ಮಧುವನ ಕರೆದರೇ....ತನುಮನ ಸೆಳೆದರೇ...

ಮಾರ್ಕೆಸ್ ತನ್ನ ಆತ್ಮಕತೆಯ ಪುಸ್ತಕ `ಲಿವಿಂಗ್ ಟು ಟೆಲ್ ದ ಟೇಲ್' ಕೃತಿಯ ಮೊದಲಿಗೆ ಒಂದು ಮಾತನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಈ ಬದುಕನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ನಾವು ಏನನ್ನು ಮತ್ತು ಹೇಗೆ ಅದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಬದುಕು ಎಂಬರ್ಥದ ಮಾತದು. ನಮಗೆ ಬೇಕಾಗಿಯೊ ಬೇಡವಾಗಿಯೊ ಬದುಕಿನ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಹಂತದಲ್ಲಿ, ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ಕಾಲಮಾನದಲ್ಲಿ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಯಾವುಯಾವುದೋ ನೆನಪುಗಳು ಮುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅವು ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಕನೆಕ್ಟ್ ಆಗುವ ಬಗೆಯಲ್ಲೇ ಏನೇನೋ ಅರ್ಥ ಸ್ಫುರಿಸುತ್ತವೆ. ಯಾವುದು ಇನ್ಯಾವುದರೊಂದಿಗೆ ಹೇಗೆ ಕನೆಕ್ಟ್ ಆಗುತ್ತೋ, ಯಾವಾಗ ಆಗುತ್ತೋ ಎನ್ನುವುದೆಲ್ಲ ಒಂದು ಸೋಜಿಗ. ಬರೆಯುವ ಕಾಯಕದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ಮಂದಿಗೆ ಗತವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅಗೆಯುವ ಗೀಳು ಹೆಚ್ಚು. ಅವರು ವರ್ತಮಾನದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದಕ್ಕಿಂತ ಭೂತದಲ್ಲೇ ಬದುಕುವುದು ಹೆಚ್ಚು. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರ ಭೂತವಂತೂ ವಾಸ್ತವ, ಭ್ರಮೆ, ಕಲ್ಪನೆ, ಕನಸುಗಳೊಂದಿಗೆಲ್ಲ ಕನೆಕ್ಟ್ ಆಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಚಿತ್ರವಿಚಿತ್ರ ಅರ್ಥ, ದರ್ಶನ, ಒಳನೋಟಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸ್ಫುರಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೇ ಹೇಳುತ್ತಾರಲ್ಲ, ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರ ಹಲವು ಬದುಕುಗಳನ್ನ ಬದುಕುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ ಎಂದು! ಅದೊಂಥರಾ ಹುಚ್ಚುಮನಸ್ಸಿನ ಹತ್ತು ಮುಖಗಳಿದ್ದ ಹಾಗೆನ್ನಿ!

ಅಂತೂ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ದಾಖಲಿಸುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ದಕ್ಕಿಸುವುದು ಏನನ್ನು ಎನ್ನುವುದರ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಕೃತಿಯನ್ನು ಓದುಗ ಇದು ಹೀಗಿದೆ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅದು ಕೃತಿಕಾರನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೆಷ್ಟು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆಷ್ಟು ಎನ್ನುವುದು ಓದುಗನಿಗೆ ಅಷ್ಟು ಮುಖ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ತನಗೆಷ್ಟು ಕೊಟ್ಟಿತು, ಬಿಟ್ಟಿತು ಎನ್ನುವುದರೊಂದಿಗೆ ಓದುಗ/ವಿಮರ್ಶಕ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾನೆ.

ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾನ ಕಾದಂಬರಿ Ways of Going Home ಕೃತಿಯನ್ನು ನಾವು ಹಲವು ಸ್ತರಗಳಲ್ಲಿ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು ಸೂಕ್ತ. ಕಾದಂಬರಿಯ ಮೊದಲಿಗೆ ಒಂದು ಮಾತಿದೆ, ವಾಲ್ಟರ್ ಬೆಂಜಮಿನ್ನನ ಮಾತು. Now I know how to walk; I can no longer learn to walk. ಇದನ್ನು ನಡಿಗೆಗೆ ಅನ್ವಯಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಅಕ್ಷರಮಾಲೆಯ ಅಭ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಅನ್ವಯಿಸಿ ಹೇಳಿದರೆ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಓದುತ್ತಿರುವ ನಮಗ್ಯಾರಿಗೂ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಮೊತ್ತಮೊದಲ ಬಾರಿ `ಅ' ಎಂಬ ಅಕ್ಷರವನ್ನು ಸ್ಲೇಟಿನ ಮೇಲೆ ತಿದ್ದುವಾಗ ಸಿಕ್ಕಿದ ಖುಶಿ ಸಿಗುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೆ? ಹಾಗೆ ಇದು. ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ನಾವು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಎಬಿಸಿಡಿ ಕಲಿಯಲಾರೆವು!


ಐದಾರು ವರ್ಷದ ಹುಡುಗ ಒಮ್ಮೆ ಹೆತ್ತವರ ಕಣ್ತಪ್ಪಿ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ತಂದೆ ತಾಯಿ ತಾವು ಬಂದ ಹಾದಿಯ ಗುಂಟ ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೋದರೆ ಹುಡುಗ ಬೇರೊಂದು ಹಾದಿ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಮನೆ ತಲುಪುತ್ತಾನೆ. ಅಂದರೆ, ಈ ಹುಡುಗ ಇನ್ನೆಂದೂ ಮನೆಯ ದಾರಿ ತಪ್ಪುವ ಸಂಭವ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಹೆತ್ತವರು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಎಷ್ಟೋ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರಬಹುದಾದ ಈ ಒಂದು ಘಟನೆ ಇಲ್ಲಿ ರೂಪಕವಾಗುತ್ತದೆ. ಮನೆಗೆ ಮರಳುವುದು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಹಲವು ಅರ್ಥಗಳಿವೆ, ಅಲ್ಲವೆ? ಮರಳಿ ಮಣ್ಣಿಗೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕಾರಂತರ ಅರ್ಥದಲ್ಲೂ ಹೇಳಬಹುದು, ಮರಳಿ ಮಣ್ಣು ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೇ ಹೋದ ಎನ್ನುವ ಅರ್ಥದಲ್ಲೂ ಹೇಳಬಹುದು. ಮರಳಿಗೂಡಿಗೆ ಎಂದರೆ ಚಂದ, ಮರಳಿ ತವರಿಗೆ ಎಂದರೆ ಅಪಾರ್ಥ. ಚೆಕ್ ರಿಟರ್ನ್ ಆದರೆ ಅವಮಾನ, ಕಳೆದಿದ್ದು ವಾಪಾಸು ಸಿಕ್ಕಿದರೆ ಸಂತೋಷ. ಹಾಗೆಯೇ ನಮಗೆ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿರುವುದಕ್ಕೆ ಹೊರತಾದ ಪರ್ಯಾಯ ಮಾರ್ಗವೊಂದು ಇರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದರ ಅರಿವು, ಶೋಧ, ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಯಶಸ್ಸು ಕೊಡುವ ಆಘಾತ ಕೂಡ.

ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಮತ್ತು ಅದರಲ್ಲಿ ಸ್ವತಃ ಅವನೂ ಇದ್ದಾನೆ, ಆತ ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾ ಎಂದು ನಾನು ನಿಮಗೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾನ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕ (ಕಾದಂಬರಿಯೊಳಗಿನ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕನಲ್ಲ) ಮೇಡಮ್ ಬೌರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿರುವುದೆಲ್ಲ ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾನ ಲೇಖನ ಸಂಗ್ರಹ Not to Read ಕೃತಿಯಲ್ಲೂ ಇರುವುದರಿಂದ! ಸೊ, ನಾವು ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾ, Way of Going Home ನ ನಿರೂಪಕ ಮತ್ತು ಅದರೊಳಗಿನ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕರ ನಡುವೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಳೆದು ಹೋದಂತಾದರೂ ಯಾವುದೋ ಹಾದಿ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡಾದರೂ ಮರಳಿ ಮನೆಗೆ ಬರಬೇಕಾದ್ದು ಅನಿವಾರ್ಯ.

ನಮ್ಮ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕನ ಮಡದಿ, ಸದ್ಯ ಅವನಿಂದ ದೂರವಿರುವಾಕೆ Eme. ಕಾದಂಬರಿ ಇವಳ ಕುರಿತಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವ ನಿರೂಪಕ ತನ್ನ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ Emeಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಕ್ಲಾಡಿಯಾ ಎಂಬ ಹುಡುಗಿಯನ್ನಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, Eme ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಓದಬೇಕು, ಓದಿ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುವ ನಮ್ಮ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕ, ತನ್ನ ಕಾದಂಬರಿಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಕ್ಲಾಡಿಯಾ ಜೊತೆ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿರುವ ರೀತಿಯಿಂದಲೇ Eme ತನ್ನನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಮತ್ತೆ ಸಹಜೀವನಕ್ಕೆ ಮನಸಾ ತಯಾರಾಗಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುತ್ತಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಆತ ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ಕಾದಂಬರಿ ಕೇವಲ Eme ಯನ್ನು ‘ಮರಳಿ ಮನೆಗೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ’ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಬರೆದಿರುವ ಕೃತಿಯಂತೆ ಇಲ್ಲ. ಅದು ಚಿಲಿ ದೇಶ ಎದುರಿಸಿದ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಧೋರಣೆಯ Pinochet ಕಾಲಾವಧಿಯ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳ ಕುರಿತಾಗಿಯೂ ಇದೆ, ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಆಗ ಶೈಶವಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಿರೂಪಕನ ಬಾಲ್ಯದ ಕುರಿತಾಗಿಯೂ ಇದೆ ಮತ್ತು ಇದರಿಂದಾಗಿ ಇದು ಅವನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯ ಕುರಿತಾಗಿಯೂ ಇದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇದು ಲವ್‌ಸ್ಟೋರಿ ಅಲ್ಲ. ರಾಜಕೀಯ ಕಾದಂಬರಿಯೂ ಅಲ್ಲ. ಬಾಲ್ಯದ ನಾಸ್ಟಾಲ್ಜಿಯಾ ಕೂಡ ಇಲ್ಲಿನ ವಸ್ತುವಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಈ ಮೂರನ್ನೂ ತನ್ನ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಸೆಳೆದುಕೊಂಡೇ ಸಾಗುವ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ನಿರೂಪಕ, ಅವನ ಕಾದಂಬರಿ ಮತ್ತು ಅವನ ಕಾದಂಬರಿಯ ನಿರೂಪಕ - ಮೂರು ಸ್ತರದ ಕತೆ ಕೂಡ ಮುಖ್ಯ ಅಥವಾ ಈ ನಡುವಣ ಗೊಂದಲ ಕೂಡ ಮುಖ್ಯ! ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೇಶ ಕೂಡ ತನ್ನದೇ ‘ಮನೆಗೆ’ ಮರಳುವ, ಮರಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವ ಕಥಾನಕ ಕೂಡ ಇದೆ ಎನ್ನುವುದು ನಿಜ.

ಇಲ್ಲಿಯೇ ಹೇಳಬೇಕಾದ ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖ್ಯವಾದ ಆಯಾಮ ಇದೆ. ಕಾದಂಬರಿಯೊಳಗಿನ ಕಾದಂಬರಿಯ ಪ್ರಧಾನ ಪಾತ್ರ ಕ್ಲಾಡಿಯಾಳ ತಂದೆ ಒಬ್ಬ ರಾಜಕೀಯ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ. ಈತ ಒಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದ ದಮನಕಾರಿ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ಬಲಿಯಾಗದಂತೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತನ್ನ ಭಾವನ ವೇಷದಲ್ಲಿ ಭೂಗತನಾಗಿ ಬದುಕುವ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಭಾವನಾದವ ತನ್ನ ತಂಗಿಯ ಗಂಡನಿಗಾಗಿ ಕದ್ದುಮುಚ್ಚಿ ದೇಶ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಭಾವನೆಂಟ ತಾನೇ ಭಾವನಂತೆ ವೇಷ ಧರಿಸಿ ಅವನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಾನೆ. ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ತಂಗಿ ಎಂದೂ ಮಗಳನ್ನು ತಂಗಿಯ ಮಗಳೆಂದೂ ಪರಿಚಯಿಸಿ ಬೇರೊಂದು ಊರಿನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯಾಗುತ್ತಾನೆ. ಮುಂದೆ, ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದ ಕೊನೆಯಾದ ಬಳಿಕ ಭಾವ ಮರಳಿ ಬರುವ ದೃಶ್ಯದ ನಾಟಕವೂ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕೂಡ Ways of Going Home ಇರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ. ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಹೆಸರುಗಳು ಅದಲು ಬದಲಾಗುತ್ತಿವೆಯೇ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೇ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ಜಿಜ್ಞಾಸೆ; ಮನುಷ್ಯನ ಅಸ್ಮಿತೆ ದೇಹದ್ದೆ, ಅವನ ಹೆಸರಿನದ್ದೆ ಎನ್ನುವ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ.

ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿರುವಂತೆ ಇದು ಅಪ್ಪ-ಮಕ್ಕಳ ಕತೆ ಕೂಡ ಹೌದು. ಈ ಅಪ್ಪ ಮಕ್ಕಳ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ-ಭಾವುಕತೆ ಇರುವಂತೆಯೇ ರಾಜಕೀಯದ ಬಲೆ ಕೂಡ ಇರುವುದು ವಿಚಿತ್ರವಾದರೂ ನಿಜ. ಒಂದೆಡೆ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ ನಮ್ಮ ನಿರೂಪಕ ತಂದೆಯೊಡನೆ ಚರ್ಚೆಗಿಳಿಯುತ್ತಾನೆ. ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡದೇ ಉಳಿಯುವ ಮಂದಿಗೆ ತಾವು ಅದರ ಪರವಾಗಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ, ವಿರುದ್ಧವಾಗಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನೀವು ಒಂದೋ ಅದನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಅಥವಾ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತೀರಿ ಅಷ್ಟೆ. ವಿರೋಧಿಸಿದವರನ್ನು ನೀವು ತುಚ್ಛವಾಗಿ ಕಾಣುವುದೆಂದರೆ ನೀವು ಸರ್ವಾಧಿಕಾರವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಎಂದರ್ಥ. ವಾದದ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಇದೆಲ್ಲ ಹೌದು ಅನಿಸಿದರೂ ಇಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನ ಪಾತ್ರ ಅಷ್ಟು ಸರಳವಿಲ್ಲ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಯಾಗಿ ಕ್ಲಾಡಿಯಾಳ ಅಪ್ಪ ಮಾಡಿದ್ದು ಕೂಡ ವೀರೋಚಿತ ಕೃತ್ಯವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಕ್ರಾಂತಿಯ ಸಫಲತೆಗೆ ಅದು ಅಗತ್ಯವಾಗಿತ್ತು ಎನ್ನುವುದಾದರೆ, ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದ ಅಂತ್ಯವನ್ನೇ ಬಯಸಿ ತೆಪ್ಪಗಿದ್ದವರು ಕೂಡ ತೆಪ್ಪಗಿದ್ದರು ಎಂಬ ಒಂದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅದರ ಬೆಂಬಲಿಗರು ಎನ್ನುವುದು ಕಷ್ಟ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಒಪ್ಪಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಮಥುರಾ ನಗರವನ್ನು ವೈರಿಗಳು ಗೆದ್ದ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಾಳುಗೆಡಹುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟು ಸುಮ್ಮನೇ ದ್ವಾರಕೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ತನ್ನ ಪ್ರಜೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯಾಗಲಿಲ್ಲವೆ? ಹಾಗೆಂದು ಜರಾಸಂಧನನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬಿಟ್ಟನೆ!

ಮನುಷ್ಯ ಸಂಬಂಧಗಳು ವಿಚಿತ್ರ. ಆದರೆ ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೆ ಹುಟ್ಟು ಮಾತ್ರ ಇರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಕೂಡ ವಿಚಿತ್ರ. ಅಂದರೆ, ನಾವು ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಿಗಳು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವಲ್ಲ, ಅದನ್ನು ಹುಟ್ಟು ಎನ್ನಬಹುದಾದರೆ, ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೆ ಹುಟ್ಟು ಮಾತ್ರ ಇರುತ್ತದೆ. ನಾವು ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಪರಸ್ಪರ ದೂರವಾಗಬಹುದು, ಆದರೆ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಕಿತ್ತು ಹಾಕುವುದು ಯಾರಿಗೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ ಸಾವೆಂಬುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಯಾವ ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ದಾಖಲಿಸುತ್ತೇವೆ ಎನ್ನುವ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೃತಿ ರಚನೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ತತ್ವವನ್ನೇ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಇಲ್ಲಿನ ಕೃತಿಯೊಳಗಿನ ಕಾದಂಬರಿಕಾರ ತುಂಡು ತುಂಡು ನೆನಪುಗಳೇ ನಿಜ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೃತಿಯ ಆತ್ಮ ಎಂದೂ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅದೇ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೆ ಸಾವು ಎನ್ನುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ದೂರವಾದ ಸಂಬಂಧಗಳು ಮತ್ತೆ ದುಂಡಗಿನ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಧಿಸಬೇಕೆ? ಹಾಗೆ ಸಂಧಿಸದೇ ಇರುವುದು ಸರಿಯೆ ಅಥವಾ ಸಂಧಿಸುವುದು ಸರಿಯೆ? ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಸಂಧಿಸದಿದ್ದರೂ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ, ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ, ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಸಂಧಿಸುವುದು ತಪ್ಪುವುದೆ? ಕಥೆ, ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ಮತ್ತೆ ಸಂಧಿಸುತ್ತವೆ, ಅವರ ನಡುವೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸಂಬಂಧ ಕುದುರುತ್ತದೆ. ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಆಗುತ್ತದೆಯೆ? ಇದು ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದುಬಿಡುವ ಒಂದು ಅಂಶ. ಇದಕ್ಕೂ ಮನೆಗೆ ಮರಳುವ ಹಾದಿಯ ಒಂದಾನೊಂದು ಕವಲೇ.

ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೋದರೆ ನಿಮಗೆ ಇಂಥ ಇನ್ನಷ್ಟು ಗೊಂಡೆ ಕಟ್ಟಬಹುದಾದ ಕುಚ್ಚುಗಳು ಸಿಕ್ಕಿಯೇ ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಹಾಗೆ ಗೊಂಡೆ ಕಟ್ಟದೇ ಬಿಟ್ಟ ಹತ್ತು ಹಲವು ಕುಚ್ಚುಗಳ ನೇಯ್ಗೆ ಇದು, Ways of Going Home. ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ತುಂಬ ಒಳ್ಳೆಯ ಮನುಷ್ಯನ ಕತೆ...

ತಾನು ವಿಕ್ಟಿಮೈಸ್ಡ್ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆಯೇ ಹಿಂಸೆಯ ಮೂಲ ಎಂದು ಸಂದರ್ಶನವೊಂದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಿಯಾಂಕಾ ಗಾಂಧಿ ಹೇಳಿದ್ದ ಮಾತು ನನಗೆ ತುಂಬ ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ತನಗೆ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿದೆ, ತನ್ನನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ, ಸದಾ ತನಗೊಬ್ಬನಿ/ಳಿಗೇ ಕೆಟ್ಟದ್ದಾಗುತ್ತಿದೆ, ತನ್ನ ಸರ್ವನಾಶಕ್ಕೆ ಹುನ್ನಾರು ನಡೆದಿದೆ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಮನುಷ್ಯನ ಮನಸ್ಸಿಗಿಳಿದರೆ ಅದರಿಂದ ಸಮಾಧಾನಕರವಾದ ಮುಕ್ತಿ ಕಷ್ಟ. ಅದನ್ನು ಮೀರಿ ಬೆಳೆಯುವುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಸೀಬು, ಪೂರ್ವಜನ್ಮದ ಕರ್ಮಫಲ, ಹಣೆಬರಹವನ್ನೆಲ್ಲ ದೂರಿ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಸಮಾಧಾನ ಪಡೆದರೂ, ಒಳಗಣ ಕಿಚ್ಚು ಸಮಯ ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ನಿಜ.

ಜಾತಿ, ಮೈಬಣ್ಣ, ಧರ್ಮ, ಸಾಂಸಾರಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಾನಮಾನ, ವ್ಯಕ್ತಿಗತ ಚಾರಿತ್ರ್ಯಹೀನತೆ, ಅಂಗ ಊನ ಮುಂತಾದವು ಈ ಸಮಾಜ ನಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನೇ ಸ್ವೀಕರಿಸದೆ ನಿರಾಕರಿಸಲು, ನಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನೇ ದ್ವೇಷಿಸಲು ಕಾರಣವಾಗುವುದನ್ನು ನೆನೆದಾಗ ಇನ್ನೊಂದು ಮಾತು ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾರು ಯಾರಿಗೆ ಯಾವಾಗ ಎಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದರೋ ನನಗೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿಯೋ ಓದಿದ್ದು ಎಂದು ಮಾತ್ರ ಹೇಳಬಲ್ಲೆ.

"ಈ ಜಗತ್ತು ಭಗವಂತನ ಸೃಷ್ಟಿ. ಇಲ್ಲಿಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಸ್ತು ಮತ್ತು ಜೀವಿಯ ಮೇಲೆ ಅಂತಿಮವಾದ ಅಧಿಕಾರ ಇರುವುದಾದರೆ ಅದು ಅವನದ್ದೇ. ಅಂಥ ದೇವರೇ ತನ್ನ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನೀಚರನ್ನು, ಕ್ರೂರಿಗಳನ್ನು, ನೋಡಲು ಚಂದವಿಲ್ಲದವರನ್ನು, ಅಂಗಾಂಗ ಸರಿಯಿಲ್ಲದವರನ್ನು, ಹುಚ್ಚರನ್ನು, ರೋಗಿಗಳನ್ನು, ಪಾಪಿಗಳನ್ನು ಕೂಡ ಇರಲು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ, ಅವರಿಗೂ ಬದುಕುವ ಅವಕಾಶ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಇಂಥಿಂಥವರು ಇಲ್ಲಿ ಇರಬಾರದು ಎಂದು ಹೇಳಲು, ಬಯಸಲು ನಾವು ಯಾರು?! ನಮಗೆ ಅಂಥ ಅಧಿಕಾರ ಬಂತೆಲ್ಲಿಂದ!"

ನನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯೊಬ್ಬರು ತಮ್ಮ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ತಾವು ಸೀನಿಯರ್ ಅಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ್ಯೂ ಎಲ್ಲ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ತಾವೇ ವಹಿಸಿಕೊಂಡು, ಬಂದವರ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ತಾವೇ ಗಮನಕೊಡುತ್ತ, ಮೇಲಧಿಕಾರಿಗಳ ಜೊತೆ ವ್ಯವಹರಿಸುವುದಕ್ಕೂ ತಾವೇ ಮುಂದಾಗುತ್ತ ತಮ್ಮದಲ್ಲದ ಕರ್ತವ್ಯವನ್ನು ಮೈಮೇಲೆಳೆದುಕೊಂಡು ದುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಖುಶಿ ಸಿಗುವುದಾದರೆ ಸಿಗಲಿ ಎಂತಲೋ, ಕೆಲಸ ಉಳಿಯಿತು ಅಂತಲೋ ಉಳಿದವರು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರು. ಮುಂದೆ ಪ್ರಮೋಷನ್ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಾಗ ಮಾತ್ರ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಅದು ಅವರಿಗೆ ಸಿಗದೆ, ವಿಭಾಗದ ಬೇರೆ ಸೀನಿಯರ್ ಸ್ಟಾಫ್‌ಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಆಗ ಈ ಮನುಷ್ಯ ಉರಿದುಬಿದ್ದರು. ‘ಎಲ್ಲಾ ಮಾಡಿ ಸಾಯುವುದು ನಾನು, ಪ್ರಮೋಷನ್ ಮಾತ್ರ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ’ ಎಂದೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮನದಾಳದ ಬೇಸರವನ್ನು ಹೊರಹಾಕತೊಡಗಿದರು. ಇಂಥ ಮಂದಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ತಪ್ಪು ಯಾರದ್ದು ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟ.

ಒಳ್ಳೆಯತನ ಸಹಜವೇನಲ್ಲ ಎಂದರು ಅಡಿಗರು. ಅದು ಅಸಹಜವೂ ಅಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನೂ ಒಪ್ಪುತ್ತ, ಈ ಸಹಜವೇನಲ್ಲದ ಒಳ್ಳೆಯತನ ತೋರಿಸುವ ಮಂದಿ ಒಳಗೊಳಗೇ ಸವೆಯುತ್ತಾ ಇರುವರೇ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು. ನನ್ನ ಪರಿಚಯದ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಊಟಕ್ಕೆ, ಕಾಫಿಗೆ ಹೋದಾಗಲೆಲ್ಲ ಬಲವಂತವಾಗಿ ತಾವೇ ಬಿಲ್ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನನಗಿಂತ ಹಿರಿಯರು, ಹೆಚ್ಚು ಗಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವರು ಮತ್ತು ಮನೆಕಡೆ ತುಂಬ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಅನುಕೂಲಸ್ಥರು ಕೂಡ ಆಗಿದ್ದರಿಂದ ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿ ನಾನದನ್ನು ತಕರಾರು ತೆಗೆಯದೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಒಂದು ದಿನ ಅವರು ಮಾತನಾಡುತ್ತ ತಮ್ಮನ್ನು ಈ ವಿಧವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡ ಒಬ್ಬಿಬ್ಬರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದಾಗ ನನಗೇ ಒಂಥರಾ ಗಿಲ್ಟ್ ಕಾಡತೊಡಗಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಮಿತಿಯಾಚೆಗಿನ ಒಳ್ಳೆಯತನ ತೋರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವತಃ ತನ್ನ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ತಾನೇ ಸಹಿಸುತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದಾದರೆ ಅದು ಸಮಸ್ಯೆ. ಇವರು ಬೇರೆಯವರ ಬಳಿ ತೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ತಮ್ಮನ್ನು, ತಮ್ಮ ಒಳ್ಳೆಯತನವನ್ನು ಮಂದಿ ಶೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ನೊಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಸುತ್ತಲಿನ ಜನ ತಮಾಶೆ ನೋಡುತ್ತ, ಅವರಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳದೆ ‘ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲ ನೀವೇ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಕಾರಣ, ನಿಮಗೆ ನಿರಾಕರಿಸಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ, ತಪ್ಪು ನಿಮ್ಮದೇ’ ಎಂದು ಪುಕ್ಕಟೆ ಸಲಹೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ನೋವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ. ತಾನು ಯಾವುದೋ ಬೋನಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡಂತೆ ವಿಲವಿಲ ಒದ್ದಾಡುವ ಈ ಮಂದಿ ಅದರಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಹಾದಿ ಕಾಣದೆ ಕಂಗಾಲಾಗುತ್ತಾರೆ. ಈ ನೋವಿಗೆ ತನ್ನದೇ ಆದ ಕಂಪನ ವಿಸ್ತಾರವಿದೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ಒಂದೇ ಸಂಸಾರದೊಳಗೂ ಕೆಲವರು ತಾವು ಜೀವ ತೇಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ, ಉಳಿದವರು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ, ಕೈಸೇರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ, ಸದಾ ಕಾಲ ತಾವೊಬ್ಬರೇ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ತಲೆಕೊಡಬೇಕು ಎಂದು ನೋಯುತ್ತಲೇ ಅದನ್ನು ಎಂಜಾಯ್ ಕೂಡ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಸ್ವತಃ ಇವರೇ ಬೇರೆಯವರು ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು, ಕೈಸೇರಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡದೆ (ಕೊಟ್ಟರೆ ತಮ್ಮ ಗುರುತ್ವ ಎಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗುವುದೋ ಎಂಬ ಭಯ ಕೂಡ ಕಾಡುತ್ತದೆ ಇವರನ್ನು) ಮುಗಿಬಿದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಮೌನದಲ್ಲಿ, ತಮ್ಮ ಏಕಾಂತದ ಒಂಟಿ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣೀರಿಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಶಾಪವಾಗಿ ಅದೇ ಕುಟುಂಬವನ್ನು, ಯಾವ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಇವರೇ ಇನ್ನಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾರೋ ಅದೇ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಕಾಡುವುದಿಲ್ಲವೆ? ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಪಾತ್ರರಿಗೇ ಕಷ್ಟ ಬಂದರೆ ಮತ್ತೆ ತಲೆಕೊಡುವವರು ಇವರೇ ಅಲ್ಲವೆ? ಹಾಗಿದ್ದೂ ಮಾಡುತ್ತಾರೆಂದು ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ನಡೆಯುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಡೆಯಗೊಡುವುದು ತಪ್ಪಲ್ಲವೆ? ನಮ್ಮ ಕಡೆ ಒಂದು ಗಾದೆಯಿದೆ, ‘ಹೊರುವಂವ ಇದ್ರೆ ಸತ್ತಾಂಗೆ ಬೀಳ್ತ’ ಅಂತ. ಹೊತ್ತೊಯ್ಯುವವರು ಇದ್ದಾರೆ ಎಂದಾದರೆ ಸತ್ತವರ ಹಾಗೆ ಬೀಳುವುದಕ್ಕೇನು ಎನ್ನುವ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ.

ಇಂಥ ‘ತ್ಯಾಗರಾಜ’ರ ಇನ್ನಷ್ಟು ಉದಾಹರಣೆಗಳು, ದೃಷ್ಟಾಂತಗಳು ಸಿಗಬಹುದು. ಆದರೆ ದಲಿತರ ನೋವು, ದುಮ್ಮಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಇದೆಲ್ಲ ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಂಕೀರ್ಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಲಾರದ ಸ್ಥಿತಿ ಇವತ್ತು ಇದೆ.

ಈ ದೇಶವನ್ನು ಇಷ್ಟು ಕಾಲ ಬರೀ ಧರ್ಮ ಒಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಮೀಸಲಾತಿ, ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಮತ್ತು ಕೆಳಜಾತಿ-ಮೇಲ್ಜಾತಿ ಇಶ್ಯೂಗಳು ಕೂಡ ಆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಅಮೆರಿಕ, ಯುರೋಪ್ ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕಾದ ಕರಿಯರ ಕುರಿತಾದರೂ ಮಾತನಾಡಬಹುದೇನೊ, ನಮ್ಮ ದೇಶದ ದಲಿತರ ಬಗ್ಗೆ ದಲಿತರಲ್ಲದವರು ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವುದೇ ದೊಡ್ಡ ತಾಪತ್ರಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದರಲ್ಲೂ ಜಾತಿಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ದುರ್ಬೀನು ಹಿಡಿದು ಗಮನಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದ ಜಾತಿವಾದಿಯಿಲ್ಲ. ಇವರು ಮಾತ್ರ ಅದನ್ನು ಜಾಣತನ ಎಂದುಕೊಂಡಿರುವಂತಿದೆ. ಅದು ಜಾತಿವಾದಿಯಲ್ಲದವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಜಾತಿಯ ಹುಳಸಾಕಣೆಗೆ ಉತ್ತೇಜನಕೊಡುತ್ತದೆ. ಈ ದಲಿತರನ್ನು ತುಳಿಯುತ್ತಿರುವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮೂಲಭೂತವಾದಿಗಳ ಬಲವೃದ್ಧಿಗೆ ಇದೇ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಅಂಶ ಕೂಡ ಇವರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದೇ ಇರುವುದು ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಂಥ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬಿಡುವುದೇ ಒಳ್ಳೆಯದು.

ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಫ್ರಾನ್ಸ್‌ನ Leïla Slimani ಬರೆದ ಚೊಚ್ಚಲ ಕಾದಂಬರಿ Lullaby ಅಥವಾ THE PERFECT NANNY ಯ ಹೂರಣ ಇದು. ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ವಿಶೇಷತೆ ಏನೆಂದರೆ, ಮಾರ್ಕೆಸ್‌ನ Chronicle of a Death Foretold ನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವಂತೆಯೇ ಅವಗಢವನ್ನು ಮುಂಚಿತವಾಗಿಯೇ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕಾದಂಬರಿಯ ಮೊದಲ ವಾಕ್ಯದಲ್ಲೇ ಅದು ಇದೆ. "The baby is dead. It took only a few seconds." ಹಾಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲೈಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ಎನ್ನುವುದೇನಿದ್ದರೂ ಅದು ಆರಂಭಕ್ಕೂ ಮುನ್ನವೇ ಮುಗಿದಿದೆ.

ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲಿ ತುದಿಗಾಲಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಬಲ್ಲ, ಓದಿನ ತುಡಿತಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೆನ್ನುವಂಥದ್ದು ಇದ್ದರೆ ಅದು ಈ ಸಾವು ಹೇಗಾಯಿತು ಎನ್ನುವುದೊಂದೇ. ಆದರೆ ಅಂಥ ಎಲ್ಲ ವಿವರಗಳೂ ಮೊದಲ ಅಧ್ಯಾಯದಲ್ಲೇ, ಮೊದಲ ಎರಡು-ಎರಡೂವರೆ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಈ ಕಾದಂಬರಿ ಒಂದು ಪತ್ತೇದಾರಿ ಕಾದಂಬರಿಯಂತೆ ಓದಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದರ ಹಿಂದಿನ ಗುಟ್ಟೇನು ಎಂದು ಯೋಚಿಸಬೇಕು.

ಒಂದು, ಇಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟಿರುವ ಮನುಷ್ಯನ ಮನದಾಳದ ತುಮುಲ, ದುಗುಡ ಮತ್ತು ಅತಂತ್ರ ಸ್ಥಿತಿ. ಇದು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ನಮ್ಮ ಅತ್ಯಂತ ಭೀತ ಮೌನ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಿ ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದಿರುವಂಥದ್ದೇ. ನಮಗೆ ವಯಸ್ಸಾಗುತ್ತದೆ, ವಯಸ್ಸಾದಂತೆಲ್ಲ ಕಾಯಿಲೆಗಳು ಬರುತ್ತವೆ. ಮಕ್ಕಳು ಬಳಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಸಂಗಾತಿ ನಮಗಿಂತ ಮುಂಚೆಯೇ ಇಹಲೋಕ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಸೇವಿಂಗ್ಸ್ ಏನಿಲ್ಲ. ಪೆನ್ಷನ್ ಸಾಲುತ್ತಿಲ್ಲ. ಸದ್ಯ ಕೈಕಾಲು ಗಟ್ಟಿ ಇದೆ ಎಂದುಕೊಂಡು ಒಬ್ಬರೇ ಬದುಕುವ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದೇನೋ ಸರಿಯೇ. ಆದರೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ದಿನ ಕೈಕಾಲು ಬಿದ್ದು, ಏಳಲಾಗದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಇದು ಎದುರಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾವಿನ ಭಯವಲ್ಲ ಇದು. ಮದುವೆಯಾಗದ ಹುಡುಗಿಯಿದೆ, ತೀರಿಸಲಾಗದ ಸಾಲ ಇನ್ನೂ ಬಾಕಿ ಇದೆ, ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವವರಿಲ್ಲದ ವಯಸ್ಸಾದ ಜೀವವೊಂದಿದೆ, ಈ ಇಳಿವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಹೊತ್ತುಹೊತ್ತಿನ ಊಟಕ್ಕೆ ದುಡಿಯಲೇ ಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯವಿದೆ, ಸತ್ತರೆ ದೇಹದ ವಿಲೇವಾರಿ ಮಾಡುವವರಿಲ್ಲದ ಆತಂಕ ಕೂಡ ಇದೆ. ಇದು ಬರೀ ಸಾವಿನ ಭಯವಲ್ಲ. ಇದು ವಯಸ್ಸಿನ, ಕಾಯಿಲೆಯ, ನಿತ್ರಾಣದ, ಆರ್ಥಿಕ ಅಸಹಾಯಕತೆಯ, ಸಾಯಲಾರದೆ ಬದುಕಬೇಕಾಗಿ ಬಂದ ಕರ್ಮವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವ ಭಯದ್ದು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಮ್ಮದು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಮ್ಮ ಸಾವಿನ ನಂತರ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿಯಲಿರುವ ತಮ್ಮವರದ್ದು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಅಕ್ಷರದಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಡುವುದು ಕಷ್ಟವಿದೆ. ಇದು Leïla Slimani ಅವರ ಮೊದಲ ಕಾದಂಬರಿ.

ಇನ್ನೊಂದು, ನೀವು ಆಯ್ದುಕೊಂಡ ವಸ್ತು Frustration. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಾನು ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಕೇವಲ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಉಪಯೋಗಕ್ಕೇ ಹೊರತು ತನ್ನ ಕುರಿತ ನಿರುದ್ದಿಶ್ಯ ಪ್ರೀತಿ ಯಾರಿಗೂ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದರ ಕಟುವಾದ ಅರಿವು. ಮತ್ತು ಅದಿದ್ದೂ ಶೋ ಮುಂದುವರಿಸಲೇ ಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯ ಒಡ್ಡುವ ಸಂಘರ್ಷ. ಸಾವು ಬರಬಾರದೇ ಎಂದು ಬಯಸುತ್ತ ಬದುಕಿರಬೇಕಾದ ಸ್ಥಿತಿ. ಪರಿಣಾಮ ಮಾನಸಿಕ ಫ್ರಸ್ಟ್ರೇಶನ್. ಎದುರಿಗೊಂದು, ಖಾಸಗಿಯಾಗಿ ಮತ್ತೊಂದು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಬದುಕುವ ಎಡಬಿಡಂಗಿತನ. ತೀರ ಸೌಮ್ಯಸ್ವಭಾವದ, ನಯವಿನಯದ, ಎಂದೂ ಯಾರನ್ನೂ ನೋಯಿಸದ ಸಜ್ಜನ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮನೆ ತಲುಪುತ್ತಲೇ ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೊಡೆದು ಬಡಿದು ಮಾಡುವ ಕ್ರೂರ ಮುಖವೊಂದನ್ನು ಕೂಡ ಹೊಂದಿರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದು ಹೀಗೆ. ಇಂಥ ಪ್ರಕರಣಗಳಿವೆ.

ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಜಾತಿ, ವರ್ಣ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಿತಿಗತಿ(ಅಂತಸ್ತು), ಕೌಟುಂಬಿಕ ಹಿನ್ನಲೆ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ಚಾರಿತ್ರ್ಯದ ಕುರಿತು ಇರುವ ಕೀಳಿರಿಮೆ ಅಥವಾ ಸಮಾಜ ಕೆಲವರನ್ನು ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ರೀತಿ ಒಡ್ಡುವ ಸವಾಲು, ಹಿನ್ನೆಡೆ, ನಷ್ಟ ಮತ್ತು ನೋವು.

ಇವೆಲ್ಲವೂ ಒಟ್ಟಾಗಿಯೇ ಇರುವ ಸಂಕೀರ್ಣ ಪಾತ್ರ ಇಲ್ಲಿನ ಲೂಸಿ. ಈಕೆ ಉದ್ಯೋಗ, ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ವ್ಯಸ್ತರಾಗಿರುವ ಎಳೆಯ ದಂಪತಿಗಳ ಹಸುಗೂಸುಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಚಾಕರಿ ಮಾಡುವ ದಾದಿ. ತುಂಬ ಒಳ್ಳೆಯ ಹೆಸರಿದೆ ಈಕೆಗೆ. ಅದಕ್ಕೇನು ಕಾರಣ ಎಂದರೆ ಈಕೆ ದಾದಿಯಾಗಿ ಬರೀ ದಾದಿಯ ಕೆಲಸವನ್ನಷ್ಟೇ ಮಾಡದೆ ಆಯಾ ಮನೆಯ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಕ್ಕೂ ಕೈ ಸೇರಿಸುವುದರಿಂದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಈಕೆ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚು. ಮನೆ ಚೊಕ್ಕಟವಾಗಿಡುವುದು, ಬಟ್ಟೆ/ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುವುದು, ಹರಿದ ಬಟ್ಟೆಗೆ ಹೊಲಿಗೆ ಹಾಕುವುದು, ಹಾಳಾದ ಆಟಿಕೆ ಸರಿಪಡಿಸುವುದು, ಫ್ರಿಡ್ಜಿನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಆಹಾರ ಪದಾರ್ಥ ವೇಸ್ಟ್ ಆಗದ ಹಾಗೆ ಬಳಸುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ. ಅಂದರೆ ಮಾಡಬೇಕಾದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ಮಾಡಿ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಗಳಿಸುವ ಖಯಾಲಿ ಇದೆ ಈಕೆಗೆ. ಆದರೆ ಈಕೆ ಕರಿಯಳು. ಬಡವಿ. ಗಂಡ ಸತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಒಬ್ಬಳೇ ಮಗಳು ಕೈಗೆ ಹತ್ತಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಒಂದು ದಿನ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಪರಾರಿಯಾಗಿ ಜನ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದಾಳೆ. ಗಂಡ ಮಾಡಿದ ಸಾಲವಿದೆ, ತೆರಿಗೆ ಕಟ್ಟದೇ ಬಾಕಿಯಾಗಿದೆ. ಗಳಿಸುವುದು ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಸಾಲುತ್ತಿಲ್ಲ. ಮನೆ ಬಾಡಿಗೆ ಬಾಕಿಯಾಗಿದೆ, ಮನೆಯ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ರಿಪೇರಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಸಲು ಈಕೆಯ ಬಳಿ ಹಣವಿಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳು ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಈಕೆ ಇರುವ ನೌಕರಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ನೌಕರಿಗಾಗಿ ಅಲೆಯುತ್ತ ಅಂಥ ಆದಾಯವಿಲ್ಲದ ದಿನಗಳನ್ನು ಕೂಡ ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕು. ದೇಹಕೆ ಉಸಿರೇ ಭಾರವಾಗಿರುವುದು ಸತ್ಯ. ಜಗತ್ತು ತನ್ನ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿದೆ ಎನಿಸಲು ಇನ್ನೇನು ಬೇಕು!

ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ಜಗತ್ತು ಸುಖವಾಗಿರುವುದು, ಸಾಕಷ್ಟು ಗಳಿಸಿ, ಉಳಿಸಿ, ಉಂಡು ತಿಂದು ತಿರುಗಿ ಆರಾಮವಾಗಿ, ಲೂಸಿಯಂಥವರನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ತಾನು ಬೇರೆಯವರ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನದೇ ಮಗಳಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಗಮನ ಕೊಡಲಾರದೇ ಹೋಗಿದ್ದು ಗೊತ್ತು. ಬೇರೆಯವರ ಮಕ್ಕಳ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತ ತನ್ನ ಮಗಳು ಹಾದಿತಪ್ಪಿದ್ದು ನೋವು. ಕೊನೆಗೂ ಈ ಎಲ್ಲ ಹೋರಾಟ ಯಾಕಾಗಿ, ಯಾರಿಗಾಗಿ, ಯಾವ ಪುರುಷಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ!!!

ಸಂಕಟವಾಗುತ್ತದೆ ಎಲ್ಲೊ.

ಈ ಜಗತ್ತು ಯಾವ ನಿಯಮಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆಯೋ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನ್ಯೂಟನ್ ಬಾಬಾ ಹೇಳಿದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸತ್ಯಗಳು ಬದುಕಿಗೂ ಅನ್ವಯವೇನೊ ಅನಿಸುತ್ತದೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ರಿಯೆಗೂ ವಿರುದ್ಧ ಮತ್ತು ಸಮನಾದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾನಲ್ಲವೆ ಆತ? ನಾವು ಶಾಪ ಎಂದಿದ್ದು ಇದನ್ನೆ? ಗೋಡೆಗೆ ಎಸೆದ ಚೆಂಡು ವಾಪಾಸ್ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತದೆ. ಆಗಸಕ್ಕೆ ಎಸೆದಿದ್ದು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಯಲೇ ಬೇಕು. ಸಮುದ್ರ ಏನನ್ನೂ ತಾನೇ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದೆ ದಡಕ್ಕೆ ಹಾಕುತ್ತದೆ. ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಸುರಿದುಕೊಂಡ ನೀರು ಕಾಲಿಗೆ ಬರಲೇ ಬೇಕು! ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇರೆಯಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಮಾಡಿದ್ದುಣ್ಣೋ ಮಹರಾಯ! ಕೊಂಕಣಿಯಲ್ಲೊಂದು ಗಾದೆಯಿದೆ. ತಾಣ್ ಒಟ್ಟಿಲ್ಲೆಂ ತೋ ಪಿತ್ಥ. ಅವನು ಕಡೆದಿದ್ದು ಅವನು ಕುಡಿಯುತ್ತಾನೆ ಎಂದರ್ಥ. ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ಉಣ್ಣುವುದು ಬೇರೆ, ಕಡೆದಿದ್ದು ಕುಡಿಯುವುದು ಬೇರೆ. ಮೊಸರು ಕಡೆಯುವುದಲ್ಲ ಇದು, ಹಿಟ್ಟು ಕಡೆಯುತ್ತಾರಲ್ಲ, ಆ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ. ಮೊಸರು ಕಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಕೊಂಕಣಿಯಲ್ಲಿ ಬೇರೆಯೇ ಕ್ರಿಯಾಪದವಿದೆ. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ಕುಡಿಯುವುದಕ್ಕಾಗುವಂತೆ ಕಡೆಯುವುದು ಏನನ್ನು? ತುಂಬ ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತವಾದ ಮಾತದು.

ಈ ಪರ್ಫೆಕ್ಟ್ ನ್ಯಾನಿ ತಾನು ತುಂಬ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದ, ತುಂಬ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದ, ತಾನೇ ನೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಇಬ್ಬರು ಹಸುಗೂಸಿನಂಥ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕೈಯಾರ ಕೊಂದು ಹಾಕಿದ್ದಾಳೆ. ನೀವಿದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ಶಬ್ದದೊಳಗಿನ ನಿಶ್ಶಬ್ದ

ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೋ (Lost City Radio) ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನನಗೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು ಹೆನ್ರಿಚ್ ಬೋಲ್‌ನ ಕತೆ ‘ಮುರ್ಕೇಸ್ ಕಲೆಕ್ಟೆಡ್ ಸೈಲೆನ್ಸ್’. ಡೇನಿಯಲ್ ಅಲಾರ್ಕನ್ ಕಾದಂಬರಿಯಂತೆಯೇ ಅದೂ ರೇಡಿಯೋ ಸ್ಟೇಶನ್ನಿನಲ್ಲೇ ನಡೆವ ಕತೆ. ರೇಡಿಯೋ ಸ್ಟೇಶನ್ನಿನಲ್ಲಿ ನಡೆವ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಓದುತ್ತ ರೇಡಿಯೋ ಸ್ಟೇಶನ್ನಿನಲ್ಲಿ ನಡೆವ ಕತೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದರಲ್ಲೇನೂ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಹೆನ್ರಿಚ್ ಬೊಲ್‌ನ ಕತೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದರಲ್ಲಿಯೂ ವಿಚಿತ್ರವೇನಿಲ್ಲ. ಅದು ನಾನು ಓದಿದ ಎರಡು ಮೂರು ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು. ಹಾಗಾಗಿ ಅದನ್ನು ಆಗಾಗ ನಾನು ನೆನೆಯುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಕತೆಯ ಭೂಮಿಕೆಯಲ್ಲಿರುವ ಸಾಮ್ಯತೆಯನ್ನು ಮೀರಿ ಇವೆರಡರಲ್ಲೂ ಇರುವ ಸಾಮ್ಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನಿಸಬೇಕಿದೆ.

‘ಮುರ್ಕೇಸ್ ಕಲೆಕ್ಟೆಡ್ ಸೈಲೆನ್ಸ್’ ಎನ್ನುವುದು ಜರ್ಮನ್ ರೇಡಿಯೋ ಸ್ಟೇಶನ್ನಿನ ಉದ್ಯೋಗಿ, ಪೀಟರ್ ಮುರ್ಕೆ ಎಂಬಾತನ ಕತೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಕಲೆಯ ಮಹತ್ವ, ಅರ್ಥ, ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರ್ಥ ಎಂದೆಲ್ಲ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾ ಇರಬೇಕಾದರೆ ಇವನು ತನ್ನ ಬಿಡುವಿನ ವೇಳೆಯನ್ನು ಮೌನ ಸಂಗ್ರಹಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಿತ್ರವೂ, ಗೊಂದಲಮಯವೂ, ರೂಪಕದ ಭಾಷೆಯೆಂದೂ ಅನಿಸುವಾಗಲೇ ಅದು ಹಾಗೇನಿಲ್ಲ. ಅವನು ಭೌತಿಕವಾಗಿಯೇ ಮೌನವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ, ಕಾಲ್ಪನಿಕವಾಗೇನಲ್ಲ. ರೇಡಿಯೋದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವವರು ಸುದೀರ್ಘ ಮಾತುಗಳ ನಡುವೆ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕ್ಷಣಕಾಲ ಅಂತರ ಕೊಟ್ಟು ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲವೆ, ಅಂಥ ಮೌನದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು, ಅಂಥ ತುಣುಕುಗಳನ್ನು ಎಡಿಟಿಂಗ್ ತಂತ್ರಜ್ಞನೊಬ್ಬ ರೆಕಾರ್ಡ್ ಮಾಡಿದ ಟೇಪುಗಳಿಂದ ಕತ್ತರಿಸಿ ಮುರ್ಕೇಗೆ ಒದಗಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಅವುಗಳನ್ನು ಎಸೆದು ಬಿಡುವುದರ ಬದಲು ಅವನು ಮುರ್ಕೆಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಮುರ್ಕೆ ಅಂಥ ತುಣುಕು ತುಣುಕುಗಳನ್ನೇ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಒಂದು ಸುದೀರ್ಘ ಮೌನದ ಟೇಪು ತಯಾರಿಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾನೆ. ಈ ಚಿತ್ರ ತುಂಬ ಮಹತ್ವದ್ದು ಮತ್ತು ಸುಂದರ ಕೂಡ. ಅದು 1945, ಜರ್ಮನಿಯ ಜನಜೀವನ ಅತ್ಯಂತ ಅತಂತ್ರವೂ ಅನಿಶ್ಚಿತವೂ ಆದ ಒಂದು ಹೊಯ್ದಾಟದಲ್ಲಿದ್ದ ಅವಧಿಯದು. ನೆನಪುಗಳು ಇಷ್ಟವಾಗದ, ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಬದುಕ ಬಯಸುವ ಮಂದಿಯ ನಡುವೆ, ಶೂನ್ಯವೇ ಮೆದುಳು-ಹೃದಯ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರುವ ಮಂದಿಯ ನಡುವೆ, ನಾಚಿಕೆ ಕೂಡ ಇಲ್ಲದವರಂತೆ ಬದುಕಬೇಕಾಗಿ ಬಂದ ಮಂದಿಯ ನಡುವೆ ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಎಂಬಂತೆ ಮುರ್ಕೆಯಂಥವರಿದ್ದರು, ಮೌನವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದರು.

ನನಗೆ ಡೇನಿಯಲ್ ಅಲಾರ್ಕನ್ ಕೂಡ ಹೆನ್ರಿಚ್ ಬೊಲ್‌ನ ಕತೆಯನ್ನು ಓದಿದ್ದನೆ ಎನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಓದಿದ್ದರೆ ಖಂಡಿತ ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದ, ಖಂಡಿತವಾಗಿ. ಏಕೆಂದರೆ, ‘ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೋದ’ ಗುರುತ್ವ, ಅದರ ಜೀವಕಳೆ ಬಂದಿರುವುದು ಕೂಡ ಹೆನ್ರಿಚ್‌ನ ಕತೆಗೆ ಸಮಾನವಾದ ಒಂದು ಮಾನವೀಯ ಸೆಲೆಯಿಂದಲೇ. ಹೇಗೆ ಎನ್ನುತ್ತೀರಾ, ಅಲಾರ್ಕನ್‌ಗೆ ಒಂದು ಕತೆಯನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೇಳುವುದೆಂದರೆ ಅದನ್ನು ಓದುಗನ ಮನಮುಟ್ಟುವಂತೆ ಹೇಳುವುದಷ್ಟೇ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಒಂದು ಕತೆ ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವ ಶೂನ್ಯ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಗೌರವಯುತವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುವುದಾಗಿತ್ತು. ಅಲಾರ್ಕನ್, ಹೇಳುವುದರಲ್ಲಿ ಇರುವ ಮೌನವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಇಷ್ಟಪಡುವ ಕತೆಗಾರ. ಹಾಗಾಗಿ, ಎಷ್ಟು ಬೇಕೋ ಅಷ್ಟು ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಸದ್ದು ಹೊರಡಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಾಗುವ ಸರಳ ಹಾದಿಯನ್ನು ಅವನು ಬೇಕೆಂದೇ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಕಾದಂಬರಿ ತನ್ನ ಪಾತ್ರಗಳಾಗಿ ಇರುವವರ ಮತ್ತು ಇಲ್ಲವಾದವರ ಮೌನವನ್ನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ; ಎಂದಿಗೂ ಸಿಗಲಾರದ ಉತ್ತರಗಳ ಮೌನವನ್ನು ಕೇಳಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ವ್ಯಸ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ರೇಡಿಯೋ ಎಂಬುದು ಮಾತಿನ ಸದ್ದು ಮತ್ತು ಮೌನದ ಸಂಗಮ ಸ್ಥಳ. ನಮಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವವರು ಆಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದು, ಉಳಿದ ಕೇಳುಗರು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದು ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ. ನಮಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಕೇಳಿಸದ್ದು ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ, ಯಾರೂ ಆಡದ್ದು ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ, ಕೇಳುಗರಿಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲದ್ದು ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಮೌನವಾಗಿರಲು ಬಯಸಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಿರುವುದು ಕೂಡ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ರೇಡಿಯೋದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವ ಮಂದಿ ಅಲ್ಲಿ ಹೇಳದೇ ಇರಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದು ಅಥವಾ ಅರೆಬರೆಯಾಗಿ ಹೇಳಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದು ಕೂಡ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಬಾಯಿಮುಚ್ಚಿಸಲಾದವರ ಮೌನವನ್ನು ಕೇಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಲಿಪಶುಗಳ ಮೌನ ಮತ್ತು ಹಿಂದೆಯೇ ನಿಂತು ಕತ್ತು ಹಿಚುಕುತ್ತಿರುವವರ ಮೌನ ಕೂಡ.

ಬೇರೆ ಬೇರೆ ದೇಶಗಳ ನಡುವಿನ ವೈರುಧ್ಯಗಳನ್ನೇ ಅತಿಯಾಗಿ ಬಿಂಬಿಸುವ ಕೆಟ್ಟಚಾಳಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಬೋರ್ಹೆಸ್‌ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಬಗ್ಗೆ ಅಲಾರ್ಕನ್ ಒಂದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸಂದರ್ಶನಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ್ದಾನೆ. ನಾವೂ ವೈರುಧ್ಯಗಳನ್ನು ದೊಡ್ಡದು ಮಾಡಿ ನೋಡುವುದಾದರೆ ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೊದ ಭೂಮಿಕೆ ಪೆರು. ಆದರೆ ಅಲಾರ್ಕನ್ ತನ್ನ ಕಾದಂಬರಿಯ ದೇಶವನ್ನು ಪೆರು ಎಂದು ಹೇಳದೇ ಇರುವ ಆಯ್ಕೆಯನ್ನೇ ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಬಹುಶಃ ಅವನ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ದೇಶ ಪೆರು ಅಲ್ಲ. ಅದೇ ರೀತಿ ಅದು ಚಿಲಿ ಕೂಡ ಅಲ್ಲ. ಈ ಮಾತನ್ನು ನಾನೇಕೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂದರೆ, ಒಬ್ಬ ಚಿಲಿಯನ್ ಪ್ರಜೆಗೆ ತನ್ನದೇ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿಸುಲಾಕಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿ ಹೋದವರನ್ನು ನೆನೆಯದೇ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಓದುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೋ ಓದಿದ ಬಳಿಕ ನಾನು Cartas de Peticion (ಲೆಟರ್ಸ್ ಆಫ್ ರಿಕ್ವೆಸ್ಟ್) ನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತೆರೆದು ಓದಿದೆ. ಇದು ಲಿಯೊನಿಡಸ್ ಮೊರೇಲ್ಸ್‌ನ ಕೃತಿ. ಇದು ಕಣ್ಮರೆಯಾದ ಖೈದಿಗಳ ಸಂಬಂಧಿಕರು ತಮ್ಮ ಕೊನೆಯ ಪ್ರಯತ್ನವೆಂಬಂತೆ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮವರನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಡಿ ಎಂದು ಕೇಳಿಕೊಂಡು ಬರೆದ ಮನವಿಯನ್ನು ಮತ್ತು ಅವುಗಳಿಗೆ ತೋರುಗಾಣಿಕೆಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಒಂದೆರಡು ಶಬ್ದಗಳ ನಿರಾಶಾದಾಯಕ ಸರ್ಕಾರಿ ಟಿಪ್ಪಣಿ ಮಾದರಿಯ ಉತ್ತರಗಳನ್ನು ಸಂಕಲಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಪತ್ರಗಳಿಗೆ ಗಮನ ನೀಡಬೇಕಾದುದು ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಒಂದು ತುರ್ತು ಹುಟ್ಟಿಸುವಂಥ ಒತ್ತಡದ ಕೆಲಸವೇ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಆ ಸಂಬಂಧಿಕರು ಗವರ್ನರುಗಳಿಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅವರಲ್ಲಿ ಇವರೆಲ್ಲ ಅತೀವ ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೋ ಎಂಬಂತೆ, ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರು, ಮಕ್ಕಳು ಅಥವಾ ಹೆತ್ತವರು ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಈ ಇದೇ ದುಷ್ಟರ ಕೈವಾಡವಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಇವರಿಗೆಲ್ಲ ತಿಳಿದೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಮನವಿ ಅರ್ಪಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅವರು ಸಾರ್ವಭೌಮರ ಪರಮಾಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಒಲವು ತೋರುತ್ತ ಕಣ್ಮರೆಯಾದವರಲ್ಲೇ ಕೆಲವು ಐಬುಗಳಿದ್ದವು, ಅವರು ಮಾಡಿದ್ದೇ ತಪ್ಪಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತ ಕ್ಷಮೆಯನ್ನೂ ಯಾಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. "ನನ್ನ ಮಗನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಅದೇನೇನು ಹುಳಗಳಿದ್ದವೋ, ಹೇಳುವುದಕ್ಕೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ದಯವಿಟ್ಟು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ, ಅವನನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಕೊಡಿ, ನಿಮ್ಮ ದಮ್ಮಯ್ಯ, ಅವನೆಲ್ಲಿದ್ದಾನೆಂದಾದರೂ ಹೇಳಿ!"

ಕಟು ವಾಸ್ತವವು ಎದುರಿಗೇ ನಿಂತು ಅಟ್ಟಹಾಸದಿಂದ ಮೆರೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ, ಪ್ರಶ್ನಾತೀತವಾದ ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿಯ ಸಾಕ್ಷ್ಯಗಳು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕುಕ್ಕುತ್ತಿರುವಾಗ ಕಾದಂಬರಿಯೊಂದು ಏನು ತಾನೇ ಮಾಡುವುದಿದೆ? ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನಾದರೂ ಬರೆಯಬೇಕೇಕೆ? ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸತ್ಯವು ಕಲ್ಪನೆಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಕ್ಲೀಷೆ. ಕಿಚನ್-ಟೇಬಲ್ ಮಾತಿದೆಯಲ್ಲ, ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಕತೆ ಬರೆಯುವುದು ಎಂದರೆ ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವುದು ಅಂತ, ಅಲ್ಲಿಯೇ ಬಹುಶಃ ಈ ಅರ್ಥ ಇದೆ. ಬಹುಶಃ ನಾವು ಕಥನದ ಸೋಲನ್ನು ದೃಢಪಡಿಸುವುದಕ್ಕೆಂದೇ ಬರೆಯುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಕಥನವೊಂದೇ ಸಾಲದು, ಕಥನದೊಂದಿಗೇ ಎಲ್ಲವೂ ಮುಗಿಯದು ಎನ್ನುವುದನ್ನೇ ಇದು ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಮನಗಾಣಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ. ಓದು ಸಾಗುತ್ತಿರುವಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು ಬದುಕನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿ ನೋಡುವುದಕ್ಕಷ್ಟೇ ಅದು ಉಪಯುಕ್ತ.

ಕಥನ ಯಾವತ್ತೂ ಸೋತು ಗೆಲ್ಲುತ್ತದೆ. ನಮಗದು ವಾಸ್ತವವನ್ನು ನೋಡಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟು ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲಾರ್ಕನ್‌ ಈ ಅವಶ್ಯ ‘ಕಿಂಚಿದೂನ’ದ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವುಳ್ಳ ಲೇಖಕ. ಈ ಕೊರತೆಯ, ಕಥನದ ಈ ಮಿತಿಯ ಅರಿವೇ ಈ ಕಾದಂಬರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ, ಇದು ಒಂದು ವಾಸ್ತವದ ನಾಟಕೀಯ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿರಿಸಿಕೊಂಡೇ ಸಾಧ್ಯವುಳ್ಳ ಎಲ್ಲ ಒಳನೋಟಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತ ಹೋಗುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿನ ಪಾತ್ರಗಳಾಗಲೀ, ಅವು ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಡುವ ಒಟ್ಟಾರೆ ದೇಶ-ಕಾಲ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಾಗಲೀ ಕಪ್ಪು-ಬಿಳುಪಿನ ಚಿತ್ರವಾಗಲು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತವೆ. ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೋ ಎಂಬ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಅಸ್ತಿತ್ವವೇ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಒಂದು ಸಮಸ್ಯಾತ್ಮಕ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವಂಥಾದ್ದು. ಅದರ ಉದ್ದೇಶ ಕಣ್ಮರೆಯಾದ ಮಂದಿಯನ್ನು ಅವರವರ ಸಂಬಂಧಿಗಳ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ತರುವುದು, ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ತನ್ನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೂ ಶ್ರೋತೃಗಳನ್ನು ಸಂಪಾದಿಸುವುದು. ನೋರ್ಮಾಳ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಒಂದು ಅಧಿಕೃತ ಮುದ್ರೆ ಬರಲು ಕಾರಣವೇನೆಂದರೆ, ಸ್ವತಃ ಅವಳೇ ಬಲಿಪಶುವೂ ಆಗಿರುವುದು, ಅವಳೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡವರ ಬೀದಿಯಿಂದಲೇ ನೋವುಂಡು ಬಂದವಳಾಗಿರುವುದು. ಅವಳ ಮಾಯಕದ ಧ್ವನಿ ಕೇಳುಗರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುವುದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅವರ ನೋವಿಗೆ ಉಪಶಮನ ನೀಡುವ ಸಾಂತ್ವನದ ಕರೆಯೂ ಆಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ. ಅವಳ ಅದೇ ಧ್ವನಿ ಸುದ್ದಿಯನ್ನೂ ಬಿತ್ತರಿಸುತ್ತದೆ. ನಿರೂಪಕನೇ ಹೇಳುವಂತೆ, ಅವಳ ಅದೇ ಧ್ವನಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ನಿರ್ಲಿಪ್ತವಾಗಿ ಬಿತ್ತರಿಸುತ್ತದೆ, ಕೆಟ್ಟ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಆಳದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಒಂದು ಆಶಾಕಿರಣದ ಹೊಳಹು ಇದೆಯೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಬಿತ್ತರಿಸುತ್ತದೆ. ನೋರ್ಮಾಳ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಮಂದಿ ಛಿದ್ರಗೊಂಡ ತಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇನೋ ಎಂಬ ಭರವಸೆಯ ಕನಸೊಂದನ್ನು ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ ಬಿತ್ತಿ ನಿರಾಳವಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಯಾರೂ ಯುದ್ಧದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ಜಗದ ನಿಯಮ. ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಂಗತಿಗಷ್ಟೇ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರು, ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಬೇಡ. ನಿನ್ನ ಕತೆಯನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸಣ್ಣದಾಗಿಸುವಿಯೋ ಅಷ್ಟೂ ಒಳ್ಳೆಯದು. ನನ್ನ ಜೊತೆಗೇ ಇದ್ದ ಒಬ್ಬ ಈಗ ಇಲ್ಲ. ನಾನವನನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಾಣಬೇಕಿದೆ. ಘಟನೆಗಳು ಮತ್ತು ಅದರ ಕಾರ್ಯಕಾರಣ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಪರಸ್ಪರ ವಿಶ್ವಾಸದಡಿ ಮುಚ್ಚಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೆಲ್ಲ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಇಲ್ಲ, ಯಾವನಾದರೂ ಈ ನಿಯಮವನ್ನು ಮೀರಿ ನಾಲಗೆ ಹರಿಯಬಿಟ್ಟರೆ, ಉತ್ತರ ಸರಳವಿದೆ. ಅವರು ಗಾಳಿಯಲ್ಲೇ ಲೀನವಾಗುವರು. ಒಂದು ಅಕಾಲಿಕ, ಬಹುಶಃ ಖುಶಿಯ ಸಂಗೀತದ ಅಲೆ ಮಾತುಕತೆಯನ್ನು ಸರ್ವನಾಶಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಒಂದು ಹೊಸ ಮತ್ತು ಅಕರಾಳ ವಿಕರಾಳ ಭಾಷೆ, ಸಂಕೇತಾಕ್ಷರಗಳ ಮತ್ತು ನಂಬರುಗಳ ನವಭಾಷೆ ಭಾವಕೋಶದ ತಂತುಗಳನ್ನು ನೆಲಕ್ಕುಜ್ಜಿ ತೊಡೆದು ಹಾಕುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ಬೆದರಿಕೆಯ ತಂತ್ರಗಳೆಲ್ಲ ಪೂರ್ತಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ಯಶಸ್ಸು ಎನ್ನುವುದಿದ್ದರೆ ಅದು ಇರುವುದು ಇಲ್ಲಿನ ಖಾಸಗೀ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ. ಈ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾದ ಒಂದು ಕಾಳಜಿಯೇನಿದೆ, ಅದು ರಕ್ಷಿಸುವ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದ ಅಥವಾ ಕಡಿಮೆ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿದ್ದ ಕಾಲದ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ. ಈ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವ ಒಂದನ್ನು ಹೇಳುವುದೆಂದರೂ ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಿದಂತಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಹೇಳುವವನಿಗೆ ಅವನ್ನು ಹೇಗೆ ಹೇಳಬೇಕೆನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಿರಬೇಕಿರುತ್ತದೆ. ಡೇನಿಯಲ್ ಅಲಾರ್ಕನ್‌ಗೆ ಅದು ಗೊತ್ತು. ಅವನು ನೋರ್ಮಾಳನ್ನು ತನ್ನ ನಿರೂಪಕಿಯಾಗಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಅವನು ಕಾದಂಬರಿಯ ಇನ್ನೊಂದು ಪಾತ್ರವಾದ, ಕಾಲಾಂತರದಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದವನಾಗಿಯೂ, ಎದುರಾಳಿಗಿಂತ ಸಮರ್ಥನಾಗಿಯೂ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ಜಹೀರನನ್ನು, ಅಥವಾ ನಿಜಕ್ಕೂ ಪರಿತ್ಯಕ್ತ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳಾದ ಅದೇಲಾಳನ್ನು ಕೂಡ ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು. ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ಚುರುಕುತನ, ವಿವರಗಳ ಕುರಿತ ವಿವೇಚನೆ, ಕಥನದ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗಿನಿಂದಲೇ ತನಗೆ ಬೇಕಾದ ಚಿತ್ರಕ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವೆನಿಸುವ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ದುಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೌಶಲ ಎಲ್ಲವೂ ಕಥಾನಕದ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಪೊರೆಯುತ್ತ ಬಂದಿವೆ. ಯಾವೊಂದು ಗುಣಾತ್ಮಕ ಅಂಶಗಳಿಂದ ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಕಾದಂಬರಿಕಾರನಾದರೂ ಪ್ರದರ್ಶನಪ್ರಿಯತೆಗೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಶರಣಾಗಬಹುದಿತ್ತೋ ಅದು ಇವನಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಗೈರಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಮಸಾಲೆಗಳಿಲ್ಲದ ಈ ಸುಂದರ ಕಾದಂಬರಿ ಭಾವೋತ್ಕರ್ಷದ ಉಬ್ಬರ ಇಳಿತಗಳಿಲ್ಲದೆ ತನ್ನದೇ ಗತಿಯಲ್ಲಿ ನೆನಪುಗಳ ನದಿಯಾಗಿ ಸುಲಲಿತವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತದೆ.

ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಟಿ ರೇಡಿಯೋ ಕಣ್ಣ ಪರದೆಯ ಮೇಲೆ ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿಸಿ ಹೋಗುವ ಕೆಲವು ಚಿತ್ರಗಳು: ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಮರಳಿ ಬಾರದೆಡೆಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಟ್ರಕ್‌ಗಳು, ಅನಾದಿಕಾಲದ ನೆನಪುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಅಳಿಸಿ ಹಾಕುವಂತೆ ಕಾಣುವ ಹೊಸ ನಕಾಶೆಗಳು, ಯಾವತ್ತು ಸುರುವಾಯಿತೆಂದೇ ಯಾರೊಬ್ಬರಿಗೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿಲ್ಲದಂತಾಗಿರುವ ಯುದ್ಧ, ಮೌನವಾದ ಹತಾಶೆಯೊಂದಿಗೇ ಭಾವಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿಕೊಡುವ ಚಿತ್ರಕಾರನ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನಿಧಿಯಂತೆ ಕಾಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಹೆಂಗಸರು, ಅದಾಗಲೇ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಹಿವಿಷದಂತಾಗಿರುವ ಬದುಕಿಗೆ ಕಟುವಾದ ಹೊಡೆತದಂತೆ ಅಪ್ಪಳಿಸುವ ಒಂದು ಪ್ರೇಮಭಂಗದ ಪ್ರಕರಣ, ತನಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಒಂದೇ ಒಂದು ಪತ್ತೇದಾರಿ ಕಾದಂಬರಿಯ ಶೈಲಿಯನ್ನೇ ಅನುಕರಿಸುತ್ತ ಸರ್ವೇಕ್ಷಣ ವರದಿ ಬರೆಯುವ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಟಿಯರ್‌ಗ್ಯಾಸಿನ ಮಬ್ಬಿನೊಳಗೆ ಸುಳಿಸುತ್ತುವ ಹಿಂಸೆಯ ರುದ್ರನರ್ತನ, ಯಾರೊಬ್ಬರ ನಾಲಗೆಯ ಮೇಲೂ ಸದ್ದಾಗದೇ ಉಡುಗಿಬಿಡುವ ಯುದ್ಧ ಎಂಬುದರ ಭೀತಿ, ’ಮಾತನಾಡಿ ಉಪಯೋಗವಿಲ್ಲ, ನನಗದು ಗೊತ್ತಾಗಿದೆ. ಅದಕ್ಕೇ ನಾನು ಏನೂ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ.’ ಎಂಬ, ಬಹುಶಃ ನಿರ್ಣಾಯಕವೆನಿಸುವ ಒಬ್ಬ ಮುದುಕನ ನುಡಿ...

ಹೌದು, ಮತ್ತೆ ಒಂದು ರೂಪಕ. ಓದುಗರ ಅರಿವಿಗೆ ಅದಾಗಲೇ ಇಳಿದ ದರ್ಶನದ ಅನುಭೂತಿಯನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸಿದ ಬಳಿಕ ನೋರ್ಮಾ ಮತ್ತು ಜಹೀರ್ ಇಬ್ಬರೂ ಒಂದು ರೂಪಕದ ಮಾಯಕವನ್ನೊಡ್ಡುತ್ತಾರೆ. ಅದು ನಗರದ ಹಳೆಯ ಚೌಕವೊಂದರ, ಜೀವಂತಿಕೆಯಿಂದ ನಳನಳಿಸುತ್ತಿರುವ ಚಿತ್ರವೊಂದನ್ನು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅದರ ಮಾಯಕವೇನೆಂದರೆ, ನಿರೂಪಕಿ ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ, ಅದು ನಗರದ ಜನರನ್ನು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಮಾತನಾಡುವ ಅಗತ್ಯದಿಂದಲೇ ಮುಕ್ತರನ್ನಾಗಿಸಿತಂತೆ. ಮತ್ತವರು ತತ್‌ಕ್ಷಣವೇ ಅದರ ಲಯದೊಂದಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತುಲಿತವಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟರಂತೆ; ಒಂದು ವಸ್ತುವಿನ ಬಣ್ಣ, ಮೇಲ್ಮೈ ವಿನ್ಯಾಸ, ಗಾತ್ರವನ್ನೆಲ್ಲ ಗಮನಿಸಿ ಅದು ಯಾವ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕೂರಬಹುದೆಂದು ಕರಾರುವಾಕ್ಕಾಗಿ ಅಂದಾಜಿಸಿದ ಹಾಗೆ. ಅದೀಗ ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದ ಅದೇ ಹಳೆಯ ಚಹರೆಯ ನಗರ. ಅವಳ ಪ್ರಿಯಕರ ರೇ ಜೊತೆ ಅವಳನ್ನು ಪ್ರೇಮದ ಸುಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿಸಿದ ನಗರ.

ಈಗ ನೋರ್ಮಾಗೆ ಉಳಿದವರಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ತನ್ನ ಕಾಯುವಿಕೆ ಅಷ್ಟೇನೂ ಗುರುತರವಾದದ್ದಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದರ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ ಅದನ್ನವಳಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗೀಗಲೂ ಒಂದು ಕತೆಯ ಅಂತ್ಯವೆಂದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕತೆಯ ಆರಂಭವಷ್ಟೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದೆಲ್ಲ ಏನಿದ್ದರೂ ಆವರಿಸುವ ಮೌನ ಎಲ್ಲದರ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಮುಸುಕಿನ ತೆರೆಯನ್ನೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ.

ಈ ಆಟವನ್ನು ಯಾವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮೌನವೇ ಗೆಲ್ಲುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕಾಣಿಸುವ ಈ ಪ್ಯಾರಾದೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಮುಗಿಸುತ್ತೇನೆ. ‘ನೋರ್ಮಾ ಆ ಜೀವ ಇನ್ನೂ ಉಸಿರಾಡುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದರ ಅರಿವು ಸಿಗುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ತನ್ನ ಒಂದು ಕೈಯನ್ನು ಹುಡುಗನ ಮೇಲಿರಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ಅವಳ ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪಟ್ಟಿಯಿದೆ. ಅದನ್ನು ಕಳೆದೊಂದು ವಾರದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಡಜನ್ನಿನಷ್ಟು ಮಂದಿ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದರು. ಅದು ಮುದ್ದೆಯಾಗಿದೆ, ಕೊಳೆಯಾಗಿದೆ, ಮುರುಟಿದೆ, ಹೆಚ್ಚೂ ಕಡಿಮೆ ಚಿಂದಿಯಾಗಿದೆ. ಅದನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ಕದಿಯಲಾಗಿತ್ತು ಕೂಡ. ಅದನ್ನು ಸದ್ಯ ಹೊಂದಿರುವುದೇ ಒಂದು ತರದ ಹಿತಾನುಭವವೇನೋ ಸರಿಯೇ. ಆದರೆ ಅದೇನೂ ಅತ್ತ ವಿಜಯವೂ ಅಲ್ಲ, ಇತ್ತ ಸಾಂತ್ವನವೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳೇ ಉರುಳಿ ಹೋಗಿವೆ. ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಸುದೀರ್ಘವಾದ, ಯಾವತ್ತೂ ಮುರಿಯಲಾಗದೇ ಹೋದ ಮೌನ ಮೈಮುರಿದು ಹೆಣದಂತೆ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದೆ ಇಲ್ಲಿ. ಮತ್ತು ಈ ಮೂರು ದಿನಗಳು, ಈ ಮೂರುದಿನಗಳಂತೂ ಬರೀ ಸದ್ದುಗಳನ್ನೇ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಕಳೆಯಬೇಕೇನೋ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಳು ಅವಳು. ಗಜಗಜ ಎನ್ನುವ ನೂರಾರು, ಸಾವಿರಾರು ಮಂದಿಯ ಗದ್ದಲದ ಸಂತೆಯೆಬ್ಬಿಸುವ ಸದ್ದು. ಏಕಕಾಲಕ್ಕೆ ಹಲವು ಹತ್ತು ಸ್ವರ ಎಂತಲೂ, ಒಂದೇ ಬಗೆಯ ಒಕ್ಕೊರಲಿನ ಹಕ್ಕೊತ್ತಾಯದಂತೆಯೂ ಕೇಳುವ ಸದ್ದು. ಅತ್ಯಂತ ತುರ್ತಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ಆರ್ತವಾಗಿ ಕರೆಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ಕೇಳುವ ಸದ್ದು. ಹತ್ತೂ ದಿಕ್ಕಿನಿಂದ ಅವಳನ್ನೇ ಹಾಗೆ ಕರೆಯುತ್ತಿರುವಂಥ ಸದ್ದು. ನೋಯಿಸುವ, ಹೌದು, ಮೌನದ ಹಿಂಸೆ ಕೂಡ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆಯದೇನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅನಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದ....
(ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2007) ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ಭಿನ್ನ ಧ್ವನಿ

ಇವು ಕೆಲವು ಹೇಳಿಕೆಗಳು. ಹೇಳಿಕೆಗಳು ಮಕ್ಕಳ ಬಾಯಲ್ಲೂ ಹುಚ್ಚರ ಬಾಯಲ್ಲೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೇಳುವವರಿಗೆ ದಾರ್ಶನಿಕ ನುಡಿಗಟ್ಟಿನಂತೆ ಕೇಳುವುದಿದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ. ಉಳಿದಂತೆ ಅವುಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಬೆಲೆಕೊಟ್ಟರೆ ವಿವಾದಗಳೇ ಎದ್ದಾವು. ನಾವು ಹೇಳಿಕೆಗಳಿಗೆ, ಪತ್ರಿಕೆಯ ಹೆಡ್‌ಲೈನುಗಳಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬಾರದು. ಏಕೆಂದರೆ, ಮಾತು ಹೊರಟ ಸಮಯ ಸಂದರ್ಭ ನಮಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಆ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಏನೋ ಒಂದು ಹೊಳಹು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿಯ ಅಹಂಕಾರ ತೊಡಕಾಗಬಾರದು. ಬೇಕೆಂದರೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಈ Leautaud ನ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕವೂ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಕೈಗೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಇವನನ್ನು ಓದಿಯೇನು, ಓದಲಿಕ್ಕೆಂದೇ ಬದುಕಿಯೇನು ಅನಿಸತೊಡಗಿದೆ. ನಿಮಗೆ ಇದಿಷ್ಟು ದಾಟಿಸಿ ಸೋಂಕು ಹರಡುವೆ!
=======
"ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಒತ್ತಡ ಅಥವಾ ಹೀಗೆಯೇ ಆಗಬೇಕು, ಹಾಗೆಯೇ ಆಗಬೇಕು ಎಂಬೆಲ್ಲ ಹಂಬಲಗಳಿಲ್ಲದೆ ನಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ನಾವು ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗಬೇಕು ಅಂತ ಇದ್ದರೆ, ಪ್ರತಿದಿನ ಮುಂಜಾನೆ, ದಿನ ತೊಡಗುವ ಮುನ್ನ Paul Leautaud ನ ಒಂದೆರಡು ಪುಟಗಳನ್ನಾದರೂ ಓದುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ." - ಇಂಥ ಒಂದು ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳಿಸುವ ಹೇಳಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ Julio Ramon Ribeyro ತಾನು ಓದಿದ Leautaud ನ Journal of a Man of Letters ಕುರಿತು ತನ್ನ ಅನುಭವವನ್ನು ತೋಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ದಿನಚರಿ ಬರೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿಯೇ ಈ Leautaud ಅತ್ಯಂತ ಕಟುವಾಸ್ತವವಾದಿ. ಅದನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿನ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆಗಳಿಲ್ಲದ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ತನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ಬತ್ತಲಾಗಿ ಬದುಕಿದ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕಾಣುವಂತೆಯೇ ತನ್ನ ಖಾಸಗೀ ಕೋಶಾವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಕಾಪಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬಂದ, ಒಬ್ಬಂಟಿ ಮತ್ತು ನಿಷ್ಠುರ ಮಾತಿನ ಮನುಷ್ಯ.

Leautaud ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿಯೂ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಧ್ಯೇಯೋದ್ದೇಶಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಕ್ರಿಯಾಶೀಲನಾಗಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. ನಿಜಕ್ಕಾದರೆ ಅವನು ಕವಿತೆ ಮತ್ತು ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಸಾಹಿತ್ಯದ ನಿಚ್ಚಣಿಕೆಯ ತೀರ ಕೆಳಮಟ್ಟದ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳೆಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ. Leautaud ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದು ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಮೊತ್ತಮೊದಲು ನಮ್ಮ ಗಮನ ಸೆಳೆದ Uribeಗೆ ಕೂಡ Leautaud ನ ಈ ಬಗೆಯ ಮಾತುಗಳನ್ನೋದಿದ ಬಳಿಕ ಮತ್ತೆ ಕವಿತೆ ಬರೆಯುವುದಕ್ಕೆ ತ್ರಾಸಾಗಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವೇನಿಲ್ಲ.

"ಪದ್ಯ ಎನ್ನುವುದು ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿ ಬಾಲಿಶವಾದದ್ದು. ಏನೋ ಒಂದು ಛಂದಸ್ಸು ಅಂತ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅದನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ, ಒಂದು ಲಯಕ್ಕೆ ಬದ್ಧವಾಗಿ, ಮಕ್ಕಳು ಕಂಠಪಾಠ ಮಾಡಿ ನಲಿದಾಡುವ ಹಾಗೆ ಪ್ರತೀ ಸಾಲಿನ ಕೊನೆಗೆ ಪ್ರಾಸ ಬರುವ ಹಾಗೆಲ್ಲ ಹಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರಲ್ಲ, ಈ ಮಂದಿ, ತೀರಾ ಹದಗೆಟ್ಟವರೇ ಇರಬೇಕು."

ಇನ್ನು ಕಾದಂಬರಿಯ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ, ಅದೂ ಅವನಿಗೆ ಅನಾಸಕ್ತಿಯ ಕೆಲಸ, ಪೀಡೆ ಮತ್ತು ಉಧ್ವಸ್ತಗೊಳಿಸುವಂಥದ್ದು ಅನಿಸಿತ್ತು. " ಅಲ್ಲಾ, ಒಬ್ಬ ಐವತ್ತು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾದವ ಅದು ಹೇಗೆ ತಾನೇ ಕಾದಂಬರಿ ಬರೆದುಕೊಂಡಿರಲು ಸಾಧ್ಯ! ಹೋಗಲಿ ಎಂದರೆ, ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಅಂಥದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಓದುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತೆ!" ಅವನು ಕಾದಂಬರಿಕಾರರನ್ನು ಬದುಕಿನ ರಸಗ್ರಹಿಸಲು ಸೋತ ಮಂದಿ ಎಂದೇ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ್ದ. ರಮ್ಯವಾದ ಕಥಾನಕಗಳ ಕುರಿತಂತೂ ಅವನಲ್ಲಿ ಅದೇನು ಒಂದು ಅಸಹ್ಯ ಪದಾರ್ಥವೋ ಎಂಬಷ್ಟು ಹೇವರಿಕೆಯೇ ಇತ್ತು. "ನಮಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಬಿಗಿಯಪ್ಪುಗೆಯ ಬಳಿಕ ಜಿನುಗುವ ಆ ಕೊಳಕು ಅಂಟು ಪದಾರ್ಥದ ಬಗ್ಗೆಯಾಗಲೀ, ತದನಂತರ ಅದು ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಕೊಳಕನ್ನಾಗಲೀ, ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಉಂಟಾಗುವ ಬಸುರಿನ ಕುರಿತಾಗಲೀ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸೊಲ್ಲೂ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸದಾ ಕಾಲ ಒಂದು ಭ್ರಾಮಕ ಪ್ರತಿಮಾಲೋಕವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅವು ಎಂದಿಗೂ ಸತ್ಯವನ್ನು ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ."

"ಒಂದು ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ ಘನತೆಯನ್ನು ತಂದುಕೊಡುವುದು ಯಾವುದು? ಅದು ಅದರ ಗುಣಾತ್ಮಕ ಅಂಶಗಳಾಗಲೀ, ಅದರ ಕುಂದುಕೊರತೆಗಳಾಗಲೀ ಅಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ಇರುವುದು ಇದರಲ್ಲಿ: ಅದರ ಲೇಖಕನ ಹೊರತಾಗಿ ಇನ್ಯಾರೂ ಅದನ್ನು ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಕೂಡಾ ಬರೆಯಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕ ಇದ್ದರೆ ಅದನ್ನೆತ್ತಿ ಕಸದ ತೊಟ್ಟಿಗೆ ಎಸೆಯುವುದಕ್ಕಷ್ಟೇ ಅದು ಯೋಗ್ಯವಾದದ್ದು."

Three Dates ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ Cesar Aira ಹೇಳುವಂತೆ, "ಏಕಾಂತದ ಖಾಸಗಿತನ ಎನ್ನುವುದು ಅವನಿಗೆ ಏಕಾಗ್ರತೆಯ ಫಲವತ್ತಾದ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿದ್ದಂತಿತ್ತು. ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ತನ್ನ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಲು, ಜಗತ್ತನ್ನು ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಅನುಭವಿಸಲು, ಅದನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು, ಅದನ್ನು ನಿಜಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತನಗಿರುವುದು ಅದೊಂದೇ ಮಾಧ್ಯಮ ಎಂದಾತ ತಿಳಿದಿದ್ದ." ಅದಕ್ಕಾಗಿ Leautaud ಒಂದು ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾದ, ಕ್ಲುಪ್ತ ವಿಧಾನದ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡ. ನಿಲುವಿನಲ್ಲಿ ಭಾಷೆಯಿಂದಾಗಿಯೇ ರಾಜಿಯಾಗುವ ಯಾವುದೇ ಕ್ಷಿಪ್ರಪರಿಹಾರವಿಲ್ಲದಂಥ, ಅಗತ್ಯಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ತೇಪೆ ಹಾಕುವ ಪ್ರಸಂಗವೇ ಬರದಂಥ, ಯೋಚನಾಕ್ರಮದ ಸ್ವಾಭಾವಿಕತನವನ್ನಷ್ಟೇ ಕೊಂಡಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡ ಒಂಟಿ ನುಡಿಕಟ್ಟುಗಳ ಗದ್ಯ ಆತನದು. "ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಕೆಲವು ಗಳಿಗೆಗಳನ್ನು ನಾನು ಎರಡೆರಡು ಬಾರಿ ಬದುಕಿದ್ದೇನೆ. ಮೊದಲಿಗೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಕಾಣುತ್ತ. ನಂತರ, ಅವುಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತ. ನಿಸ್ಸಂಶಯವಾಗಿಯೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತ ನಾನು ಅವುಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಗಾಢವಾಗಿ ಬದುಕಿದೆ ಎನ್ನಬೇಕು." ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ Leautaud, ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ ಮುದಿಯ, ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕವಾಗಿಬಿಟ್ಟ ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕ ಮುದುಕ. ಕೊನೆತನಕ ಅವನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತ ಬದುಕಿದ. ದ್ವೇಷಿಸಿದ, ಕೂಗಾಡಿದ, ಸಿಡುಕಿದ. ಮತ್ತು, ಬರೆದ.

(ಈ ಭಾಗವನ್ನು ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾನ Not to Read ಪುಸ್ತಕದಿಂದ ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ) ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಪುಸ್ತಕ Catastrophe

ಅಲೆಹಾಂಡ್ರಾ ಝಾಂಬ್ರಾನ Not to Read ಪುಸ್ತಕ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ನನಗೆ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸಿದ ಪೀಟರ್ ಆರ್ನರ್‌ನ Am I Alone Here ತರವೇ ಇನ್ನಷ್ಟು ಮತ್ತಷ್ಟು ಪುಸ್ತಕಗಳ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸುತ್ತಿದೆ. ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ On Waiting ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿ ಬಂದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಈಗ ಅವನ ಎರಡು ಮೂರು ಪುಸ್ತಕಗಳು ತಲುಪಿವೆ. ಹಾಗೆಯೇ Paul Leautaud ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದು ಹುಚ್ಚು ಕೆರಳಿಸಿದ್ದಾನೆ. paul Leautaud ಬಗ್ಗೆ ನಿಮಗೆಲ್ಲ ಹೇಳಬೇಕೆಂಬ ತಹತಹ ಮೆಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ನೀವೇ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿ ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ. ಈ ಅನುವಾದವೆಲ್ಲ ಎಷ್ಟು ಅಪೇಕ್ಷಣೀಯವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನನಗಂತೂ ಇದನ್ನು (ಕೆಟ್ಟದಾಗಿಯಾದರೂ) ಮಾಡುತ್ತ ಲಾಭವಾಗಿದೆ. ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡುವ ಹುಚ್ಚರಿಗೆ ತುಂಬ ಸಮಾಧಾನ ಕೊಡುವಂತಿರುವ ಈ ಬರಹ ಸರಳವಾಗಿದೆ, ಗಹನವಾದ, ಭಾರವಾದ ಏನನ್ನೂ ಇದು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಇದು ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಪುಟ್ಟ ಪರಿಚಯದಂಥ ನೋಟ ಒದಗಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಇದು, Kevin Brockmeier ಎಂಬಾತ ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಪುಸ್ತಕ Catastrophe ಗೆ ಬರೆದ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆ:

ಒಂದಷ್ಟು ಕಾಲ, ಈಗ ನಿಮ್ಮ ಕೈಲಿರುವ ಪುಸ್ತಕ ನಿಜವಾಗಿ ಇದ್ದೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನು ನಂಬಿದ್ದೆ.

ನಾನು ಮೊತ್ತ ಮೊದಲು ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಹೆಸರು ಕೇಳಿದ್ದು ನಾನು ಕಾಲೇಜಿನ ಆರಂಭಿಕ ತರಗತಿಗಳಲ್ಲಿದ್ದಾಗ. ಅತಿಸಣ್ಣ ಕತೆಗಳ ಸಂಕಲನವೊಂದರಲ್ಲಿ "ಹಾರಿಕೊಂಡ ಹುಡುಗಿ" ಕತೆಯನ್ನು ಓದುವ ಸಂದರ್ಭ ಎದುರಾದಾಗ. ದೀನೊ ಬುತ್ಸಾತಿ ಬಗ್ಗೆ ಏನೇನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದವರು ಕೂಡ ಇದೊಂದು ಕತೆಯನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಮರೆಯಲಾರರು. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಪ್ರಾತಿನಿಧಿಕ ಸಂಕಲನಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಗುತ್ತಲೇ ಬಂದ ಮತ್ತು ಅಷ್ಟೊಂದು ನೆನಪುಳಿವಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸಲಾದ ಕತೆಯದು. ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ವಸಂತದ ಮುಸ್ಸಂಜೆ, ಬೆಳಗುತ್ತಿರೊ ನಗರದ ಬಹುಮಹಡಿ ಕಟ್ಟಡದ ತುತ್ತತುದಿಯಿಂದ ಹುಕ್ಕಿ ಬಂದಂತೆ ಹಾರಿಕೊಂಡ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತರ ಹರಯದ ಹುಡುಗಿಯ ಕತೆಯದು. ಹಾಗೆ ಕೆಳಗಡೆ ಹಾರಿಕೊಂಡ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತರ ಹುಡುಗಿ ಬಹುಮಹಡಿ ಕಟ್ಟಡದ ತಳ ಅಂತಸ್ತು ತಲುಪುವ ಹೊತ್ತಿಗೆಲ್ಲ ಹಣ್ಣುಹಣ್ಣು ಮುದುಕಿಯಾಗಿರುತ್ತಾಳೆ. ಬದುಕಿನ ವಾಸ್ತವ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಅತ್ಯಂತ ಚಾಣಾಕ್ಷ ಪಾಕವೊಂದು ಇಲ್ಲಿದೆ. ಬುತ್ಸಾತಿ ಅದ್ಭುತ ರಮ್ಯ, ಪಾರಂಪರಿಕ ಮತ್ತು ದೈವಿಕ - ಮೂರೂ ನೆಲೆಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳಿಂದ ಸದಾ ಕಾಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅಂತರವೇನಿದೆ, ಅದು ಈ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚು ಹೊಡೆದಂತೆ ಮೂಡಿಬಂದಿದ್ದು ಇದರಲ್ಲಿ ಅವನ ಕಥನ ಕ್ರಮದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಛಾಯೆಯಂತೆ ಅದು ಹರಡಿಕೊಂಡಿದೆ. ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಎಲ್ಲ ಕತೆಗಳಿಂದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಪ್ರಾತಿನಿಧಿಕ ಕತೆಯನ್ನೇನಾದರೂ ನೀವು ಆರಿಸುವುದಿದ್ದರೆ ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿಯೂ ಇದು ತಪ್ಪು ಆಯ್ಕೆ ಆಗಲಾರದು. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಸ್ವತಃ ನಾನು ಅವನ ಮಾಸ್ಟರ್‌ಪೀಸ್ ಎಂದೇ ಪರಿಗಣಿತವಾಗಿರುವ The Tartar Steppe ಓದುವ ತನಕ, ಅಂದರೆ ಈ ಕತೆಯನ್ನೋದಿದ ಒಂದು ದಶಕಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಂಥಾ ಅಭಿಮಾನವನ್ನೇನೂ ತಳೆದವನಲ್ಲ. ಸ್ತಾಂದಾಲನ ಅಥವಾ ಟಾಲ್‌ಸ್ಟಾಯ್ ಅವರ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನ ತಗೊಳ್ಳಿ. ನಂತರ ಕಾಫ್ಕಾನ ಫಿಲ್ಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಹಾಕಿ ಜಾಲಾಡಿಸಿ ಸ್ಪಷ್ಟಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಆಗ ಹೊರಗೆ ಬರುವ ಪುಸ್ತಕವೇನಿದೆ, ಅದು ಈ ಪುಸ್ತಕ. ಯುದ್ಧವೇ ಇಲ್ಲದ ಒಂದು ಯುದ್ಧಭೂಮಿಯ ಕಥನ. ಬರೇ ಭವ್ಯ ಭವಿತವ್ಯದ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಮತ್ತು ದೈನಂದಿನದ ಆಗುಹೋಗುಗಳ ಹೊರತು ಇನ್ನೇನೇನೂ ಇಲ್ಲದ ಒಂದು ಬದುಕಿನೊಂದಿಗೆ ಹೇಗೆ ಆರಾಮವಾಗಿ ದಿನಗಳೆಯಬಹುದೆಂದು ಹೇಳುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಇನ್ನೇನಿಲ್ಲ. ನಾನು ಓದಿರುವ, ಅರೆಕೊರೆಗಳೇ ಇಲ್ಲದ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಕಾದಂಬರಿಗಳ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುವ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿಯಿದು. ಅಸ್ತಿತ್ವವಾದೀ ನೆಲೆಯ ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಬಿಗಿಯಾದ ಬಂಧವುಳ್ಳ ರಚನೆಯಿದು. ವಾಸ್ತವವಾದಿ ನೆಲೆಯ ಎಲ್ಲೆಕಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಮೀರದೆಯೂ, ನಿಧಾನವಾಗಿ, ಹನಿಹನಿಯಾಗಿ, ಒಂದು ಮೊಗ್ಗರಳಿ ಹೂವಾಗುವಷ್ಟೇ ಸಹಜವಾಗಿ ಒಂದು ಕನಸಿನ ಮಾಂತ್ರಿಕತೆಯನ್ನು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಡುವ, ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ದಕ್ಕದ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ವ್ಯಾಕುಲತೆಯನ್ನು ನಿಮ್ಮೆದೆಯೊಳಗೆ ಹುಟ್ಟಿಸುವ, ಬದುಕು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬರುವ ರೀತಿಗೆ ಬದಲಾಗಿ ಅದರ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ನಿಜವಾಗುವ ತೆರದಲ್ಲಿ ಬುತ್ಸಾತಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾದುದು, ಅದೂ ಕೂಡ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತುಲಿತವಾದ ಒಂದು ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ನಿರೂಪಿಸುತ್ತ ಸಾಧ್ಯವಾದದ್ದು ಇಲ್ಲಿ. ಅದೆಷ್ಟೊಂದು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ತೆರದಲ್ಲಿ ಬದುಕು ನಮ್ಮನ್ನು ಆವರಿಸಿದೆ, ಅದೆಷ್ಟೊಂದು ಅಚ್ಚರಿದಾಯಕ ತೆರದಲ್ಲಿ ಸಹಜವಾಗಿ ಎಂಬಂತೆ ಬದುಕು ಇಲ್ಲಿ ಘಟಿಸುತ್ತಿದೆ, ಅದೆಷ್ಟೊಂದು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಹತ್ತುಹಲವು ಸಾಧ್ಯತೆ, ಸಂಭವನೀಯತೆಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಒಡಲಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡಂತೆ ಕಾಣುವ ಒಂದು ಬದುಕು ಕಟ್ಟಕಡೆಯದಾಗಿ ಇದಿಷ್ಟೇ ಆಗಿರುವುದಲ್ಲವೇ (ಇದೊಂದೇ ಸಾಧ್ಯತೆಯಾಗಿರುವುದಲ್ಲವೆ) ಎಂದು ಸ್ವತಃ ನೀವು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದೆ!

ಅದೆಲ್ಲ ಹೀಗೆ ಆಯ್ತು. The Tartar Steppe ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದೇ ನಾನು ಬುತ್ಸಾತಿ ಅದೇನೇನು ಬರೆದಿದ್ದಾನೋ ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ, ಅಥವಾ ಕನಿಷ್ಠ ಅದೇನೇನು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿದೆಯೋ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಓದಲೇ ಬೇಕೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ. ಆಗ ಅವನ ಸಚಿತ್ರ ಮಕ್ಕಳ ಕಾದಂಬರಿ, The Bear's Famous Invasion of Sicily ಹೊಸದಾಗಿ ಅಚ್ಚಿನಲ್ಲಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ Lemony Snicket ಬರೆದ ವಿವರವಾದ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆಯೂ ಜೊತೆಗಿತ್ತು. ಕಾದಂಬರಿಯ ಅದ್ಭುತರಮ್ಯವೂ ವೈನೋದಿಕವೂ ಆದ ಧಾಟಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಸೂಕ್ತವಾದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿಯೇ ನಾಗರಿಕತೆ ಎಂಬುದು ವನಗಿರಿಕಂದರತನಕ್ಕೆ ಒಡ್ಡುವ ಅಪಾಯಗಳ ಕುರಿತು, ಅಥವಾ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಮಾನವೀಯತೆ ಎಂಬುದು ವನ್ಯ ಸ್ವಾಭಾವಿಕತೆಗೆ ಒಡ್ಡುವ ಅಪಾಯಗಳ ಕುರಿತು ಇರುವ ಲವಲವಿಕೆಯ, ಅಸಂಗತ-ಭ್ರಾಮಕ ಧಾಟಿಯ ಟಿಪ್ಪಣಿಯದು. Snicketನ ಸ್ವಂತ ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಣಸಿಗದ ನುಡಿಕಟ್ಟಿನ ಟಿಪ್ಪಣಿ. ಇದರ ಬೆನ್ನಹಿಂದೆಯೇ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಚಿತ್ರಕಥಾ ಕಾದಂಬರಿ, ನಾದದೇವತೆಯ ಪುರಾಣದ ಮೇಲಿನ ಭರ್ಜರಿ ಸವಾರಿಯಂತಿರುವ Poem Strip, ಇದರಲ್ಲಿ ಬುತ್ಸಾತಿ ಸ್ವತಃ ಭೂಗತ ಜಗತ್ತಿನ ಗುಪ್ತದ್ವಾರದಲ್ಲಿ ಸಿಗರೇಟ್ ಎಳೆವ ಒಬ್ಬ ಕಾವಲುಗಾರನ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಪಾತ್ರವಹಿಸುತ್ತಾನೆ. ಎರಡೂ ಪುಸ್ತಕಗಳು ನಿಜಕ್ಕೂ ದೊಡ್ಡ ನಿಧಿಯಿದ್ದಂತೆ. ಆನಂತರ ದಶಕಗಳ ಹಿಂದಿನ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿರುವ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಆರು ಸಂಪುಟಗಳು; ಅವನ ಕತೆಗಳ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಭಯಭೀತಗೊಳಿಸುವ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಚಲನೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಕಥಾನಕ ಎನಿಸುವ, ಸದಾ ಸಂಭ್ರಾಂತಗೊಳಿಸುವಷ್ಟು ಮಾಯಕತೆಯ ಕಥಾಸಂಕಲನಗಳಾದ Restless Nights ಮತ್ತು The Siren. ನೋವಿನಲೆಯಲ್ಲೆ ತೇಲುವ ಪ್ರೇಮದ ಅಮಲಿನಲ್ಲಿರುವ ಆತ್ಮಚರಿತ್ರಾತ್ಮಕ ಕಾದಂಬರಿ A Love Story. ವಯಸ್ಕ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ತೀರ ಎಳೆಯ ವಯಸ್ಸಿನ ಪತ್ನಿಯೊಂದಿಗಿನ ಒಡನಾಟದ ಕಥಾನಕವಿದು. ಕೃತಕ ಬೌದ್ಧಿಕತೆ ಮತ್ತು ಡಿಜಿಟಲ್ ಆವಿರ್ಭವದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯ Larger than Life. ಅವನ ಕ್ಲಾಸಿಕ್ ವೃತ್ತಿಪರತೆಯ ಪತ್ರಕರ್ತನ ನೆಲೆಯ, ಮೂಲತಃ ನಲವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಅವನು ದುಡಿದ Milanese ಸುದ್ದಿಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಕಂತುಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದ The Giro d'Italia:Coppi Versus Bartali at the 1949 Tour of Italy.

ಇದಾದ ಮೇಲೆ ಈ Catastrophe. 1965ರಲ್ಲಿ Calder and Boyars ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು ಎನ್ನಲಾದ, 1981ರಲ್ಲಿ Calder ರಿಂದ ಪುನರ್‌ ಮುದ್ರಣಗೊಂಡಿತು ಎನ್ನಲಾದ ಈ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಂಪುಟವನ್ನು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾನು ಮಾಡಿದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪ್ರಯತ್ನವೂ ವಿಫಲವಾಗಿದೆ. ಹೆಚ್ಚು ಬಳಸದ ಸೆಕೆಂಡ್ ಹ್ಯಾಂಡ್ ಪುಸ್ತಕ ಕೂಡ ಹಲವು ನೂರು ಡಾಲರುಗಳ ಬೆಲೆಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಸದ್ಯ ಅಲಭ್ಯ ಎನಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿಯಲ್ಲ, ಹಲವು ಹತ್ತು ಬಾರಿ ನನ್ನ ಕೈಗೆಟಕುವ ಬೆಲೆಗೆ ಈ ಪುಸ್ತಕ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ ನಾನದನ್ನು ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಮತ್ತು ವಾರಗಟ್ಟಲೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಿಂಗಳ ಕಾಲ ಅದರ ಹಾದಿ ಕಾಯುತ್ತ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದೆ ಮತ್ತು ಪದೇಪದೇ, ಬೆನ್ನುಬೆನ್ನಿಗೆ ಅದು ನನ್ನ ತನಕ ತಲುಪಲು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಪ್ರತಿಬಾರಿ ನಾನು ಕೈಚಾಚಿದಷ್ಟೂ ಹಣ್ಣು ನನ್ನ ಎಟುಕಿಗೆ ಸಿಗದಷ್ಟು ಮೇಲಕ್ಕೇರುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರತಿಬಾರಿ ನಾನು ಬೊಗಸೆಯೊಡ್ಡಿದಷ್ಟೂ ನೀರು ಕೈಚೆಲ್ಲಿಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಷ್ಟೇನೂ ಪ್ರಚಾರದಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅವಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರನ ಯಾವುದಾದರೂ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಸಂಪಾದಿಸುವುದೆಂದರೆ ಈ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹೀಗೆಯೇ, ವಿಪರೀತ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಎಂದಾದರೂ ಈ ಪುಸ್ತಕದ ಮೇಲೆ ನಾನು ನನ್ನ ಕೈಯಿಟ್ಟೇನೆಂಬ ನಂಬುಗೆಯೇ ನನಗೆ ಹೊರಟುಹೋಯ್ತು. ಹಾಗೆ ಅನುಮಾನಿಸುವುದೆಂದರೆ, ನಿಜಾರ್ಥದಲ್ಲಿ ಅಂಥ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದಂತೆ. ಅಂಥ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕ ನಿಜಕ್ಕೂ ಇದ್ದಿದ್ದೇ ಇಲ್ಲ.

ಆಮೇಲೊಂದು ದಿನ, Nebraskaದ Omahaಕ್ಕೆ ಒಂದು ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಲು ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ Jackson Street Booksellers ನಲ್ಲಿ ಹೀಗೇ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಅಲ್ಲಿತ್ತು ಅದು! ಅಚ್ಚಕೆಂಪು ಹೊದಿಕೆಯ, ಅದರ ಹಿಡಿಕೆಭಾಗದ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಕಪ್ಪುಬಿಳುಪು ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಸರು ಬರೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ, ಉಳಿದ ಹಲವಾರು ಅಪರೂಪದ ಮತ್ತು ಸೆಕೆಂಡ್ ಹ್ಯಾಂಡ್ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಅಕ್ಷರಮಾಲೆಯ ಅನುಸಾರ ಕ್ರಮಬದ್ಧವಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿಡಲಾದ ಶೆಲ್ಫ್‌ನಲ್ಲಿ ‘ಮೂಲಬೆಲೆಯ ಅರ್ಧ ಬೆಲೆಗೆ, ಅಂದರೆ ಐದು ಡಾಲರಿಗೆ’ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತ ಕುಳಿತಿತ್ತು! ನನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲೇ ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಸಂಭ್ರಮಾತಿರೇಕದ ಅಚ್ಚರಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ಏಕೈಕ ಪುಸ್ತಕದಂಗಡಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿನಲ್ಲುಳಿದಿದೆ. ಕೌಂಟರಿನಲ್ಲಿ ಈ ಸಂಪುಟಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ತೆತ್ತು ಈಚೆ ಬರುವಾಗ ಏನನ್ನೋ ಕದ್ದುಕೊಂಡು ಬಂದ ಭಾವನೆ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗಲೂ ಕೂಡ ನನಗೆ ಆ ಭಾವನೆಯಿಂದ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಹೊರಬರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೊಂದು ದೀರ್ಘಕಾಲದ ನಿರಂತರ ನಿರಾಶೆಯ ಹುಡುಕಾಟ, ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳ ಬಳಿಕ ಅಷ್ಟೊಂದು ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಅದನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಹೀಗೆ ಆ ಭಾವದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಗದೇ ಹೋಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ.

ಆ ರಾತ್ರಿ, ನನ್ನ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಕುಳಿತು ಆ ಅಪರೂಪದ ಪುಸ್ತಕದ ಹಾಳೆಗಳನ್ನು ತೆರೆದೆ. ಒಳಗಡೆ, Something Beginning with L ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಕತೆಯ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಬುಕ್‍ಮಾರ್ಕ್ ಇಟ್ಟ ತೆರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ರಸೀತಿ ಇತ್ತು, ಶನಿವಾರ, ದಿನಾಂಕ ಆಗಸ್ಟ್ 31, 1991, ಸಂಜೆ 5 ಗಂಟೆ 15 ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಖರೀದಿಸಿದ ಕುರುಹಾಗಿ ನಾಲ್ಕು ಡಾಲರ್, ಮುವ್ವತ್ತಾರು ಸೆಂಟ್ಸ್‌ಗಳಿಗೆ ಬರೆದ ರಸೀತಿ. ( ಅವು ನನ್ನ ಕಾಲೇಜಿನ ಆರಂಭಿಕ ದಿನಗಳು. ನನಗಾಗ ಯಾರೆಂದರೆ ಯಾರೂ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ದಿನ ಸಂಜೆ ಐದೂಕಾಲಿಗೆ ಬಹುಶಃ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಹಾಸುಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಕಾಡೆ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡು ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ ರೂಮ್‌ಮೇಟ್‌ನಿಂದಾಗಿ ನನಗೆ ಅನಾಯಾಸ ದಕ್ಕಿದ ಏಕಾಂತವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಇಯರ್‌ಫೋನ್ ಇಲ್ಲದೇ ರೆಕಾರ್ಡರ್ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ನೇರ ಕೆಫಟೇರಿಯಾಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದರಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡಪಾಲು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಸಂಜೆಯ ಪೂರ್ಣಲಾಭ ಎತ್ತಲೇ ಅಥವಾ ಇನ್ನೂ ಅರ್ಧಗಂಟೆ ತಡೆದು ಹೊರಡಲೇ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಿರಬೇಕು.) ರಸೀತಿಯ ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ, ಹುಡುಗಿಯದೇ ಇರಬೇಕೆಂದು ಅನಿಸುವ ಕೈಬರಹದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕವನವಾಗಿರಬಹುದಾದ, ಅಥವಾ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಕತೆಯ ಮೇಲಿನ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳಾಗಿರಬಹುದಾದ ಕೆಲವೊಂದು ಶಬ್ದಗಳಿದ್ದವು:

ಬೆನ್ನು ಹಾಕಿದ
ಶಬ್ದವಿಲ್ಲದ
ನೋಟ
ದೂರದಿಂದ ಅವಳ ಮಾತುಗಳು
ಅಂತರ
ಆದಾಗ್ಯೂ ಮೌನ

ನೀಲಿ ಶಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಆ ಕೆಲವು ಸಾಲುಗಳ ಹೊರತಾಗಿ ಆವತ್ತು ನಾನು ಬೇರೇನೂ ಓದಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಗೆ ಮರಳುತ್ತ ವಿಮಾನದಲ್ಲಿಯೇ ಕತೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಓದುವೆ ಎಂದುಕೊಂಡು ಸ್ವಸ್ಥ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟೆ. Catastrophe ಏನೂ ದೊಡ್ಡ ಸಂಕಲನವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಸಂಕಲನದ ಕತೆಗಳು ಹೀಗೆ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದೇ ಹಾಗೆ ಮುಗಿದು ಹೋಗುವಂಥವಲ್ಲ. ಪರಿಣಾಮದಲ್ಲಿ ಅವು ಅಲ್ಪಾಯುವಲ್ಲ. ಅವುಗಳ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಗಾತ್ರವೇ ಅವುಗಳ ಸಾಂದ್ರ ಗಟ್ಟಿಗತನವನ್ನು ಕುರಿತು ಹೇಳುವಂತಿವೆಯೇ ಹೊರತು ಈಗ, ಇಲ್ಲಿ, ಈ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸಲ್ಲುವ ಗುಣವನ್ನಲ್ಲ. ನನ್ನ ವಿಮಾನ ನೆಲ ಸ್ಪರ್ಶಿಸುವುದಕ್ಕೂ ಮೊದಲೇ ನಾನು ಕೊನೆಯ ಪುಟವನ್ನು ತಲುಪಿದ್ದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿನ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಬುತ್ಸಾತಿಯ ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕತೆಗಳಾದ The Colomber, The Falling Girl ಮತ್ತು The Time Machine ಸೇರಿದ್ದು ಅವೆಲ್ಲವೂ ನನ್ನ ಖಾಸಗಿ ಆರಾಧನೆಯ ಮರೆಯಬಾರದ ಸಣ್ಣಕತೆಗಳ ಸಂಪುಟವನ್ನು ಅದಾಗಲೇ ಅಲಂಕರಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದವು.

Seven Floors ಕತೆಯನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ. ಈ ಕತೆಯ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಒಂದು ಸರಣಿಯಂತೆ ಸಾಗುವ, ಮಾರಣಾಂತಿಕವಾದ ತಪ್ಪುಗಳು ಘಟಿಸುತ್ತವೆ. ಉದ್ದಕ್ಕೂ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಗೊಂದಲಗಳು, ಅಸಮರ್ಪಕ ಚಿಕಿತ್ಸಾ ನಡೆಗಳು, ಕಟುವಾದ ವಿನೋದದಂತೆಯೂ ಕಾಣುವ ತಪ್ಪುತಪ್ಪಾದ ಮತ್ತು ಪುನರ್-ವೈದ್ಯಕೀಯ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು - ಎಲ್ಲದರ ಮುಖೇನ ಒಂದು ನರ್ಸಿಂಗ್ ಹೋಮಿನ ರೋಗಿ ಹಾಯುತ್ತ ಹಾಯುತ್ತ ಅದೊಂದು ಬ್ಯುರಾಕ್ರಾಟಿಕ್ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯೋ ಎಂಬಂತೆ ತನ್ನ ಆರೋಗ್ಯವನ್ನು ಹಂತಹಂತವಾಗಿ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಸಾಗುವ ಕಥನವಿದೆ.

The Slaying of the Dragon ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಅದೊಂದು ನೀತಿ ಕತೆಯೋ ಎಂಬಂತೆ ಬರುವ, ನಿಷ್ಪಾಪಿ ಮುದಿ ದೈತ್ಯಪ್ರಾಣಿಯೊಂದರ ಕಗ್ಗೊಲೆಯ ವಿವರ ವಿವರವಾದ ಚಿತ್ರವಿದೆ. ಬೇಟೆಗಾರ ಬಳಗಗಕ್ಕೆ "ಅದರ ಭೀತಿಕಾರಕ ಚಲನೆಗಳು, ಮೈಮೇಲಿನ ಹಕ್ಕಳೆಯಂಥ ರಚನೆಗಳು, ಆಗಾಗ ಅಲ್ಲಿಷ್ಟು ಇಲ್ಲಿಷ್ಟು ಕಾಣಿಸುವ ಹಸಿರು ಹಸಿರು ಗೆರೆಗೆರೆಯಾದ ರಚನೆಗಳು, ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಸುಕ್ಕುಗಟ್ಟಿದಂತಾದ ತೊಗಲು..... ಅದರ ಸಾಮಾನ್ಯ ಗಾತ್ರವನ್ನೂ ಮೀರಿ ಅವರ ನಿಶ್ಚಯವನ್ನು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು."

The Alarming Revenge of a Domestic Pet ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿಗೆ ತನ್ನ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ದರಿದ್ರದಂತಿರುವ ಹೊಸ ಮುದ್ದುಮರಿಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಕೊನೆಗೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. "ತಕ್ಷಣವೇ ಅವಳಿಗೆ ಅದೊಂದು ಬಾವಲಿ ಅನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು, ಅದೇಕೆಂದು ಅವಳಿಗೇ ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದರೂ. ನಿಜವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಬಾವಲಿಗಿರುವ ಯಾವುದೇ ಲಕ್ಷಣವೂ ಇದಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ," - ಅದಕ್ಕಷ್ಟೇ ತಕ್ಕುದಾದ ಒಂದು ಪ್ರತಿಯೇಟನ್ನು ಆ ಪ್ರಾಣಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವವರೆಗೂ.

ಈ ಕತೆಗಳಲ್ಲೇ ಒಂದರ ಕೊನೆಯ ಭಾಗದಲ್ಲಿ "ನನಗದು ಗೊತ್ತಿತ್ತು," ಎನ್ನುತ್ತದೆ, ಒಂದಾನೊಂದು ಪಾತ್ರ, "ಸಣ್ಣಕ್ಕೆ ನಡುಗುತ್ತ,". "ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು, ಇದೆಲ್ಲ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿಯೇ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ ಅಂತ," - ಇಡೀ ಪುಸ್ತಕದ ಒಂದು ಅಂತಿಮ ಧ್ಯೇಯವಾಕ್ಯವೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ನಾವಿದನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, Catastrophe ಯಲ್ಲಿ ಒಂದೆಡೆ ಸೇರಿರುವ ಎಲ್ಲ ಹದಿನೈದು ( ಇಲ್ಲಿ ಈ ಹಿಂದೆ ಅನುವಾದಗೊಳ್ಳದೇ ಇದ್ದ ಐದು ಕತೆಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ) ಕತೆಗಳೂ ಪರಿಣಾಮದಲ್ಲಿ ತೀರ ವಿಲಕ್ಷಣ ನಿಟ್ಟಿನಿಂದ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಅಷ್ಟೂ ಗಾಢವಾಗಿ ತಟ್ಟುತ್ತವೆ. The Lottery, Royal Jelly, Sandkings ನಂಥ ಬಿಟ್ಟೂ ಬಿಡದೆ ಕಾಡುವ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಎಲ್ಲವೂ ತಿರುವುಮುರುವಾಗಿ ಬಿಡುವ ಆಘಾತವನ್ನು ನೀವೇನು ಬಲ್ಲಿರಿ! ಅದೂ ನೀವು ಬರಬರುತ್ತ ಅದೇನೋ ಒಂದು ಹೊಳಹನ್ನು ಇನ್ನೇನು ಮನದಾಳದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಇರುವ ಐನು ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲೇ ಸಂಭವಿಸುವ ಭಯಂಕರ ವಿದ್ಯಮಾನ! ಇದೆಲ್ಲ ಹೇಗಿದೆ ಎಂದರೆ, ಈ ಸಂಕಲನದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕತೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಬುತ್ಸಾತಿ ಆ ಒಂದು ಗಳಿಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಭವನೀಯತೆಯನ್ನೂ ಕೈಚೆಲ್ಲಿ ಕೂತು ತನ್ನನ್ನೇ ತಾನು ಕೇಳಿಕೊಂಡಂತಿದೆ, ಇನ್ನೇನೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದಾದರೆ ಏನಾಗಬಹುದು ಇಲ್ಲಿ! ಭಯಂಕರವಾದ ಭವಿಷ್ಯದ ಸ್ಪಷ್ಟ ನೋಟವೊಂದು ತೀರ ವಿಲಕ್ಷಣವಾದ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಎದುರಾಗುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತಾನು ಅದನ್ನೇ ಇಡೀ ಬದುಕಿಗೆ ಅದು ಆವರಿಸುವಂತೆ, ಅದು ಚಾಚಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಅದನ್ನೇ ಹರಡಿಬಿಟ್ಟರೆ ಏನಾದೀತು? ಬುತ್ಸಾತಿ ನೀವು ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ಜಾರಿದ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ದಢಾರನೆ ನೀವು ಉದುರಿದಂತೆ ಬೀಳುವುದಕ್ಕೂ ನಡುವಿನ ಒಂದು ಕ್ಷಣಾರ್ಧವನ್ನೇ ಸೀಳಿ, ಶಿಖರಾಗ್ರದಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಕಾಲು ಕಳಚಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಈ ಭುವಿಯ ಗುರುತ್ವಾಕರ್ಷಣ ಶಕ್ತಿ ಇನ್ನೂ ನಿಮ್ಮನ್ನೇನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸುವುದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ಇರುವ ಗ್ಯಾಪ್‌ನಲ್ಲೇ ಅದನ್ನೊಂದು ಬ್ರಹ್ಮಜ್ಞಾನದ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಏರಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ.

ಇಂಥ ಒಂದು ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಬಲ್ಲ ಯಾವನೇ ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರ, ನನಗನಿಸುವಂತೆ, ಅತ್ಯಂತ ಅಗತ್ಯದ ಬರಹಗಾರ. ಈ ಸಂಗ್ರಹವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ನಾನು ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಹುಡುಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕಾಯ್ತು. ಆದರೆ, ಆ ಎಲ್ಲ ಕಾಯುವಿಕೆ, ಹುಡುಕಾಟ ಮತ್ತು ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮೀರಿಸುವಷ್ಟನ್ನು ಅದು ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದೆ.

ನನಗೆ ಹೋಲಿಸಿದಲ್ಲಿ ನಿಮಗಿರುವ ಭಾಗ್ಯವೇನೆಂದರೆ, ನೀವು ಅದಾಗಲೇ ನಿಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಈ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಹಿಡಿದಿದ್ದೀರಿ. ಇದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಹೌದೇ ಎಂದು ನೀವು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಸಂದರ್ಭವೇ ಇಲ್ಲ. ನೀವು ನೇರವಾಗಿ ಈಗಲೇ ಇದನ್ನೋದಲು ಆರಂಭಿಸಬಹುದು.

(ಇಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾದ The Falling Girl ಕತೆ ಸದ್ಯದಲ್ಲೇ ಎಸ್ ದಿವಾಕರ್ ಅವರ ಅನುವಾದದಲ್ಲಿ ನಿಮಗೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಓದಲು ಸಿಗಲಿದೆ. The Colomber, Seven Stories ಕತೆಗಳು ಅಂತರ್ಜಾಲವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಲಾಡಿದರೆ ಪುಕ್ಕಟೆಯಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಹಾಗೆಯೇ, The Tartar Steppe ಮತ್ತು A Love Story - ಎರಡೂ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಪುಗಸಟ್ಟೆ ಡೌನ್‌ಲೋಡಿಗೆ ಲಭ್ಯವಿವೆ. ಸದ್ಯ ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿರುವ Catastrophe ಕೊಳ್ಳಲು ಲಭ್ಯವಿರುವ ಪುಸ್ತಕ. ಯಥಾಪ್ರಕಾರ ಡಿಜಿಟಲ್ ಪ್ರತಿ ನನ್ನಂಥವರ ಕೈಗೆಟುಕಿಗೆ ಲಭ್ಯ. ಪುಸ್ತಕವೇ ಬೇಕೆಂದರೆ ಅದೂ ಅದರ ಬೆಲೆಗೆ ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ The Bear's Famous Invasion of Sicily ಪುಸ್ತಕ ರೂಪದಲ್ಲಿಯೇ ಮುನ್ನೂರು-ಮುನ್ನೂರೈವತ್ತರ ಆಸುಪಾಸಿನ ಬೆಲೆಗೆ ಲಭ್ಯವಿದೆ. Catastrophe ಸಂಗ್ರಹದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವ The Time Machine ಕತೆ ಕೂಡ Electricliterature.com ನಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿದರೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಇವರ ರೆಕಮಂಡೆಡ್ ರೀಡಿಂಗ್ಸ್ ಎನ್ನುವ ಸರಣಿ ಪ್ರಕಟಣೆಯಲ್ಲಿ ತೀರ ಅಲ್ಪಬೆಲೆಗೆ ಡಿಜಿಟಲ್ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಕೂಡ ಈ ಕತೆ ನಿಮ್ಮ ಓದಿಗೆ ಲಭ್ಯವಿದೆ. ನಾನು ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಜಾಲಾಡಿ, ಕತೆಗಳನ್ನು ಮುದ್ರಿಸಿಕೊಂಡು ಓದಿದ್ದರಿಂದ ಲಿಂಕ್ ಕೊಡಲು ಅಸಮರ್ಥನಿದ್ದೇನೆ, ಕ್ಷಮಿಸಿ.) ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ಅನಕ್ಷರ ಲೋಕದ ಕಾವ್ಯ

ನೀವು ಮುಂಜಾನೆ ಇನ್ನೂ ಕತ್ತಲಿರುವಾಗ ಹಾಸಿಗೆ ಬಿಟ್ಟೇಳುತ್ತೀರಿ. ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮೇಲ್ಛಾವಣಿಯಿಂದ ತನ್ನ ಎಂಜಲಿನ ದಾರ ಬಿಟ್ಟು ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಜೇಡದ ಮರಿಯ ಅಂಟು ಎಳೆ ನಿಮ್ಮ ಮುಖ ಮೂತಿಗೆಲ್ಲ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ತಡವಿದರೆ ಕೈಗೆ ಸಿಗದ, ತೆಗೆದು ಎಸೆಯಲಾರದ ದಾರ ಅದು. ಬಲೆಯನ್ನೇನೂ ಕಟ್ಟಿಲ್ಲ ಅದು. ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ ಮೈಗಂಟಿದ ಅದನ್ನು ಈಗ ತೊಡೆಯುವುದು ಅಗತ್ಯ. ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಎಂಥ ಅಸಹಾಯಕತೆ ನಿಮ್ಮದು. ಕವಿತೆಯ ಹೆಸರು ಅದು; ಕಟ್ಟದ ಬಲೆಯ ಅಂಟಿನಂಟು.

ಕವಿ, ಅಜಿತನ್ ಜಿ ಕುರುಪ್. 2015ರಲ್ಲಿ, ತಮ್ಮ 58ನೆಯ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯುಸಿರೆಳೆದ ಈ ಕವಿ ಬರೆದಿದ್ದು ತೀರ ಕಡಿಮೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದ್ದು ಕೇವಲ ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಂಕಲನ. ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ ಪೋಯೆಟ್ರಿವಾಲ್ ಮೀಡಿಯಾದವರು 1980-1987ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಇವರು ಬರೆದ ಕೆಲವು ಕವನಗಳನ್ನು ಆಯ್ದು ಎರಡನೇ ಸಂಕಲನ ಹೊರತಂದಿದ್ದಾರೆ. (A Fistful Of Twilight ಮತ್ತು The Metaphysics Of The Tree-Frog's Silence). ಆದರೆ ಭಾರತೀಯ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕಾವ್ಯದ ದಿಗ್ಗಜರೆಲ್ಲ ಇವರ ಕವಿತೆಗಳೆದುರು ಬೆರಗಾಗಿದ್ದಾರೆಂದರೆ ಅದು ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯಂತೂ ಅಲ್ಲ. ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಇವರ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಓದಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಕಂಬನಿ ಮಿಡಿಯುತ್ತ ಜೀತ್ ಥಾಯಿಲ್ ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ, ‘ಯಾವುದನ್ನು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿಯಲಾಗದೋ ಅದನ್ನು ಬರೆದ ಈ ಕವಿಯನ್ನು ಅನುಕರಿಸಲಾಗದು; ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಶೂನ್ಯವನ್ನು ಇನ್ಯಾರೂ ತುಂಬಲಾಗದು. ಅವರನ್ನು ಕೇವಲ ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವುದಷ್ಟೇ ಈಗ ನಮ್ಮಿಂದ ಸಾಧ್ಯ.’

ಭಾರತೀಯ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕಾವ್ಯದ ಅಧ್ವರ್ಯು ಆದಿಲ್ ಜಸ್ವಾಲ್ ಅವರಂತೂ ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಇವರ ಕವನ ಸಂಕಲನವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಗದೇ ಹೋದ ಬಗ್ಗೆ ಮರುಗಿದ್ದಾರೆ. ತಾವು ಯಾರೊಬ್ಬ ಕವಿಯ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಓದುವಾಗ ಕೂಡ ಇಷ್ಟೊಂದು ಡಿಕ್ಷನರಿಯ ಬಳಕೆ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಜಸ್ವಾಲ್, ತೀರ ತೀರ ತಡವಾಗಿ ತಾವು ಕುರುಪ್ ಅವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಸ್ತಾವಿಕ ಮಾತುಗಳ ಕಾಣಿಕೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿರುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಕುರುಪ್ ಅವರ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪ್ರೌಢಿಮೆ ಮತ್ತು ಭಾಷೆಯ ಸೊಗಡನ್ನು ತಾವು ಸವಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವಷ್ಟು ಪಕ್ವರಾಗುವ ಮೊದಲೇ ಅವರು ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಪ್ರಕಟಪಡಿಸಿದರೇನೋ, ತಮ್ಮ ಕಾಣಿಕೆಯೂ ಅಷ್ಟೇ ತಡವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿತು ಎಂದಿರುವ ಅವರ ಮಾತು ಕುರುಪ್ ಅವರ ಕವಿತೆಗಳ ಗುರುತ್ವವನ್ನಷ್ಟೇ ಸೂಚಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಬಸವನಗುಡಿಯ ನ್ಯಾಶನಲ್ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲೇ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮತ್ತು ಇಕನಾಮಿಕ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪದವಿ ಪಡೆದ ಕುರುಪ್‌ಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ನಂಟೂ ಇರುವುದು ಕುತೂಹಲಕರ. ಪತ್ರಕರ್ತರಾಗಿ, ರಂಗಭೂಮಿ ಕಲಾವಿದರಾಗಿ, ಕಾಪಿರೈಟರಾಗಿ, ಸಾಕ್ಷ್ಯಚಿತ್ರ ಮತ್ತು ಜಾಹೀರಾತುಗಳ ಚಿತ್ರನಿರ್ದೇಶಕರಾಗಿ ದುಡಿದ ಕುರುಪ್ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ ಸರಕಾರದ ಸಲಹೆಗಾರ ಕೂಡ ಆಗಿದ್ದರು. ಜರ್ಮನಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಚಾಕ್ಲೇಟ್ ಮಾಡುವುದನ್ನೂ ಕಲಿತಿದ್ದ ಇವರು ಪುಣೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಷಾಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ಎಂಎ ಕಲಿಯುವಾಗ ಫಿಲ್ಮ್ ಇನ್ಸ್‌ಟಿಟ್ಯೂಟಿನಲ್ಲಿ ಸಮಯ ಕಳೆದಿದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.

ವಿಲಕ್ಷಣ ಒಂಟಿತನ, ಮೃತ್ಯು ಪ್ರಜ್ಞೆ, ಅಲೌಕಿಕದ ಜೊತೆಗೆ ಅದೇನೋ ನಂಟು - ಇವು ಇವರ ಕಾವ್ಯದ ಸ್ಥಾಯೀ ಭಾವ. ಇವರ ಕವಿತೆಗಳು ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲದ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು, ಪ್ರತಿಮೆಗಳನ್ನು, ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಕ್ಷೇತ್ರದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೂಡ ಒಟ್ಟಿಗಿರಿಸಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವ ತೀರ ಹೊಸತನದ ಲೇಪವುಳ್ಳ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಓದುಗನಲ್ಲಿ ಉದ್ದೀಪಿಸುವ ಅನುಭವದಲ್ಲಿ ಮೌನದ ಪಾತ್ರವೇ ಹೆಚ್ಚು, ಹೇಳಿಯೂ ಹೇಳದುಳಿಸುವ ಭಾವ ಮಣಭಾರ. ಕಾವ್ಯಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಎನ್ನುವ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನೆಲ ತಟ್ಟಿ ಇಟ್ಟ ಶಾಪ ಇದು, ಕವಿಗೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಇದು ಹೊಟ್ಟೆ ತೊಳಸಿದಾಗ ಏನೂ ವಾಂತಿಯಾಗದಿದ್ದರೂ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಏನೋ ಬರುವಂತೆ ಅನಿಸುವ ವಾಕರಿಕೆ, ಕನಸಲ್ಲಿ ಕಂಡಿದ್ದು ನಿಜವಾಗಿ ನಡೆಯಿತೆನ್ನಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಚಿತ್ತಭ್ರಮೆ, ಎಲ್ಲೋ ಏನೋ ಯೋಚಿಸುವಾಗ ಇನ್ನೇನನ್ನೋ ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿ ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟ ಕುರಿತ ಗೊಂದಲ, ಕಾರಣವೇ ಇಲ್ಲದೆ ಉಮ್ಮಳಿಸಿ ಬರುವ ದುಃಖ....ಈ ತರದ್ದು. ಇದನ್ನು ಬೇರೆ ಹೇಗೆ ಹೇಳಲಿ!

ಕೇವಲ `Unraveling an unspun web ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲೇ ಒಂದು ಕತೆ ಹೇಳಬಲ್ಲ ಕವಿ ಇಲ್ಲಿ ಆಡುತ್ತಿರುವುದು ಅವಳು ಬರೆಯಬೇಕಿದ್ದ, ಬರೆಯದೇ ಉಳಿಸಿ ಹೋದ ಒಂದು ಕವಿತೆಯ ಬಗ್ಗೆ. ಇಲ್ಲಿ ಬರೆಯದೇ ಇರುವ ಕವಿತೆಯ ಅಮೂರ್ತ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಹೇಗೆ ಮೈತಳೆದಿದೆ ನೋಡಿ. ‘ಅವಳು’ ಅದನ್ನು ಬರೆಯಬೇಕಿತ್ತು. ನೆನಪುಗಳಿಂದ ಅದನ್ನು ಮೂರ್ತಗೊಳಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ನೆನಪುಗಳು ಬರ್ಬರ ಇವೆ. ನೆನೆದಿದ್ದೇ ಅವು ಮನದ ಕಿಟಕಿಯ ಬಾಗಿಲುಗಳನ್ನು ಫಟಾರೆಂದು ಒದ್ದು ಕುರುಡು ಹಕ್ಕಿಗಳಂತೆ ಹಾರಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಆ ಕುರುಡು ಹಕ್ಕಿಗಳ ರಕ್ತ ಕವಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳ ಕೆಂಪಾಗಿ ಮೂಡಿದೆ. ಕವಿ ಕತ್ತಲೆಯ ಮೌನದಲ್ಲಿ, ನೆನಪುಗಳ ಭಾರದೊಂದಿಗೆ ಕೂತು ರೋದಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ವೀಣೆಯ ಮೇಲೆ ಆತುರಾತುರವಾಗಿ ಕೈಯಾಡಿಸುವ ವೈಣಿಕನಂತೆ ಕೈಗೆ ಹತ್ತದ ಒಂದು ರಾಗಕ್ಕಾಗಿ ಆಕೆ ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಅವಳಲ್ಲಿ ಅದಮ್ಯ ಮೋಹದ, ಪ್ರೀತಿಯ ಕನಸಿದೆ. ಆದರೆ ದಕ್ಕುವುದಿಲ್ಲ. ಬರೆಯದೇ ಉಳಿದ ಕವಿತೆ ಈಗ ನಿಂದ್ಯ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಪಿಶಾಚಿಯಂತೆ ಮುಕ್ತಿಯನ್ನರಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಅದನ್ನು ಬರೆಯಲಾಗದು ಯಾವತ್ತೂ. ಅವಳು ಸತ್ತ ನೆನಪುಗಳನ್ನೇ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಕೂಗಿ ಕರೆದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೊಲ್ಲುವ ಹಾಗೆ ಬರೆಯಬೇಕಿದ್ದ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲಾರದೇ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೊಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಕೊನೆಗೂ ಅವಳಿಗೆ ಕವಿತೆಗಳು ಮಾಡಿದ್ದು ಸರಿಯೆನಿಸಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕವಿ ಅವನೂ ಹೌದು, ಅವಳೂ ಹೌದು!

ಇನ್ನೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಕವಿತೆಯ ಹೆಸರು ಟ್ವಿಲೈಟ್ ಲೆಟರ್. ಇಲ್ಲಿಯೂ ಕವಿ ಕೇಳಲಾಗದ ಸ್ವರ, ಆಡಲಾರದ ಮಾತು, ನಾಲಗೆಗೂ ದಕ್ಕಲಾರದ ರುಚಿ, ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದ ನೋಟ, ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬಾರದೇ ಹೋದ ಸ್ಪರ್ಶ ಮುಂತಾದ ಪ್ರತಿಮೆಗಳನ್ನೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬಳಸುವುದು ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಕವಿತೆಗಳಿಗೆ ಆಗಸದ ನಕ್ಷತ್ರಗಳೊಂದಿಗೆ ಇರುವ ನಂಟು, ರಾತ್ರಿಯ ಕತ್ತಲೆಯೊಂದಿಗೆ ಇರುವ ಸಖ್ಯ, ಮೌನದ ಪಿಸುಗುಡುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಸಾಂತ್ವನ, ಗಾಳಿ ನೀಡುವ ನೇವರಿಕೆ ನೆಲದ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ, ಸುತ್ತಲಿನ ಮನುಷ್ಯರೊಂದಿಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಾವ್ಯಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಎನ್ನುವ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನೆಲ ತಟ್ಟಿ ಇಟ್ಟ ಶಾಪ ಇದು, ಕವಿಗೆ. ಅವನಿಗೆ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ಎಲ್ಲವೂ ನಿಲುಕುತ್ತಿದೆ, ಆಗಸದ ನಕ್ಷತ್ರಗಳಷ್ಟೇ ಸಲೀಸಾಗಿ. ಅದೇ ಅವನ ಶಾಪವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ, ಅವನು ಕವಿಯಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಇನ್ನೊಂದು ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ಕುರುಪ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, ನಿಜವಾದ ಕವಿತೆಯೊಂದು ಇರುವುದೇ ಆದರೆ ಅದು ಸಾವಿನಲ್ಲಿ ಸಂಧಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು!

ಮತ್ತೊಂದು ಕವಿತೆ ಸ್ವರದ ಸ್ವರ ಕೇಳಲು ಹಾತೊರೆವ ಕಿವಿಯ ತಹತಹದ್ದು. ಹಾವಿನಂತೆ ನಾಲಗೆ ಚಾಚಿ ಸ್ವರವನ್ನು ಕೇಳಬಯಸುವ ಕವಿಗೆ ಕಿವಿಯಿಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿ! ನಾಲಗೆಯೇ ಕಿವಿ! ಹಾಗಾಗಿ ಇಲ್ಲೊಂದು ಹಾವಿದೆ, ಅದು ಒಮ್ಮೆ ಬಲಿಯ ನುಂಗಿ ವಿಷವಿಹೀನವಾಗಿದೆ. ಮತ್ತು ಹಾಗಾಗಿ ಅದು ಬಾಯ್ತೆರೆಯಲಾರದೆ ಕಟವಾಯಲ್ಲಿ ರಕ್ತ ಜಿನುಗಿಸುತ್ತ ಬಿದ್ದಿದೆ. ನಾಲಗೆ ಚಾಚಿ ಪಂಚಮದ ಸ್ವರದ ಸ್ವರವನ್ನು ಎಂದೂ ಕೇಳಲಾರದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ವ್ಯರ್ಥವಾಗದುಳಿದ ವಿಷದಿಂದಾಗಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡ ಕವಿಗೂ ನಾಲಗೆ ಚಾಚಿ ಪಂಚಮದ ಸ್ವರದ ಸ್ವರ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ತೆರೆದಿದೆ. ಆದರೆ ಅವನೋ, ಬೆಳಕೇ ಇಲ್ಲದ ಕಾಂತಿ ಸುರಿಸುವ ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಮೊರೆ ಹೊಕ್ಕಿದ್ದಾನೆ, ಸುರಿವ ಮಳೆಯ ನಾದಕ್ಕೆ ನಾಲಗೆ ಚಾಚಿ ಸ್ವರದ ಸ್ವರ ಕೇಳುವ ಹೊಸರುಚಿಗೆ ಸಜ್ಜಾಗಿದ್ದಾನೆ!

ಅಜಿತನ್ ಜಿ ಕುರುಪ್ ಅವರ ಕವಿತೆಗಳಿಗೂ ನಾವು ಹೀಗೆಯೇ ಪಂಚೇಂದ್ರಿಯಗಳ ರೂಢಿಗತ ಅಭ್ಯಾಸ ಬದಲಿಸಿ ಕಿವಿಯಿಂದ ಓದುವ, ಕಣ್ಣಿಂದ ಆಘ್ರಾಣಿಸಿ ನಾಲಗೆ ಚಾಚಿ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ, ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಹೊಸ ಬಗೆಗೆ ಸಜ್ಜಾಗಬೇಕಿದೆ. ಅಜಿತನ್ ಅವರ ಸದ್ಯ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಎಲ್ಲ ಎಪ್ಪತ್ತೆರಡು ಕವಿತೆಯೂ ಇಂಥ ಸವಾಲು.

ಕವಿತೆ ಒಂದು

ಕಟ್ಟದ ಬಲೆಯ ಅಂಟಿನಂಟು

ಕುರುಡು ಹಕ್ಕಿಗಳ ರಕ್ತದಿಂದ
ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕೆಂಪಡರಿವೆ
ಆತುರದಿ ಬೆರಳುಗಳು ಅರಸಿವೆ
ಗೊತ್ತುಗುರಿಯಿಲ್ಲದೇ ಒಂದು ರಾಗವ

ರಾತ್ರಿಯ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು ನಿಟ್ಟಿಸಿದೆ ದಿನ
ಮತ್ತು ರಾತ್ರಿಯೂ ಮರಳಿಸಿದೆ ಆ ನೋಟವ
ಕನ್ನೆಹೆಣ್ಣ ರತಿನೋಟದಂತೆ
ಕಾಲವೇನೂ ದೇಹದ ಕುಲುಕಾಟವಲ್ಲ
ಸೆಳೆವ ಚುಂಬಕವ ಒಲಿದು ಹಿಂಬಾಲಿಸುವುದಿಲ್ಲ

ಮುಂಗಾರಿನ ತುಂಟ ಮೋಡ ನಲಿದಿದೆ
ಅಪರಾಹ್ನದ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪತ್ತು ಹೊತ್ತು
ತಿರುಗಿ, ತಿರುವಿ ಗಿರ್ರೆಂದು ಜಾರಿ
ಹಗಲಿಂದ ಇರುಳಿಗೆ ಹೊತ್ತು
ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ತಾರೆಗಳ ತೋಟ
ಗೋಧೂಳಿ ನೋಟ

ಅಟ್ಟಿದಂತೆ ಥಟ್ಟನೆದ್ದು ಮನದ ಕಿಟಕಿಯ
ಕದವೊದ್ದು ಹಾರಿ ಹೋದ ಕವಿತೆಗಳೇ
ಸೂತಕದ ಮೌನ ಹೊದ್ದ ಗಾಳಿಗೆ
ಫಟಫಟನೆ ಬಡಿಯುತಿವೆ ನೋಡಿ
ಕಿಂಡಿ ಬಾಗಿಲು

ಆವರಿಸಿ ಕವಿದ ಕರಿ ಪಿಶಾಚಿಯೋ ಎಂಬಂತೆ
ಕಂಡ ಪರಿತ್ಯಕ್ತ ನಾನು
ನಿಂದ್ಯ ನೆರಳುಗಳಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಅರ್ಥಹೀನ ಮುಕ್ತಿ...

ಆಗೊಮ್ಮೆ ಜಗದ ನಿರಾಕರಣ
ಉಳಿದಿದ್ದೆಲ್ಲವೂ ನಿರ್ಜೀವ, ನಿಸ್ಸತ್ವ, ನಿಸ್ಸಾರ
ಸಿಂಬಿ ಸುತ್ತಿದ ಡಿಎನ್ನೇ, ಅಸಂಖ್ಯ ಜೀವಕೋಶ
ಜೀವರಕ್ಷಕ ಅಂಗ
ಅನಂತ ಬಯಕೆಗಳ ಹೊತ್ತ ಜೀವ
ಧಾತುವಿನನಂಗ ಚಲನೆ...

ಆಗಲೂ ಕಾಲವೆಂಬುದು ಈ ದೇಹ ನುಲಿದಂತಲ್ಲ
ಮತ್ತು ಮುತ್ತಿನಂಥ ಮಾತುಗಳು
ಸತ್ತ ಕವಿತೆಗಳ ದೇಹದ ಅವಶೇಷದಿಂದಾಯ್ದ
ನೆನಪುಗಳ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಕರೆದು ಕೂಗಿ
ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೊಂದಂತೆ...

ಎಂಥೆಂಥಾ ತಿರುವುಗಳು, ಏನನಿರೀಕ್ಷಿತ ಸುಳಿವು ಹೊಳಹುಗಳು
ಬೆಳಕಿನ ಕೊನೆಯ ಮಬ್ಬು ಬೆಳಕು ಮರೆಯಾಗುವ ಕ್ಷಣವೊಂದು
ಹಿಡಿದೀತೆ ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟನ್ನೂ?

ನನಗಿದು ಗೊತ್ತು,
ಸತ್ತ ಮೋಹದ ಪುಷ್ಟ ತೊಡೆಗಳ ಮೇಲಾಡುವ ಕೈಗಳು
ಸುಡುವ ನಿಗಿನಿಗಿ ಕೆಂಡ
ದ ಮೇಲೆ ಹೊರಳಿಸಿ, ಹಿಂಡಿ, ತಿರುಪಿ....

ಹಾರಿ ಹೋದ ಕವಿತೆಗಳೇ,
ಸರಿಯಾಗಿತ್ತು ಅದು
ನೀವು ಮಾಡಿದ್ದು.

ಮತ್ತು ನಾನು
ನಾನೆಂಬೋ ನಾನು
ಕವಿತೆಯಾಗುವ ಪರಿ.

ಕವಿತೆ ಎರಡು

ಗೋಧೂಳಿ ಲಗ್ನ 

"ಪತ್ರಕ್ಕಾಗಿ ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ಬಹುಕಾಲದ ನಂತರ ಅಂತೂ ಅಂಚೆಯಲ್ಲಿ ಏನೋ ಬಂತು. ಆದರೆ ನೀನ್ಯಾರೆಂದು ನನಗೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.
ಬಹುಶಃ ನಿನ್ನ ಈ ಪ್ರೇಮಾರ್ಪಣೆಯನ್ನು ಬಟವಾಡೆಯಾಗದ ಪತ್ರಗಳ ಖಾನೆಗೆ ರವಾನಿಸಬೇಕಿತ್ತು ನೀನು."

ಸುಮ್ಮನೇ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ನನಗೆ ಗೊತ್ತು
ನಾನು ಯಾವತ್ತೂ ಹುಟ್ಟಲೇ ಇಲ್ಲ.

ಅದೊಂದು ಹುಚ್ಚು ಸುಳಿ, ಶುದ್ಧ ಶಿವರಂಜಿನಿಯ ಪಾತಾಳಗರಡಿ
ಮೂರನೇ ಸ್ಥಾಯಿಯ ತಾಂಡವ ಗೀತ
ಮತ್ತು ನೀನು ಕುಸಿಯುತ್ತಾ ಕೃಶನಾಗಿ
ಕರಗುತ್ತಾ ನಾಶವಾಗಿ ಹೋದ ಬಗೆ
ಅಸಹನೀಯ ತಾರಕಸ್ಥಾಯಿ
ಸ್ವರಗಿವುಡು ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಅಪಸ್ವರದ ಗುರುತೂ ಹತ್ತದು

ಪ್ರೀತಿಯಿಲ್ಲದ ಅಕ್ಷರದ ಮುದ್ದೆಗಳ ಗಾಢ ನೆನಪುಗಳು
ರತಿಯುದ್ವೇಗದುಸಿರಿನ ಸದ್ದು ಅನಂಗನಾತುರದ ನೆಕ್ಕು
ಸತ್ಯದುಸಿರಿನ ಪ್ರತಿಮೆಗಳಂತೆ ರಿಂಗಣಿಸುತಿವೆ ಇಲ್ಲಿ
ಕಣ್ತಪ್ಪಿಸಿದ್ದು, ವಾದ ಹೂಡಿದ್ದು, ಕಾದಾಟ, ತಿರಸ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಬಿಕ್ಕು....

ಗೋಧೂಳಿ ಲಗ್ನದ ಈ ಪತ್ರದ ತುಂಬ ಜೇಡದಂತೆ ಹರಿದಾಡುತ್ತಿವೆ
ಕಾವ್ಯಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಎನ್ನುವ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನೆಲ ತಟ್ಟಿ ಇಟ್ಟ ಶಾಪ....

ಬಸವಳಿದ ನನ್ನ ನರಗಳಿಂದ ಎಲ್ಲ ನೆನಪುಗಳು ಸೋರಿ ಹೋಗಿವೆ ಈಗ
ಅಸಹಾಯ ಚಲನೆ ನರಳಿದೆ ನರಳಿ ಹೊರಳಿದೆ

ಚೈತನ್ಯವರಸಿ....

ಕವಿತೆ ಮೂರು

ಸ್ವರದ ಪಂಚಮದ ಸ್ವರದ…

ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ತಪ್ಪಿಬಿಡುವ ಆ ಪಂಚಮದ ಸ್ವರ
ಹಿಡಿದಿಟ್ಟು ಕೇಳಲಾರದೇ ನನ್ನ ಕಿವಿ ಗುಂಯ್ ಎನ್ನುತಿದೆ
ಹಾತೆಗಳಷ್ಟೇ ಕಾಣಬಲ್ಲ ಅದ ಕಾಣ ಹಾತೊರೆದು ನನ್ನ
ಕಣ್ಣುಗಳು ಬಿರಿದು ಒಡೆದಿವೆ
ಇದೇ ಇಲ್ಲಿದೆ ಇಲ್ಲೇ ಇದೆಯೆನಿಸುವ ಅದ ಒಮ್ಮೆ ಮುಟ್ಟುವ
ತವಕದಿಂದೆನ್ನ ಬೆರಳುಗಳೊದ್ದೊದ್ದೆ ಗೈರುಹೊಡೆದಿವೆ

ಓ! ಎನ್ನಿಂದ್ರಿಯಗಳಿಗದೆಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ ನಾನು ನಾನು ಎಂದರೆ!
ಏಳೇಳು ಜನ್ಮದನುಬಂಧವಿದು
ನಾನು ನನ್ನೊಂದಿಗೇ ಸುರತನಿರತ ರತಿಲೋಲನಾದರೆ
ಕುಸಿದು ಬಸಿದು ಸೀದು ಹೋಗುವುದೇನು!

ಆಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಿತ್ತು ಆ ಫಳಫಳ ಹೊಳೆವ ವಿಷಜಂತು
ಹೊಲದ ಬದುವಿನ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ನಾನು ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿರಲು
ಹೊಟ್ಟೆಯುಬ್ಬರಿಸಿ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಆ ಕಟ್ಟುಕಟ್ಟಿನ...ಬಲಿಯ
ನುಂಗಿದ ಬಳಿಕ ವಿಷವಿಹೀನ, ರಕ್ತಸಿಕ್ತ ಕಟವಾಯಿ ಹೊಲಿದಂತೆ ಸ್ತಬ್ಧ
ರಕ್ತ ಸುರಿಸುತ್ತ ವಿಷವ ನೀಗುತ್ತ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯಗೊಂಡ
ಅದು ನನ್ನ ಹೋಗಗೊಟ್ಟು ನಾ ಉಳಿದೆ.
ಉಳಿದ ನಾನೀಗ ವ್ಯರ್ಥವಾಗದುಳಿದ ವಿಷದ
ಕತೆಗೊಂದು ಸುಖದ ಅಂತ್ಯವ
ಹೇಳಬೇಕಿದೆ, ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

ಬೆಳಕು ಇದನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಟ್ಟೀತೆ ನೋಡೋಣ.

ಮಗುವಿನ ಮುಗ್ಧತೆಯಲ್ಲೆ ಹರಿತ ಹುಲ್ಲ ಭರ್ಜಿ ಹಿಡಿದು
ನೊಣವ ಚುಚ್ಚುತ ಬಜ್ಜಿ ಮಾಡಿದ
ಸಂತ ತನ್ನ ವಿಧಿಯ ಹಳಿಯುತ್ತ ಮರುಗಿದ ಕತೆ ಹೇಳಲೆ
ಅಥವಾ ನಾನೇ ಸ್ವತಃ ಹುಟ್ಟಿದ ಯೋನೀದ್ವಾರದ
ಕೊಳಕು ನೆನೆಯುತ್ತ ಹೇವರಿಸಿ....

ಉಬ್ಬು ತಗ್ಗುಗಳಿಲ್ಲದ ದೇಹದ ಮಾಂಸ ಭೋಗಿಸುತ್ತ
ಎಂದೂ ಪ್ರೀತಿ ಮಾತನುಸುರದಂತೆ ತುಟಿ ಹೊಲಿದು
ಅಥವಾ ತನ್ನದೇ ಚಿತೆಯ ಸುಡುವಗ್ನಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವತಃ ಬೇಯುತ್ತ
ಪರರ ಚಿತಾಭಸ್ಮವ ಅರಸುತ್ತ ಕಲಸುತ್ತ ಸುತ್ತ ಸತ್ತ...

ತಾರೆಗಳುತ್ತರಿಸಿಯಾವೆ ತಮ್ಮ ಬೆಳಕಿಲ್ಲದ
ಕಾಂತಿಯಲ್ಲಿ?

ಬಣ್ಣವಿಲ್ಲದ ಪೇಲವ ಕ್ರೌರ್ಯದ ಹಗಲೆದುರು
ಒಂದಿರುಳ ಕಾಣಿಕೆಯ ವಚನವಿತ್ತಿದ್ದ ತಾರೆಗಳು
ಬೆಚ್ಚಿ ಬಿಳುಚಿ ಕಾಲ್ಕಿತ್ತಿವೆಯಲ್ಲಾ....

ಈಗ ಅದು ಬಯಲಾಗಲಿ
ಹೇಗೆ ನಾನು ಗುಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸುರಿವ ಮಳೆಯ
ಗಾನಕ್ಕೆ ಬತ್ತಲಾದೆ, ಬಯಲಾದೆ
ಮತ್ತು
ಹುಡುಕಿದೆ
ಚಾಚಿ ಜಗದಗಲ
ಎಂದೂ ಯಾತರ ರುಚಿಗೂ ಮೈಯೊಡ್ಡದ
ನಾಲಗೆಯಿಂದ
ಸದಾ ಹಿಡಿಯ ಸಿಗದೆ ಜಾರಿಬಿಡುವ
ಆ ಪಂಚಮಸ್ವರದ ಸ್ವರದ
ಸ್ವರದ ಸ್ವರದ....

(ಮಯೂರ ಮಾಸಪತ್ರಿಕೆಯ ಮೇ 2018ರ ಸಂಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿತ)

ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ

ಅಗಸರವಳು

ತೀರ ಮುದಿಯಾಗಿ ಮುರುಟಿಕೊಂಡಂತಿದ್ದ ಮುದುಕಿಯಾಕೆ. ಅವಳು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಬಟ್ಟೆ ಒಗೆಯುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬರತೊಡಗಿದಾಗಲೇ ಆಕೆಗೆ ಎಪ್ಪತ್ತರ ಗಡಿ ದಾಟಿತ್ತು. ಅವಳ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಕಾಯಿಲೆಯಿಂದ, ನಿತ್ರಾಣದಿಂದ, ದೇಹ ಶಿಥಿಲಗೊಂಡು ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿದಿರುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮದೇ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಎಲ್ಲಾ ಮುದುಕಿಯರಿಗೂ ಬೆನ್ನು ಬಾಗಿ ಊರುಗೋಲು ಬಂದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಮುದುಕಿ ರೈತ ಕುಟುಂಬದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದಲೋ ಏನೋ ವಯಸ್ಸಾಗಿದ್ದರೂ ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟಾಗಿದ್ದಳು. ಹಲವಾರು ವಾರಗಳಿಂದ ಒಗೆಯದೇ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಬಟ್ಟೆಬರೆಗಳ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಮೂಟೆಯನ್ನು ನನ್ನಮ್ಮ ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡಿ ಈ ಮುದುಕಿಗೆ ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮುದುಕಿ ಆ ಇಡೀ ಮೂಟೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ತನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಭುಜಗಳ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಿಂದ ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಸುಮಾರು ಒಂದೂವರೆ ಗಂಟೆಯ ಕಾಲ್ನಡಿಗೆಯ ದಾರಿಯಿತ್ತು.

