ನನ್ನನ್ನು ವೆರಾಂಡಕ್ಕೆ ತಂದು ಕೂರಿಸಿದರು. ನನ್ನ ತಂಗಿ ಸೊನ್ಸಾ ನನ್ನ ಕಾಲುಗಳಡಿ ದಿಂಬುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿಸಿಟ್ಟಳು. ಯಾವುದೇ ನೋವು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಆಗಸ್ಟ್ ತಿಂಗಳ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಒಂದು ದಿನ. ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯ ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆಗೆ ಎಲ್ಲ ಸಿದ್ಧತೆ ನಡೆದಿತ್ತು. ನಾನು ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ, ಬಿಳುಚಿದಂತಿದ್ದ ಆಕಾಶವನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರಖರವಾದ ಬೆಳಕಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲು ನನಗೆ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತ ಇತ್ತು. ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ನನ್ನನ್ನು ಗಮನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಂದು ಹೋಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸೊನ್ಸಾ ಬಳಿ ನನ್ನ ಸನ್ಗ್ಲಾಸ್ ತಂದುಕೊಡಲು ಕೇಳಿಕೊಂಡೆ. ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೀರಿತ್ತು, ಅವಳು ಅದನ್ನು ತಪ್ಪಾಗಿ ಅರ್ಥೈಸುವುದು ನನಗೆ ಬೇಡವಾಗಿತ್ತು. ಅವಳದನ್ನು ತರಲು ಹೋದಳು. ಅಲ್ಲಿ ಬರೀ ನಾವಿಬ್ಬರೇ ಇದ್ದೆವು. ಉಳಿದವರೆಲ್ಲಾ ಅಂತಿಮ ಕ್ರಿಯೆಯ ನಡಾವಳಿಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಸ್ತರಾಗಿದ್ದರು. ಅವಳು ಮರಳಿ ಬಂದು ನನಗೆ ಸನ್ಗ್ಲಾಸ್ ತೊಡಿಸಿದಳು. ನಾನು ತುಟಿಗಳಲ್ಲೆ ಮುತ್ತು ಕಳಿಸಿದೆ, ಅವಳು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕಳು. ಅವಳಿಗದು ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗಿದ್ದರೆ...
ಸನ್ಗ್ಲಾಸ್ ಎಷ್ಟು ಕಪ್ಪಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ, ಅವಳ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರದ ಹಾಗೆ ನಾನವಳ ದೇಹವನ್ನು ನೋಡುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು. ಅವಳು ಹೊರಟು ಹೋದ ಮೇಲೆ, ಮತ್ತೆ ನಾನು ಆಕಾಶ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡೆ. ತೀರ ದೂರದಿಂದೆಲ್ಲೊ ಸುತ್ತಿಗೆಯ ಪೆಟ್ಟು ಹಾಕುವ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸುತ್ತಾ ಇತ್ತು. ನನಗದು ಆಪ್ಯಾಯಮಾನವೆನಿಸಿತು. ನನಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮೌನವನ್ನು ಸಹಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ನಾನಿದನ್ನೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಹೆಲೆನ್ ಬಳಿಯೂ ಹೇಳಿದ್ದೆ. ಅವಳು ಕಾಡುವ ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದಾಗಿ ಹಾಗಾಗುತ್ತೆ ಎಂದಿದ್ದಳು. ನೀವು ಅವಳ ಹತ್ತಿರ ಅಂಥ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಹೇಳುವಂತೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ತಕ್ಷಣ ಅವಳು ಕುಟುಕಲು ಸುರು ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ.
ಒಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಅಲ್ಲಿ ಹಾಗೆಯೇ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಸುತ್ತಿಗೆಯ ಸದ್ದು ಕೂಡ ನಿಂತು ಸಾಕಷ್ಟು ಹೊತ್ತಾಗಿತ್ತು. ಆಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ನನ್ನ ಸುತ್ತಲೂ ಕತ್ತಲು ಕವಿದುಕೊಂಡಂತಾಯ್ತು. ಕವಿದ ಮೋಡಗಳು ಮತ್ತು ನನ್ನ ದಟ್ಟ ಸನ್ಗ್ಲಾಸ್ ಎರಡೂ ಸೇರಿ ಅಂಥ ಅನುಭವವಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಅರಿಯುವ ಮೊದಲೇ ವಿವರಿಸಲಾಗದ ಆತಂಕ, ದುಗುಡ ನನ್ನಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತು. ಅದೇನೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಇರದಿದ್ದರೂ, ಒಂದು ಬಗೆಯ ಶೂನ್ಯ, ಎಲ್ಲರಿಂದಲೂ ದೂರವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಂಥ ಭಾವವನ್ನು ಅದು ಉಳಿಸಿ ಹೋಯಿತು. ಸೊನ್ಸಾ ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದಾಗ ನಾನವಳ ಬಳಿ ಗುಳಿಗೆ ಕೊಡುವಂತೆ ಕೇಳಿದೆ. ಇಷ್ಟು ಬೇಗನೆ ಎಂದವಳು ಕೇಳಿದಳು. ನಾನು ತೀರ ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಎಂದೆ. ಅವಳು ನನ್ನ ಸನ್ಗ್ಲಾಸ್ ತೆಗೆದಳು. ಬೇಡ, ತೆಗೆಯಬೇಡ ಎಂದೆ. ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡೆ. ಅವಳು ಮತ್ತೆ ಸನ್ಗ್ಲಾಸ್ ಹಾಕಿದಳು. ತುಂಬ ನೋವಿದೆಯ ಈಗ? ಹೌದು ಎಂದೆ. ಹೋದಳು. ಮರಳಿದಾಗ ಅವಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಗುಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ಗ್ಲಾಸ್ ನೀರಿತ್ತು. ಪೆಟ್ಟಾಗದಿರುವ ಭುಜದ ಕಡೆಯಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಮೆತ್ತಗೆ ಎತ್ತಿ ಕೂರಿಸಿ, ಗುಳಿಗೆಯನ್ನು ನನ್ನ ಬಾಯೊಳಗಿಟ್ಟು ನೀರಿನ ಗ್ಲಾಸನ್ನು ತುಟಿಗಿರಿಸಿದಳು. ಅವಳ ದೇಹದ ಸುವಾಸನೆ ನನ್ನನ್ನು ಆವರಿಸಿತು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಮ್ಮ, ನನ್ನಇಬ್ಬರು ಸಹೋದರರು ಮತ್ತು ಅತ್ತಿಗೆ ಅಂತ್ಯಸಂಸ್ಕಾರ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಮರಳಿದರು. ಅವರು ಬಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ಬಳಿಕ ಹೆಲೆನಳ ಅಪ್ಪ, ಅವಳ ಇಬ್ಬರು ಸಹೋದರಿಯರು ಮತ್ತು ನನಗೆ ಅಷ್ಟೇನೂ ಹೊಕ್ಕುಬಳಕೆಯಿರದ ಅವಳ ಒಬ್ಬಳು ಆಂಟಿ ಕೂಡಾ ಮನೆಗೆ ಬಂದರು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಏನಾದರೂ ಒಂದೆರಡು ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಗುಳಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡತೊಡಗಿತ್ತು. ನಾನು ನನ್ನ ಸನ್‌ಗ್ಲಾಸಿನ ಮರೆಯಲ್ಲಿ ಗಾಡ್‌ಫಾದರ್‌ನಂತೆ ಕುಳಿತೇ ಇದ್ದೆ. ನಾನೇನೂ ಆಡಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯವಿದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ನಾನು ಗಾಢ ಸಂತಾಪದಲ್ಲಿದ್ದೇನೆಂದು ಅವರಾಗಿಯೇ ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ನಾನಂತೂ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ನಾನು ತಣ್ಣಗೇ ಇದ್ದೆ. ಅವರಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಅದನ್ನು ಅರಿಯುವ ಸಂಭವವಂತೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಲೆನಳ ತಂದೆ ನನ್ನ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಬಂದು ಏನೋ ಒಂದೆರಡು ಮಾತು ಆಡಿದಾಗ, ಈಗ ಹೆಲೆನಳ ಕತೆಯಂತೂ ಮುಗಿದೇ ಹೋಯಿತು; ಇನ್ನು ಇವನು ನನ್ನ ಮಾವನೂ ಅಲ್ಲ, ಅವಳ ಸಹೋದರಿಯರು ನನಗೆ ನಾದಿನಿಯರೂ ಅಲ್ಲ ಎಂಬ ಯೋಚನೆಯಿಂದಲೇ ಒಳಗೊಳಗೇ ವಿವರಿಸಲಾಗದ ಒಂದು ತೃಪ್ತಿಭಾವ ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿತು.
ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ವೆರಾಂಡಾದ ಕೆಳಗಿರುವ ಗಾರ್ಡನ್ನಿನ ಉದ್ದನೆಯ ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಹೆಲೆನಾಳ ಸಹೋದರಿಯರೂ, ಅತ್ತಿಗೆಯೂ ಸೇರಿ ಪ್ಲೇಟುಗಳನ್ನು, ಅಡುಗೆಯ ಪಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಕೇಳಿಸಿತು. ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಅವರು ಲಿವಿಂಗ್ ರೂಮಿನ ಮೂಲಕ ಹಾದು ಹೋಗುವಾಗಲೂ ನನ್ನತ್ತ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ತಲೆಯಾಡಿಸಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಮಾತ್ರ ಅವರನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತ ಇಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ ಕುಳಿತೆ. ನಡುವೆ ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ತೂಕಡಿಸಿದೆ ಎಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಮತ್ತೆ ನನಗೆ ಕೇಳಿಸಿದ್ದು ಕೆಳಗಿನ ಗಾರ್ಡನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಗುಜುಗುಜು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವ ಸದ್ದು. ನನಗೆ ಅವರ ತಲೆ ಮಾತ್ರ ಕಾಣಿಸುತ್ತ ಇತ್ತು. ಆಚೀಚೆ ಹೋಗದೆ ಇದ್ದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಒಟ್ಟು ಒಂಬತ್ತು ತಲೆಗಳು. ಅದೊಂದು ನೆಮ್ಮದಿಯ ನೋಟವಾಗಿತ್ತು. ದೊಡ್ಡ ಬಿರ್ಚ್ ಮರದ ತಂಪಿನಡಿ ನೆರೆದ ಒಂಬತ್ತು ತಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಆ ತುದಿಯಲ್ಲಿ, ನನಗೆ ಎದುರಾಗಿ ಸೊನ್ಸಾ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ನಾನೊಮ್ಮೆ ಅವಳ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುವುದಕ್ಕಾಗಿ ನನ್ನ ಕೈಯೆತ್ತಿ ಆಡಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಅದು ಅವಳ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಇದಾಗುತ್ತಲೇ ನನ್ನ ಕಿರಿಯ ಸಹೋದರ ಎದ್ದು ವೆರಾಂಡಾದ ಕಡೆಗೆ ಬಂದ. ನಾನು ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿ ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿರುವವನಂತೆ ಮಲಗಿದೆ. ನನ್ನ ಪಕ್ಕ ಹಾದು ಹೋಗುವಾಗ ಅವನು ಒಂದು ಗಳಿಗೆ ನಿಂತ. ನನ್ನಲ್ಲೇ ನಾನು "ನಾವು ಸಂಪೂರ್ಣ ನಿಸ್ಸಹಾಯಕರು" ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡೆ.
ಕೊನೆಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಟೇಬಲ್ಲಿನಿಂದ ಎದ್ದರು. ನನ್ನಮ್ಮ ಮತ್ತು ಸೊನ್ಸಾ ಇಬ್ಬರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಉಳಿದವರೆಲ್ಲರೂ ಹೊರಡುವ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿದ್ದಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು ನಾನು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡೇ, ಮಲಗಿರುವವನ ಹಾಗೇ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಆಮೇಲೆ ಅಮ್ಮ ಲಿವಿಂಗ್ ರೂಮಿನಿಂದ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷಳಾಗಿ ನನ್ನ ಪಕ್ಕ ಬಂದಳು. ನಾನು ಅವಳತ್ತ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕೆ. ಹಸಿವಾಗಿದೆಯಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು. ನನಗೆ ಹಸಿವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನೋವಿದೆಯಾ ಎಂದಳು, ಇಲ್ಲವೆಂದೆ. ಒಳಗಡೆ ಹೇಗಿದೆ ಎಂದಳು. ಇಲ್ಲವೆಂದೆ. ಅವಳು ಹೊದಿಕೆ ಸರಿಪಡಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಅದು ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ನೀನು ಮನೆಗೆ ಹೊರಡುವವಳಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. ಯಾಕೆ, ನಾನಿಲ್ಲಿರುವುದು ನಿನಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ವಾ ಎಂದಳು. ಛೇಛೇ, ಹಾಗಲ್ಲ, ಅಪ್ಪ ಕಾಯುತ್ತಿರಬಹುದು ಅಂತ ಹೇಳಿದೆ ಅಷ್ಟೆ ಅಂದೆ. ಅದಕ್ಕವಳು ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಅತ್ತ ಸರಿದು ಬೆತ್ತದ ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಳು. ಆಗಷ್ಟೇ ಸೊನ್ಸಾ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಳು. ನಾನು ನನ್ನ ಸನ್ಗ್ಲಾಸ್ ತೆಗೆದೆ. ಅವಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ವೈನ್ ಗ್ಲಾಸ್ ಇತ್ತು. ಅದನ್ನವಳು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಳು. ನನಗೂ ಇದ್ದಿದ್ದರಾಗಿತ್ತು ಎಂದೆ. ಗುಳಿಗೆ ತಗೊತಿರುವಾಗ ಬೇಡ ಅಂದಳು. ಛೇ, ಅದೆಂಥ ಮಾತು ಎಂದೆ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಸರಿ, ಒಂದೇ ಒಂದು ಗ್ಲಾಸ್ ತಗೊ ಎಂದು ತರಲು ಹೋದಳು. ಅಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ವೈನ್ ಗ್ಲಾಸ್ ಹಿಡಿದು ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಹೊರಗಿನ ಗಾರ್ಡನ್ ನೋಡುತ್ತ ಕುಳಿತಳು. ಇನ್ನೀಗ ಇದೆಲ್ಲವೂ ನಿನ್ನದೇ ಆಗುತ್ತಾ ಎಂದಳು. ಹೌದು, ನನ್ನ ಹೆಸರಿಗೆ ವರ್ಗಾವಣೆಯಾಗುತ್ತೆ ಎಂದೆ. ತುಂಬ ಶೂನ್ಯ ಆವರಿಸುತ್ತೆ ಇನ್ನು ಎಂದಳು. ನಾನದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಮಾತಿನ ಅರ್ಥವೇನೆಂದು ನನಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಸೊನ್ಸಾ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಗ್ಲಾಸ್ ವೈನ್ ಹಿಡಿದು ಬಂದಳು. ಒಂದನ್ನು ಅಮ್ಮನ ಪಕ್ಕ ಇದ್ದ ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲಿರಿಸಿ ನನ್ನ ಪಕ್ಕ ಬಂದಳು. ನಿಧಾನವಾಗಿ ನನ್ನ ಭುಜಕ್ಕೆ ಆಸರೆ ನೀಡಿ ಎಬ್ಬಿಸಿ, ನನ್ನ ತುಟಿಗಳಿಗೆ ಗ್ಲಾಸ್ ತಗುಲಿಸಿದಳು. ಅವಳು ಕಳೆದ ಸಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಬಾಗಿದ್ದರಿಂದ ನನಗೆ ಅವಳ ಮೊಲೆಗಳನ್ನು ಕಾಣುವುದಕ್ಕಾಯಿತು. ಗ್ಲಾಸ್ ಮರಳಿ ಒಯ್ಯುವಾಗ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಸಂಧಿಸಿದವು. ಬಹುಶಃ ಅವಳು ಇದುವರೆಗೂ ಗಮನಿಸದೇ ಇದ್ದ ಏನನ್ನೋ ಕಂಡುಕೊಂಡಿರಬೇಕು ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಕಂಡ ಮಿಂಚು ಹಾದು ಹೋದಂತಾಯ್ತು. ಆ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಉರಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಟ್ಟು ತುಂಬಿತ್ತು. ನಂತರ ಏನೂ ಆಗದವರಂತೆ ನಕ್ಕು ಅಮ್ಮನ ಪಕ್ಕ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತಳು. ಚಿಯರ್ಸ್ ಅಮ್ಮಾ ಎಂದಳು, ಅಮ್ಮನೂ ಗ್ಲಾಸ್ ಎತ್ತಿದಳು. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ನಿಧಾನವಾಗಿ ವೈನ್ ಕುಡಿಯತೊಡಗಿದರು. ನಾನು ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಸನ್ಗ್ಲಾಸ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡೆ. ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆ ಮೌನ ಅಷ್ಟೇನೂ ಸಹನೀಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಏನಾದರೂ ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡೆನಾದರೂ ಏನನ್ನು ಆಡಲಿ ಎಂಬುದು ಹೊಳೆಯಲಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಹಕ್ಕಿಗಳೇ ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದಳು ಸೊನ್ಸಾ. ಸೀಗಲ್ಸ್ ಬಿಟ್ಟರೆ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದಲ್ಲೂ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಲ್ಲ ಈಗ ಎಂದಳು ಅಮ್ಮ. ಹಿಂದೆಲ್ಲ ತುಂಬ ಪಿಕಳಾರಗಳಿದ್ದವು ಇಲ್ಲೆಲ್ಲ, ತುಂಬಾ. ಈಗ ಎಲ್ಲಾ ಹೋಗಿ ಬಿಟ್ಟವು. ಸೊನ್ಸಾ ಛೇ, ಹಾಗಾಗಬಾರದಿತ್ತು ಎಂದಳು. ಮುಂದುವರಿದು, ಏನಾಗ್ತಿದೆ, ಯಾಕೆ ಹೀಗಾಗ್ತಿದೆ ಇದೆಲ್ಲ ಎಂದಳು. ಅಮ್ಮ ಅದನ್ನಂತೂ ಅಂದಾಜು ಮಾಡುವುದೇ ಕಷ್ಟ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದಳು. ಆ ಬಳಿಕ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಮೌನವಾಗಿಯೇ ಕುಳಿತರು. ಈಗ ಇನ್ನೇನು ವಾತಾವರಣ ಹೀಗೇ ಇರುತ್ತಾ ಇಲ್ಲ ಮಳೆ ಸುರಿಯುತ್ತಾ ಅಂತ ಅಂದಾಜು ಮಾಡುವುದು ಕೂಡ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ ಹಾಗಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ ಎಂದಳು ಅಮ್ಮ. ನೀನು ಹವಾಮಾನ ವರದಿ ಕೇಳಿಸಿಕೊ ಬಹುದಲ್ಲ ಎಂದಳು ಸೊನ್ಸಾ. ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ನಂಬುವ ಹಾಗೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದಳು ಅಮ್ಮ. ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಬರುವ ಸೂಚನೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ್ಯೂ ಪಿಕಳಾರಗಳು ತಗ್ಗಿನಲ್ಲೇ ಹಾರಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ ಎಂದಳು ಸೊನ್ಸಾ. ಹೌದಾ? ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಅವು ಬೇರೆ ತರದ ಪಿಕಳಾರಗಳಿರಬೇಕು ಎಂದಳು ಅಮ್ಮ. ಇಲ್ಲಿಲ್ಲ, ಸೊನ್ಸಾ ಹೇಳಿದಳು, ಅವು ಒಂದೇ ಬಗೆಯ ಪಿಕಳಾರಗಳೇ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಅದು ವಿಚಿತ್ರವೇ ಸರಿ ಎಂದಳು ಅಮ್ಮ. ಸೊನ್ಸಾ ಅದಕ್ಕೇನೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಅವಳ ವೈನ್ ಕುಡಿಯುತ್ತ ಇದ್ದಳು. ಸೊನ್ಸಾ ಹೇಳ್ತಿರೋದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಹೌದಾ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಕೇಳಿದಳು. ಹೌದು, ಅದು ನಿಜ ಎಂದೆ. ತಕ್ಷಣವೇ ಸೊನ್ಸಾ, ಓ ದೇವರೇ! ನೀನು ನನ್ನ ಒಂದು ಮಾತನ್ನೂ ನಂಬುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಎಂದಳು. ಬಹುಶಃ ಇವತ್ತಿನ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮಾಣ ಮಾಡುವುದು ನಿನ್ನ ಡಿಗ್ನಿಟಿಗೆ ಕಡಿಮೆ ಅನಿಸಿರಬೇಕು ನಿನಗೆ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಕುಟುಕಿದಳು. ಸೊನ್ಸಾ ತನ್ನ ಕನ್ನಡಕ ಒರೆಸಿಕೊಂಡು ಎದ್ದು ನಿಂತಳು. ನೀನು ಹೇಳಿದ್ದು ನಿಜ, ನಾನು ನಾಳೆಯ ತನಕ ಕಾಯಬೇಕು ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಎಂದಳು. ಬರೀ ಸಣ್ಣಬುದ್ಧಿಯಾಯ್ತು ಎಂದಳು ಅಮ್ಮ. ನಾನೊಂದು ಒಳ್ಳೆ ಬುದ್ಧಿಯ ಮಗು ಅಂತ ಯೋಚಿಸೋದು ಕೂಡ ಎಂದಳು ಸೊನ್ಸಾ. ಅವಳು ನನ್ನತ್ತ ಬಂದು ಮತ್ತೆ ನನಗೆ ನನ್ನ ವೈನ್ ಕುಡಿಯಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದಳು. ಅವಳು ನನ್ನ ತಲೆಯನ್ನು ಸಾಕಷ್ಟು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿರಲಿಲ್ಲ, ಸ್ವಲ್ಪ ವೈನ್ ನನ್ನ ತುಟಿಗಳ ತುದಿಯಿಂದ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಹರಿದು ಗದ್ದಕ್ಕಿಳಿಯಿತು. ಅವಳದನ್ನು ಹೊದಿಕೆಯ ಒಂದು ತುದಿಯಿಂದ ಒರಟಾಗಿ ತಿಕ್ಕಿ ಒರೆಸಿದಳು. ಅವಳ ತುಟಿಗಳು ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಬಿಗಿದುಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಆಮೇಲೆ ಅವಳು ಲಿವಿಂಗ್ ರೂಮಿನೊಳಕ್ಕೆ ಹೊರಟು ಹೋದಳು. ಅವಳಿಗೇನಾಗಿದೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಆಶ್ಚರ್ಯಪಟ್ಟಳು. ಅವಳೀಗ ದೊಡ್ಡವಳಾಗಿದ್ದಾಳಮ್ಮಾ, ಅವಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಹೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಇಷ್ಟವಾಗಲ್ಲ ಎಂದೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಅವಳ ಅಮ್ಮ ಎಂದಳು. ನಾನು ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಅವಳ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನಷ್ಟೇ ಬಯಸೋದು ಎಂದಳು. ನಾನು ಅದಕ್ಕೂ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ ಬಿಕ್ಕಳಿಸಿ ಅಳುವುದಕ್ಕೆ ಸುರುಮಾಡಿದಳು. ಏನಾಯ್ತಮ್ಮಾ ಈಗ ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಎಂದೆ. ಯಾವುದೂ ಇರಬೇಕಾದ ಹಾಗೆ ಇಲ್ಲ ಅನಿಸುತ್ತಾ ಇದೆ... ಎಲ್ಲವೂ...ಎಲ್ಲವೂ ಒಂಥರಾ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿದೆ ಅನಿಸತೊಡಗಿದೆ ನನಗೆ... ಸೊನ್ಸಾ ಪುನಃ ಹೊರಗೆ ಬಂದಳು. ನಾನು ವಾಕ್ ಹೋಗಿ ಬರುತ್ತೇನೆ ಎಂದಳು. ಅಮ್ಮನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರಿರುವುದನ್ನು ಅವಳು ಗಮನಿಸಿರಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡೆ, ಆದರೆ ನನಗದು ಖಾತ್ರಿಯಾಗಿ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಹೊರಟು ಹೋದಳು. ಎಷ್ಟು ಚಂದ ಆಗಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದೆ. ಅದರಿಂದ ಏನು ಉಪಯೋಗ ಎಂದಳು ಅಮ್ಮ. ಓ ಅಮ್ಮಾ, ಏನು ಮಾತದು ಎಂದೆ. ಸರಿ, ನನಗೆ ನಾನೇನು ಆಡುತ್ತಿದ್ದೇನೋ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದಳು ಅಮ್ಮ. ನಿನಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕು ಅನಿಸಿದರೆ ಹೋಗು, ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಹೇಗೂ ಸೊನ್ಸಾ ಇರ್ತಾಳೆ ಎಂದೆ. ಅಮ್ಮ ಮತ್ತೆ ಅಳತೊಡಗಿದಳು, ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ, ನಿಯಂತ್ರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಹಾಗೆ ಅಳತೊಡಗಿದಳು. ಸಾಕಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಅಳುವುದಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟೆ. ಇನ್ನು ಸಾಕು ಅನಿಸಿದಾಗ ಕೇಳಿದೆ, ನೀನೀಗ ಅಳುತ್ತಿರುವುದಾದರೂ ಯಾಕಾಗಿ? ಅವಳು ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಕಿರಿಕಿರಿಯಾಗತೊಡಗಿತು. ಯಾರು ಸತ್ತರಂತ ಅಳುವುದು ಇವಳೀಗ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ. ನಿನ್ನಪ್ಪ ಯಾರನ್ನೋ ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಅಂದಳು. ಯಾರನ್ನೋ ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಾನ? ಅಪ್ಪನ? ಎಂದೆ. ನಾನಿದನ್ನ ನಿನಗೆ ಹೇಳಬೇಕಂತ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಿನಗೆ ನಿನ್ನವೇ ಆದ ಚಿಂತೆಗಳಿಲ್ಲ ಅಂತಲೂ ನಾನು ಅಂದುಕೊಂಡಿಲ್ಲ, ಗೊತ್ತಿದೆ ನನಗೆ ಎಂದಳು. ನನಗ್ಯಾವ ಚಿಂತೆಗಳೂ ಇಲ್ಲ, ಅದೆಲ್ಲ ಬಿಡು ಎಂದೆ. ಏನು ಮಾತೂಂತ ಆಡ್ತೀ ಎಂದಳು. ನಾನದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಬಿದ್ದಲ್ಲೇ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡು ಆ ಗಿಡ್ಡನೆಯ ಬಡಕಲು ಮನುಷ್ಯನ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದೆ, ಅದು ನನ್ನಪ್ಪ. ಅವನು, ತನ್ನ ಅರವತ್ಮೂರನೆಯ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ.....ನನ್ನನ್ನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುವುದರಾಚೆ ಲೈಂಗಿಕವಾಗಿ ಒಬ್ಬ ಸಂಪನ್ನ ಪುರುಷ ಅಂತ ನಾನು ಯಾವತ್ತೂ ನನ್ನಪ್ಪನ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಹೆಂಗಸಿನ ತೊಡೆಗಳ ನಡುವೆ ನನ್ನಪ್ಪನ ಬೆತ್ತಲೆ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಕಲ್ಪಿಸಿದೆ. ಅಸಹ್ಯವಷ್ಟೇ ಹುಟ್ಟಿತು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ. ಖಾಲಿ ಗ್ಲಾಸುಗಳನ್ನು ಒಳಗಡೆ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಹೋದ ಅಮ್ಮ ಮತ್ತೆ ಮರಳಿ ಬಂದಳು. ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತು, ಅವಳಿಗಿನ್ನೂ ಮಾತನಾಡುವುದಿತ್ತು. ಅವಳು ನನ್ನತ್ತ ಬೆನ್ನು ಹಾಕಿ ಹೊರಗಿನ ಗಾರ್ಡನ್ ನೋಡುತ್ತ ನಿಂತಳು. ನೀನೇನು ಮಾಡಬೇಕಂತ ಇದ್ದಿ ಹಾಗಾದರೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. ನಾನೇನು ಮಾಡುವುದಿದೆ? ನಿನಗೇನು ಮಾಡಬೇಕನಿಸುತ್ತೊ ಹಾಗೆ ಮಾಡು ಅಂತ ಅವನು ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಅದರರ್ಥ ನಾನು ಮಾಡುವುದೇನೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ ಅಂತಲೇ ಎಂದಳು. ನೀನಿಲ್ಲೇ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದೆ ನಾನು. ಹಿಂದಿನಿಂದಲೇ ಅವಳು ಅಲ್ಲಿ ಅಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಬಹುಶಃ ಅವಳಿಗೆ ನಾನು ಅವಳ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ನೋಡುವುದು ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಹಾಗೆಯೇ ವೆರಾಂಡದ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳನ್ನು ಇಳಿಯತೊಡಗಿದಳು. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೀರು ತುಂಬಿದ್ದಿರಬೇಕನಿಸುತ್ತದೆ, ಬಹುಶಃ ಅಲ್ಲಿ ಎಡವಿರಬೇಕು, ಏಕೆಂದರೆ, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅವಳು ದೇಹದ ಸಮತೋಲ ತಪ್ಪಿ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಮುಗ್ಗರಿಸಿದಳು, ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಗೆ ಕಾಣದಾದಳು. ನಾನು ಅಮ್ಮಾ ಅಮ್ಮಾ ಎಂದು ಕೂಗಿ ಕರೆದೆ. ಅವಳಿಂದ ಉತ್ತರವೇ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಬಹಳ ಸಲ ಹಾಗೆಯೇ ಕೂಗಿ ಕೂಗಿ ಕರೆದರೂ ಉತ್ತರ ಬರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಎದ್ದೇಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆನಾದರೂ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಒಂದು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಹೊರಳಿಕೊಂಡು ಪ್ಲಾಸ್ಟರ್ ಬಿಗಿದಿದ್ದ ಒಂದು ಕಾಲನ್ನು ಚಾಚಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ. ಲಾಂಜರ್‌ನ ಬದಿಗೆ ಕಾಲನ್ನು ಒತ್ತಿ ಮೊಣಕೈಯನ್ನು ಊರಿ ಕೂರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ. ಆಗ ನನಗವಳು ಕಾಣಿಸಿದಳು. ಕಲ್ಲುಜಲ್ಲಿಯ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಮುಖ ಅಡಿಯಾಗಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದಳು. ಪ್ಲಾಸ್ಟರಿನಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ನನ್ನಇನ್ನೊಂದು ಕಾಲನ್ನೂ ಲಾಂಜರಿನಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿ ಈಚೆ ತೆಗೆದೆ. ಭುಜ ಮತ್ತು ತೋಳಿನಲ್ಲಿ ವಿಪರೀತ ನೋವು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಎರಡೂ ಕಾಲುಗಳು ಪ್ಲಾಸ್ಟರಿನೊಳಗಿದ್ದಿದ್ದರಿಂದ ನನಗೆ ನಡೆಯುವುದಕ್ಕಂತೂ ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಹಾಗೆಯೇ ತೆವಳಿಕೊಂಡು ಮುಂದು ಮುಂದಕ್ಕೆ ಸಾಗಿದೆ. ನೆಲದ ಮೇಲೆ ತೆವಳಿಕೊಂಡೇ ಇಂಚಿಂಚಾಗಿ ಮೆಟ್ಟಿಲ ವರೆಗೂ ಹೋದೆ. ನನ್ನ ಕೈಲಿ ಹೆಚ್ಚೇನೂ ಮಾಡುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ನಾನವಳನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಹಾಗೆಯೇ ಇದ್ದು ಬಿಡಲು ಬಿಡುವುದಕ್ಕೂ ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳ ಮೇಲಿಂದ ಜಾರಿಕೊಂಡು ಅವಳನ್ನು ತಲುಪಿದೆ. ಮಕಾಡೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಅವಳನ್ನು ಹೊರಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆನಾದರೂ ನನಗದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಹಣೆಯ ಅಡಿಗೆ ನನ್ನ ಕೈ ತೂರಿಸಿದೆ, ಅದು ಒದ್ದೆಯಾಗಿತ್ತು. ಕಲ್ಲಿನ ಚೂರೊಂದು ನನ್ನ ಕೈಯ ತಳ ಭಾಗವನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿತು. ನನ್ನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ತ್ರಾಣ ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನೂ ಅಲ್ಲೇ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡೆ. ಆಗ ಅವಳಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಚಲನೆ ಕಾಣಿಸಿತು. ಅಮ್ಮಾ ಎಂದು ಕರೆದೆ. ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮಾ ಎಂದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕರೆದೆ. ಸಣ್ಣದಾಗಿ ನರಳಿದಳು. ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ನನ್ನತ್ತ ಮುಖ ಹೊರಳಿಸಿದಳು. ಅದು ರಕ್ತಸಿಕ್ತವಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಅವಳು ಹೆದರಿ ಹೋದಂತಿದ್ದಳು. ಎಲ್ಲಿ ನೋಯುತ್ತಿದೆ ಹೇಳು ಎಂದೆ. ಓ ಅಯ್ಯೊ ಎಂದು ನರಳಿದಳು. ಹಾಗೇ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿರು, ಅಲ್ಲಾಡಬೇಡ ಎಂದೆ. ಆದರೆ ಅವಳು ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ ಹೊರಳಿಕೊಂಡು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಳು. ರಕ್ತಸಿಕ್ತವಾದ ಮಂಡಿಯಿಂದ ಕಲ್ಲಿನ ಚೂರುಗಳನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ತೆಗೆಯತೊಡಗಿದಳು. ಅಯ್ಯೊ, ಹಾ ಎನ್ನುತ್ತ ಏನಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿತು, ಹೇಗಾದರೂ ಬಿದ್ದೆ ನಾನು ಎಂದೆಲ್ಲ ಬಡಬಡಿಸತೊಡಗಿದಳು. ನಿನಗೆ ಕಣ್ಣುಕತ್ತಲೆ ಬಂದಂತಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದೆ. ಹೌದು, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕತ್ತಲಾವರಿಸಿತು ಎಂದಳು. ಆ ಬಳಿಕ ಒಮ್ಮೆಗೇ ನನ್ನತ್ತ ತಿರುಗಿ ದಿಟ್ಟಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಓ ವಿಲಿಯಂ! ನೀನು ಇದೇನು ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ! ಓ ದೇವರೇ! ನೀನೇಕೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದೆ! ದೇವರೇ ದೇವರೇ! ಎಂದೆಲ್ಲ ಅವಸರಿಸಿದಳು. ಹಾಂ ಹಾಂ ಎಂದೆ. ನಾನು ನೋವಿನಿಂದ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸರಿಯಾಗಿದ್ದ ಮೊಣಕೈಯನ್ನು ಊರಿಕೊಂಡು ಹುಲ್ಲುಹಾಸಿದ್ದ ಕಡೆಗೆ ತೆವಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ. ಅಲ್ಲೇ ಬೋರಲು ಮಲಗಿ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದೆ. ನನ್ನ ಭುಜ ವಿಪರೀತ ನೋಯುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರಾಕ್ಚರ್ ಮತ್ತೆ ಬಾಯ್ತೆರೆದಿರಬೇಕೆಂದು ಅನಿಸತೊಡಗಿತು. ಅಮ್ಮ ಆಗಲೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳಾದರೂ ಅವಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸುವಷ್ಟೂ ತ್ರಾಣ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನಿಂದ ಎಷ್ಟಾಗುತ್ತೋ ಅಷ್ಟು ಮಾಡಿದ್ದೇನೆಂದುಕೊಂಡೆ. ಅವಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಿಲ್ಲಲು ಯತ್ನಿಸಿದಂತಿತ್ತು. ಆದರೂ ನಾನು ಕಣ್ತೆರೆದು ನೋಡಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ನರಳಿದ್ದು ಕೇಳಿಸಿತು. ಇಲ್ಲಿ ಬಾ, ಹುಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೋ ಎಂದೆ. ನಿನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹೇಗಿದೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು. ನಾನು ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಬಾ ಇಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೋ, ಇನ್ನೇನು ಸೊನ್ಸಾ ಬರುವ ಹೊತ್ತಾಯಿತು ಎಂದೆ. ಅವಳತ್ತ ನೋಡಿದೆ. ಅವಳಿಗೆ ನಡೆಯಲು ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಬಂದು ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಮಲಗಿದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು ಅನಿಸ್ತಿದೆ ಎಂದು ಅಲ್ಲೇ ಒರಗಿಕೊಂಡಳು. ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಹಾಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಬಿಸಿಲಲ್ಲೆ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದೆವು. ನೀನು ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಬಾರದು, ಎಚ್ಚರವಾಗಿರು ಎಂದೆ. ಇಲ್ಲ ಗೊತ್ತಿದೆ ಎಂದಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಯಾರೂ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ. ಸೊನ್ಸಾ ಹತ್ತಿರ ಅಪ್ಪನ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಹೇಳಲು ಹೋಗಬೇಡ ಎಂದಳು. ಯಾಕೆ ಬೇಡ ಎಂದೆ. ತುಂಬ ಅವಮಾನಕರ ಅದು ಎಂದಳು. ನಿನಗೆ? ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ, ನನಗದು ಅರ್ಥವಾಗಿದ್ದರೂ. ಹೌದು ಎಂದಳು. ನೀನು ನಲವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ದೀರ್ಘ ಕಾಲ ಅಷ್ಟೊಂದು ನಂಬಿ ನಡೆದ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯಿಂದ ವಂಚನೆಗೊಳಗಾಗುವುದು ಅವಮಾನಕರವೇ ಎಂದಳು. ಅವನು ಮರಳಿ ಬರುತ್ತಾನೆ ಎಂದೆ. ಅವನು ಮರಳಿ ಬಂದರೆ, ಆಗ ನಾನು ಬೇರೆಯೇ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿರುತ್ತೇನೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಮರಳಿ ಬಂದಾಗ ಅವನೂ ಬೇರೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿರುತ್ತಾನೆ ಎಂದಳು. ಇಲ್ಲ ಎಂದೇನೋ ಹೇಳಿದೆ, ಆದರೆ ಆ ಮಾತನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಸೊನ್ಸಾ ದ್ವಾರದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ನನ್ನ ಹೆಸರು ಹಿಡಿದು ಕೂಗಿದಳು. ನಾನು ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡೆ. ನನ್ನಲ್ಲಿ ನಿಶ್ಶಕ್ತಿ ಆವರಿಸಿತು. ಯಾರಾದರೂ ನನ್ನ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಅನಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ಸೊನ್ಸಾ ಮತ್ತೆ ಅಮ್ಮಾ ಎಂದು ಕಿರುಚಿದಳು. ಅವಳು ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ನಾನು ಕಣ್ತೆರೆದು ಅವಳತ್ತ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಪುನಃ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದೆ. ಅಮ್ಮ ಅದೇನು ನಡೆಯಿತು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾನೇನೂ ಹೇಳಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ನಾನು ನಿಸ್ಸಹಾಯಕನಾಗಿ ಸೊನ್ಸಾಳ ಆರೈಕೆಯಲ್ಲಿರುವುದು ಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಅವಳು ದಿಂಬುಗಳನ್ನು ತಂದು ನನ್ನ ತಲೆ ಮತ್ತು ಭುಜಗಳಡಿ ಹೊಂದಿಸಿಟ್ಟಳು. ನಾನು ನನಗೊಂದು ಗುಳಿಗೆ ಸಿಗಬಹುದೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. ಅವಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೊರಟು ಹೋದಳು. ಬಹುಶಃ ಆಗ ಅವಳು ಆಂಬುಲೆನ್ಸಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದ್ದಿರಬೇಕು. ಆದರೆ ವಾಪಾಸು ಬಂದಾಗ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಅವಳೇನೂ ಹೇಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ನನಗೆ ಗುಳಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಈಗ ಹೇಗಿದೆ ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದೆ ಮತ್ತು ಅದು ನಿಜವಾಗಿದ್ದರೂ ಅವಳದನ್ನು ನಂಬಬಾರದು ಎಂದೇ ನಾನು ಬಯಸಿದ್ದೆ. ಭುಜದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ನೋವಿದ್ದ್ರೂ ನಾನು ಆರಾಮವಾಗಿಯೇ ಇದ್ದೆ. ಅವಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ನನ್ನತ್ತಲೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದು ಬಳಿಕ ವೆರಾಂಡಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಲಾಂಜರ್ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಬಂದಳು. ಅದು ನನಗಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅಮ್ಮನಿಗಾಗಿತ್ತು. ಆ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ, ಅವಳು ಮಾಡಿದ್ದು ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ಆದರೂ ಅವಳು ಒಂದು ಮಾತು ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳಿ ಅದನ್ನು ಬಳಸಬಹುದಿತ್ತು ಎನಿಸಿತು. ಅಮ್ಮ ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ, ಅದನ್ನು ನನಗೆ ಕೊಡುವಂತೆ ಅವಳು ಒತ್ತಾಯಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಇಲ್ಲ, ನೀನು ಮೊದಲು ಕುಳಿತುಕೋ ಎಂದು ಸೊನ್ಸಾ ಹೇಳಿದಳು. ನಾನು ಏನೂ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ. ನಾನೀಗ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೇನೆಂದು ಸೊನ್ಸಾ ಬಳಿ ಹೇಳಿದ್ದೇ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ನಾನು ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಸೊನ್ಸಾ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಲಾಂಜರ್ ಮೇಲೆ ಕೂರಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದಳು ಮತ್ತು ಬಳಿಕ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಮನೆಯೊಳಕ್ಕೆ ಹೋದರು. ನನಗೆ ಹುಲ್ಲು ಹಾಸು ಒರಟಾಗಿದೆ ಅನಿಸತೊಡಗಿತು. ಸೊನ್ಸಾ ನನ್ನನ್ನು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಬಿಟ್ಟಿರಬೇಕೆಂದು ಬಯಸಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದೆ. ನನಗೆ ಅವಳು ಹಾಸ್ಪಿಟಲಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ. ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಸಂಪೂರ್ಣ ನಿಶ್ಶಬ್ದ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಆಗ ಒಂದು ವಾಹನ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಬಂದು ನಿಂತಿತು ಮತ್ತು ಕಾಲಿಂಗ್ ಬೆಲ್ ಸದ್ದು ಮಾಡಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಸೊನ್ಸಾ ಮತ್ತು ಇಬ್ಬರು ಬಿಳಿಯ ದಿರಿಸು ತೊಟ್ಟ ಗಂಡಸರು ವೆರಾಂಡದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡು ಮೆಟ್ಟಿಲಿಳಿಯತೊಡಗಿದರು. ಅವರು ನೇರವಾಗಿ ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಹೋದರು. ಅವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನು ಅಮ್ಮನನ್ನು ವಿಚಾರಿಸತೊಡಗಿದರೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ನನ್ನತ್ತ ತಿರುಗಿ ನನ್ನ ಕಾಲನ್ನು ಗಮನಿಸತೊಡಗಿದ. ಎಷ್ಟು ಸಮಯದಿಂದ ಇದೆ ಇದು ಎಂದು ಬ್ಯಾಂಡೇಜನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಕೇಳಿದ. ಒಂದು ವಾರದಿಂದ ಎಂದೆ. ಮೇಲಿನಿಂದ ಬಿದ್ದು ಆಗಿದ್ದಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ಕಾರ್ ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟ್ ಎಂದೆ. ನಾನು ನನ್ನ ಮುಖ ಅತ್ತ ಹೊರಳಿಸಿದೆ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಇದೆಲ್ಲ ಅಗತ್ಯವಿದೆಯೇ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹೌದು ಅಮ್ಮಾ ಎಂದಳು ಸೊನ್ಸಾ. ನನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ಟ್ರೆಚರ್ ತರಲು ಹಿಂದಿರುಗಿದ. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ನನ್ನತ್ತ ತಿರುಗಿ ಹೇಗಿದ್ದೀ ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದ. ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದೆ. ಸೊನ್ಸಾ ಅವನಿಗೆ ನನ್ನ ಭುಜದ ಪೆಟ್ಟಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ್ದಿರಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ಅವನು ನನ್ನತ್ತ ಬಾಗಿ ಭುಜದ ಪಟ್ಟಿ ಗಮನಿಸಿ ನೋಡತೊಡಗಿದ. ಅವನ ಸಹಾಯಕ ಸ್ಟ್ರೆಚರ್‌ನೊಂದಿಗೆ ಬಂದ ಮತ್ತು ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಅದರಲ್ಲಿ ಮಲಗಿಸಿ ಎತ್ತಿದರು. ಅವರು ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳ ಮೂಲಕ ಏರಿ ನನ್ನನ್ನು ಬೆಡ್‌ರೂಮಿಗೆ ಕರೆತಂದರು. ಸೊನ್ಸಾ ಮುಂದುಗಡೆ ಸಾಗುತ್ತ ಅವರಿಗೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸಿದಳು. ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿ ಹೊರಟು ಹೋದರು. ಸೊನ್ಸಾ ಕೂಡಾ ಹೊರಗೆ ಹೋದಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ಬಳಿಕ ಮರಳಿದ ಅವಳು ನಾನು ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಹಾಸ್ಪಿಟಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬರುತ್ತೇನೆ ಎಂದಳು. ಸರಿ ಎಂದೆ. ನಿನಗೇನಾದರೂ ಬೇಕಿತ್ತಾ ಎಂದಳು. ಇಲ್ಲ ಎಂದೆ. ಹೊರಟು ಹೋದಳು. ಇದೆಲ್ಲ ಇಷ್ಟು ಕ್ಷಿಪ್ರವಾಗಿ ಮುಗಿದು ಬಿಡುತ್ತದೆ ಅಂತ ಎಣಿಸಿರಲಿಲ್ಲ ನಾನು, ನಿಜವಾಗಿಯೂ. ಕೊನೆಗೂ ನನಗೆ ಅನಿಸಿತು, ಅಮ್ಮನಿಗೂ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯ, ಕಾಳಜಿಯ ಅಗತ್ಯ ಇದ್ದಿರಬಹುದು.
ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ಬಳಿಕ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ನಿಶ್ಶಬ್ದ ಆವರಿಸಿತು. ನಿಧಾನವಾಗಿ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡವು ಮತ್ತು ನನಗೆ ಆ ವಿಶಾಲವಾದ ಪರಿತ್ಯಕ್ತ ಬಯಲು ಗೋಚರಿಸಿತು. ಅದನ್ನು ಕಾಣುವುದು ತುಂಬ ಹಿಂಸೆಯ ಅನುಭವವಾಗಿತ್ತು. ಅದು ವಿಪರೀತ ದೊಡ್ಡದಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಕಣ್ಣು ಚಾಚಿದಷ್ಟೂ ಬಟಾಬಯಲಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಒಂದರ್ಥದಲ್ಲಿ ಅದು ನನ್ನ ಒಳಗೂ ಇತ್ತು, ನನ್ನ ಹೊರಗೂ ಇತ್ತು. ನಾನದನ್ನು ಓಡಿಸುವುದಕ್ಕೆಂದೇ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತೆರೆದೆನಾದರೂ ನನಗೆಷ್ಟು ಆಯಾಸವಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ, ಕಣ್ಣುಗಳು ತನ್ನಿಂತಾನೇ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡವು. ಬಹುಶಃ ಗುಳಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಹಾಗಾಗಿರಬೇಕು. ನನಗೇನೂ ಭಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹೇಳಿದೆ, ಏನನ್ನಾದರೂ ಹೇಳಬೇಕು ಅಂತಲೆ. ಅದನ್ನೇ ಮತ್ತೂ ಕೆಲವು ಸಲ ಹೇಳಿದೆ. ಆನಂತರ ನನಗೇನೂ ನೆನಪಿಲ್ಲ.
ಅರೆಬರೆ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಎಚ್ಚರವಾಯಿತು. ಕರ್ಟನ್‌ಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಲಾಗಿತ್ತು.
ಅಲರಾಂ ನಾಲ್ಕೂವರೆ ತೋರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಬೆಡ್‌ರೂಮಿನ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಓರೆ ಮಾಡಲಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಅದರ ಸಂದಿಯಲ್ಲಿ
ಇಷ್ಟಿಷ್ಟೇ ಬೆಳಕಿನ ರೇಖೆಯೊಂದು ಒಳಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಸ್ಟೂಲಿನ ಮೇಲೆ ಒಂದು ನೀರಿನ ಬಾಟಲು ಇಟ್ಟಿದ್ದರು.
ನನ್ನ ಸರಿಯಾಗಿರುವ ಕೈಗೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಸಿಗುವಂತೆ ಬೆಡ್‌ಪಾನ್ ಇಟ್ಟಿದ್ದರು. ಸೊನ್ಸಾಳನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸುವುದಕ್ಕೆ
ಯಾವುದೇ ಕಾರಣ ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಲೈಟ್ ಆನ್ ಮಾಡಿ ಮೈಗ್ರೆಟ್ ಮತ್ತು ಸತ್ತ ಹುಡುಗಿ ಓದತೊಡಗಿದೆ.
ಅದು ಸೊನ್ಸಾಳ ಪುಸ್ತಕ. ಕೆಲಹೊತ್ತಿನ ಬಳಿಕ ನನಗೆ ಹಸಿವಾಗುತ್ತಿರುವುದು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂತು. ಆದರೆ ಸೊನ್ಸಾಳನ್ನು
ಕರೆಯಲು ಅದು ತೀರ ಬೇಗ. ನಾನು ಓದುವುದನ್ನೆ ಮುಂದುವರಿಸಿದೆ. ಗಡಿಯಾರ ಆರೂವರೆ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ
ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅಸಹನೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತ ಹೋಯಿತು ಮತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಿರಿಕಿರಿಯೂ ಆಗತೊಡಗಿತು. ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ
ಒಂದಿಷ್ಟು ಸ್ಯಾಂಡ್‌ವಿಚ್ ಇರಿಸಿ ಹೋಗುವಷ್ಟು ಬುದ್ಧಿ ಇರಬೇಡವೆ ಸೊನ್ಸಾಗೆ, ನಾನು ರಾತ್ರಿ ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದು ಅವಳು ಯೋಚಿಸಬೇಡವೆ
, ಅಷ್ಟೂ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯವೆ ಎಂದೆಲ್ಲ ಅನಿಸತೊಡಗಿತು. ನಾನು ಮನೆಯೊಳಗಡೆ ಏನಾದರೂ ಸದ್ದು
ಆಗಬಹುದೇ ಎಂದು ಆಲಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಆದರೆ ಅತ್ಯಂತ ನಿಶ್ಶಬ್ದದ ವಾತಾವರಣವಷ್ಟೇ ಇತ್ತು. ನಾನು ಸೊನ್ಸಾಳ
ಚಿತ್ರವನ್ನೇ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದೆ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಮನಸ್ಥಿತಿಯೇ ಬದಲಾಯಿತು. ನಾನು ಅವಳನ್ನು ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ
ನೋಡಿದ್ದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಸೊನ್ಸಾಳನ್ನು ನೋಡುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು ಮತ್ತು ನಾನು ಅವಳ
ಆ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಅಳಿಸಲು ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ನಾನಲ್ಲಿ ಹಾಗೆಯೇ ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತು ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ.
ಕೊನೆಗೆ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಅಲರಾಂ ಸದ್ದಿಗೆ ಎಚ್ಚರಗೊಂಡೆ. ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡೆನಾದರೂ ಅದನ್ನು
ಓದಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಕಾಯತೊಡಗಿದೆ. ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ ಅವಳನ್ನು ಕರೆಯತೊಡಗಿದೆ. ಆಮೇಲೆ ಅವಳು ಬಂದಳು. ಅವಳು
ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣದ ಸ್ನಾನದ ಟವಲು ತೊಟ್ಟಿದ್ದಳು. ನಾನು ಎಚ್ಚರವಾಗಿಯೇ ಇದ್ದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಅವಳು ಗಮನಿಸಲಿ
ಎಂದೇ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡೇ ಮಲಗಿದ್ದೆ. ಅಲರಾಂ ಸದ್ದು ಆಗಿದ್ದು ಕೇಳಿಸಿತು ಎಂದೆ.
ನಿನಗೆ ಜೋರು ನಿದ್ದೆ ಬಂದಿತ್ತು, ಎಬ್ಬಿಸುವುದು ಬೇಡ ಅಂದುಕೊಂಡೆ ಎಂದಳು.
ನಿನಗೆ ನೋವೇನಾದರೂ ಇದೆಯೆ? ನನ್ನ ಭುಜ ನೋಯುತ್ತಿದೆ ಎಂದೆ. ಗುಳಿಗೆ ಕೊಡಬೇಕೆ
ಎಂದಳು. ಹಾಂ, ಹೌದು ಎಂದೆ. ಅವಳು ಹೋದಳು. ಅವಳ ಕಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಚಪ್ಪಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಅವಳ ಹಿಮ್ಮಡಿ ನೆಲಕ್ಕೆ ತಾಕದಂತೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಸ್ಟ್ಯಾಂಡಿನ ಮೇಲಿರಿಸಿದೆ. ಅವಳು
ಗುಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ಗ್ಲಾಸ್ ನೀರಿನೊಂದಿಗೆ ಬಂದಳು. ನನ್ನ ಭುಜದ ಹಿಂಭಾಗ ಹಿಡಿದು ಎಬ್ಬಿಸಿದಳು.
ಅವಳ ಒಂದು ಮೊಲೆ ನನಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಆಮೇಲೆ ನಾನು ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ಇನ್ನೊಂದು ದಿಂಬು ಇರಿಸುವಂತೆ
ಕೇಳಿದೆ. ನೀನು ತುಂಬಾ ಮುದ್ದಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿ ಎಂದೆ. ಈಗ ನಿನಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸುಧಾರಿಸಿದೆ ಅನಿಸುತ್ತಾ
ಎಂದಳು. ಹೌದು, ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಎಂದೆ. ಬೇಗ ತಿಂಡಿ ತಯಾರಿಸಿ ತರುವೆ,
ನನಗಿನ್ನೂ ಡ್ರೆಸ್ ಮಾಡಬೇಕಿದೆ ಎಂದಳು. ಅವಸರವೇನಿಲ್ಲ ಎಂದೆ. ನಿನಗೆ ಹಸಿವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲವೆ
ಎಂದಳು. ಓ ಹೌದು, ಆಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದೆ. ಅವಳು ನನ್ನನ್ನೇ ನೋಡಿದಳು. ಆ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು
ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನನಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆ ಬಳಿಕ ಅವಳು ಹೊರಟು ಹೋದಳು. ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತಿನ ತನಕ
ಅವಳ ಸುದ್ದಿಯಿರಲಿಲ್ಲ.
ತಿಂಡಿ ಹಿಡಿದು ಬಂದಾಗ ಅವಳು ಪೂರ್ತಿ ಡ್ರೆಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಕತ್ತಿನ
ತನಕ ಬಟನ್ನುಗಳಿದ್ದ, ಲೂಸ್ ಫಿಟಿಂಗಿನ
ಅಂಗಿ ಧರಿಸಿದ್ದಳು. ಅವಳು ನನಗೆ ನೀನಿನ್ನು ಎದ್ದು ಕೂರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕೆಲವು ದಿಂಬುಗಳನ್ನು
ತಂದು ನನ್ನ ಹಿಂದುಗಡೆ ಹೊಂದಿಸಿಟ್ಟಳು. ಅವಳು ಬೇರೆಯೇ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅನಿಸತೊಡಗಿತು. ಅವಳು ನನ್ನತ್ತ ಬಿಟ್ಟು
ಬೇರೆಲ್ಲಾ ಕಡೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಸ್ಯಾಂಡ್‌ವಿಚ್ ಮತ್ತು ಕಾಫಿ ಇರಿಸಿದ ಟ್ರೇಯನ್ನು ನನ್ನೆದುರಿನ
ಡುವೆಟ್ ಮೇಲಿರಿಸಿದ್ದಳು. ಏನಾದರೂ ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಕರೆ ಎಂದವಳೇ ಹೊರಟು ಹೋದಳು.
ತಿಂಡಿ ತಿಂದಾದ ಬಳಿಕ ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಕರೆಯದೇ ಇರುವ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದೆ.
