತಿ ರಚನೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ತತ್ವವನ್ನೇ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಇಲ್ಲಿನ ಕೃತಿಯೊಳಗಿನ ಕಾದಂಬರಿಕಾರ ತುಂಡು ತುಂಡು ನೆನಪುಗಳೇ ನಿಜ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೃತಿಯ ಆತ್ಮ ಎಂದೂ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅದೇ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೆ ಸಾವು ಎನ್ನುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ದೂರವಾದ ಸಂಬಂಧಗಳು ಮತ್ತೆ ದುಂಡಗಿನ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಧಿಸಬೇಕೆ? ಹಾಗೆ ಸಂಧಿಸದೇ ಇರುವುದು ಸರಿಯೆ ಅಥವಾ ಸಂಧಿಸುವುದು ಸರಿಯೆ? ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಸಂಧಿಸದಿದ್ದರೂ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ, ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ, ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಸಂಧಿಸುವುದು ತಪ್ಪುವುದೆ? ಕಥೆ, ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ಮತ್ತೆ ಸಂಧಿಸುತ್ತವೆ, ಅವರ ನಡುವೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸಂಬಂಧ ಕುದುರುತ್ತದೆ. ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಆಗುತ್ತದೆಯೆ? ಇದು ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದುಬಿಡುವ ಒಂದು ಅಂಶ. ಇದಕ್ಕೂ ಮನೆಗೆ ಮರಳುವ ಹಾದಿಯ ಒಂದಾನೊಂದು ಕವಲೇ.

ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೋದರೆ ನಿಮಗೆ ಇಂಥ ಇನ್ನಷ್ಟು ಗೊಂಡೆ ಕಟ್ಟಬಹುದಾದ ಕುಚ್ಚುಗಳು ಸಿಕ್ಕಿಯೇ ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಹಾಗೆ ಗೊಂಡೆ ಕಟ್ಟದೇ ಬಿಟ್ಟ ಹತ್ತು ಹಲವು ಕುಚ್ಚುಗಳ ನೇಯ್ಗೆ ಇದು, Ways of Going Home. ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ತುಂಬ ಒಳ್ಳೆಯ ಮನುಷ್ಯನ ಕತೆ...

ತಾನು ವಿಕ್ಟಿಮೈಸ್ಡ್ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆಯೇ ಹಿಂಸೆಯ ಮೂಲ ಎಂದು ಸಂದರ್ಶನವೊಂದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಿಯಾಂಕಾ ಗಾಂಧಿ ಹೇಳಿದ್ದ ಮಾತು ನನಗೆ ತುಂಬ ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ತನಗೆ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿದೆ, ತನ್ನನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ, ಸದಾ ತನಗೊಬ್ಬನಿ/ಳಿಗೇ ಕೆಟ್ಟದ್ದಾಗುತ್ತಿದೆ, ತನ್ನ ಸರ್ವನಾಶಕ್ಕೆ ಹುನ್ನಾರು ನಡೆದಿದೆ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಮನುಷ್ಯನ ಮನಸ್ಸಿಗಿಳಿದರೆ ಅದರಿಂದ ಸಮಾಧಾನಕರವಾದ ಮುಕ್ತಿ ಕಷ್ಟ. ಅದನ್ನು ಮೀರಿ ಬೆಳೆಯುವುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಸೀಬು, ಪೂರ್ವಜನ್ಮದ ಕರ್ಮಫಲ, ಹಣೆಬರಹವನ್ನೆಲ್ಲ ದೂರಿ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಸಮಾಧಾನ ಪಡೆದರೂ, ಒಳಗಣ ಕಿಚ್ಚು ಸಮಯ ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ನಿಜ.

ಜಾತಿ, ಮೈಬಣ್ಣ, ಧರ್ಮ, ಸಾಂಸಾರಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಾನಮಾನ, ವ್ಯಕ್ತಿಗತ ಚಾರಿತ್ರ್ಯಹೀನತೆ, ಅಂಗ ಊನ ಮುಂತಾದವು ಈ ಸಮಾಜ ನಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನೇ ಸ್ವೀಕರಿಸದೆ ನಿರಾಕರಿಸಲು, ನಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನೇ ದ್ವೇಷಿಸಲು ಕಾರಣವಾಗುವುದನ್ನು ನೆನೆದಾಗ ಇನ್ನೊಂದು ಮಾತು ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾರು ಯಾರಿಗೆ ಯಾವಾಗ ಎಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದರೋ ನನಗೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿಯೋ ಓದಿದ್ದು ಎಂದು ಮಾತ್ರ ಹೇಳಬಲ್ಲೆ.

"ಈ ಜಗತ್ತು ಭಗವಂತನ ಸೃಷ್ಟಿ. ಇಲ್ಲಿಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಸ್ತು ಮತ್ತು ಜೀವಿಯ ಮೇಲೆ ಅಂತಿಮವಾದ ಅಧಿಕಾರ ಇರುವುದಾದರೆ ಅದು ಅವನದ್ದೇ. ಅಂಥ ದೇವರೇ ತನ್ನ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನೀಚರನ್ನು, ಕ್ರೂರಿಗಳನ್ನು, ನೋಡಲು ಚಂದವಿಲ್ಲದವರನ್ನು, ಅಂಗಾಂಗ ಸರಿಯಿಲ್ಲದವರನ್ನು, ಹುಚ್ಚರನ್ನು, ರೋಗಿಗಳನ್ನು, ಪಾಪಿಗಳನ್ನು ಕೂಡ ಇರಲು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ, ಅವರಿಗೂ ಬದುಕುವ ಅವಕಾಶ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಇಂಥಿಂಥವರು ಇಲ್ಲಿ ಇರಬಾರದು ಎಂದು ಹೇಳಲು, ಬಯಸಲು ನಾವು ಯಾರು?! ನಮಗೆ ಅಂಥ ಅಧಿಕಾರ ಬಂತೆಲ್ಲಿಂದ!"

ನನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯೊಬ್ಬರು ತಮ್ಮ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ತಾವು ಸೀನಿಯರ್ ಅಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ್ಯೂ ಎಲ್ಲ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ತಾವೇ ವಹಿಸಿಕೊಂಡು, ಬಂದವರ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ತಾವೇ ಗಮನಕೊಡುತ್ತ, ಮೇಲಧಿಕಾರಿಗಳ ಜೊತೆ ವ್ಯವಹರಿಸುವುದಕ್ಕೂ ತಾವೇ ಮುಂದಾಗುತ್ತ ತಮ್ಮದಲ್ಲದ ಕರ್ತವ್ಯವನ್ನು ಮೈಮೇಲೆಳೆದುಕೊಂಡು ದುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಖುಶಿ ಸಿಗುವುದಾದರೆ ಸಿಗಲಿ ಎಂತಲೋ, ಕೆಲಸ ಉಳಿಯಿತು ಅಂತಲೋ ಉಳಿದವರು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರು. ಮುಂದೆ ಪ್ರಮೋಷನ್ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಾಗ ಮಾತ್ರ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಅದು ಅವರಿಗೆ ಸಿಗದೆ, ವಿಭಾಗದ ಬೇರೆ ಸೀನಿಯರ್ ಸ್ಟಾಫ್‌ಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಆಗ ಈ ಮನುಷ್ಯ ಉರಿದುಬಿದ್ದರು. ‘ಎಲ್ಲಾ ಮಾಡಿ ಸಾಯುವುದು ನಾನು, ಪ್ರಮೋಷನ್ ಮಾತ್ರ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ’ ಎಂದೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮನದಾಳದ ಬೇಸರವನ್ನು ಹೊರಹಾಕತೊಡಗಿದರು. ಇಂಥ ಮಂದಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ತಪ್ಪು ಯಾರದ್ದು ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟ.

ಒಳ್ಳೆಯತನ ಸಹಜವೇನಲ್ಲ ಎಂದರು ಅಡಿಗರು. ಅದು ಅಸಹಜವೂ ಅಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನೂ ಒಪ್ಪುತ್ತ, ಈ ಸಹಜವೇನಲ್ಲದ ಒಳ್ಳೆಯತನ ತೋರಿಸುವ ಮಂದಿ ಒಳಗೊಳಗೇ ಸವೆಯುತ್ತಾ ಇರುವರೇ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು. ನನ್ನ ಪರಿಚಯದ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಊಟಕ್ಕೆ, ಕಾಫಿಗೆ ಹೋದಾಗಲೆಲ್ಲ ಬಲವಂತವಾಗಿ ತಾವೇ ಬಿಲ್ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನನಗಿಂತ ಹಿರಿಯರು, ಹೆಚ್ಚು ಗಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವರು ಮತ್ತು ಮನೆಕಡೆ ತುಂಬ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಅನುಕೂಲಸ್ಥರು ಕೂಡ ಆಗಿದ್ದರಿಂದ ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿ ನಾನದನ್ನು ತಕರಾರು ತೆಗೆಯದೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಒಂದು ದಿನ ಅವರು ಮಾತನಾಡುತ್ತ ತಮ್ಮನ್ನು ಈ ವಿಧವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡ ಒಬ್ಬಿಬ್ಬರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದಾಗ ನನಗೇ ಒಂಥರಾ ಗಿಲ್ಟ್ ಕಾಡತೊಡಗಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಮಿತಿಯಾಚೆಗಿನ ಒಳ್ಳೆಯತನ ತೋರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವತಃ ತನ್ನ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ತಾನೇ ಸಹಿಸುತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದಾದರೆ ಅದು ಸಮಸ್ಯೆ. ಇವರು ಬೇರೆಯವರ ಬಳಿ ತೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ತಮ್ಮನ್ನು, ತಮ್ಮ ಒಳ್ಳೆಯತನವನ್ನು ಮಂದಿ ಶೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ನೊಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಸುತ್ತಲಿನ ಜನ ತಮಾಶೆ ನೋಡುತ್ತ, ಅವರಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳದೆ ‘ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲ ನೀವೇ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಕಾರಣ, ನಿಮಗೆ ನಿರಾಕರಿಸಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ, ತಪ್ಪು ನಿಮ್ಮದೇ’ ಎಂದು ಪುಕ್ಕಟೆ ಸಲಹೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ನೋವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ. ತಾನು ಯಾವುದೋ ಬೋನಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡಂತೆ ವಿಲವಿಲ ಒದ್ದಾಡುವ ಈ ಮಂದಿ ಅದರಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಹಾದಿ ಕಾಣದೆ ಕಂಗಾಲಾಗುತ್ತಾರೆ. ಈ ನೋವಿಗೆ ತನ್ನದೇ ಆದ ಕಂಪನ ವಿಸ್ತಾರವಿದೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ಒಂದೇ ಸಂಸಾರದೊಳಗೂ ಕೆಲವರು ತಾವು ಜೀವ ತೇಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ, ಉಳಿದವರು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ, ಕೈಸೇರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ, ಸದಾ ಕಾಲ ತಾವೊಬ್ಬರೇ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ತಲೆಕೊಡಬೇಕು ಎಂದು ನೋಯುತ್ತಲೇ ಅದನ್ನು ಎಂಜಾಯ್ ಕೂಡ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಸ್ವತಃ ಇವರೇ ಬೇರೆಯವರು ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು, ಕೈಸೇರಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡದೆ (ಕೊಟ್ಟರೆ ತಮ್ಮ ಗುರುತ್ವ ಎಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗುವುದೋ ಎಂಬ ಭಯ ಕೂಡ ಕಾಡುತ್ತದೆ ಇವರನ್ನು) ಮುಗಿಬಿದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಮೌನದಲ್ಲಿ, ತಮ್ಮ ಏಕಾಂತದ ಒಂಟಿ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣೀರಿಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಶಾಪವಾಗಿ ಅದೇ ಕುಟುಂಬವನ್ನು, ಯಾವ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಇವರೇ ಇನ್ನಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾರೋ ಅದೇ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಕಾಡುವುದಿಲ್ಲವೆ? ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಪಾತ್ರರಿಗೇ ಕಷ್ಟ ಬಂದರೆ ಮತ್ತೆ ತಲೆಕೊಡುವವರು ಇವರೇ ಅಲ್ಲವೆ? ಹಾಗಿದ್ದೂ ಮಾಡುತ್ತಾರೆಂದು ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ನಡೆಯುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಡೆಯಗೊಡುವುದು ತಪ್ಪಲ್ಲವೆ? ನಮ್ಮ ಕಡೆ ಒಂದು ಗಾದೆಯಿದೆ, ‘ಹೊರುವಂವ ಇದ್ರೆ ಸತ್ತಾಂಗೆ ಬೀಳ್ತ’ ಅಂತ. ಹೊತ್ತೊಯ್ಯುವವರು ಇದ್ದಾರೆ ಎಂದಾದರೆ ಸತ್ತವರ ಹಾಗೆ ಬೀಳುವುದಕ್ಕೇನು ಎನ್ನುವ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ.

ಇಂಥ ‘ತ್ಯಾಗರಾಜ’ರ ಇನ್ನಷ್ಟು ಉದಾಹರಣೆಗಳು, ದೃಷ್ಟಾಂತಗಳು ಸಿಗಬಹುದು. ಆದರೆ ದಲಿತರ ನೋವು, ದುಮ್ಮಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಇದೆಲ್ಲ ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಂಕೀರ್ಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಲಾರದ ಸ್ಥಿತಿ ಇವತ್ತು ಇದೆ.