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎರಡು ವಾರಗಳ ಬಳಿಕ ಅವಳು ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಬಟ್ಟೆಯನ್ನೂ ಸ್ಫಟಿಕ ಶುಭ್ರವಾಗಿ ಒಗೆದು, ಇಸ್ತ್ರಿ ಹಾಕಿ, ಶುಚಿಯಾಗಿ ಮಡಚಿ ಮೂಟೆಕಟ್ಟೆ ತಂದೊಪ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ನನ್ನಮ್ಮನಿಗೆ ಬೇರೆ ಯಾವ ಹೆಂಗಸಿನ ಕೆಲಸವೂ ಇಷ್ಟೊಂದು ತೃಪ್ತಿ ತರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಅಷ್ಟು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟು ಆಕೆಯ ಕೆಲಸ. ಹಾಗಿದ್ದೂ ಅವಳು ಬೇರೆಯವರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಜೂರಿ ಕೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನಮ್ಮ ಸದಾ ಅವಳ ಮಜೂರಿಯನ್ನು ಸಿದ್ಧವಾಗಿಟ್ಟಿರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಅವಳು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ದೂರದಿಂದ ಬರುವಂತೆ ಮಾಡಬಾರದು ಎನ್ನುವುದು ಅವಳ ಕಾಳಜಿಯಾಗಿತ್ತು.

ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆ ಒಗೆಯುವುದು ಎಂದರೆ ಅಷ್ಟೇನೂ ಸುಲಭದ ಕೆಲಸವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಮುದುಕಿ ವಾಸವಿದ್ದಲ್ಲಿ ನೀರಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಿಂದ ಪಂಪ್ ಮಾಡಿ ನೀರನ್ನು ಹೊತ್ತು ತರಬೇಕಿತ್ತು. ಲಿನನ್ ಬಟ್ಟೆಗಳು ಅಷ್ಟು ಸ್ಫಟಿಕ ಶುಭ್ರವಾಗಬೇಕಾದರೆ ಅವನ್ನು ಹಲವು ಬಾರಿ ತಿಕ್ಕಿ ತೊಳೆಯುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಆಮೇಲೆ ಅವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಭಾರೀದೊಡ್ಡ ಪಾತ್ರೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಕುದಿಸಿ, ಗಂಜಿ ಹಾಕಿ, ಬಳಿಕ ಇಸ್ತ್ರಿ ಹಾಕಬೇಕಿತ್ತು. ಒಂದೊಂದು ಬಟ್ಟೆಯನ್ನೂ ಏನಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ಹತ್ತು ಬಾರಿ ಅವಳು ಗಮನಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇನ್ನು ಒಣಗಿಸುವುದೋ, ಅದರದ್ದೇ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕತೆ! ಹೊರಗಡೆ ಒಣಹಾಕಿದರೆ ಕಳ್ಳರ ಕಾಟ ಹೇಳಿತೀರದ್ದು. ಇದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಅಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆ ಒಣಗಿಸುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಅಂದರೆ ಈ ಬಟ್ಟೆಯ ದೊಡ್ಡ ರಾಶಿಯನ್ನು ಅವಳು ಅಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೊತ್ತೊಯ್ಯಬೇಕಿತ್ತು. ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆಗಳು ಹೇಗೆ ಗಾಜಿನ ಹಾಳೆಯಂತೆ ಸೆಟೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವೆಂದರೆ ಮುಟ್ಟಿದರೆ ಅವು ಹರಿದೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಇದರ ನಡುವೆ ಅವರು ಅವರವರ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೂ ಅದೇ ಅಟ್ಟವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿದ್ದರು. ಈ ಮುದುಕಿ ಅದು ಹೇಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಿತ್ತೋ ದೇವರೇ ಬಲ್ಲ.

ಮುದುಕಿಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಚರ್ಚಿನೆದುರು ಭಿಕ್ಷೆಗೆ ಕೂರಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆಕೆ ಸ್ವಾಭಿಮಾನಿ. ದುಡಿದು ತಿನ್ನಬೇಕು ಎನ್ನುವ ನಿಲುವಿನವಳು. ಮುದುಕಿಗೆ ಒಬ್ಬ ಮಗನಿದ್ದ ಮತ್ತು ಅವನು ತುಂಬ ಶ್ರೀಮಂತನೂ ಆಗಿದ್ದ. ಅವನು ಅದೇನು ವ್ಯಾಪಾರ ವ್ಯವಹಾರ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದನೋ ನನಗೀಗ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ತಾಯಿ ಎಂದರೆ ಅಸಹ್ಯವಿತ್ತು. ಅವಳೊಬ್ಬ ಅಗಸರ ಹೆಂಗಸಲ್ಲವೆ. ಅವನು ಯಾವತ್ತೂ ಅವಳನ್ನು ಕಾಣಲು ಬರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗೆ ಒಂದು ನಯಾಪೈಸೆ ಸಹಾಯವನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಯಾವುದೇ ಕಹಿ, ಬೇಸರವಿಲ್ಲದೆ ಆ ಮುದುಕಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಒಂದು ದಿನ ಆ ಮಗನಿಗೆ ಮದುವೆಯೂ ಆಯಿತು. ಅವನೇನೂ ತಾಯಿಯನ್ನು ಮದುವೆಗೆ ಕರೆದಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಈ ಮುದುಕಿ ಚರ್ಚಿನ ಗೇಟಿನ ಪಕ್ಕದ ಮೆಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಮದುವಣಿಗರನ್ನು ಕಂಡು ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ತುಂಬ ಚಂದದ ಹೆಣ್ಣು, ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದಂತಿದ್ದ ಜೋಡಿ ಎಂದಿದ್ದಳು.

ಹೀಗಿರುವಾಗ ಒಮ್ಮೆ ಭೀಕರವಾದ ಚಳಿಗಾಲ ಬಂತು. ಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವುದೇ ದುಸ್ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ನಾವೆಷ್ಟೇ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಬೆಂಕಿಯುರಿಸಿದರೂ ಕಿಟಕಿ ಗಾಜುಗಳ ಮೇಲಿನ ಮಂಜು ಕರಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅಂಚುಗಳಲ್ಲಿ ಮಂಜುಗಡ್ಡೆಯ ಪಟ್ಟಿ ಅಂಟಿಕೊಂಡೇ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಜನ ಚಳಿಯಿಂದಾಗಿ ಸಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಸುದ್ದಿಗಳು ಬರತೊಡಗಿದವು. ಉರುವಲು ವಿಪರೀತ ದುಬಾರಿಯಾಯಿತು. ಹೆತ್ತವರು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪ್ರವಚನ ಮಂದಿರಗಳಿಗೆ ಕಳಿಸುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು, ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಲಾಯಿತು.

ಅಂಥ ಒಂದು ದಿನ, ನಮ್ಮ ಬಟ್ಟೆ ಒಗೆಯುವ ಮುದುಕಿ, ಆಗ ಅವಳಿಗೆ ಸುಮಾರು ಎಂಬತ್ತು ವಯಸ್ಸು, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದಳು. ಕಳೆದ ಹಲವಾರು ವಾರಗಳ ಬಟ್ಟೆಯ ದೊಡ್ಡ ರಾಶಿಯೇ ಬಿದ್ದಿತ್ತು ಮನೆಯಲ್ಲಿ. ನನ್ನಮ್ಮ ಅವಳಿಗೆ ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಚಹ ಮತ್ತು ಬ್ರೆಡ್ ಕೊಟ್ಟು ಸ್ವಲ್ಪ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೇಳಿದಳು. ಮುದುರಿ ಕೂತ ಮುದುಕಿ ಚಳಿಯಿಂದ ಗಡಗಡ ನಡುಗುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಮುದುಕಿ ಬಿಸಿಯಾದ ಟೀ ಕಪ್ ಹಿಡಿದು ತನ್ನ ಅಂಗೈಯನ್ನು ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ಬೆರಳುಗಳೆಲ್ಲ ನಿರಂತರ ಕೆಲಸದಿಂದಲೋ, ಮೂಳೆ ಸವೆತದಿಂದಲೋ ಬಿಳಿಚಿ ಕಡ್ಡಿಕಡ್ಡಿಯಂತಾಗಿದ್ದವು. ಆ ಕೈಗಳು ದುಡಿಯುವ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಮೀರಿ ದುಡಿಯುವ ಅವಳ ಕೆಲಸದ ಮಜಕೂರನ್ನೂ, ಜಗದ ಮಾನವೀಯತೆಯ ನಿಷ್ಠುರ ಮುಖಗಳನ್ನೂ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವಂತಿದ್ದವು. ನನ್ನಮ್ಮ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನೆಲ್ಲ ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡಿ ಪಟ್ಟಿ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದಳು. ಗಂಡಸರ ಒಳ ಅಂಗಿಗಳು, ಹೆಂಗಸರ ಒಳಬಟ್ಟೆಗಳು, ಉದ್ದ ಕಾಲಿನ ಪೈಜಾಮಗಳು, ಮನೆವಾರ್ತೆ ಬಟ್ಟೆಗಳು, ಪೆಟಿಕೋಟುಗಳು, ಶರ್ಟುಗಳು, ತುಪ್ಪಳದ ಕೋಟುಗಳು, ದಿಂಬಿನ ಕವರುಗಳು, ಬೆಡ್ಶೀಟುಗಳು, ಟವಲುಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ.

ಒಟ್ಟಾರೆ ಮೂಟೆ ಭಾರೀ ದೊಡ್ಡದಾಯಿತು, ಯಾವತ್ತಿಗಿಂತಲೂ ದೊಡ್ಡದು. ಮುದುಕಿ ಅದನ್ನು ತನ್ನ ಹೆಗಲಿಗೇರಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಅವಳೇ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲಿಗೆ ಅವಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಜೋಲಿದಳು, ಇನ್ನೇನು ಆ ಮೂಟೆಯಡಿ ಬಿದ್ದೇ ಹೋಗುತ್ತಾಳೋ ಎನ್ನುವಂತೆ. ಆದರೆ ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಒಳಗಿನಿಂದ ಅದೊಂದು ಶಕ್ತಿ ಎದ್ದು ಬಂತು. ಇಲ್ಲ, ನೀನು ಕುಸಿಯಬಾರದು. ಒಂದು ಕತ್ತೆ ತನ್ನ ಭಾರ ಹೊರಲಾರದೇ ಕುಸಿದು ಹೋಗಬಹುದು, ಆದರೆ ನೀನಲ್ಲ!

ನಾನು ಭಯಭೀತನಾಗಿ ಆ ಹಾದಿಗುಂಟ ಆ ದೊಡ್ಡ ಮೂಟೆಯನ್ನೆತ್ತಿಕೊಂಡು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಮುದುಕಿಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ. ಹೊರಗೆ ಹಾದಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಮಂಜು ಒಣ ಉಪ್ಪಿನಂತೆ ಹರಡಿತ್ತು. ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಶೀತ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಮಂಜು ಮಿಶ್ರಿತ ಚಳಿಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಈ ಮುದುಕಿ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ತನ್ನ ಮನೆತನಕ ತಲುಪುವಳೇ?!

ಕೊನೆಗವಳು ಕ್ರಮೇಣ ಕಾಣದಾದಳು. ನನ್ನಮ್ಮ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ಅವಳಿಗಾಗಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದಳು.

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮುದುಕಿ ಎರಡು, ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಮೂರು ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ಮರಳಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಮೂರು ವಾರಗಳು ಸರಿದು ಹೋದವು, ನಾಲ್ಕು, ಆಮೇಲೆ ಐದು. ಮುದುಕಿಯ ಸುದ್ದಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಈಗ ನಮ್ಮ ಬಳಿ ತೊಡಲು ಬೇರೆ ಬಟ್ಟೆಗಳೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಶೀತಗಾಳಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಭೀಕರವಾಗಿತ್ತು. ದೂರವಾಣಿ ತಂತಿಗಳೆಲ್ಲ ಹಗ್ಗದಂತೆ ಬಾತಿದ್ದವು. ಮರದ ರೆಂಬೆಕೊಂಬೆಗಳು ಗಾಜಿನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ರಸ್ತೆಗಳೆಲ್ಲ ಮಂಜಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಯೇ ಹೋಗಿದ್ದವು. ದಯಾಳುಗಳು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಬೆಂಕಿಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿ ಹಾದಿ ಹೋಕರು ಚಳಿಯಿಂದ ಸಾಯದಂತೆ ಮೈ ಬೆಚ್ಚಗಿರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಹಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆಒಗೆಯುವ ಹೆಂಗಸಿನ ಕಣ್ಮರೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನೇ ಹುಟ್ಟು ಹಾಕಿತ್ತು. ನಮಗೆಲ್ಲ ತೊಡಲು ಒಗೆದ ಬಟ್ಟೆಬರೆಗಳ ಅಗತ್ಯ ಹೇಳತೀರದಾಗಿತ್ತು. ತೊಟ್ಟಿದ್ದನ್ನೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ತೊಡಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಿತ್ತು. ನಮಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಆಕೆಯ ಮನೆ ಎಲ್ಲಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಸರಿಯಾಗಿ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮುದುಕಿಯಂತೂ ಈ ಚಳಿಗಾಳಿಗೆ ಬದುಕುಳಿದಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ನಮಗೆ ಮನವರಿಕೆಯಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನಮ್ಮನಂತೂ ತನಗೆ ಆಕೆ ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಬಂದಾಗಲೇ ಆಕೆ ಇನ್ನು ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ಇದೇ ನಾವು ಅವಳನ್ನು ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ ನೋಡುವುದು ಎನ್ನುವ ಬಲವಾದ ಭಾವನೆ ಬಂದಿತ್ತು, ಅದೇ ನಿಜವಾಯಿತು ಎಂದಳು. ನಾವೆಲ್ಲರೂ ತುಂಬಾ ಮರುಗಿದೆವು, ಕಳೆದುಕೊಂಡ ನಮ್ಮ ಬಟ್ಟೆಬರೆಗಳಿಗಾಗಿಯೂ, ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ದೀರ್ಘ ಕಾಲ ಅತ್ಯಂತ ನಿಷ್ಠೆಯಿಂದ ನಮ್ಮ ಸೇವೆ ಮಾಡಿದ ಆ ಶಿಥಿಲಗೊಂಡ ಜೀವದ ಮುದುಕಿಗಾಗಿಯೂ.

ಎರಡು ತಿಂಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಸರಿದು ಹೋಯಿತು. ಮಂಜು ಒಮ್ಮೆ ಕರಗಿ, ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ಹಿಮ ಬೀಳುವುದಕ್ಕೆ ಆರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ಹೊಸ ಚಳಿಗಾಳಿ ಬೀಸುವುದು ಸುರುವಾಯಿತು. ಅಂಥ ಒಂದು ಮುಸ್ಸಂಜೆ, ನನ್ನಮ್ಮ ಚಿಮಣಿ ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಹಳೆಯ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ತಿಕ್ಕಿ ಚೊಕ್ಕ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದುಕೊಂಡಿತು, ಒಂದಿಷ್ಟು ಹಬೆಯಾಡಿದಂತೆ ಗಾಳಿ ನುಗ್ಗಿತು ಮತ್ತು ಅದರ ಬೆನ್ನಿಗೇ ಒಂದು ಭಾರೀ ದೊಡ್ಡ ಮೂಟೆ ಮನೆಯನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿತು. ಮೂಟೆಯ ಅಡಿಯಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕಂಡೂ ಕಾಣದಂತೆ ಮುದುಕಿಯ ಆಕೃತಿಯೂ ಕಂಡಿತು. ಮುದುಕಿ ಬಿಳಿಯ ಬಟ್ಟೆಯಂತಾಗಿದ್ದಳು. ನನ್ನಮ್ಮ ಆಘಾತದಿಂದ ಹಾ! ಎಂದು ಬಾಯ್ತೆರೆದು ಬಿಟ್ಟಳು. ನಾನು ತಕ್ಷಣವೇ ಮುದುಕಿಯತ್ತ ಓಡಿ ಆಕೆಗೆ ಮೂಟೆ ಕೆಳಗಿಳಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದೆ. ಅವಳು ಮತ್ತಷ್ಟು ಕೃಶಳಾಗಿದ್ದಳು, ಮತ್ತಷ್ಟು ಬಾಗಿದ್ದಳು. ಆಕೆಯ ಮುಖ ನಿಸ್ತೇಜವಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ತಲೆ ಎಡಕ್ಕೂ ಬಲಕ್ಕೂ ಇಲ್ಲ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಿರುವಂತೆ ಗಲಗಲ ಅಲುಗುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಮುದುಕಿ ಮಾತನಾಡುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಬಾಗಿದ ಮುಖದಲ್ಲೇ ತನ್ನ ಒಣಗಿದ ತುಟಿಗಳಿಂದ ಏನನ್ನೋ ಮಣಮಣಿಸಿದಳು.

ಸ್ವಲ್ಪ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡ ಬಳಿಕ ತನಗೆ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಜ್ವರ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು ಎಂದಳಾಕೆ. ಅವಳಿಗದೇನು ಕಾಯಿಲೆಯಾಗಿತ್ತೋ, ಅದರ ಹೆಸರು ನನಗೀಗ ಮರೆತಿದೆ. ಅವಳಿಗದೆಷ್ಟು ಕಾಯಿಲೆಯಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ ಯಾರೋ ಪಾಪ ವೈದ್ಯರನ್ನು ಕರೆಸಿದರಂತೆ. ಆ ವೈದ್ಯರು ಅವಳ ದಿನಗಳು ಮುಗಿದವು ಎಂದು ಪಾದ್ರಿಗಳಿಗೆ ಬರಹೇಳಿದ್ದರಂತೆ. ಇನ್ಯಾರೋ ಅವಳ ಮಗನಿಗೆ ಸುದ್ದಿ ಮುಟ್ಟಿಸಿದರಂತೆ. ಮಗನು ಅವಳ ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆಗೆ ಬೇಕಾಗುವ ಹಣವನ್ನಷ್ಟೇ ಕಳಿಸಿದನಂತೆ. ಆದರೆ ಆ ಭಗವಂತನಿಗೆ ಈ ನೋವುಂಡ ತಾಯ ಸಹವಾಸ ಇಷ್ಟು ಬೇಗನೇ ಬೇಕೆನಿಸಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ, ಅವಳು ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳ ತೊಡಗಿದಳು. ಒಮ್ಮೆ ಸ್ವಸ್ಥಳಾಗಿದ್ದೇ ಅವಳು ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಕಾಯಕದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದಳು. ನಮ್ಮದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟೋ ಮನೆಗಳ ಬಟ್ಟೆಬರೆಗಳ ಹೊರೆ ಅವಳಿಗಾಗಿಯೇ ಕಾದು ಕೂತಿದ್ದವು. "ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಕೆಲಸದಿಂದಾಗಿ ನನಗೆ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಆರಾಮಾಗಿ ಮಲಗುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಕೆಲಸವೇ ನನ್ನನ್ನು ಸಾಯದಂತೆ ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದು" ಎನ್ನುತ್ತಾಳೆ ಮುದುಕಿ.

"ಭಗವಂತನ ದಯೆಯಿಂದ ನೀನು ನೂರಿಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷ ಬದುಕುವಂತಾಗಲಿ" ಎಂದಳು ನನ್ನಮ್ಮ, ಅರ್ಧ ಬೆರಗು, ಅರ್ಧ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಬೆರೆತ ಪ್ರವಾದಿಯಂತೆ. 

"ದೇವರು ಕ್ಷಮಿಸಲಿ! ಅಷ್ಟು ಕಾಲ ಬದುಕುವುದು ಯಾರಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿದೆ? ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಕೈಸೋಲುತ್ತಿದೆ. ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದು ನನ್ನ ಕೈಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಹೊರೆಯಾಗಿ ಇರುವುದೂ ನನಗೆ ಬೇಡ" ಮುದುಕಿ ಮಣಮಣಿಸಿ ಆಕಾಶದತ್ತ ಅಲ್ಲಿ ಸ್ವರ್ಗವಿದೆಯೋ ಎಂಬಂತೆ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಿದಳು.

ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಕಾಸಿತ್ತು. ಅಮ್ಮ ಅದನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡಿ ಮುದುಕಿಯ ಕೈಗಿಟ್ಟಳು. ಬಟ್ಟೆ ಒಗೆದೂ ಒಗೆದೂ ಬೆಳ್ಳಗಾಗಿದ್ದ ಅವಳ ಆ ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ಆ ನಾಣ್ಯಗಳು ಕೂಡ ಸ್ಫಟಿಕಶುಭ್ರ ಮಣಿಗಳಂತೆ, ಒಮ್ಮೆಗೇ ಅವಳಷ್ಟೇ ಪವಿತ್ರಗೊಂಡಂತೆ ನನಗೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಅವಳು ನಾಣ್ಯಗಳನ್ನು ಕಣ್ಣಿಗೊತ್ತಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಕರವಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಳು. ಬಳಿಕ ಕೆಲಕಾಲದ ನಂತರ ಮರಳಿ ಬರುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿ ಆಕೆ ಹೊರಟು ಹೋದಳು.

ಆದರೆ ಅವಳೆಂದೂ ಮರಳಿ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಆವತ್ತು ಅವಳು ನಮಗೆ ತಂದುಕೊಟ್ಟ ಒಗೆದ ಬಟ್ಟೆಗಳೇ ಈ ಭುವಿಯ ಮೇಲೆ ಆಕೆಯ ಕೊನೆಯ ಶ್ರಮದಾನವಾಯಿತು. ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಸೇರಿದ ವಸ್ತುವನ್ನು ಅವರವರಿಗೇ ತಲುಪಿಸಬೇಕೆಂಬ ಒಂದೇ ಒಂದು ತುಡಿತ ಅವಳ ಜೀವವನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟಿತ್ತು ಎಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ವಹಿಸಿಕೊಂಡ ಕೆಲಸವನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಿಯೇ ಅವಳು ಕೃತಾರ್ಥಳಾದಳು. ಈ ಮುದುಕಿ ಇಲ್ಲದ ಒಂದು ಸ್ವರ್ಗವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೂ ನನ್ನಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇಂಥ ಶ್ರಮಜೀವಿಗೆ ತಕ್ಕ ಪ್ರತಿಫಲ ಒದಗಿಸದ ಒಂದು ಜಗತ್ತನ್ನೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನನ್ನಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

(ಐಸಾಕ್ ಬಾಲ್ಷೆವಿಕ್ ಸಿಂಗರ್ ಕೃತಿ "ಇನ್ ಮೈ ಫಾದರ್ಸ್ ಕೋರ್ಟ್" (ಮೊದಲ ಭಾಗ) ನಿಂದ ಆಯ್ದ ಒಂದು ಬರಹದ ಸಂಗ್ರಹಾನುವಾದ)

ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