ಅವಳು ಅವಳಿಗೆ ಬರಬೇಕನಿಸಿದಾಗ ಬರಲಿ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡೆ.
ನಾನು ಕಪ್ ಮತ್ತು ಪ್ಲೇಟನ್ನು ಪಕ್ಕದ ಸ್ಟೂಲಿನ ಮೇಲಿರಿಸಿದೆ. ಟ್ರೇಯನ್ನು ಬೇಕಂತಲೇ ನೆಲಕ್ಕೆ
ಬಿಟ್ಟೆ. ಅವಳಿಗದು ಕೇಳಿಸಿಯೇ ಕೇಳುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಖಾತ್ರಿಯಿತ್ತು. ನಾನು ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತು
ಕಾದು ನೋಡಿದೆ, ಆದರೆ ಅವಳು ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ.
ಅಮ್ಮ ಹೇಗಿದ್ದಾಳೆಂದು ಕೇಳುವುದಕ್ಕೇ ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟೆನಲ್ಲಾ, ನನಗದು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತಾದರೂ
ಹೇಗೆ ಎಂದು ಅಚ್ಚರಿಪಟ್ಟೆ. ಆಮೇಲೆ ನಾನು ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದೆ, ನಾನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ
ಗುಣಮುಖನಾದ ಮೇಲೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ, ನಾನು ಸರ್ವತಂತ್ರ ಸ್ವತಂತ್ರನಾಗಿರುತ್ತೇನೆ,
ಇಡೀ ಮನೆ ನನಗೊಬ್ಬನಿಗೇ ಇರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಾನು ಯಾವಾಗ ಬರುತ್ತೇನೆ ಯಾವಾಗ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ
ಎಂದು ನೋಡುವ ಒಬ್ಬನೇ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನೇನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂಬ ನಿಗಾ ಇಡುವವರು
ಯಾರೆಂದರೆ ಯಾರೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಏನನ್ನೂ ಕದ್ದುಮುಚ್ಚಿ ಮಾಡುವ ಅಗತ್ಯ ಇನ್ನು ಇರುವುದಿಲ್ಲ.
ಕೊನೆಗೂ ಅವಳು ಬಂದಳು. ಸಾಕಷ್ಟು ಕಾಲ ಗುಳಿಗೆಯ
ಪ್ರಭಾವ ನನ್ನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಲೇ ಇದ್ದು ಅವಳು ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಾನು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಅವಳಿಗೂ
ತಿಳಿಯುವಂತಿತ್ತು. ಅಮ್ಮ ಹೇಗಿದ್ದಾಳೆಂದು ಅವಳ ಬಳಿ ಕೇಳಿದೆ. ಈಗಷ್ಟೇ ಎದ್ದಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದಳು. ಅವಳು
ಹಾಸ್ಪಿಟಲಿನಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾಳೆಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದೆ ಎಂದೆ. ಇಲ್ಲ, ಒಂದಿಷ್ಟು ತರಚಿದ ಮತ್ತು ಸೀಳಿದ ಗಾಯಗಳಷ್ಟೇ
ಆಗಿವೆ ಎಂದಳು. ಅಪ್ಪನ ಬಗ್ಗೆ ಅಮ್ಮ ನನಗೆ ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ನಾನವಳಿಗೆ ಹೇಳಿದೆ. ಮೊದಲಿಗೆ ಅವಳು ನನ್ನ
ಮಾತುಗಳನ್ನು ನಂಬಿದಂತೆಯೇ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಬಳಿಕ ಅವಳ ಇಡೀ ದೇಹ, ಅವಳ ನೋಟ ಕೂಡ ಮರಗಟ್ಟಿದಂತಾಯಿತು. ಕೊನೆಗೆ, ಅದು.....ಅದು.....ಹೇಸಿಗೆ! ಎಂದುಬಿಟ್ಟಳು. ಅವಳ ಆ ತೀವ್ರವಾದ ಅಕ್ರೋಶ ಭರಿತ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯಿಂದ
ನನಗೆ ಆಘಾತವಾಯಿತು. ಕೊನೆಗೂ ಅವಳೊಬ್ಬ ಆಧುನಿಕಳಾದ, ಯುವ ಪೀಳಿಗೆಯ ಯುವತಿ ಎಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸಿದ್ದೆ.
ಇಂಥವು ನಡೆಯುತ್ತವೆ ಎಂದು ನಾನೆಂದೆ. ಅವಳು ನನ್ನತ್ತ ನಾನೇನೋ ತಪ್ಪಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದೇನೆಂಬತೆ ಹರಿತವಾಗಿ
ನೋಡಿದಳು. ಓಹೋ, ಖಂಡಿತ, ಹೌದೌದು ಎಂದಳು. ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಟ್ರೇಯನ್ನು
ಎತ್ತಿ ಕಪ್ ಮತ್ತು ಪ್ಲೇಟನ್ನು ಅದರ ಮೇಲೆ ಕುಕ್ಕಿದಂತೆ ಇರಿಸಿದಳು. ನಾನು ನಿನಗೆ ಹೇಳಿದ್ದು ಅಮ್ಮನಿಗೆ
ಗೊತ್ತಾಗುವುದು ಬೇಡ ಎಂದೆ. ಯಾಕೆ ಬೇಡ ಎಂದಳು. ನಿನಗೆ ಹೇಳಬೇಡ ಎಂದಿದ್ದಳು ನನ್ನ ಬಳಿ ಎಂದೆ. ಹಾಗಿದ್ದ ಮೇಲೆ ಯಾಕೆ ಹೇಳಿದೆ ನೀನು ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು. ನಿನಗೆ
ತಿಳಿದಿರಬೇಕು ಅನಿಸಿತು ಎಂದೆ. ಯಾಕೆ? ಎಂದು ಮರುಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಕಿರಿಕಿರಿ
ಅನಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ನನಗೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಂದ ಹೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಇಷ್ಟವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರದ್ದೂ
ಆದ ಒಂದು ಗುಟ್ಟು ಇರಲಿ ಅಂತನ? ಎಂದಳು, ಅದನ್ನಾಡಿದ ರೀತಿ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಹೌದು, ಏನೀಗ ಎಂದೆ. ನನ್ನನ್ನೇ ದೃಷ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿ
ಬಳಿಕ ಅವಳೆಂದಳು, ನನಗನಿಸುತ್ತೆ, ನಮಗಿಬ್ಬರಿಗೂ ಪರಸ್ಪರರ ಬಗ್ಗೆ ಇರುವ ಯೋಚನೆ
ಬೇರೆ ಬೇರೆ ತರದ್ದು. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಅದು ಬೇಜಾರಿನ ಸಂಗತಿ ಎಂದೆ. ನಾನು ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದೆ.
ಅವಳು ಬಾಗಿಲು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಟು ಹೋದಳು. ನಾನು ಹಾಸ್ಪಿಟಲಿನಿಂದ ಮರಳಿದ ಲಾಗಾಯ್ತು ಅದನ್ನು ಮುಚ್ಚಿರಲಿಲ್ಲ
ಮತ್ತು ಅದು ಸದಾ ತೆರೆದಿರಬೇಕೆಂದು ನಾನು ಬಯಸುತ್ತೇನೆಂಬುದು ಅವಳಿಗೂ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಮೊದಲೇ ನನಗೆ
ಸಿಟ್ಟು ಬಂದಿತ್ತು, ಈಗ ಈ ಮುಚ್ಚಿದ
ಬಾಗಿಲು ನನ್ನ ಕೋಪವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕಂತೂ ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಅವಳು ಈ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವುದು
ಬೇಡವಾಗಿತ್ತು, ಅವಳನ್ನು ಇನ್ನೆಂದೂ
ನೋಡದಿರಲು ಬಯಸತೊಡಗಿದೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಮಾಡಿ ಏನನ್ನಾದರೂ ಪಡೆಯುವಷ್ಟು ನಾನು ಅಸಹಾಯಕನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅವಳಿಗೆ ನಾನು ಯಾವ ಕೆಡುಕನ್ನೂ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ.
ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು
ನನಗೆ ಕೊಂಚ ಸಮಯವೇ ಹಿಡಿಯಿತು. ಆಮೇಲೆ ನನಗೆ ಅವಳ ವರ್ತನೆಗೆ ನನಗಿಂತಲೂ ತಂದೆಯ ಕುರಿತು ಆಗಷ್ಟೇ ತಿಳಿದ
ವಿಚಾರವೇ ಹೆಚ್ಚು ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದಿರಬೇಕು ಅನಿಸಿತು. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅವಳು ಇಡೀ ವಿಚಾರವನ್ನು ಕುರಿತು ಯೋಚಿಸಿದ್ದೇ, ಅವಳಿಗೆ ತಾನು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಅತಿರೇಕವಾಗಿ
ವರ್ತಿಸಿದೆ ಎಂದು ಅನಿಸದೇ ಇರದು ಎಂದೂ ಅನಿಸಿತು.