ಈ ದೇಶವನ್ನು ಇಷ್ಟು ಕಾಲ ಬರೀ ಧರ್ಮ ಒಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಮೀಸಲಾತಿ, ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಮತ್ತು ಕೆಳಜಾತಿ-ಮೇಲ್ಜಾತಿ ಇಶ್ಯೂಗಳು ಕೂಡ ಆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಅಮೆರಿಕ, ಯುರೋಪ್ ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕಾದ ಕರಿಯರ ಕುರಿತಾದರೂ ಮಾತನಾಡಬಹುದೇನೊ, ನಮ್ಮ ದೇಶದ ದಲಿತರ ಬಗ್ಗೆ ದಲಿತರಲ್ಲದವರು ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವುದೇ ದೊಡ್ಡ ತಾಪತ್ರಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದರಲ್ಲೂ ಜಾತಿಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ದುರ್ಬೀನು ಹಿಡಿದು ಗಮನಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದ ಜಾತಿವಾದಿಯಿಲ್ಲ. ಇವರು ಮಾತ್ರ ಅದನ್ನು ಜಾಣತನ ಎಂದುಕೊಂಡಿರುವಂತಿದೆ. ಅದು ಜಾತಿವಾದಿಯಲ್ಲದವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಜಾತಿಯ ಹುಳಸಾಕಣೆಗೆ ಉತ್ತೇಜನಕೊಡುತ್ತದೆ. ಈ ದಲಿತರನ್ನು ತುಳಿಯುತ್ತಿರುವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮೂಲಭೂತವಾದಿಗಳ ಬಲವೃದ್ಧಿಗೆ ಇದೇ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಅಂಶ ಕೂಡ ಇವರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದೇ ಇರುವುದು ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಂಥ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬಿಡುವುದೇ ಒಳ್ಳೆಯದು.

ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಫ್ರಾನ್ಸ್‌ನ Leïla Slimani ಬರೆದ ಚೊಚ್ಚಲ ಕಾದಂಬರಿ Lullaby ಅಥವಾ THE PERFECT NANNY ಯ ಹೂರಣ ಇದು. ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ವಿಶೇಷತೆ ಏನೆಂದರೆ, ಮಾರ್ಕೆಸ್‌ನ Chronicle of a Death Foretold ನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವಂತೆಯೇ ಅವಗಢವನ್ನು ಮುಂಚಿತವಾಗಿಯೇ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕಾದಂಬರಿಯ ಮೊದಲ ವಾಕ್ಯದಲ್ಲೇ ಅದು ಇದೆ. "The baby is dead. It took only a few seconds." ಹಾಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲೈಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ಎನ್ನುವುದೇನಿದ್ದರೂ ಅದು ಆರಂಭಕ್ಕೂ ಮುನ್ನವೇ ಮುಗಿದಿದೆ.

ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲಿ ತುದಿಗಾಲಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಬಲ್ಲ, ಓದಿನ ತುಡಿತಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೆನ್ನುವಂಥದ್ದು ಇದ್ದರೆ ಅದು ಈ ಸಾವು ಹೇಗಾಯಿತು ಎನ್ನುವುದೊಂದೇ. ಆದರೆ ಅಂಥ ಎಲ್ಲ ವಿವರಗಳೂ ಮೊದಲ ಅಧ್ಯಾಯದಲ್ಲೇ, ಮೊದಲ ಎರಡು-ಎರಡೂವರೆ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಈ ಕಾದಂಬರಿ ಒಂದು ಪತ್ತೇದಾರಿ ಕಾದಂಬರಿಯಂತೆ ಓದಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದರ ಹಿಂದಿನ ಗುಟ್ಟೇನು ಎಂದು ಯೋಚಿಸಬೇಕು.

ಒಂದು, ಇಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟಿರುವ ಮನುಷ್ಯನ ಮನದಾಳದ ತುಮುಲ, ದುಗುಡ ಮತ್ತು ಅತಂತ್ರ ಸ್ಥಿತಿ. ಇದು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ನಮ್ಮ ಅತ್ಯಂತ ಭೀತ ಮೌನ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಿ ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದಿರುವಂಥದ್ದೇ. ನಮಗೆ ವಯಸ್ಸಾಗುತ್ತದೆ, ವಯಸ್ಸಾದಂತೆಲ್ಲ ಕಾಯಿಲೆಗಳು ಬರುತ್ತವೆ. ಮಕ್ಕಳು ಬಳಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಸಂಗಾತಿ ನಮಗಿಂತ ಮುಂಚೆಯೇ ಇಹಲೋಕ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಸೇವಿಂಗ್ಸ್ ಏನಿಲ್ಲ. ಪೆನ್ಷನ್ ಸಾಲುತ್ತಿಲ್ಲ. ಸದ್ಯ ಕೈಕಾಲು ಗಟ್ಟಿ ಇದೆ ಎಂದುಕೊಂಡು ಒಬ್ಬರೇ ಬದುಕುವ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದೇನೋ ಸರಿಯೇ. ಆದರೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ದಿನ ಕೈಕಾಲು ಬಿದ್ದು, ಏಳಲಾಗದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಇದು ಎದುರಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾವಿನ ಭಯವಲ್ಲ ಇದು. ಮದುವೆಯಾಗದ ಹುಡುಗಿಯಿದೆ, ತೀರಿಸಲಾಗದ ಸಾಲ ಇನ್ನೂ ಬಾಕಿ ಇದೆ, ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವವರಿಲ್ಲದ ವಯಸ್ಸಾದ ಜೀವವೊಂದಿದೆ, ಈ ಇಳಿವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಹೊತ್ತುಹೊತ್ತಿನ ಊಟಕ್ಕೆ ದುಡಿಯಲೇ ಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯವಿದೆ, ಸತ್ತರೆ ದೇಹದ ವಿಲೇವಾರಿ ಮಾಡುವವರಿಲ್ಲದ ಆತಂಕ ಕೂಡ ಇದೆ. ಇದು ಬರೀ ಸಾವಿನ ಭಯವಲ್ಲ. ಇದು ವಯಸ್ಸಿನ, ಕಾಯಿಲೆಯ, ನಿತ್ರಾಣದ, ಆರ್ಥಿಕ ಅಸಹಾಯಕತೆಯ, ಸಾಯಲಾರದೆ ಬದುಕಬೇಕಾಗಿ ಬಂದ ಕರ್ಮವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವ ಭಯದ್ದು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಮ್ಮದು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಮ್ಮ ಸಾವಿನ ನಂತರ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿಯಲಿರುವ ತಮ್ಮವರದ್ದು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಅಕ್ಷರದಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಡುವುದು ಕಷ್ಟವಿದೆ. ಇದು Leïla Slimani ಅವರ ಮೊದಲ ಕಾದಂಬರಿ.

ಇನ್ನೊಂದು, ನೀವು ಆಯ್ದುಕೊಂಡ ವಸ್ತು Frustration. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಾನು ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಕೇವಲ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಉಪಯೋಗಕ್ಕೇ ಹೊರತು ತನ್ನ ಕುರಿತ ನಿರುದ್ದಿಶ್ಯ ಪ್ರೀತಿ ಯಾರಿಗೂ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದರ ಕಟುವಾದ ಅರಿವು. ಮತ್ತು ಅದಿದ್ದೂ ಶೋ ಮುಂದುವರಿಸಲೇ ಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯ ಒಡ್ಡುವ ಸಂಘರ್ಷ. ಸಾವು ಬರಬಾರದೇ ಎಂದು ಬಯಸುತ್ತ ಬದುಕಿರಬೇಕಾದ ಸ್ಥಿತಿ. ಪರಿಣಾಮ ಮಾನಸಿಕ ಫ್ರಸ್ಟ್ರೇಶನ್. ಎದುರಿಗೊಂದು, ಖಾಸಗಿಯಾಗಿ ಮತ್ತೊಂದು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಬದುಕುವ ಎಡಬಿಡಂಗಿತನ. ತೀರ ಸೌಮ್ಯಸ್ವಭಾವದ, ನಯವಿನಯದ, ಎಂದೂ ಯಾರನ್ನೂ ನೋಯಿಸದ ಸಜ್ಜನ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮನೆ ತಲುಪುತ್ತಲೇ ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೊಡೆದು ಬಡಿದು ಮಾಡುವ ಕ್ರೂರ ಮುಖವೊಂದನ್ನು ಕೂಡ ಹೊಂದಿರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದು ಹೀಗೆ. ಇಂಥ ಪ್ರಕರಣಗಳಿವೆ.

ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಜಾತಿ, ವರ್ಣ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಿತಿಗತಿ(ಅಂತಸ್ತು), ಕೌಟುಂಬಿಕ ಹಿನ್ನಲೆ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ಚಾರಿತ್ರ್ಯದ ಕುರಿತು ಇರುವ ಕೀಳಿರಿಮೆ ಅಥವಾ ಸಮಾಜ ಕೆಲವರನ್ನು ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ರೀತಿ ಒಡ್ಡುವ ಸವಾಲು, ಹಿನ್ನೆಡೆ, ನಷ್ಟ ಮತ್ತು ನೋವು.

ಇವೆಲ್ಲವೂ ಒಟ್ಟಾಗಿಯೇ ಇರುವ ಸಂಕೀರ್ಣ ಪಾತ್ರ ಇಲ್ಲಿನ ಲೂಸಿ. ಈಕೆ ಉದ್ಯೋಗ, ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ವ್ಯಸ್ತರಾಗಿರುವ ಎಳೆಯ ದಂಪತಿಗಳ ಹಸುಗೂಸುಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಚಾಕರಿ ಮಾಡುವ ದಾದಿ. ತುಂಬ ಒಳ್ಳೆಯ ಹೆಸರಿದೆ ಈಕೆಗೆ. ಅದಕ್ಕೇನು ಕಾರಣ ಎಂದರೆ ಈಕೆ ದಾದಿಯಾಗಿ ಬರೀ ದಾದಿಯ ಕೆಲಸವನ್ನಷ್ಟೇ ಮಾಡದೆ ಆಯಾ ಮನೆಯ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಕ್ಕೂ ಕೈ ಸೇರಿಸುವುದರಿಂದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಈಕೆ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚು. ಮನೆ ಚೊಕ್ಕಟವಾಗಿಡುವುದು, ಬಟ್ಟೆ/ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುವುದು, ಹರಿದ ಬಟ್ಟೆಗೆ ಹೊಲಿಗೆ ಹಾಕುವುದು, ಹಾಳಾದ ಆಟಿಕೆ ಸರಿಪಡಿಸುವುದು, ಫ್ರಿಡ್ಜಿನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಆಹಾರ ಪದಾರ್ಥ ವೇಸ್ಟ್ ಆಗದ ಹಾಗೆ ಬಳಸುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ. ಅಂದರೆ ಮಾಡಬೇಕಾದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ಮಾಡಿ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಗಳಿಸುವ ಖಯಾಲಿ ಇದೆ ಈಕೆಗೆ. ಆದರೆ ಈಕೆ ಕರಿಯಳು. ಬಡವಿ. ಗಂಡ ಸತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಒಬ್ಬಳೇ ಮಗಳು ಕೈಗೆ ಹತ್ತಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಒಂದು ದಿನ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಪರಾರಿಯಾಗಿ ಜನ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದಾಳೆ. ಗಂಡ ಮಾಡಿದ ಸಾಲವಿದೆ, ತೆರಿಗೆ ಕಟ್ಟದೇ ಬಾಕಿಯಾಗಿದೆ. ಗಳಿಸುವುದು ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಸಾಲುತ್ತಿಲ್ಲ. ಮನೆ ಬಾಡಿಗೆ ಬಾಕಿಯಾಗಿದೆ, ಮನೆಯ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ರಿಪೇರಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಸಲು ಈಕೆಯ ಬಳಿ ಹಣವಿಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳು ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಈಕೆ ಇರುವ ನೌಕರಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ನೌಕರಿಗಾಗಿ ಅಲೆಯುತ್ತ ಅಂಥ ಆದಾಯವಿಲ್ಲದ ದಿನಗಳನ್ನು ಕೂಡ ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕು. ದೇಹಕೆ ಉಸಿರೇ ಭಾರವಾಗಿರುವುದು ಸತ್ಯ. ಜಗತ್ತು ತನ್ನ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿದೆ ಎನಿಸಲು ಇನ್ನೇನು ಬೇಕು!

ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ಜಗತ್ತು ಸುಖವಾಗಿರುವುದು, ಸಾಕಷ್ಟು ಗಳಿಸಿ, ಉಳಿಸಿ, ಉಂಡು ತಿಂದು ತಿರುಗಿ ಆರಾಮವಾಗಿ, ಲೂಸಿಯಂಥವರನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ತಾನು ಬೇರೆಯವರ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನದೇ ಮಗಳಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಗಮನ ಕೊಡಲಾರದೇ ಹೋಗಿದ್ದು ಗೊತ್ತು. ಬೇರೆಯವರ ಮಕ್ಕಳ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತ ತನ್ನ ಮಗಳು ಹಾದಿತಪ್ಪಿದ್ದು ನೋವು. ಕೊನೆಗೂ ಈ ಎಲ್ಲ ಹೋರಾಟ ಯಾಕಾಗಿ, ಯಾರಿಗಾಗಿ, ಯಾವ ಪುರುಷಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ!!!

ಸಂಕಟವಾಗುತ್ತದೆ ಎಲ್ಲೊ.

ಈ ಜಗತ್ತು ಯಾವ ನಿಯಮಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆಯೋ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನ್ಯೂಟನ್ ಬಾಬಾ ಹೇಳಿದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸತ್ಯಗಳು ಬದುಕಿಗೂ ಅನ್ವಯವೇನೊ ಅನಿಸುತ್ತದೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ರಿಯೆಗೂ ವಿರುದ್ಧ ಮತ್ತು ಸಮನಾದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾನಲ್ಲವೆ ಆತ? ನಾವು ಶಾಪ ಎಂದಿದ್ದು ಇದನ್ನೆ? ಗೋಡೆಗೆ ಎಸೆದ ಚೆಂಡು ವಾಪಾಸ್ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತದೆ. ಆಗಸಕ್ಕೆ ಎಸೆದಿದ್ದು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಯಲೇ ಬೇಕು. ಸಮುದ್ರ ಏನನ್ನೂ ತಾನೇ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದೆ ದಡಕ್ಕೆ ಹಾಕುತ್ತದೆ. ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಸುರಿದುಕೊಂಡ ನೀರು ಕಾಲಿಗೆ ಬರಲೇ ಬೇಕು! ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇರೆಯಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಮಾಡಿದ್ದುಣ್ಣೋ ಮಹರಾಯ! ಕೊಂಕಣಿಯಲ್ಲೊಂದು ಗಾದೆಯಿದೆ. ತಾಣ್ ಒಟ್ಟಿಲ್ಲೆಂ ತೋ ಪಿತ್ಥ. ಅವನು ಕಡೆದಿದ್ದು ಅವನು ಕುಡಿಯುತ್ತಾನೆ ಎಂದರ್ಥ. ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ಉಣ್ಣುವುದು ಬೇರೆ, ಕಡೆದಿದ್ದು ಕುಡಿಯುವುದು ಬೇರೆ. ಮೊಸರು ಕಡೆಯುವುದಲ್ಲ ಇದು, ಹಿಟ್ಟು ಕಡೆಯುತ್ತಾರಲ್ಲ, ಆ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ. ಮೊಸರು ಕಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಕೊಂಕಣಿಯಲ್ಲಿ ಬೇರೆಯೇ ಕ್ರಿಯಾಪದವಿದೆ. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ಕುಡಿಯುವುದಕ್ಕಾಗುವಂತೆ ಕಡೆಯುವುದು ಏನನ್ನು? ತುಂಬ ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತವಾದ ಮಾತದು.

ಈ ಪರ್ಫೆಕ್ಟ್ ನ್ಯಾನಿ ತಾನು ತುಂಬ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದ, ತುಂಬ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದ, ತಾನೇ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಇಬ್ಬರು ಹಸುಗೂಸಿನಂಥ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕೈಯಾರ ಕೊಂದು ಹಾಕಿದ್ದಾಳೆ. ನೀವಿದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ಶಬ್ದದೊಳಗಿನ ನಿಶ್ಶಬ್ದ

ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೋ (Lost City Radio) ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು ಹೆನ್ರಿಚ್ ಬೋಲ್‌ನ ಕತೆ ‘ಮುರ್ಕೇಸ್ ಕಲೆಕ್ಟೆಡ್ ಸೈಲೆನ್ಸ್’. ಡೇನಿಯಲ್ ಅಲಾರ್ಕನ್ ಕಾದಂಬರಿಯಂತೆಯೇ ಅದೂ ರೇಡಿಯೋ ಸ್ಟೇಶನ್ನಿನಲ್ಲೇ ನಡೆವ ಕತೆ. ರೇಡಿಯೋ ಸ್ಟೇಶನ್ನಿನಲ್ಲಿ ನಡೆವ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಓದುತ್ತ ರೇಡಿಯೋ ಸ್ಟೇಶನ್ನಿನಲ್ಲಿ ನಡೆವ ಕತೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದರಲ್ಲೇನೂ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಹೆನ್ರಿಚ್ ಬೊಲ್‌ನ ಕತೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದರಲ್ಲಿಯೂ ವಿಚಿತ್ರವೇನಿಲ್ಲ. ಅದು ನಾನು ಓದಿದ ಎರಡು ಮೂರು ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು. ಹಾಗಾಗಿ ಅದನ್ನು ಆಗಾಗ ನಾನು ನೆನೆಯುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಕತೆಯ ಭೂಮಿಕೆಯಲ್ಲಿರುವ ಸಾಮ್ಯತೆಯನ್ನು ಮೀರಿ ಇವೆರಡರಲ್ಲೂ ಇರುವ ಸಾಮ್ಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನಿಸಬೇಕಿದೆ.

‘ಮುರ್ಕೇಸ್ ಕಲೆಕ್ಟೆಡ್ ಸೈಲೆನ್ಸ್’ ಎನ್ನುವುದು ಜರ್ಮನ್ ರೇಡಿಯೋ ಸ್ಟೇಶನ್ನಿನ ಉದ್ಯೋಗಿ, ಪೀಟರ್ ಮುರ್ಕೆ ಎಂಬಾತನ ಕತೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಕಲೆಯ ಮಹತ್ವ, ಅರ್ಥ, ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರ್ಥ ಎಂದೆಲ್ಲ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾ ಇರಬೇಕಾದರೆ ಇವನು ತನ್ನ ಬಿಡುವಿನ ವೇಳೆಯನ್ನು ಮೌನ ಸಂಗ್ರಹಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಿತ್ರವೂ, ಗೊಂದಲಮಯವೂ, ರೂಪಕದ ಭಾಷೆಯೆಂದೂ ಅನಿಸುವಾಗಲೇ ಅದು ಹಾಗೇನಿಲ್ಲ. ಅವನು ಭೌತಿಕವಾಗಿಯೇ ಮೌನವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ, ಕಾಲ್ಪನಿಕವಾಗೇನಲ್ಲ. ರೇಡಿಯೋದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವವರು ಸುದೀರ್ಘ ಮಾತುಗಳ ನಡುವೆ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕ್ಷಣಕಾಲ ಅಂತರ ಕೊಟ್ಟು ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲವೆ, ಅಂಥ ಮೌನದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು, ಅಂಥ ತುಣುಕುಗಳನ್ನು ಎಡಿಟಿಂಗ್ ತಂತ್ರಜ್ಞನೊಬ್ಬ ರೆಕಾರ್ಡ್ ಮಾಡಿದ ಟೇಪುಗಳಿಂದ ಕತ್ತರಿಸಿ ಮುರ್ಕೇಗೆ ಒದಗಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಅವುಗಳನ್ನು ಎಸೆದು ಬಿಡುವುದರ ಬದಲು ಅವನು ಮುರ್ಕೆಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಮುರ್ಕೆ ಅಂಥ ತುಣುಕು ತುಣುಕುಗಳನ್ನೇ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಒಂದು ಸುದೀರ್ಘ ಮೌನದ ಟೇಪು ತಯಾರಿಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾನೆ. ಈ ಚಿತ್ರ ತುಂಬ ಮಹತ್ವದ್ದು ಮತ್ತು ಸುಂದರ ಕೂಡ. ಅದು 1945, ಜರ್ಮನಿಯ ಜನಜೀವನ ಅತ್ಯಂತ ಅತಂತ್ರವೂ ಅನಿಶ್ಚಿತವೂ ಆದ ಒಂದು ಹೊಯ್ದಾಟದಲ್ಲಿದ್ದ ಅವಧಿಯದು. ನೆನಪುಗಳು ಇಷ್ಟವಾಗದ, ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಬದುಕ ಬಯಸುವ ಮಂದಿಯ ನಡುವೆ, ಶೂನ್ಯವೇ ಮೆದುಳು-ಹೃದಯ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರುವ ಮಂದಿಯ ನಡುವೆ, ನಾಚಿಕೆ ಕೂಡ ಇಲ್ಲದವರಂತೆ ಬದುಕಬೇಕಾಗಿ ಬಂದ ಮಂದಿಯ ನಡುವೆ ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಎಂಬಂತೆ ಮುರ್ಕೆಯಂಥವರಿದ್ದರು, ಮೌನವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದರು.

ನನಗೆ ಡೇನಿಯಲ್ ಅಲಾರ್ಕನ್ ಕೂಡ ಹೆನ್ರಿಚ್ ಬೊಲ್‌ನ ಕತೆಯನ್ನು ಓದಿದ್ದನೆ ಎನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಓದಿದ್ದರೆ ಖಂಡಿತ ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದ, ಖಂಡಿತವಾಗಿ. ಏಕೆಂದರೆ, ‘ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೋದ’ ಗುರುತ್ವ, ಅದರ ಜೀವಕಳೆ ಬಂದಿರುವುದು ಕೂಡ ಹೆನ್ರಿಚ್‌ನ ಕತೆಗೆ ಸಮಾನವಾದ ಒಂದು ಮಾನವೀಯ ಸೆಲೆಯಿಂದಲೇ. ಹೇಗೆ ಎನ್ನುತ್ತೀರಾ, ಅಲಾರ್ಕನ್‌ಗೆ ಒಂದು ಕತೆಯನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೇಳುವುದೆಂದರೆ ಅದನ್ನು ಓದುಗನ ಮನಮುಟ್ಟುವಂತೆ ಹೇಳುವುದಷ್ಟೇ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಒಂದು ಕತೆ ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವ ಶೂನ್ಯ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಗೌರವಯುತವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುವುದಾಗಿತ್ತು. ಅಲಾರ್ಕನ್, ಹೇಳುವುದರಲ್ಲಿ ಇರುವ ಮೌನವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಇಷ್ಟಪಡುವ ಕತೆಗಾರ. ಹಾಗಾಗಿ, ಎಷ್ಟು ಬೇಕೋ ಅಷ್ಟು ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಸದ್ದು ಹೊರಡಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಾಗುವ ಸರಳ ಹಾದಿಯನ್ನು ಅವನು ಬೇಕೆಂದೇ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಕಾದಂಬರಿ ತನ್ನ ಪಾತ್ರಗಳಾಗಿ ಇರುವವರ ಮತ್ತು ಇಲ್ಲವಾದವರ ಮೌನವನ್ನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ; ಎಂದಿಗೂ ಸಿಗಲಾರದ ಉತ್ತರಗಳ ಮೌನವನ್ನು ಕೇಳಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ವ್ಯಸ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ರೇಡಿಯೋ ಎಂಬುದು ಮಾತಿನ ಸದ್ದು ಮತ್ತು ಮೌನದ ಸಂಗಮ ಸ್ಥಳ. ನಮಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವವರು ಆಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದು, ಉಳಿದ ಕೇಳುಗರು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದು ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ. ನಮಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಕೇಳಿಸದ್ದು ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ, ಯಾರೂ ಆಡದ್ದು ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ, ಕೇಳುಗರಿಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲದ್ದು ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಮೌನವಾಗಿರಲು ಬಯಸಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಿರುವುದು ಕೂಡ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ರೇಡಿಯೋದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವ ಮಂದಿ ಅಲ್ಲಿ ಹೇಳದೇ ಇರಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದು ಅಥವಾ ಅರೆಬರೆಯಾಗಿ ಹೇಳಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದು ಕೂಡ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಬಾಯಿಮುಚ್ಚಿಸಲಾದವರ ಮೌನವನ್ನು ಕೇಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಲಿಪಶುಗಳ ಮೌನ ಮತ್ತು ಹಿಂದೆಯೇ ನಿಂತು ಕತ್ತು ಹಿಚುಕುತ್ತಿರುವವರ ಮೌನ ಕೂಡ.

ಬೇರೆ ಬೇರೆ ದೇಶಗಳ ನಡುವಿನ ವೈರುಧ್ಯಗಳನ್ನೇ ಅತಿಯಾಗಿ ಬಿಂಬಿಸುವ ಕೆಟ್ಟಚಾಳಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಬೋರ್ಹೆಸ್‌ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಬಗ್ಗೆ ಅಲಾರ್ಕನ್ ಒಂದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸಂದರ್ಶನಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ್ದಾನೆ. ನಾವೂ ವೈರುಧ್ಯಗಳನ್ನು ದೊಡ್ಡದು ಮಾಡಿ ನೋಡುವುದಾದರೆ ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೊದ ಭೂಮಿಕೆ ಪೆರು. ಆದರೆ ಅಲಾರ್ಕನ್ ತನ್ನ ಕಾದಂಬರಿಯ ದೇಶವನ್ನು ಪೆರು ಎಂದು ಹೇಳದೇ ಇರುವ ಆಯ್ಕೆಯನ್ನೇ ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಬಹುಶಃ ಅವನ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ದೇಶ ಪೆರು ಅಲ್ಲ. ಅದೇ ರೀತಿ ಅದು ಚಿಲಿ ಕೂಡ ಅಲ್ಲ. ಈ ಮಾತನ್ನು ನಾನೇಕೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂದರೆ, ಒಬ್ಬ ಚಿಲಿಯನ್ ಪ್ರಜೆಗೆ ತನ್ನದೇ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿಸುಲಾಕಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿ ಹೋದವರನ್ನು ನೆನೆಯದೇ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಓದುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೋ ಓದಿದ ಬಳಿಕ ನಾನು Cartas de Peticion (ಲೆಟರ್ಸ್ ಆಫ್ ರಿಕ್ವೆಸ್ಟ್) ನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತೆರೆದು ಓದಿದೆ. ಇದು ಲಿಯೊನಿಡಸ್ ಮೊರೇಲ್ಸ್‌ನ ಕೃತಿ. ಇದು ಕಣ್ಮರೆಯಾದ ಖೈದಿಗಳ ಸಂಬಂಧಿಕರು ತಮ್ಮ ಕೊನೆಯ ಪ್ರಯತ್ನವೆಂಬಂತೆ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮವರನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಡಿ ಎಂದು ಕೇಳಿಕೊಂಡು ಬರೆದ ಮನವಿಯನ್ನು ಮತ್ತು ಅವುಗಳಿಗೆ ತೋರುಗಾಣಿಕೆಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಒಂದೆರಡು ಶಬ್ದಗಳ ನಿರಾಶಾದಾಯಕ ಸರ್ಕಾರಿ ಟಿಪ್ಪಣಿ ಮಾದರಿಯ ಉತ್ತರಗಳನ್ನು ಸಂಕಲಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಪತ್ರಗಳಿಗೆ ಗಮನ ನೀಡಬೇಕಾದುದು ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಒಂದು ತುರ್ತು ಹುಟ್ಟಿಸುವಂಥ ಒತ್ತಡದ ಕೆಲಸವೇ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಆ ಸಂಬಂಧಿಕರು ಗವರ್ನರುಗಳಿಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅವರಲ್ಲಿ ಇವರೆಲ್ಲ ಅತೀವ ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೋ ಎಂಬಂತೆ, ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರು, ಮಕ್ಕಳು ಅಥವಾ ಹೆತ್ತವರು ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಈ ಇದೇ ದುಷ್ಟರ ಕೈವಾಡವಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಇವರಿಗೆಲ್ಲ ತಿಳಿದೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಮನವಿ ಅರ್ಪಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅವರು ಸಾರ್ವಭೌಮರ ಪರಮಾಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಒಲವು ತೋರುತ್ತ ಕಣ್ಮರೆಯಾದವರಲ್ಲೇ ಕೆಲವು ಐಬುಗಳಿದ್ದವು, ಅವರು ಮಾಡಿದ್ದೇ ತಪ್ಪಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತ ಕ್ಷಮೆಯನ್ನೂ ಯಾಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. "ನನ್ನ ಮಗನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಅದೇನೇನು ಹುಳಗಳಿದ್ದವೋ, ಹೇಳುವುದಕ್ಕೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ದಯವಿಟ್ಟು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ, ಅವನನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಕೊಡಿ, ನಿಮ್ಮ ದಮ್ಮಯ್ಯ, ಅವನೆಲ್ಲಿದ್ದಾನೆಂದಾದರೂ ಹೇಳಿ!"

ಕಟು ವಾಸ್ತವವು ಎದುರಿಗೇ ನಿಂತು ಅಟ್ಟಹಾಸದಿಂದ ಮೆರೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ, ಪ್ರಶ್ನಾತೀತವಾದ ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿಯ ಸಾಕ್ಷ್ಯಗಳು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕುಕ್ಕುತ್ತಿರುವಾಗ ಕಾದಂಬರಿಯೊಂದು ಏನು ತಾನೇ ಮಾಡುವುದಿದೆ? ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನಾದರೂ ಬರೆಯಬೇಕೇಕೆ? ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸತ್ಯವು ಕಲ್ಪನೆಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಕ್ಲೀಷೆ. ಕಿಚನ್-ಟೇಬಲ್ ಮಾತಿದೆಯಲ್ಲ, ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಕತೆ ಬರೆಯುವುದು ಎಂದರೆ ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವುದು ಅಂತ, ಅಲ್ಲಿಯೇ ಬಹುಶಃ ಈ ಅರ್ಥ ಇದೆ. ಬಹುಶಃ ನಾವು ಕಥನದ ಸೋಲನ್ನು ದೃಢಪಡಿಸುವುದಕ್ಕೆಂದೇ ಬರೆಯುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಕಥನವೊಂದೇ ಸಾಲದು, ಕಥನದೊಂದಿಗೇ ಎಲ್ಲವೂ ಮುಗಿಯದು ಎನ್ನುವುದನ್ನೇ ಇದು ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಮನಗಾಣಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ. ಓದು ಸಾಗುತ್ತಿರುವಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು ಬದುಕನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿ ನೋಡುವುದಕ್ಕಷ್ಟೇ ಅದು ಉಪಯುಕ್ತ.

ಕಥನ ಯಾವತ್ತೂ ಸೋತು ಗೆಲ್ಲುತ್ತದೆ. ನಮಗದು ವಾಸ್ತವವನ್ನು ನೋಡಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟು ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲಾರ್ಕನ್‌ ಈ ಅವಶ್ಯ ‘ಕಿಂಚಿದೂನ’ದ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವುಳ್ಳ ಲೇಖಕ. ಈ ಕೊರತೆಯ, ಕಥನದ ಈ ಮಿತಿಯ ಅರಿವೇ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ, ಇದು ಒಂದು ವಾಸ್ತವದ ನಾಟಕೀಯ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿರಿಸಿಕೊಂಡೇ ಸಾಧ್ಯವುಳ್ಳ ಎಲ್ಲ ಒಳನೋಟಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತ ಹೋಗುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿನ ಪಾತ್ರಗಳಾಗಲೀ, ಅವು ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಡುವ ಒಟ್ಟಾರೆ ದೇಶ-ಕಾಲ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಾಗಲೀ ಕಪ್ಪು-ಬಿಳುಪಿನ ಚಿತ್ರವಾಗಲು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತವೆ. ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೋ ಎಂಬ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಅಸ್ತಿತ್ವವೇ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಒಂದು ಸಮಸ್ಯಾತ್ಮಕ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವಂಥಾದ್ದು. ಅದರ ಉದ್ದೇಶ ಕಣ್ಮರೆಯಾದ ಮಂದಿಯನ್ನು ಅವರವರ ಸಂಬಂಧಿಗಳ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ತರುವುದು, ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ತನ್ನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೂ ಶ್ರೋತೃಗಳನ್ನು ಸಂಪಾದಿಸುವುದು. ನೋರ್ಮಾಳ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಒಂದು ಅಧಿಕೃತ ಮುದ್ರೆ ಬರಲು ಕಾರಣವೇನೆಂದರೆ, ಸ್ವತಃ ಅವಳೇ ಬಲಿಪಶುವೂ ಆಗಿರುವುದು, ಅವಳೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡವರ ಬೀದಿಯಿಂದಲೇ ನೋವುಂಡು ಬಂದವಳಾಗಿರುವುದು. ಅವಳ ಮಾಯಕದ ಧ್ವನಿ ಕೇಳುಗರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುವುದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅವರ ನೋವಿಗೆ ಉಪಶಮನ ನೀಡುವ ಸಾಂತ್ವನದ ಕರೆಯೂ ಆಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ. ಅವಳ ಅದೇ ಧ್ವನಿ ಸುದ್ದಿಯನ್ನೂ ಬಿತ್ತರಿಸುತ್ತದೆ. ನಿರೂಪಕನೇ ಹೇಳುವಂತೆ, ಅವಳ ಅದೇ ಧ್ವನಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ನಿರ್ಲಿಪ್ತವಾಗಿ ಬಿತ್ತರಿಸುತ್ತದೆ, ಕೆಟ್ಟ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಆಳದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಒಂದು ಆಶಾಕಿರಣದ ಹೊಳಹು ಇದೆಯೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಬಿತ್ತರಿಸುತ್ತದೆ. ನೋರ್ಮಾಳ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಮಂದಿ ಛಿದ್ರಗೊಂಡ ತಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇನೋ ಎಂಬ ಭರವಸೆಯ ಕನಸೊಂದನ್ನು ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ ಬಿತ್ತಿ ನಿರಾಳವಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಯಾರೂ ಯುದ್ಧದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ಜಗದ ನಿಯಮ. ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಂಗತಿಗಷ್ಟೇ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರು, ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಬೇಡ. ನಿನ್ನ ಕತೆಯನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸಣ್ಣದಾಗಿಸುವಿಯೋ ಅಷ್ಟೂ ಒಳ್ಳೆಯದು. ನನ್ನ ಜೊತೆಗೇ ಇದ್ದ ಒಬ್ಬ ಈಗ ಇಲ್ಲ. ನಾನವನನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಾಣಬೇಕಿದೆ. ಘಟನೆಗಳು ಮತ್ತು ಅದರ ಕಾರ್ಯಕಾರಣ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಪರಸ್ಪರ ವಿಶ್ವಾಸದಡಿ ಮುಚ್ಚಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೆಲ್ಲ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಇಲ್ಲ, ಯಾವನಾದರೂ ಈ ನಿಯಮವನ್ನು ಮೀರಿ ನಾಲಗೆ ಹರಿಯಬಿಟ್ಟರೆ, ಉತ್ತರ ಸರಳವಿದೆ. ಅವರು ಗಾಳಿಯಲ್ಲೇ ಲೀನವಾಗುವರು. ಒಂದು ಅಕಾಲಿಕ, ಬಹುಶಃ ಖುಶಿಯ ಸಂಗೀತದ ಅಲೆ ಮಾತುಕತೆಯನ್ನು ಸರ್ವನಾಶಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಒಂದು ಹೊಸ ಮತ್ತು ಅಕರಾಳ ವಿಕರಾಳ ಭಾಷೆ, ಸಂಕೇತಾಕ್ಷರಗಳ ಮತ್ತು ನಂಬರುಗಳ ನವಭಾಷೆ ಭಾವಕೋಶದ ತಂತುಗಳನ್ನು ನೆಲಕ್ಕುಜ್ಜಿ ತೊಡೆದು ಹಾಕುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ಬೆದರಿಕೆಯ ತಂತ್ರಗಳೆಲ್ಲ ಪೂರ್ತಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ಯಶಸ್ಸು ಎನ್ನುವುದಿದ್ದರೆ ಅದು ಇರುವುದು ಇಲ್ಲಿನ ಖಾಸಗೀ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ. ಈ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾದ ಒಂದು ಕಾಳಜಿಯೇನಿದೆ, ಅದು ರಕ್ಷಿಸುವ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದ ಅಥವಾ ಕಡಿಮೆ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿದ್ದ ಕಾಲದ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ. ಈ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವ ಒಂದನ್ನು ಹೇಳುವುದೆಂದರೂ ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಿದಂತಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಹೇಳುವವನಿಗೆ ಅವನ್ನು ಹೇಗೆ ಹೇಳಬೇಕೆನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಿರಬೇಕಿರುತ್ತದೆ. ಡೇನಿಯಲ್ ಅಲಾರ್ಕನ್‌ಗೆ ಅದು ಗೊತ್ತು. ಅವನು ನೋರ್ಮಾಳನ್ನು ತನ್ನ ನಿರೂಪಕಿಯಾಗಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಅವನು ಕಾದಂಬರಿಯ ಇನ್ನೊಂದು ಪಾತ್ರವಾದ, ಕಾಲಾಂತರದಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದವನಾಗಿಯೂ, ಎದುರಾಳಿಗಿಂತ ಸಮರ್ಥನಾಗಿಯೂ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ಜಹೀರನನ್ನು, ಅಥವಾ ನಿಜಕ್ಕೂ ಪರಿತ್ಯಕ್ತ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳಾದ ಅದೇಲಾಳನ್ನು ಕೂಡ ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು. ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಚುರುಕುತನ, ವಿವರಗಳ ಕುರಿತ ವಿವೇಚನೆ, ಕಥನದ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗಿನಿಂದಲೇ ತನಗೆ ಬೇಕಾದ ಚಿತ್ರಕ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವೆನಿಸುವ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ದುಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೌಶಲ ಎಲ್ಲವೂ ಕಥಾನಕದ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಪೊರೆಯುತ್ತ ಬಂದಿವೆ. ಯಾವೊಂದು ಗುಣಾತ್ಮಕ ಅಂಶಗಳಿಂದ ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಕಾದಂಬರಿಕಾರನಾದರೂ ಪ್ರದರ್ಶನಪ್ರಿಯತೆಗೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಶರಣಾಗಬಹುದಿತ್ತೋ ಅದು ಇವನಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಗೈರಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಮಸಾಲೆಗಳಿಲ್ಲದ ಈ ಸುಂದರ ಕಾದಂಬರಿ ಭಾವೋತ್ಕರ್ಷದ ಉಬ್ಬರ ಇಳಿತಗಳಿಲ್ಲದೆ ತನ್ನದೇ ಗತಿಯಲ್ಲಿ ನೆನಪುಗಳ ನದಿಯಾಗಿ ಸುಲಲಿತವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತದೆ.

ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೋ ಕಣ್ಣ ಪರದೆಯ ಮೇಲೆ ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿಸಿ ಹೋಗುವ ಕೆಲವು ಚಿತ್ರಗಳು: ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಮರಳಿ ಬಾರದೆಡೆಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಟ್ರಕ್‌ಗಳು, ಅನಾದಿಕಾಲದ ನೆನಪುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಅಳಿಸಿ ಹಾಕುವಂತೆ ಕಾಣುವ ಹೊಸ ನಕಾಶೆಗಳು, ಯಾವತ್ತು ಸುರುವಾಯಿತೆಂದೇ ಯಾರೊಬ್ಬರಿಗೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿಲ್ಲದಂತಾಗಿರುವ ಯುದ್ಧ, ಮೌನವಾದ ಹತಾಶೆಯೊಂದಿಗೇ ಭಾವಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿಕೊಡುವ ಚಿತ್ರಕಾರನ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನಿಧಿಯಂತೆ ಕಾಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಹೆಂಗಸರು, ಅದಾಗಲೇ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಹಿವಿಷದಂತಾಗಿರುವ ಬದುಕಿಗೆ ಕಟುವಾದ ಹೊಡೆತದಂತೆ ಅಪ್ಪಳಿಸುವ ಒಂದು ಪ್ರೇಮಭಂಗದ ಪ್ರಕರಣ, ತನಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಒಂದೇ ಒಂದು ಪತ್ತೇದಾರಿ ಕಾದಂಬರಿಯ ಶೈಲಿಯನ್ನೇ ಅನುಕರಿಸುತ್ತ ಸರ್ವೇಕ್ಷಣ ವರದಿ ಬರೆಯುವ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಟಿಯರ್‌ಗ್ಯಾಸಿನ ಮಬ್ಬಿನೊಳಗೆ ಸುಳಿಸುತ್ತುವ ಹಿಂಸೆಯ ರುದ್ರನರ್ತನ, ಯಾರೊಬ್ಬರ ನಾಲಗೆಯ ಮೇಲೂ ಸದ್ದಾಗದೇ ಉಡುಗಿಬಿಡುವ ಯುದ್ಧ ಎಂಬುದರ ಭೀತಿ, ’ಮಾತನಾಡಿ ಉಪಯೋಗವಿಲ್ಲ, ನನಗದು ಗೊತ್ತಾಗಿದೆ. ಅದಕ್ಕೇ ನಾನು ಏನೂ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ.’ ಎಂಬ, ಬಹುಶಃ ನಿರ್ಣಾಯಕವೆನಿಸುವ ಒಬ್ಬ ಮುದುಕನ ನುಡಿ...

ಹೌದು, ಮತ್ತೆ ಒಂದು ರೂಪಕ. ಓದುಗರ ಅರಿವಿಗೆ ಅದಾಗಲೇ ಇಳಿದ ದರ್ಶನದ ಅನುಭೂತಿಯನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸಿದ ಬಳಿಕ ನೋರ್ಮಾ ಮತ್ತು ಜಹೀರ್ ಇಬ್ಬರೂ ಒಂದು ರೂಪಕದ ಮಾಯಕವನ್ನೊಡ್ಡುತ್ತಾರೆ. ಅದು ನಗರದ ಹಳೆಯ ಚೌಕವೊಂದರ, ಜೀವಂತಿಕೆಯಿಂದ ನಳನಳಿಸುತ್ತಿರುವ ಚಿತ್ರವೊಂದನ್ನು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅದರ ಮಾಯಕವೇನೆಂದರೆ, ನಿರೂಪಕಿ ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ, ಅದು ನಗರದ ಜನರನ್ನು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಮಾತನಾಡುವ ಅಗತ್ಯದಿಂದಲೇ ಮುಕ್ತರನ್ನಾಗಿಸಿತಂತೆ. ಮತ್ತವರು ತತ್‌ಕ್ಷಣವೇ ಅದರ ಲಯದೊಂದಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತುಲಿತವಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟರಂತೆ; ಒಂದು ವಸ್ತುವಿನ ಬಣ್ಣ, ಮೇಲ್ಮೈ ವಿನ್ಯಾಸ, ಗಾತ್ರವನ್ನೆಲ್ಲ ಗಮನಿಸಿ ಅದು ಯಾವ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕೂರಬಹುದೆಂದು ಕರಾರುವಾಕ್ಕಾಗಿ ಅಂದಾಜಿಸಿದ ಹಾಗೆ. ಅದೀಗ ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದ ಅದೇ ಹಳೆಯ ಚಹರೆಯ ನಗರ. ಅವಳ ಪ್ರಿಯಕರ ರೇ ಜೊತೆ ಅವಳನ್ನು ಪ್ರೇಮದ ಸುಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿಸಿದ ನಗರ.

ಈಗ ನೋರ್ಮಾಗೆ ಉಳಿದವರಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ತನ್ನ ಕಾಯುವಿಕೆ ಅಷ್ಟೇನೂ ಗುರುತರವಾದದ್ದಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದರ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ ಅದನ್ನವಳಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗೀಗಲೂ ಒಂದು ಕತೆಯ ಅಂತ್ಯವೆಂದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕತೆಯ ಆರಂಭವಷ್ಟೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದೆಲ್ಲ ಏನಿದ್ದರೂ ಆವರಿಸುವ ಮೌನ ಎಲ್ಲದರ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಮುಸುಕಿನ ತೆರೆಯನ್ನೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ.

ಈ ಆಟವನ್ನು ಯಾವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮೌನವೇ ಗೆಲ್ಲುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕಾಣಿಸುವ ಈ ಪ್ಯಾರಾದೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಮುಗಿಸುತ್ತೇನೆ. ‘ನೋರ್ಮಾ ಆ ಜೀವ ಇನ್ನೂ ಉಸಿರಾಡುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದರ ಅರಿವು ಸಿಗುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ತನ್ನ ಒಂದು ಕೈಯನ್ನು ಹುಡುಗನ ಮೇಲಿರಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ಅವಳ ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪಟ್ಟಿಯಿದೆ. ಅದನ್ನು ಕಳೆದೊಂದು ವಾರದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಡಜನ್ನಿನಷ್ಟು ಮಂದಿ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದರು. ಅದು ಮುದ್ದೆಯಾಗಿದೆ, ಕೊಳೆಯಾಗಿದೆ, ಮುರುಟಿದೆ, ಹೆಚ್ಚೂ ಕಡಿಮೆ ಚಿಂದಿಯಾಗಿದೆ. ಅದನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ಕದಿಯಲಾಗಿತ್ತು ಕೂಡ. ಅದನ್ನು ಸದ್ಯ ಹೊಂದಿರುವುದೇ ಒಂದು ತರದ ಹಿತಾನುಭವವೇನೋ ಸರಿಯೇ. ಆದರೆ ಅದೇನೂ ಅತ್ತ ವಿಜಯವೂ ಅಲ್ಲ, ಇತ್ತ ಸಾಂತ್ವನವೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳೇ ಉರುಳಿ ಹೋಗಿವೆ. ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಸುದೀರ್ಘವಾದ, ಯಾವತ್ತೂ ಮುರಿಯಲಾಗದೇ ಹೋದ ಮೌನ ಮೈಮುರಿದು ಹೆಣದಂತೆ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದೆ ಇಲ್ಲಿ. ಮತ್ತು ಈ ಮೂರು ದಿನಗಳು, ಈ ಮೂರುದಿನಗಳಂತೂ ಬರೀ ಸದ್ದುಗಳನ್ನೇ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಕಳೆಯಬೇಕೇನೋ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಳು ಅವಳು. ಗಜಗಜ ಎನ್ನುವ ನೂರಾರು, ಸಾವಿರಾರು ಮಂದಿಯ ಗದ್ದಲದ ಸಂತೆಯೆಬ್ಬಿಸುವ ಸದ್ದು. ಏಕಕಾಲಕ್ಕೆ ಹಲವು ಹತ್ತು ಸ್ವರ ಎಂತಲೂ, ಒಂದೇ ಬಗೆಯ ಒಕ್ಕೊರಲಿನ ಹಕ್ಕೊತ್ತಾಯದಂತೆಯೂ ಕೇಳುವ ಸದ್ದು. ಅತ್ಯಂತ ತುರ್ತಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ಆರ್ತವಾಗಿ ಕರೆಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ಕೇಳುವ ಸದ್ದು. ಹತ್ತೂ ದಿಕ್ಕಿನಿಂದ ಅವಳನ್ನೇ ಹಾಗೆ ಕರೆಯುತ್ತಿರುವಂಥ ಸದ್ದು. ನೋಯಿಸುವ, ಹೌದು, ಮೌನದ ಹಿಂಸೆ ಕೂಡ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆಯದೇನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅನಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದ....
(ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2007) ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ಭಿನ್ನ ಧ್ವನಿ

ಇವು ಕೆಲವು ಹೇಳಿಕೆಗಳು. ಹೇಳಿಕೆಗಳು ಮಕ್ಕಳ ಬಾಯಲ್ಲೂ ಹುಚ್ಚರ ಬಾಯಲ್ಲೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೇಳುವವರಿಗೆ ದಾರ್ಶನಿಕ ನುಡಿಗಟ್ಟಿನಂತೆ ಕೇಳುವುದಿದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ. ಉಳಿದಂತೆ ಅವುಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಬೆಲೆಕೊಟ್ಟರೆ ವಿವಾದಗಳೇ ಎದ್ದಾವು. ನಾವು ಹೇಳಿಕೆಗಳಿಗೆ, ಪತ್ರಿಕೆಯ ಹೆಡ್‌ಲೈನುಗಳಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬಾರದು. ಏಕೆಂದರೆ, ಮಾತು ಹೊರಟ ಸಮಯ ಸಂದರ್ಭ ನಮಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಆ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಏನೋ ಒಂದು ಹೊಳಹು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿಯ ಅಹಂಕಾರ ತೊಡಕಾಗಬಾರದು. ಬೇಕೆಂದರೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಈ Leautaud ನ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕವೂ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಕೈಗೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಇವನನ್ನು ಓದಿಯೇನು, ಓದಲಿಕ್ಕೆಂದೇ ಬದುಕಿಯೇನು ಅನಿಸತೊಡಗಿದೆ. ನಿಮಗೆ ಇದಿಷ್ಟು ದಾಟಿಸಿ ಸೋಂಕು ಹರಡುವೆ!
=======
"ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಒತ್ತಡ ಅಥವಾ ಹೀಗೆಯೇ ಆಗಬೇಕು, ಹಾಗೆಯೇ ಆಗಬೇಕು ಎಂಬೆಲ್ಲ ಹಂಬಲಗಳಿಲ್ಲದೆ ನಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ನಾವು ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗಬೇಕು ಅಂತ ಇದ್ದರೆ, ಪ್ರತಿದಿನ ಮುಂಜಾನೆ, ದಿನ ತೊಡಗುವ ಮುನ್ನ Paul Leautaud ನ ಒಂದೆರಡು ಪುಟಗಳನ್ನಾದರೂ ಓದುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ." - ಇಂಥ ಒಂದು ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳಿಸುವ ಹೇಳಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ Julio Ramon Ribeyro ತಾನು ಓದಿದ Leautaud ನ Journal of a Man of Letters ಕುರಿತು ತನ್ನ ಅನುಭವವನ್ನು ತೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ದಿನಚರಿ ಬರೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿಯೇ ಈ Leautaud ಅತ್ಯಂತ ಕಟುವಾಸ್ತವವಾದಿ. ಅದನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿನ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆಗಳಿಲ್ಲದ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ತನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ಬತ್ತಲಾಗಿ ಬದುಕಿದ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕಾಣುವಂತೆಯೇ ತನ್ನ ಖಾಸಗೀ ಕೋಶಾವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಕಾಪಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬಂದ, ಒಬ್ಬಂಟಿ ಮತ್ತು ನಿಷ್ಠುರ ಮಾತಿನ ಮನುಷ್ಯ.

Leautaud ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿಯೂ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಧ್ಯೇಯೋದ್ದೇಶಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಕ್ರಿಯಾಶೀಲನಾಗಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. ನಿಜಕ್ಕಾದರೆ ಅವನು ಕವಿತೆ ಮತ್ತು ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಸಾಹಿತ್ಯದ ನಿಚ್ಚಣಿಕೆಯ ತೀರ ಕೆಳಮಟ್ಟದ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳೆಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ. Leautaud ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದು ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಮೊತ್ತಮೊದಲು ನಮ್ಮ ಗಮನ ಸೆಳೆದ Uribeಗೆ ಕೂಡ Leautaud ನ ಈ ಬಗೆಯ ಮಾತುಗಳನ್ನೋದಿದ ಬಳಿಕ ಮತ್ತೆ ಕವಿತೆ ಬರೆಯುವುದಕ್ಕೆ ತ್ರಾಸಾಗಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವೇನಿಲ್ಲ.

"ಪದ್ಯ ಎನ್ನುವುದು ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿ ಬಾಲಿಶವಾದದ್ದು. ಏನೋ ಒಂದು ಛಂದಸ್ಸು ಅಂತ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅದನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ, ಒಂದು ಲಯಕ್ಕೆ ಬದ್ಧವಾಗಿ, ಮಕ್ಕಳು ಕಂಠಪಾಠ ಮಾಡಿ ನಲಿದಾಡುವ ಹಾಗೆ ಪ್ರತೀ ಸಾಲಿನ ಕೊನೆಗೆ ಪ್ರಾಸ ಬರುವ ಹಾಗೆಲ್ಲ ಹಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರಲ್ಲ, ಈ ಮಂದಿ, ತೀರಾ ಹದಗೆಟ್ಟವರೇ ಇರಬೇಕು."

ಇನ್ನು ಕಾದಂಬರಿಯ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ, ಅದೂ ಅವನಿಗೆ ಅನಾಸಕ್ತಿಯ ಕೆಲಸ, ಪೀಡೆ ಮತ್ತು ಉಧ್ವಸ್ತಗೊಳಿಸುವಂಥದ್ದು ಅನಿಸಿತ್ತು. " ಅಲ್ಲಾ, ಒಬ್ಬ ಐವತ್ತು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾದವ ಅದು ಹೇಗೆ ತಾನೇ ಕಾದಂಬರಿ ಬರೆದುಕೊಂಡಿರಲು ಸಾಧ್ಯ! ಹೋಗಲಿ ಎಂದರೆ, ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಅಂಥದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಓದುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತೆ!" ಅವನು ಕಾದಂಬರಿಕಾರರನ್ನು ಬದುಕಿನ ರಸಗ್ರಹಿಸಲು ಸೋತ ಮಂದಿ ಎಂದೇ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ್ದ. ರಮ್ಯವಾದ ಕಥಾನಕಗಳ ಕುರಿತಂತೂ ಅವನಲ್ಲಿ ಅದೇನು ಒಂದು ಅಸಹ್ಯ ಪದಾರ್ಥವೋ ಎಂಬಷ್ಟು ಹೇವರಿಕೆಯೇ ಇತ್ತು. "ನಮಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಬಿಗಿಯಪ್ಪುಗೆಯ ಬಳಿಕ ಜಿನುಗುವ ಆ ಕೊಳಕು ಅಂಟು ಪದಾರ್ಥದ ಬಗ್ಗೆಯಾಗಲೀ, ತದನಂತರ ಅದು ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಕೊಳಕನ್ನಾಗಲೀ, ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಉಂಟಾಗುವ ಬಸುರಿನ ಕುರಿತಾಗಲೀ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸೊಲ್ಲೂ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸದಾ ಕಾಲ ಒಂದು ಭ್ರಾಮಕ ಪ್ರತಿಮಾಲೋಕವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅವು ಎಂದಿಗೂ ಸತ್ಯವನ್ನು ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ."

"ಒಂದು ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ ಘನತೆಯನ್ನು ತಂದುಕೊಡುವುದು ಯಾವುದು? ಅದು ಅದರ ಗುಣಾತ್ಮಕ ಅಂಶಗಳಾಗಲೀ, ಅದರ ಕುಂದುಕೊರತೆಗಳಾಗಲೀ ಅಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ಇರುವುದು ಇದರಲ್ಲಿ: ಅದರ ಲೇಖಕನ ಹೊರತಾಗಿ ಇನ್ಯಾರೂ ಅದನ್ನು ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಕೂಡಾ ಬರೆಯಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕ ಇದ್ದರೆ ಅದನ್ನೆತ್ತಿ ಕಸದ ತೊಟ್ಟಿಗೆ ಎಸೆಯುವುದಕ್ಕಷ್ಟೇ ಅದು ಯೋಗ್ಯವಾದದ್ದು."

Three Dates ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ Cesar Aira ಹೇಳುವಂತೆ, "ಏಕಾಂತದ ಖಾಸಗಿತನ ಎನ್ನುವುದು ಅವನಿಗೆ ಏಕಾಗ್ರತೆಯ ಫಲವತ್ತಾದ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿದ್ದಂತಿತ್ತು. ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ತನ್ನ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಲು, ಜಗತ್ತನ್ನು ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಅನುಭವಿಸಲು, ಅದನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು, ಅದನ್ನು ನಿಜಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತನಗಿರುವುದು ಅದೊಂದೇ ಮಾಧ್ಯಮ ಎಂದಾತ ತಿಳಿದಿದ್ದ." ಅದಕ್ಕಾಗಿ Leautaud ಒಂದು ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾದ, ಕ್ಲುಪ್ತ ವಿಧಾನದ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡ. ನಿಲುವಿನಲ್ಲಿ ಭಾಷೆಯಿಂದಾಗಿಯೇ ರಾಜಿಯಾಗುವ ಯಾವುದೇ ಕ್ಷಿಪ್ರಪರಿಹಾರವಿಲ್ಲದಂಥ, ಅಗತ್ಯಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ತೇಪೆ ಹಾಕುವ ಪ್ರಸಂಗವೇ ಬರದಂಥ, ಯೋಚನಾಕ್ರಮದ ಸ್ವಾಭಾವಿಕತನವನ್ನಷ್ಟೇ ಕೊಂಡಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡ ಒಂಟಿ ನುಡಿಕಟ್ಟುಗಳ ಗದ್ಯ ಆತನದು. "ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಕೆಲವು ಗಳಿಗೆಗಳನ್ನು ನಾನು ಎರಡೆರಡು ಬಾರಿ ಬದುಕಿದ್ದೇನೆ. ಮೊದಲಿಗೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಕಾಣುತ್ತ. ನಂತರ, ಅವುಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತ. ನಿಸ್ಸಂಶಯವಾಗಿಯೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತ ನಾನು ಅವುಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಗಾಢವಾಗಿ ಬದುಕಿದೆ ಎನ್ನಬೇಕು." ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ Leautaud, ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ ಮುದಿಯ, ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕವಾಗಿಬಿಟ್ಟ ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕ ಮುದುಕ. ಕೊನೆತನಕ ಅವನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತ ಬದುಕಿದ. ದ್ವೇಷಿಸಿದ, ಕೂಗಾಡಿದ, ಸಿಡುಕಿದ. ಮತ್ತು, ಬರೆದ.

(ಈ ಭಾಗವನ್ನು ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾನ Not to Read ಪುಸ್ತಕದಿಂದ ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ) ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಪುಸ್ತಕ Catastrophe

ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾನ Not to Read ಪುಸ್ತಕ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ನನಗೆ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸಿದ ಪೀಟರ್ ಆರ್ನರ್‌ನ Am I Alone Here ತರವೇ ಇನ್ನಷ್ಟು ಮತ್ತಷ್ಟು ಪುಸ್ತಕಗಳ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸುತ್ತಿದೆ. ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ On Waiting ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿ ಬಂದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಈಗ ಅವನ ಎರಡು ಮೂರು ಪುಸ್ತಕಗಳು ತಲುಪಿವೆ. ಹಾಗೆಯೇ Paul Leautaud ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದು ಹುಚ್ಚು ಕೆರಳಿಸಿದ್ದಾನೆ. paul Leautaud ಬಗ್ಗೆ ನಿಮಗೆಲ್ಲ ಹೇಳಬೇಕೆಂಬ ತಹತಹ ಮೆಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ನೀವೇ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿ ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ. ಈ ಅನುವಾದವೆಲ್ಲ ಎಷ್ಟು ಅಪೇಕ್ಷಣೀಯವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನನಗಂತೂ ಇದನ್ನು (ಕೆಟ್ಟದಾಗಿಯಾದರೂ) ಮಾಡುತ್ತ ಲಾಭವಾಗಿದೆ. ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡುವ ಹುಚ್ಚರಿಗೆ ತುಂಬ ಸಮಾಧಾನ ಕೊಡುವಂತಿರುವ ಈ ಬರಹ ಸರಳವಾಗಿದೆ, ಗಹನವಾದ, ಭಾರವಾದ ಏನನ್ನೂ ಇದು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಇದು ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಪುಟ್ಟ ಪರಿಚಯದಂಥ ನೋಟ ಒದಗಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಇದು, Kevin Brockmeier ಎಂಬಾತ ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಪುಸ್ತಕ Catastrophe ಗೆ ಬರೆದ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆ:

ಒಂದಷ್ಟು ಕಾಲ, ಈಗ ನಿಮ್ಮ ಕೈಲಿರುವ ಪುಸ್ತಕ ನಿಜವಾಗಿ ಇದ್ದೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನು ನಂಬಿದ್ದೆ.

ನಾನು ಮೊತ್ತ ಮೊದಲು ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಹೆಸರು ಕೇಳಿದ್ದು ನಾನು ಕಾಲೇಜಿನ ಆರಂಭಿಕ ತರಗತಿಗಳಲ್ಲಿದ್ದಾಗ. ಅತಿಸಣ್ಣ ಕತೆಗಳ ಸಂಕಲನವೊಂದರಲ್ಲಿ "ಹಾರಿಕೊಂಡ ಹುಡುಗಿ" ಕತೆಯನ್ನು ಓದುವ ಸಂದರ್ಭ ಎದುರಾದಾಗ. ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿ ಬಗ್ಗೆ ಏನೇನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದವರು ಕೂಡ ಇದೊಂದು ಕತೆಯನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಮರೆಯಲಾರರು. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಪ್ರಾತಿನಿಧಿಕ ಸಂಕಲನಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಗುತ್ತಲೇ ಬಂದ ಮತ್ತು ಅಷ್ಟೊಂದು ನೆನಪುಳಿವಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸಲಾದ ಕತೆಯದು. ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ವಸಂತದ ಮುಸ್ಸಂಜೆ, ಬೆಳಗುತ್ತಿರೊ ನಗರದ ಬಹುಮಹಡಿ ಕಟ್ಟಡದ ತುತ್ತತುದಿಯಿಂದ ಹುಕ್ಕಿ ಬಂದಂತೆ ಹಾರಿಕೊಂಡ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತರ ಹರಯದ ಹುಡುಗಿಯ ಕತೆಯದು. ಹಾಗೆ ಕೆಳಗಡೆ ಹಾರಿಕೊಂಡ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತರ ಹುಡುಗಿ ಬಹುಮಹಡಿ ಕಟ್ಟಡದ ತಳ ಅಂತಸ್ತು ತಲುಪುವ ಹೊತ್ತಿಗೆಲ್ಲ ಹಣ್ಣುಹಣ್ಣು ಮುದುಕಿಯಾಗಿರುತ್ತಾಳೆ. ಬದುಕಿನ ವಾಸ್ತವ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಅತ್ಯಂತ ಚಾಣಾಕ್ಷ ಪಾಕವೊಂದು ಇಲ್ಲಿದೆ. ಬುತ್ಸಾತಿ ಅದ್ಭುತ ರಮ್ಯ, ಪಾರಂಪರಿಕ ಮತ್ತು ದೈವಿಕ - ಮೂರೂ ನೆಲೆಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳಿಂದ ಸದಾ ಕಾಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅಂತರವೇನಿದೆ, ಅದು ಈ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚು ಹೊಡೆದಂತೆ ಮೂಡಿಬಂದಿದ್ದು ಇದರಲ್ಲಿ ಅವನ ಕಥನ ಕ್ರಮದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಛಾಯೆಯಂತೆ ಅದು ಹರಡಿಕೊಂಡಿದೆ. ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಎಲ್ಲ ಕತೆಗಳಿಂದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಪ್ರಾತಿನಿಧಿಕ ಕತೆಯನ್ನೇನಾದರೂ ನೀವು ಆರಿಸುವುದಿದ್ದರೆ ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿಯೂ ಇದು ತಪ್ಪು ಆಯ್ಕೆ ಆಗಲಾರದು. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಸ್ವತಃ ನಾನು ಅವನ ಮಾಸ್ಟರ್‌ಪೀಸ್ ಎಂದೇ ಪರಿಗಣಿತವಾಗಿರುವ The Tartar Steppe ಓದುವ ತನಕ, ಅಂದರೆ ಈ ಕತೆಯನ್ನೋದಿದ ಒಂದು ದಶಕಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಂಥಾ ಅಭಿಮಾನವನ್ನೇನೂ ತಳೆದವನಲ್ಲ. ಸ್ತಾಂದಾಲನ ಅಥವಾ ಟಾಲ್‌ಸ್ಟಾಯ್ ಅವರ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನ ತಗೊಳ್ಳಿ. ನಂತರ ಕಾಫ್ಕಾನ ಫಿಲ್ಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಹಾಕಿ ಜಾಲಾಡಿಸಿ ಸ್ಪಷ್ಟಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಆಗ ಹೊರಗೆ ಬರುವ ಪುಸ್ತಕವೇನಿದೆ, ಅದು ಈ ಪುಸ್ತಕ. ಯುದ್ಧವೇ ಇಲ್ಲದ ಒಂದು ಯುದ್ಧಭೂಮಿಯ ಕಥನ. ಬರೇ ಭವ್ಯ ಭವಿತವ್ಯದ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಮತ್ತು ದೈನಂದಿನದ ಆಗುಹೋಗುಗಳ ಹೊರತು ಇನ್ನೇನೇನೂ ಇಲ್ಲದ ಒಂದು ಬದುಕಿನೊಂದಿಗೆ ಹೇಗೆ ಆರಾಮವಾಗಿ ದಿನಗಳೆಯಬಹುದೆಂದು ಹೇಳುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಇನ್ನೇನಿಲ್ಲ. ನಾನು ಓದಿರುವ, ಅರೆಕೊರೆಗಳೇ ಇಲ್ಲದ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಕಾದಂಬರಿಗಳ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುವ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿಯಿದು. ಅಸ್ತಿತ್ವವಾದೀ ನೆಲೆಯ ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಬಿಗಿಯಾದ ಬಂಧವುಳ್ಳ ರಚನೆಯಿದು. ವಾಸ್ತವವಾದಿ ನೆಲೆಯ ಎಲ್ಲೆಕಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಮೀರದೆಯೂ, ನಿಧಾನವಾಗಿ, ಹನಿಹನಿಯಾಗಿ, ಒಂದು ಮೊಗ್ಗರಳಿ ಹೂವಾಗುವಷ್ಟೇ ಸಹಜವಾಗಿ ಒಂದು ಕನಸಿನ ಮಾಂತ್ರಿಕತೆಯನ್ನು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಡುವ, ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ದಕ್ಕದ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ವ್ಯಾಕುಲತೆಯನ್ನು ನಿಮ್ಮೆದೆಯೊಳಗೆ ಹುಟ್ಟಿಸುವ, ಬದುಕು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬರುವ ರೀತಿಗೆ ಬದಲಾಗಿ ಅದರ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ನಿಜವಾಗುವ ತೆರದಲ್ಲಿ ಬುತ್ಸಾತಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾದುದು, ಅದೂ ಕೂಡ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತುಲಿತವಾದ ಒಂದು ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ನಿರೂಪಿಸುತ್ತ ಸಾಧ್ಯವಾದದ್ದು ಇಲ್ಲಿ. ಅದೆಷ್ಟೊಂದು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ತೆರದಲ್ಲಿ ಬದುಕು ನಮ್ಮನ್ನು ಆವರಿಸಿದೆ, ಅದೆಷ್ಟೊಂದು ಅಚ್ಚರಿದಾಯಕ ತೆರದಲ್ಲಿ ಸಹಜವಾಗಿ ಎಂಬಂತೆ ಬದುಕು ಇಲ್ಲಿ ಘಟಿಸುತ್ತಿದೆ, ಅದೆಷ್ಟೊಂದು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಹತ್ತುಹಲವು ಸಾಧ್ಯತೆ, ಸಂಭವನೀಯತೆಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಒಡಲಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡಂತೆ ಕಾಣುವ ಒಂದು ಬದುಕು ಕಟ್ಟಕಡೆಯದಾಗಿ ಇದಿಷ್ಟೇ ಆಗಿರುವುದಲ್ಲವೇ (ಇದೊಂದೇ ಸಾಧ್ಯತೆಯಾಗಿರುವುದಲ್ಲವೆ) ಎಂದು ಸ್ವತಃ ನೀವು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದೆ!

ಅದೆಲ್ಲ ಹೀಗೆ ಆಯ್ತು. The Tartar Steppe ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದೇ ನಾನು ಬುತ್ಸಾತಿ ಅದೇನೇನು ಬರೆದಿದ್ದಾನೋ ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ, ಅಥವಾ ಕನಿಷ್ಠ ಅದೇನೇನು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿದೆಯೋ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಓದಲೇ ಬೇಕೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ. ಆಗ ಅವನ ಸಚಿತ್ರ ಮಕ್ಕಳ ಕಾದಂಬರಿ, The Bear's Famous Invasion of Sicily ಹೊಸದಾಗಿ ಅಚ್ಚಿನಲ್ಲಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ Lemony Snicket ಬರೆದ ವಿವರವಾದ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆಯೂ ಜೊತೆಗಿತ್ತು. ಕಾದಂಬರಿಯ ಅದ್ಭುತರಮ್ಯವೂ ವೈನೋದಿಕವೂ ಆದ ಧಾಟಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಸೂಕ್ತವಾದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿಯೇ ನಾಗರಿಕತೆ ಎಂಬುದು ವನಗಿರಿಕಂದರತನಕ್ಕೆ ಒಡ್ಡುವ ಅಪಾಯಗಳ ಕುರಿತು, ಅಥವಾ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಮಾನವೀಯತೆ ಎಂಬುದು ವನ್ಯ ಸ್ವಾಭಾವಿಕತೆಗೆ ಒಡ್ಡುವ ಅಪಾಯಗಳ ಕುರಿತು ಇರುವ ಲವಲವಿಕೆಯ, ಅಸಂಗತ-ಭ್ರಾಮಕ ಧಾಟಿಯ ಟಿಪ್ಪಣಿಯದು. Snicketನ ಸ್ವಂತ ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಣಸಿಗದ ನುಡಿಕಟ್ಟಿನ ಟಿಪ್ಪಣಿ. ಇದರ ಬೆನ್ನಹಿಂದೆಯೇ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಚಿತ್ರಕಥಾ ಕಾದಂಬರಿ, ನಾದದೇವತೆಯ ಪುರಾಣದ ಮೇಲಿನ ಭರ್ಜರಿ ಸವಾರಿಯಂತಿರುವ Poem Strip, ಇದರಲ್ಲಿ ಬುತ್ಸಾತಿ ಸ್ವತಃ ಭೂಗತ ಜಗತ್ತಿನ ಗುಪ್ತದ್ವಾರದಲ್ಲಿ ಸಿಗರೇಟ್ ಎಳೆವ ಒಬ್ಬ ಕಾವಲುಗಾರನ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಪಾತ್ರವಹಿಸುತ್ತಾನೆ. ಎರಡೂ ಪುಸ್ತಕಗಳು ನಿಜಕ್ಕೂ ದೊಡ್ಡ ನಿಧಿಯಿದ್ದಂತೆ. ಆನಂತರ ದಶಕಗಳ ಹಿಂದಿನ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿರುವ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಆರು ಸಂಪುಟಗಳು; ಅವನ ಕತೆಗಳ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಭಯಭೀತಗೊಳಿಸುವ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಚಲನೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಕಥಾನಕ ಎನಿಸುವ, ಸದಾ ಸಂಭ್ರಾಂತಗೊಳಿಸುವಷ್ಟು ಮಾಯಕತೆಯ ಕಥಾಸಂಕಲನಗಳಾದ Restless Nights ಮತ್ತು The Siren. ನೋವಿನಲೆಯಲ್ಲೆ ತೇಲುವ ಪ್ರೇಮದ ಅಮಲಿನಲ್ಲಿರುವ ಆತ್ಮಚರಿತ್ರಾತ್ಮಕ ಕಾದಂಬರಿ A Love Story. ವಯಸ್ಕ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ತೀರ ಎಳೆಯ ವಯಸ್ಸಿನ ಪತ್ನಿಯೊಂದಿಗಿನ ಒಡನಾಟದ ಕಥಾನಕವಿದು. ಕೃತಕ ಬೌದ್ಧಿಕತೆ ಮತ್ತು ಡಿಜಿಟಲ್ ಆವಿರ್ಭವದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯ Larger than Life. ಅವನ ಕ್ಲಾಸಿಕ್ ವೃತ್ತಿಪರತೆಯ ಪತ್ರಕರ್ತನ ನೆಲೆಯ, ಮೂಲತಃ ನಲವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಅವನು ದುಡಿದ Milanese ಸುದ್ದಿಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಕಂತುಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದ The Giro d'Italia:Coppi Versus Bartali at the 1949 Tour of Italy.

ಇದಾದ ಮೇಲೆ ಈ Catastrophe. 1965ರಲ್ಲಿ Calder and Boyars ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು ಎನ್ನಲಾದ, 1981ರಲ್ಲಿ Calder ರಿಂದ ಪುನರ್‌ ಮುದ್ರಣಗೊಂಡಿತು ಎನ್ನಲಾದ ಈ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಂಪುಟವನ್ನು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾನು ಮಾಡಿದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪ್ರಯತ್ನವೂ ವಿಫಲವಾಗಿದೆ. ಹೆಚ್ಚು ಬಳಸದ ಸೆಕೆಂಡ್ ಹ್ಯಾಂಡ್ ಪುಸ್ತಕ ಕೂಡ ಹಲವು ನೂರು ಡಾಲರುಗಳ ಬೆಲೆಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಸದ್ಯ ಅಲಭ್ಯ ಎನಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿಯಲ್ಲ, ಹಲವು ಹತ್ತು ಬಾರಿ ನನ್ನ ಕೈಗೆಟಕುವ ಬೆಲೆಗೆ ಈ ಪುಸ್ತಕ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ ನಾನದನ್ನು ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಮತ್ತು ವಾರಗಟ್ಟಲೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಿಂಗಳ ಕಾಲ ಅದರ ಹಾದಿ ಕಾಯುತ್ತ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದೆ ಮತ್ತು ಪದೇಪದೇ, ಬೆನ್ನುಬೆನ್ನಿಗೆ ಅದು ನನ್ನ ತನಕ ತಲುಪಲು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಪ್ರತಿಬಾರಿ ನಾನು ಕೈಚಾಚಿದಷ್ಟೂ ಹಣ್ಣು ನನ್ನ ಎಟುಕಿಗೆ ಸಿಗದಷ್ಟು ಮೇಲಕ್ಕೇರುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರತಿಬಾರಿ ನಾನು ಬೊಗಸೆಯೊಡ್ಡಿದಷ್ಟೂ ನೀರು ಕೈಚೆಲ್ಲಿಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಷ್ಟೇನೂ ಪ್ರಚಾರದಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅವಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರನ ಯಾವುದಾದರೂ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಸಂಪಾದಿಸುವುದೆಂದರೆ ಈ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹೀಗೆಯೇ, ವಿಪರೀತ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಎಂದಾದರೂ ಈ ಪುಸ್ತಕದ ಮೇಲೆ ನಾನು ನನ್ನ ಕೈಯಿಟ್ಟೇನೆಂಬ ನಂಬುಗೆಯೇ ನನಗೆ ಹೊರಟುಹೋಯ್ತು. ಹಾಗೆ ಅನುಮಾನಿಸುವುದೆಂದರೆ, ನಿಜಾರ್ಥದಲ್ಲಿ ಅಂಥ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದಂತೆ. ಅಂಥ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕ ನಿಜಕ್ಕೂ ಇದ್ದಿದ್ದೇ ಇಲ್ಲ.

ಆಮೇಲೊಂದು ದಿನ, Nebraskaದ Omahaಕ್ಕೆ ಒಂದು ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಲು ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ Jackson Street Booksellers ನಲ್ಲಿ ಹೀಗೇ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಅಲ್ಲಿತ್ತು ಅದು! ಅಚ್ಚಕೆಂಪು ಹೊದಿಕೆಯ, ಅದರ ಹಿಡಿಕೆಭಾಗದ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಕಪ್ಪುಬಿಳುಪು ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಸರು ಬರೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ, ಉಳಿದ ಹಲವಾರು ಅಪರೂಪದ ಮತ್ತು ಸೆಕೆಂಡ್ ಹ್ಯಾಂಡ್ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಅಕ್ಷರಮಾಲೆಯ ಅನುಸಾರ ಕ್ರಮಬದ್ಧವಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿಡಲಾದ ಶೆಲ್ಫ್‌ನಲ್ಲಿ ‘ಮೂಲಬೆಲೆಯ ಅರ್ಧ ಬೆಲೆಗೆ, ಅಂದರೆ ಐದು ಡಾಲರಿಗೆ’ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತ ಕುಳಿತಿತ್ತು! ನನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲೇ ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಸಂಭ್ರಮಾತಿರೇಕದ ಅಚ್ಚರಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ಏಕೈಕ ಪುಸ್ತಕದಂಗಡಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿನಲ್ಲುಳಿದಿದೆ. ಕೌಂಟರಿನಲ್ಲಿ ಈ ಸಂಪುಟಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ತೆತ್ತು ಈಚೆ ಬರುವಾಗ ಏನನ್ನೋ ಕದ್ದುಕೊಂಡು ಬಂದ ಭಾವನೆ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗಲೂ ಕೂಡ ನನಗೆ ಆ ಭಾವನೆಯಿಂದ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಹೊರಬರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೊಂದು ದೀರ್ಘಕಾಲದ ನಿರಂತರ ನಿರಾಶೆಯ ಹುಡುಕಾಟ, ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳ ಬಳಿಕ ಅಷ್ಟೊಂದು ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಅದನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಹೀಗೆ ಆ ಭಾವದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಗದೇ ಹೋಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ.

ಆ ರಾತ್ರಿ, ನನ್ನ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಕುಳಿತು ಆ ಅಪರೂಪದ ಪುಸ್ತಕದ ಹಾಳೆಗಳನ್ನು ತೆರೆದೆ. ಒಳಗಡೆ, Something Beginning with L ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಕತೆಯ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಬುಕ್‍ಮಾರ್ಕ್ ಇಟ್ಟ ತೆರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ರಸೀತಿ ಇತ್ತು, ಶನಿವಾರ, ದಿನಾಂಕ ಆಗಸ್ಟ್ 31, 1991, ಸಂಜೆ 5 ಗಂಟೆ 15 ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಖರೀದಿಸಿದ ಕುರುಹಾಗಿ ನಾಲ್ಕು ಡಾಲರ್, ಮುವ್ವತ್ತಾರು ಸೆಂಟ್ಸ್‌ಗಳಿಗೆ ಬರೆದ ರಸೀತಿ. ( ಅವು ನನ್ನ ಕಾಲೇಜಿನ ಆರಂಭಿಕ ದಿನಗಳು. ನನಗಾಗ ಯಾರೆಂದರೆ ಯಾರೂ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ದಿನ ಸಂಜೆ ಐದೂಕಾಲಿಗೆ ಬಹುಶಃ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಹಾಸುಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಕಾಡೆ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡು ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ ರೂಮ್‌ಮೇಟ್‌ನಿಂದಾಗಿ ನನಗೆ ಅನಾಯಾಸ ದಕ್ಕಿದ ಏಕಾಂತವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಇಯರ್‌ಫೋನ್ ಇಲ್ಲದೇ ರೆಕಾರ್ಡರ್ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ನೇರ ಕೆಫಟೇರಿಯಾಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದರಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡಪಾಲು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಸಂಜೆಯ ಪೂರ್ಣಲಾಭ ಎತ್ತಲೇ ಅಥವಾ ಇನ್ನೂ ಅರ್ಧಗಂಟೆ ತಡೆದು ಹೊರಡಲೇ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಿರಬೇಕು.) ರಸೀತಿಯ ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ, ಹುಡುಗಿಯದೇ ಇರಬೇಕೆಂದು ಅನಿಸುವ ಕೈಬರಹದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕವನವಾಗಿರಬಹುದಾದ, ಅಥವಾ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಕತೆಯ ಮೇಲಿನ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳಾಗಿರಬಹುದಾದ ಕೆಲವೊಂದು ಶಬ್ದಗಳಿದ್ದವು:

ಬೆನ್ನು ಹಾಕಿದ
ಶಬ್ದವಿಲ್ಲದ
ನೋಟ
ದೂರದಿಂದ ಅವಳ ಮಾತುಗಳು
ಅಂತರ
ಆದಾಗ್ಯೂ ಮೌನ

ನೀಲಿ ಶಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಆ ಕೆಲವು ಸಾಲುಗಳ ಹೊರತಾಗಿ ಆವತ್ತು ನಾನು ಬೇರೇನೂ ಓದಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಗೆ ಮರಳುತ್ತ ವಿಮಾನದಲ್ಲಿಯೇ ಕತೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಓದುವೆ ಎಂದುಕೊಂಡು ಸ್ವಸ್ಥ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟೆ. Catastrophe ಏನೂ ದೊಡ್ಡ ಸಂಕಲನವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಸಂಕಲನದ ಕತೆಗಳು ಹೀಗೆ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದೇ ಹಾಗೆ ಮುಗಿದು ಹೋಗುವಂಥವಲ್ಲ. ಪರಿಣಾಮದಲ್ಲಿ ಅವು ಅಲ್ಪಾಯುವಲ್ಲ. ಅವುಗಳ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಗಾತ್ರವೇ ಅವುಗಳ ಸಾಂದ್ರ ಗಟ್ಟಿಗತನವನ್ನು ಕುರಿತು ಹೇಳುವಂತಿವೆಯೇ ಹೊರತು ಈಗ, ಇಲ್ಲಿ, ಈ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸಲ್ಲುವ ಗುಣವನ್ನಲ್ಲ. ನನ್ನ ವಿಮಾನ ನೆಲ ಸ್ಪರ್ಶಿಸುವುದಕ್ಕೂ ಮೊದಲೇ ನಾನು ಕೊನೆಯ ಪುಟವನ್ನು ತಲುಪಿದ್ದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿನ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕತೆಗಳಾದ The Colomber, The Falling Girl ಮತ್ತು The Time Machine ಸೇರಿದ್ದು ಅವೆಲ್ಲವೂ ನನ್ನ ಖಾಸಗಿ ಆರಾಧನೆಯ ಮರೆಯಬಾರದ ಸಣ್ಣಕತೆಗಳ ಸಂಪುಟವನ್ನು ಅದಾಗಲೇ ಅಲಂಕರಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದವು.

Seven Floors ಕತೆಯನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ. ಈ ಕತೆಯ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಒಂದು ಸರಣಿಯಂತೆ ಸಾಗುವ, ಮಾರಣಾಂತಿಕವಾದ ತಪ್ಪುಗಳು ಘಟಿಸುತ್ತವೆ. ಉದ್ದಕ್ಕೂ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಗೊಂದಲಗಳು, ಅಸಮರ್ಪಕ ಚಿಕಿತ್ಸಾ ನಡೆಗಳು, ಕಟುವಾದ ವಿನೋದದಂತೆಯೂ ಕಾಣುವ ತಪ್ಪುತಪ್ಪಾದ ಮತ್ತು ಪುನರ್-ವೈದ್ಯಕೀಯ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು - ಎಲ್ಲದರ ಮುಖೇನ ಒಂದು ನರ್ಸಿಂಗ್ ಹೋಮಿನ ರೋಗಿ ಹಾಯುತ್ತ ಹಾಯುತ್ತ ಅದೊಂದು ಬ್ಯುರಾಕ್ರಾಟಿಕ್ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯೋ ಎಂಬಂತೆ ತನ್ನ ಆರೋಗ್ಯವನ್ನು ಹಂತಹಂತವಾಗಿ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಸಾಗುವ ಕಥನವಿದೆ.

The Slaying of the Dragon ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಅದೊಂದು ನೀತಿ ಕತೆಯೋ ಎಂಬಂತೆ ಬರುವ, ನಿಷ್ಪಾಪಿ ಮುದಿ ದೈತ್ಯಪ್ರಾಣಿಯೊಂದರ ಕಗ್ಗೊಲೆಯ ವಿವರ ವಿವರವಾದ ಚಿತ್ರವಿದೆ. ಬೇಟೆಗಾರ ಬಳಗಗಕ್ಕೆ "ಅದರ ಭೀತಿಕಾರಕ ಚಲನೆಗಳು, ಮೈಮೇಲಿನ ಹಕ್ಕಳೆಯಂಥ ರಚನೆಗಳು, ಆಗಾಗ ಅಲ್ಲಿಷ್ಟು ಇಲ್ಲಿಷ್ಟು ಕಾಣಿಸುವ ಹಸಿರು ಹಸಿರು ಗೆರೆಗೆರೆಯಾದ ರಚನೆಗಳು, ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಸುಕ್ಕುಗಟ್ಟಿದಂತಾದ ತೊಗಲು..... ಅದರ ಸಾಮಾನ್ಯ ಗಾತ್ರವನ್ನೂ ಮೀರಿ ಅವರ ನಿಶ್ಚಯವನ್ನು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು."

The Alarming Revenge of a Domestic Pet ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿಗೆ ತನ್ನ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ದರಿದ್ರದಂತಿರುವ ಹೊಸ ಮುದ್ದುಮರಿಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಕೊನೆಗೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. "ತಕ್ಷಣವೇ ಅವಳಿಗೆ ಅದೊಂದು ಬಾವಲಿ ಅನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು, ಅದೇಕೆಂದು ಅವಳಿಗೇ ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದರೂ. ನಿಜವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಬಾವಲಿಗಿರುವ ಯಾವುದೇ ಲಕ್ಷಣವೂ ಇದಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ," - ಅದಕ್ಕಷ್ಟೇ ತಕ್ಕುದಾದ ಒಂದು ಪ್ರತಿಯೇಟನ್ನು ಆ ಪ್ರಾಣಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವವರೆಗೂ.

ಈ ಕತೆಗಳಲ್ಲೇ ಒಂದರ ಕೊನೆಯ ಭಾಗದಲ್ಲಿ "ನನಗದು ಗೊತ್ತಿತ್ತು," ಎನ್ನುತ್ತದೆ, ಒಂದಾನೊಂದು ಪಾತ್ರ, "ಸಣ್ಣಕ್ಕೆ ನಡುಗುತ್ತ,". "ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು, ಇದೆಲ್ಲ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿಯೇ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ ಅಂತ," - ಇಡೀ ಪುಸ್ತಕದ ಒಂದು ಅಂತಿಮ ಧ್ಯೇಯವಾಕ್ಯವೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ನಾವಿದನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, Catastrophe ಯಲ್ಲಿ ಒಂದೆಡೆ ಸೇರಿರುವ ಎಲ್ಲ ಹದಿನೈದು ( ಇಲ್ಲಿ ಈ ಹಿಂದೆ ಅನುವಾದಗೊಳ್ಳದೇ ಇದ್ದ ಐದು ಕತೆಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ) ಕತೆಗಳೂ ಪರಿಣಾಮದಲ್ಲಿ ತೀರ ವಿಲಕ್ಷಣ ನಿಟ್ಟಿನಿಂದ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಅಷ್ಟೂ ಗಾಢವಾಗಿ ತಟ್ಟುತ್ತವೆ. The Lottery, Royal Jelly, Sandkings ನಂಥ ಬಿಟ್ಟೂ ಬಿಡದೆ ಕಾಡುವ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಎಲ್ಲವೂ ತಿರುವುಮುರುವಾಗಿ ಬಿಡುವ ಆಘಾತವನ್ನು ನೀವೇನು ಬಲ್ಲಿರಿ! ಅದೂ ನೀವು ಬರಬರುತ್ತ ಅದೇನೋ ಒಂದು ಹೊಳಹನ್ನು ಇನ್ನೇನು ಮನದಾಳದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಇರುವ ಐನು ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲೇ ಸಂಭವಿಸುವ ಭಯಂಕರ ವಿದ್ಯಮಾನ! ಇದೆಲ್ಲ ಹೇಗಿದೆ ಎಂದರೆ, ಈ ಸಂಕಲನದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕತೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಬುತ್ಸಾತಿ ಆ ಒಂದು ಗಳಿಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಭವನೀಯತೆಯನ್ನೂ ಕೈಚೆಲ್ಲಿ ಕೂತು ತನ್ನನ್ನೇ ತಾನು ಕೇಳಿಕೊಂಡಂತಿದೆ, ಇನ್ನೇನೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದಾದರೆ ಏನಾಗಬಹುದು ಇಲ್ಲಿ! ಭಯಂಕರವಾದ ಭವಿಷ್ಯದ ಸ್ಪಷ್ಟ ನೋಟವೊಂದು ತೀರ ವಿಲಕ್ಷಣವಾದ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಎದುರಾಗುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತಾನು ಅದನ್ನೇ ಇಡೀ ಬದುಕಿಗೆ ಅದು ಆವರಿಸುವಂತೆ, ಅದು ಚಾಚಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಅದನ್ನೇ ಹರಡಿಬಿಟ್ಟರೆ ಏನಾದೀತು? ಬುತ್ಸಾತಿ ನೀವು ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ಜಾರಿದ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ದಢಾರನೆ ನೀವು ಉದುರಿದಂತೆ ಬೀಳುವುದಕ್ಕೂ ನಡುವಿನ ಒಂದು ಕ್ಷಣಾರ್ಧವನ್ನೇ ಸೀಳಿ, ಶಿಖರಾಗ್ರದಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಕಾಲು ಕಳಚಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಈ ಭುವಿಯ ಗುರುತ್ವಾಕರ್ಷಣ ಶಕ್ತಿ ಇನ್ನೂ ನಿಮ್ಮನ್ನೇನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸುವುದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ಇರುವ ಗ್ಯಾಪ್‌ನಲ್ಲೇ ಅದನ್ನೊಂದು ಬ್ರಹ್ಮಜ್ಞಾನದ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಏರಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ.

ಇಂಥ ಒಂದು ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಬಲ್ಲ ಯಾವನೇ ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರ, ನನಗನಿಸುವಂತೆ, ಅತ್ಯಂತ ಅಗತ್ಯದ ಬರಹಗಾರ. ಈ ಸಂಗ್ರಹವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ನಾನು ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಹುಡುಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕಾಯ್ತು. ಆದರೆ, ಆ ಎಲ್ಲ ಕಾಯುವಿಕೆ, ಹುಡುಕಾಟ ಮತ್ತು ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮೀರಿಸುವಷ್ಟನ್ನು ಅದು ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದೆ.

ನನಗೆ ಹೋಲಿಸಿದಲ್ಲಿ ನಿಮಗಿರುವ ಭಾಗ್ಯವೇನೆಂದರೆ, ನೀವು ಅದಾಗಲೇ ನಿಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಹಿಡಿದಿದ್ದೀರಿ. ಇದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಹೌದೇ ಎಂದು ನೀವು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಸಂದರ್ಭವೇ ಇಲ್ಲ. ನೀವು ನೇರವಾಗಿ ಈಗಲೇ ಇದನ್ನೋದಲು ಆರಂಭಿಸಬಹುದು.

(ಇಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾದ The Falling Girl ಕತೆ ಸದ್ಯದಲ್ಲೇ ಎಸ್ ದಿವಾಕರ್ ಅವರ ಅನುವಾದದಲ್ಲಿ ನಿಮಗೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಓದಲು ಸಿಗಲಿದೆ. The Colomber, Seven Stories ಕತೆಗಳು ಅಂತರ್ಜಾಲವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಲಾಡಿದರೆ ಪುಕ್ಕಟೆಯಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಹಾಗೆಯೇ, The Tartar Steppe ಮತ್ತು A Love Story - ಎರಡೂ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಪುಗಸಟ್ಟೆ ಡೌನ್‌ಲೋಡಿಗೆ ಲಭ್ಯವಿವೆ. ಸದ್ಯ ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿರುವ Catastrophe ಕೊಳ್ಳಲು ಲಭ್ಯವಿರುವ ಪುಸ್ತಕ. ಯಥಾಪ್ರಕಾರ ಡಿಜಿಟಲ್ ಪ್ರತಿ ನನ್ನಂಥವರ ಕೈಗೆಟುಕಿಗೆ ಲಭ್ಯ. ಪುಸ್ತಕವೇ ಬೇಕೆಂದರೆ ಅದೂ ಅದರ ಬೆಲೆಗೆ ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ The Bear's Famous Invasion of Sicily ಪುಸ್ತಕ ರೂಪದಲ್ಲಿಯೇ ಮುನ್ನೂರು-ಮುನ್ನೂರೈವತ್ತರ ಆಸುಪಾಸಿನ ಬೆಲೆಗೆ ಲಭ್ಯವಿದೆ. Catastrophe ಸಂಗ್ರಹದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವ The Time Machine ಕತೆ ಕೂಡ Electricliterature.com ನಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿದರೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಇವರ ರೆಕಮಂಡೆಡ್ ರೀಡಿಂಗ್ಸ್ ಎನ್ನುವ ಸರಣಿ ಪ್ರಕಟಣೆಯಲ್ಲಿ ತೀರ ಅಲ್ಪಬೆಲೆಗೆ ಡಿಜಿಟಲ್ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಕೂಡ ಈ ಕತೆ ನಿಮ್ಮ ಓದಿಗೆ ಲಭ್ಯವಿದೆ. ನಾನು ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಜಾಲಾಡಿ, ಕತೆಗಳನ್ನು ಮುದ್ರಿಸಿಕೊಂಡು ಓದಿದ್ದರಿಂದ ಲಿಂಕ್ ಕೊಡಲು ಅಸಮರ್ಥನಿದ್ದೇನೆ, ಕ್ಷಮಿಸಿ.) ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