ಆದರೂ ನನಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದಿರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಅವಳು ಹೊರಟು ಹೋಗಬೇಕೆಂಬ ನನ್ನ ಹಠ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಇತ್ತೆಂಬುದನ್ನು ನಾನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕು. ನನ್ನ
ಬಾಗಿಲಿನಾಚೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸುವುದೇ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಲೇ
ಇರುವುದು ಮತ್ತು ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿ ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿರುವವನಂತೆ ನಟಿಸುವುದು ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಮತ್ತು
ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಅವಳು ಬಂದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾದಾಗಲೂ ನಾನು ನೆಮ್ಮದಿಯ ಉಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೊನೆಗೆ
ನಾನು ಹಾಗೇ ಸದ್ದಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡೇ ಬಿದ್ದಿದ್ದಷ್ಟೇ ನೆನಪಿದೆ. ಕಣ್ಣು
ಬಿಟ್ಟಾಗ ನನ್ನ ಹಾಸಿಗೆಯ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಉಳಿದ ಯಾವ ಸಂಗತಿಯೂ ನನಗೆ ನೆನಪಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅಮ್ಮನ ಹಣೆಯ ಮೇಲೊಂದು ಬ್ಯಾಂಡೇಜಿನ ಉಬ್ಬಿದ ಪಟ್ಟಿಯಿತ್ತು, ಅವಳು ನನ್ನನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತ ಅಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು.
ನಿನಗೆ ಕೆಟ್ಟ ಕನಸೇನಾದರೂ ಬಿದ್ದಿತ್ತಾ ಎಂದವಳು ಕೇಳಿದಳು. ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಇದ್ದೆನಾ
ಎಂದೆ. ಇಲ್ಲ, ಆದರೆ ನೀನು
ಚಿತ್ರ ವಿಚಿತ್ರ ಮುಖಭಾವ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇದ್ದೆ ಎಂದಳು. ನೋವಿದೆಯಾ ನಿನಗೀಗ ಎಂದಳು. ಹೌದು ಎಂದೆ. ನಾನು
ಹೋಗಿ ನಿನಗೆ ಗುಳಿಗೆ ತರುವೆ ಎಂದಳು. ಅವಳಿಗೆ ನಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ತನ್ನದೇ ಅತಿರೇಕ
ವರ್ತನೆಯಿಂದಾಗಿ ಬಹುಶಃ ಸೊನ್ಸಾ ಮುಜುಗರಕ್ಕೊಳಗಾಗಿರಬೇಕು, ಅದಕ್ಕೇ ಅವಳ ಬದಲಾಗಿ ಅಮ್ಮ ಬಂದಿರಬೇಕು ಎಂದು
ಯೋಚಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಅಮ್ಮ ಮತ್ತೆ ಗುಳಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಹೇಳಿದಳು: ಈಗ ಇಲ್ಲಿ ಬರೀ ನಾವೇ ಇಬ್ಬರು.
ಅವಳದನ್ನು ಹೇಳಿದ ರೀತಿ ಹೇಗಿತ್ತೆಂದರೆ, ನನಗದು ಈಗಾಗಲೇ ತಿಳಿದಿದೆ ಎನ್ನುವ ತರ. ನಾನು ಏನೂ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು
ನನಗೆ ಗುಳಿಕೆ ಕೊಟ್ಟು ಭುಜಕ್ಕೆ ಆಸರೆ ನೀಡಲು ಬಂದರೂ ನಾನು ಈಗದರ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. ನಾನು
ಗುಳಿಗೆಯನ್ನು ಬಾಯೊಳಗಿಟ್ಟು ಬಾಟಲಿಯಿಂದ ನೀರನ್ನು ಕುಡಿದೆ. ಅವಳು ಕಿಟಕಿ ಪಕ್ಕದ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಳು. ಸೊನ್ಸಾಗೆ
ಇದೆಲ್ಲ ನನಗೊಬ್ಬಳಿಗೆ ಕಷ್ಟವಾಗಬಹುದು ಅಂತ ತುಂಬ ಚಿಂತೆಯಾಗಿತ್ತು ಆದರೆ ಅವಳಿಗೆ ವಾಪಾಸ್ ಹೋಗಲೇ
ಬೇಕಾಗಿತ್ತು ಎಂದಳು. ನಾನು ತಲೆಯಾಡಿಸಿದೆ. ಹೌದು, ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದಳು, ಅವಳೇಕೆ ಹೋಗಬೇಕಾಯಿತು ಎನ್ನುವುದು ನಿನಗೆ
ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ ಅಂತ ಅಂದಳು. ನಾನು ಹೌದು ಎಂದೆ. ಅವಳು ನನ್ನತ್ತ ನಕ್ಕು ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನಾನು ನಿನಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಕೃತಜ್ಞಳು ಅನ್ನೋದು
ಎಂದಳು. ಯಾತಕ್ಕಾಗಿ ಎಂದೆ, ನನಗೆ ಅವಳು ಏನು ಹೇಳಲು ಹೊರಟಿದ್ದಳೆಂಬುದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ. ಅವಳು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು, ನಾನು ವಾಪಾಸು ಬಂದು ವಿಲಿಯಂ ನಿನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ
ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡಾಗ ನನಗನಿಸಿತ್ತು, ಕನಿಷ್ಠ ವಿಲಿಯಂ ಅಮ್ಮನ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತಾನೆ ಅಂತ. ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ, ಅದರಲ್ಲೇನಿದೆ ವಿಶೇಷ ಎಂದೆ. ನಾನು ನನ್ನ
ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಬಳಿಕ ಅವಳು ಎದ್ದು ಹೊರಟು ಹೋಗುವುದು ಕೇಳಿಸಿತು. ನಾನು
ಕಣ್ತೆರೆದು ಯೋಚಿಸಿದೆ, ಕನಿಷ್ಠ ಅವಳಿಗೆ
ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದರೆ.
******
ಅದ್ಭುತವಾದ ಸಣ್ಣಕತೆಗಾರನೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಡುವ ನಾರ್ವೆಯ ಕ್ಷೆಲ್ ಅಸ್ಕಿಡ್ಸನ್ (1929) ತನ್ನ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ತರುವ ಪಾತ್ರಗಳು, ವಿವರಗಳು ಜೀವಂತಿಕೆಯಿಂದ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಅವನ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿರುವ ಮೌನ ಓದುಗನನ್ನು ಆ ಕತೆಗಳೊಂದಿಗೆ, ಪಾತ್ರಗಳೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತು ಕಥಾವಾತಾವರಣದೊಂದಿಗೆ ನಿರಂತರ ಸಂಬಂಧವೊಂದನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಭೌತಿಕ ವಿವರಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಪಾತ್ರದ ಮನೋಲೋಕವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡಬಲ್ಲ ಅನನ್ಯ ಶಕ್ತಿಯೇ ಅವನ ಇನ್ನೊಂದು ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ. ಅವನ ಕತೆಯ ನಿರೂಪಣೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡೂ ಕಾಣದಂತಿರುವ ಒಂದು ವ್ಯಂಗ್ಯವಿದೆ. ಆದರೆ ಅದು ಬ್ರೆಕ್ಟ್‌ನ ವ್ಯಂಗ್ಯವಲ್ಲ. ಅವನ ಕತೆಗಳ ಕೊನೆಯ ಸಾಲು, ಪದ ನಮ್ಮನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತ ಉಳಿಯುವಷ್ಟು ಸಶಕ್ತವಾಗಿರುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಅದು ಧ್ವನಿಸುವ ತಿರುವು ಅಥವಾ ಅಂತ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ತಥಾಕಥಿತ ಅಂತ್ಯವೆಂಬುದೇ ಇಲ್ಲದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಗಿದು ಬಿಡುವ ಅದು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಅಸ್ವಸ್ಥ ತಲ್ಲಣಕ್ಕಾಗಿ, ಆ ಪಾತ್ರಗಳ ಮಾನವೀಯ ನೆಲೆಯ ವಿಭಿನ್ನ ಮುಖಗಳಿಂದಾಗಿ, ಎಲ್ಲೋ ಏನೋ ಸರಿಯಿಲ್ಲ ಅನಿಸುವ ಅಸಂತೃಪ್ತ ಭಾವದಿಂದಾಗಿ.
ಪ್ರಸ್ತುತ ಕತೆ, ‘ಪರಿತ್ಯಕ್ತ ಬಯಲು’ "A Great Deserted Landscape" ಕತೆಯ ಅನುವಾದವಾಗಿದೆ. ಈ ಕತೆ ಒಬ್ಬ ಸಹೋದರನನ್ನು, ಒಬ್ಬ ಪತಿಯನ್ನು, ಕೊಲೆಗಾರನೂ ಆಗಿರಬಹುದಾದ ಒಬ್ಬನನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಈ ಕತೆ ಆತನ ಸಹೋದರಿಯ, ಪತ್ನಿಯ ಮತ್ತು ತಾಯಿಯ ಕತೆಯೂ ಹೌದಾದರೂ ಕೇಂದ್ರ ಅವನೇ. ಒಬ್ಬ ನೀಚನಂತೆ, ಸ್ವಕೇಂದ್ರಿತನಂತೆ, ಸ್ವಾರ್ಥಿಯಂತೆ ಕಾಣುವ ಈತನನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸಬಹುದಾದರೂ, ಓದುಗ ಈತನಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಸಹಜವಾಗಿ ಈ ಪಾತ್ರದ ಪೋಷಣೆ ಇದೆ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಲಂಕೇಶ್ ಒಬ್ಬರೇ ಇಷ್ಟು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕಾಡಬಲ್ಲ ಜೀವಂತ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿದ್ದರು ಎಂದರೆ ಅದು ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯೇನಲ್ಲ. ಅವರ ‘ಸಹಪಾಠಿ’, ‘ಮುಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡವನು’, ‘ಚಂದ್ರಪ್ಪ ಗೌಡರಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಕನಸು’, ‘ಉಲ್ಲಂಘನೆ’ಯಂಥ ಕತೆಗಳು ಇದಕ್ಕೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಗಳಾಗಬಲ್ಲವು.
ಮುಂದೆ ಓದಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ
